Roger Waters - Amused to Death (1992)

Alweer bijna 30 jaar geleden op cd gekocht, was begin september 1992. Een fascinerende album van RW over de invloed van massamedia (en dan vooral tv) op het mensdom. En dat is geen al te vrolijke beeld, zoals we wel van hem gewend zijn. Dat maakt niet uit want het is weer een fascinerende album opgenomen in Q Sound. Ik weet nog dat bij het beluisteren van track 2 de hond achter je moest horen blaffen. Heb er nooit zo op gelet maar de audiovrienden waar ik inmiddels van vervreemd ben raakten niet uitgepraat over de geluidskwaliteit. Nou, ik ben meer geïnteresseerd in het gitaarspel van Jeff Beck. Misschien wel de meest innovatieve gitarist ever. Moet er wel bij zeggen dat na een half jaar intensief luisteren ik er een beetje klaar was met dit album. Het fascineert, intrigeert maar niet zoals Radio K.A.O.S. Wel een prima album waar ik vandaag weer met plezier naar heb geluisterd en de luidsprekers weer eens goed mee heb kunnen testen.

Ik vind alle lofzang op dit album zwaar overdreven. Natuurlijk, Waters is een held door zijn bijdragen aan the Floyd, maar zijn solocarrière vind ik maar bar weinig aan. Dit album is in zijn loomheid niet onaardig, maar een meesterwerk? Bepaald niet. De sound is gelikt en voorspelbaar, en de songwriting is nou niet bepaald om stijl van achterover te slaan. Zeker, er is prima gitaarwerk te horen van Beck. Maar niets wat we nergens eerder hebben gehoord.
3 sterren, zeker niet meer.

Misschien is het al eens voorbij gekomen maar de eerste minuut ofzo van het album ( tidal hi-res) is uitermate geschikt voor het testen van je luidspreker plaatsing. Zo blijkt de hond ongeveer een meter buiten de rechter en de radio zo'n 0.5 meter buiten de linker luidspreker te moeten verschijnen. Allebei check. Weer wat geleerd en dus kunnen ze op deze positie blijven staan (gelukkig). Toch bedankt Roger.

Met dit album geeft Roger ons wat hij het liefste doet en het beste in is; een conceptalbum met hele sterke cynische en maatschappij kritische teksten. In zijn soort denk ik dat het een meesterwerk is. Ik kom op het respectvolle aantal van 4 sterren. Een heel sterk album dus. Met als hoogtepunten voor mij Perfect Sense pt 1 en Bravery of Being Out of Range. Alles prachtig uitgevoerd door topmuzikanten.

Waarom geen 5? En waarom kom ik eigenlijk nooit op de 5 sterren met Roger? Roger’s beperking wat betreft melodielijnen en songstructuren. Daar merk je echt dat Waters en Gilmour 1+1=3 vormden samen. Het album mist echte uitschieters, is te lang, en vult die tijd met net iets teveel middelmaat zoals Too Much Rope, Late Home Tonight en Watching TV. Daarnaast heeft Roger er een handje van om alles te overproduceren waardoor het te kill wordt en de ziel en warmte wat verloren gaan.

Al met al, een mooi album dat het hoogtepunt in Waters’ solo- oeuvre betekende en tevens bevestigde dat hij zichzelf beperkt door alle touwtjes in handen te willen hebben als hij muziek maakt.

Mooi en akelig tegelijkertijd. Ofwel hoe ongekend actueel Amused to Death blijft, ook na meer dan 30 jaar.

Vanaf het uitkomen dit werkje altijd op cd gehad en heel veel beluisterd. Nu ook de LP (wel flink geprijsd maarja...); wat een pareltje blijft dit toch..!!