Van Morrison - Hard Nose the Highway (1973)

Snow in San Anselmo is toch wel een van de fijnste nummers van Van Morrison..Warm Love is een van de mooiste "liefdesliedjes" die ik ken (en ik ken er gelukkig niet al te veel ).. Hard nose the highway doet Van weer ouderwets tekeergaan..

Eigenlijk allemaal prachtige nummers op dit album, alleen is dit album iets minder samenhangend als b.v Moondance, Veedon Fleece of het magische Astral Weeks.

Een 'iets minder' Van Morrison album zou voor menig artiest het hoogtepunt in zijn/haar cariere betekenen....prima album dit 4,5*

Het minste nummer van dit album, m.i. Autum Song, duurt veel te lang. Dat is jammer want de 7 andere zijn juweeltjes. De opening is verpletterend mooi evenals wat Van doet met de traditional Wild mountain thyme, hier Purple Heather geheten. Sfeerrijk zijn alle nummers met mooie teksten zoals bijvoorbeeld in Wild Children:

We were the War Children
Born 1945
When all the soldiers came marching home
Love looks in their eye

of

Snow in San Anselmo
My waitress my waitress my waitress
Said it was coming down
Said it hadn't happened in over 30 years
But it was laying on the ground

En dan dat koor.....Ik word daar heel stil van en luister vol bewondering.

Kan me vinden in je bespreking en ben blij dat ik dit mooie album voor een prikkie heb weten te kopen.

4.5 sterren is ook mijn eindoordeel!
****1/2

Net even te wisselvallig album voor mijn smaakpapillen en een behoorlijke tegenvaller toen ik 'm kocht vlak na het zinderende konsert in Carré. Vooral op kant 2 ( da's vanaf track 6 voor de digitalen onder jullie ) zakt hij terug in de obligate jazz modus die zo vanaf eind jaren 70 standaard zou worden in zijn werk.
Being Green ( wat op mijn vinyl gewoon Green heet trouwens ) vond ik veel leuker toen Kermit het song in de Muppetshow ........

Wild Children is misschien wel het mooiste liedje dat ik ooit van hem heb gehoord. Snow in San Anselmo doet er al niet veel voor onder. Beide nummers hadden zeker niet misstaan op Veedon Fleece, wat een jaar later uit zou komen. Helaas zakt het album in de tweede helft wat in waardoor een echt hoge score uitblijft.

Nadat ik dit album had gekocht en een paar keer had beluisterd, heb ik het een hele tijd links laten liggen, want het viel me een beetje tegen.
Maar toen ik het een jaartje geleden weer eens opzette, vond ik het opeens geweldig! Het is inderdaad niet zo'n samenhangend geheel als Astral Weeks, maar er staan wel een aantal heel mooie nummers op, zoals Snow In Anselmo, Wild Children en The Great Deception.

En trouwens: wat is deze man een meester in het kiezen van lelijke albumhoezen...

ik heb deze plaat net op LP gekocht.
Wat een mooie muziek.
ik geef toe dat ik niet zo heel erg bekent ben met Van Morrison, ik heb er denk ik 5 lp/cd's van, er is er niet eentje zo lekker als deze.
Normaal draai ik een kantje, maar deze lp doe ik zomaar 2 keer.
Vooral kant 1 is pakkend.

let op: dit is ook nog eens een mooie opname.

Dit is een van de weinige albums dat ik 5 sterren geef. Enige nostalgie zal hiertoe ook zeker hebben bijgedragen. Snow in San Anselmo, Wild Children, the great Deception en met name de afsluiter Purple Heather zijn prachtig. De cover van dit laatste nummer door Rod Steward haalt het niet bij het origineel.

Deze insteek van Morrison is er eentje die ik misschien wel het meeste waardeer. Sfeervolle arrangementen, gevoel van nostalgie en wijdse velden. Hiervoor Veedon Fleece nog eens geluisterd en deze Highway is daar een perfecte opmaat voor. Lekker om bij weg te dromen met een voorjaarzonnetje.

Het koor in het openingsnummer Snow in Anselmo vond ik aanvankelijk een beetje te veel van het goede (tegen de kitsch aan), maar overigens is dit een album waar Van Morrison zeer geïnspireerd en gloedvol zingt.
Minpuntje: de electrische piano waarop Jeff Labes speelt vind ik niet zo heel erg mooi klinken.
Maar overigens een fijne plaat (ik heb hem op vinyl) en ik hoop dat er snel een remaster van verschijnt.

kant 1 is van het beste, misschien wel het beste, wat Van ooit gemaakt heeft, en die zet ik dan ook heel graag op. Jammer dat het op kant 2 wat inzakt met name door het te lange Autumn Song wat een goed nummer zou zijn geweest als het de helft korter was geweest.

Ik begon in 1969 met Jimi Hendrix. Dat was de eerste die bij mij binnen kwam. De jaren daarna luisterde ik naar de Rolling Stones, CSN(&Y), Neil Young, Who, Led Zeppelin en zo. Begin jaren zeventig kwam daar de symfonische rock bij: Yes, Genesis, Jetrhro Tull, King Crimson, ELP, Camel, Caravan.

En in 1973 zag ik Hard Nose The Highway in de rommelbak bij de V&D. Ik had nog nooit van Van Morrison gehoord (behalve dan het Them-hitje, waar ik niks aan vond en nog vind). Maar ik zag de hoes, en als je hem uitklapte vond ik die tekening erg fraai. En omdat de hoes een beetje beschadigd was lag die LP daar voor een paar gulden, en nam ik hem mee.

Thuis gekomen ging die dus gelijk op de draaitafel. Na 43 minuten wist ik niet wat ik nou gehoord had, laat staan wat ik er van vond. Deze muziek was heel anders dan de hierboven genoemde LP's. Die muziek was geworteld in de Rock'n Roll, de blues, de country en dus later de klassieke muziek. Maar Van Morrison haalde zijn muzikale inspiratie ook uit de folk, of uit de american jazz standards. En oké, op Sticky Fingers stond ook wel hier en daar een vette blaassolo, maar bij Van hoorde ik blaas- en strijkarrangementen die ik nog nergens had gehoord. Of een koor in het fenomenale Snow in San Anselma.

En ook de teksten waren anders: hij benoemde gewoon zijn inspiratiebronnen, zoals onder andere Frank Sinatra en Nelson Riddle, maar ook Marlon Brando en James Dean. En nummers als Being Green en Autumn Song waren voor mij destijds best even wennen.

Maar na enkele draaibeurten was ik 'om'. En hoe: ik heb alle 49 albums en ben continu verslaafd aan Van. Zelfs zijn mindere albums (en die zijn er best veel) draai ik nog af en toe.

En dat begon dus allemaal met dit album, en - meer specifiek dus - met deze hoes ...

Ik ben gezegend met een "tic". Als ik aan iets begin dien ik het ook compleet te hebben. Ongeacht of een groot gedeelte van een oeuvre mij niet aanspreekt , ik moet en zal compleet zijn. Voor de rest gaat het goed met me. :O) Gelukkig is dit niet meer tegen elke prijs, want dan zou ik aardig failliet zijn. Deze kon ik redelijk betaalbaar op de kop tikken en wederom ben ik weer bevangen door het gemak en speelsheid van de composities. Van neemt je mee op een trip die zijn weerga niet kent. Prachtige arrangementen en kamerbreed musiceren. De prachtige hoes neemt je ook al mee op een trip. 4 en halve ster wederom en misschien wel binnen de week doorstomen naar 5 dikke sterren.

het zevende album van de Noord-Ierse levende legende, inmiddels 78-jarige Van Morrison roept bij mij veel nostalgie op. muziek is beleving en die heb ik volop bij dit album. deze muziek voel je door je aderen stromen en roept emoties op. zoals ik destijds in de winter als 16 jarige puber vanuit de zolderkamer op besneeuwde weilanden keek, zo kijk ik vandaag 50 jaar later vanuit mijn huiskamer naar volop dwarrelende sneeuwvlokken in het schijnsel van de straatverlichting. de geschiedenis herhaalt zich en de magie van dit album overvalt mij net als toen, zeker bij het epische openingsnummer "Snow in San Anselmo" bij het invallen van het koor. San Anselmo is een stadje in Marin County, Californië, 30 km ten noorden van San Francisco. het is een plek waar zelden sneeuw valt.

begrijp niet waarom dit album bij uitkomen veel negatieve reacties kreeg in de serieuze Amerikaanse muziekpers, want voor mij is dit "Hard Nose The Highway" hetgeen iets betekent als "seen some hard times", top 5 materiaal uit 's mans rijke catalogus van inmiddels 41 reguliere albums. herken mij ook niet in woorden als onsamenhangend en wisselvallig. het album heeft, althans voor mij, over de hele linie een hele fijne "flow"en laat zich prima als een geheel beluisteren. Van Morrison schreef 6 van de 8 nummers. track 6) "Bein' Green" is een nummer van Joe Raposo en "Purple Heather" een bewerkte traditional.

hoogtepunten volop op dit album zoals hierboven al eerder genoemd "Wild Children" en "The Great Deception". persoonlijke favorieten de ballad "Warm Love" (1 van zijn mooiste) waarop evenals op het titelnummer, de Amerikaanse zangeres Jackie DeShannon de backing vocals verzorgde, en het langgerekte, geweldig gearrangeerde, stemmige "Autumn Song", met o.a. de tekst:

"Chestnuts roasting outside
As you walk with your love by your side
And the old accordion plays mellow and bright
And you go home in the Christmas of the night"

hoe mooi wil je de herfst omschreven en bezongen hebben.
de traditioneel Iers/Schotse folksong "Wild Mountain Thyme", hier omgedoopt tot "Purple Heather" door de man zelf voorzien van een schitterend arrangement, sluit het album stijlvol af.

de opnames van dit album vonden plaats tussen Aug en Nov 1972. volgens info Wiki waren er tijdens de sessies rond de 30 songs opgenomen, genoeg materiaal voor een dubbel album. uiteindelijk werden er slechts 8 songs uitgebracht op "Hard Nose the Highway". van de overige songs verschenen "Bulbs" en "Country Fair" op een ander meesterwerk uit zijn oeuvre "Veedon Fleece" (1974). 9 andere songs verschenen later op "The Philosopher's Stone" (the unreleased tapes vol. 1) uit 1998, waaronder de tracks "Contemplation Rose", "Drumshanbo Hustle" en "Madame Joy".

Album werd opgenomen in een zelfgebouwde studio "California Studio, Fairfax, CA" en geproduceerd door Van Morrison
Arrangers: Van Morrison, Jef Labes (strings), Jack Schroer (horns)

de muzikanten op dit album:
John Platania, Van Morrison: guitar
Jef Labes: piano
Gary Mallaber: drums, vibes
David Hayes, Marty David: bass
Rick Schlosser: drums
Jack Schroer, Jules Broussard, Joseph Ellis, William Atwood: horns
Nathan Rubin, Zaven Melikian, Nancy Ellis, Theresa Adams, John Tenny, Michael Gerling: strings
Jackie DeShannon: background vocals
Oakland Symphony Chamber Orchestra: vocals on "Snow in San Anselmo"

Zat ik vorige week de doc over Sesame Street te kijken, blijkt dat het nummer specifiek geschreven is voor Kermit door een van componisten die aan de show verbonden was ......