Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly (2015)

Uiteindelijk toch wel een kleine teleurstelling. Ten eerste: een veel te lange zit. 78 minuten, zo'n albums kun je toch zelden nog in één stuk uitluisteren? Vooral in deze tijden met een overload aan nieuwe muziekjes. Met dit nieuwe album van de toch wel boeiende Kendrick Lamar heb ik toch nog een uitzondering gemaakt en ben ik wel een uur en 20 minuten flink op mijn stoeltje blijven zitten.

Ten tweede: hij wil bij momenten té speciaal doen. Herinneren jullie je zijn verschijning op 'Love Game' van Eminem? Juist ja, ook al zo'n misser en hier staat het er vol van. GKMC had één stinker: Backseat Freestyle. Dat nummer is beter dan de helft van dit album.

Ik ga dit album niet helemaal gaan afbreken, want nummers als 'King Kunta' en 'Momma' zijn weer heerlijk. Ook 'The Blacker The Berry' en 'How Much A Dollar Cost' knallen hard uit de boxen. Maar wat een onvergeeflijke missers zijn 'For Free', 'u' en 'Mortal Man' toch. Vooral met die laatste gaat hij toch wel serieus op z'n bek, vind ik. Het tweede deel dan vooral, dat interview... Nou ja, sommigen zullen dit best wel kunnen smaken I guess.

Ik zet in met een redelijk goed cijfer, maar ik kan met geen enkele zekerheid zeggen wat deze stem in de toekomst zal worden. Eén ding is zeker: dit album komt absoluut niet zo hard aan zoals good kid m.A.A.d city destijds deed. Toch zal ik dit album wel weer gaan aanschaffen, op de één of de andere manier bezit het album wel iets aantrekkelijks. Door de hoes misschien? Al vind ik die eigenlijk spuuglelijk, toch is hij ergens best wel intrigerend. De titel? Nee, die slaat gewoon nergens op.

Mensen moeten dit gewoon niet zo verschrikkelijk hard gaan hypen. Dit van de eerste luisterbeurt al een 5 gaan geven gaat er gewoon niet in bij mij. I'm the biggest hypocrite of 2015 want ik stem zelf ook al.

Een bomvolle cd of dubbel lp, dat levert Kendrick Lamar af met To Pimp a Butterfly. Veel nummers dus, met het risico dat er flink wat 'fillers' op staan. Dat blijkt niet het geval te zijn, integendeel. Het overgrote deel van de tracks is erg goed tot overheerlijk. De basis van veel nummers is behoorlijk groovy, soms jazzy, in ieder geval funky. Instrumentaal zit het allemaal uiterst vernuftig in elkaar. De flow, meeste teksten en de beats zijn geweldig, soms meer relaxed, dan meer donker tot aan (maatschappelijk) boos, zoals op het ijzersterke The Blacker the Berry.

Andere absolute topsongs en mogelijke instant klassiekers zijn het werkelijk fantastische King Kunta, het hele mooie These Walls, het fraaie How Much a Dollar Costs, i met die fantastische sample van That Lady (Isley Brothers) & slotnummer Mortal Man. Maar werkelijk vrijwel alles wat je hoort klinkt echt erg fijn, zoals bijvoorbeeld andere favorieten van mij als Alright, Complexion & You Ain't Gotta Lie. Wat een waanzinnig goede plaat is dit!

Ik start ook maar met een 4*. Het album is iets minder dan GKMC maar alsnog is dit een vet album. Tracks zoals Hood Politics, King Kunta en The Blacker the Berry zijn geweldige tracks. De beats op het album zijn lekker jazz achtig. Ik hoor ook hier de 90s hardcore beats terug in bepaalde tracks. Kendrick komt hier ook weer lekker lyricaal en flowt perfect op de meeste beats. Qua verhaal vind ik het album wel wat minder en had GKMC toch wat meer verhaal ofzo.

Weet iemand waar dat intervieuw vandaan komt op het einde van Mortal Man?

good kid, m.A.A.d city is een moeilijk meesterwerk om op te volgen.

To Pimp a Butterfly klinkt helemaal anders dan haar voorganger. Het ligt meer in het verlengde van Section.80, maar dan véle malen experimenteler. Het is dus geen good kid, m.A.A.d city 2 zoals ik verlangde van Kendrick Lamar. Hier moest ik me de eerste luisterbeurt even over zetten en het album moet beoordeeld worden op wat het wél is.

Het album opent met Wesley's Theory, een heerlijke opener. Lekkere (G-)Funk instrumentatie en het refrein is niet normaal aanstekelijk. De raps en teksten zijn zoals op de rest van het album wederom uitmuntend. Je merkt dat George Clinton voorbij komt, maar ik zou hem niet meteen een gastartiest noemen. Nee, elke artiest dat mee doet op To Pimp a Butterfly lijkt gewoon deel uit te maken van dit groter kunstwerk zonder echt als individu op te vallen.
Tof dat Dr. Dre even langs komt om zijn zegje te doen, jammer dat het zijn enige contributie lijkt te zijn op het geheel (ik weet het, hij is wel één van de executive producers).

De eerste interlude, For Free?, ligt me het minste van dit album. Wel grappig wat hij tegen z'n vriendin zegt, maar de Jazz-instrumentatie wordt om den duur gewoon te druk. Vind het persoonlijk gewoon nergens meer over geen. Zal hoogstwaarschijnlijk wel aan mij liggen.

King Kunta is weer een aanstekelijk Funky nummertje maar het lijkt me over het algemeen wel overhyped. Het is goed, maar als ik hier en op de rest van het internet wat rond speur is het naar mijn mening wel overschat.

Institutionalized is een heerlijke compositie met een sterke tekst. Kendrick flowt perfect over deze soulvolle instrumentatie. Bilal, Anna Wise en Snoop Dogg horen weer gewoon op deze track. Knap dat zelfs Snoop Dogg tweede viool speelt voor onze gastheer. Snoop is immers diegene dat de symbolische kroon van West Coast Hip Hop over heeft gedragen aan K-Dot.
TPaB gaat verder met het heerlijk swingende These Walls waar opnieuw Bilal en Anna Wise hun opwachting maken.

De LP wordt donkerder wanneer track 6 (u) langs komt. Hier rapt hij over persoonlijke problemen. De showsteler op deze track is de tweede strofe. Op deze strofe klinkt het alsof hij emotioneel beschadigd en strontzat is. Het geluid van klinkende flessen is het detail dat deze track afmaakt.

good kid is mijn minst favoriete track op GKMC. Alright komt van de hand van dezelfde producer: Pharrell. Deze track bevalt me ontzettend goed. Kendrick Lamar in topvorm op deze beat met prachtige sample.
For Sale? ligt me meer dan de vorige interlude. Enkel Kendrick's stemgeluid op deze onderbreking is me iets te apart.

Momma, Hood Politics en How Much a Dollar Cost zijn stuk voor stuk weer heerlijke nummers die tekstueel heel sterk zijn.
Complexion (A Zulu Love) zet de hoge kwalitatieve lijn van het album weer verder maar is een vreemde eend in de bijt. Elke gastartiest op voorgaande nummers komt onopvallend voorbij, hier niet. Rapsody rapt een gehele strofe en voelt als een echte gastartiest. Ze doet het goed op deze track, al heeft ze me niet benieuwd gemaakt naar haar solowerk.

The Blacker the Berry is de banger van Kendrick's derde album en heeft de meeste traditionele Hip Hop sound van het hele project. Dit zal de reden zijn dat dit mijn favoriete nummer is. Krachtige boodschap en serieuze stof tot nadenken voor de gangbangers in Amerika. De manier waarop Kendrick het nummer afrond is magistraal.
You Ain't Gotta Lie (Momma Said) is een heerlijk chille track.

Deze versie van i is een interessante keuze... het is een live-versie van de single dat wij kennen. Iets over de helft wordt het nummer onderbroken door een ruzie dat in het publiek ontstaat. Door dit voorval geeft onze rapper een preek over dat dit niet de manier is waarop we met elkaar moeten omgaan. Deze preek eindigt hij met een ijzersterke a capella freestyle. In eerste instantie had ik hier liever de single-versie gehoord, maar deze versie past perfect in het hele concept van dit album.

Dit experimentele project eindigt met het 12 minuten durende Mortal Man. Hier vind ik Kendrick Lamar misschien wel het beste rappen. Hij klopt perfect op deze beat.
Vanaf King Kunta eindigt elk nummer met een geschreven stukje door Kendrick, elk nummer hierna krijgen we er een nieuwe lijn bij. Op Mortal Man krijgen we het hele stuk en het stelt niet teleur. Het interview met 2Pac dat hierna volgt is ontzettend boeiend om te beluisteren, al kon het geen kwaad dat dit een aparte outro was geweest. Het verhaal over de rups en de vlinder is briljant gevonden en knap vertelt.

good kid, m.A.A.d city is een moeilijk meesterwerk om op te volgen. Is het hem gelukt? Wat mij betreft niet echt. Dit is puur subjectief want het zijn 2 totaal verschillende albums, dit is veel minder toegankelijk dan GKMC. Over het algemeen ben ik geen fan van zo'n artistieke albums, maar dit is wel erg goed uitgevoerd. Daarom ligt alles wat ik iets minder vind op deze LP waarschijnlijk gewoon aan mezelf, want muzikaal en conceptueel steekt het allemaal perfect in elkaar.
Een ex-collega van mij is teleurgesteld omdat het vooral op de zwarte gemeenschap (van Amerika) gericht is. Dit klopt, als blanke jongeman in België is het moeilijk om ermee te relateren... maar dat wil absoluut niet zeggen dat ik de muziek en boodschap niet kan appreciëren.

Dit album heeft al heel wat luisterbeurten gekregen en er zullen er ongetwijfeld nog veel volgen. Die 4,5* krijgt hij misschien in de toekomst nog wel, maar voor nu geef ik een vette 4*.

Al veel goeds gehoord over deze man dus vond het de tijd rijp om hem een kans te geven maar zoals ik reeds verwachtte (had hier en daar al wat geluisterd) heb ik moeite om mijn aandacht na verloop er blijven bij te houden. Als een fervent hiphop-liefhebber (ninties kid) ontbreken hier allereerst de beats. Het voelt allemaal zo 'kaal' aan. Ten tweede vind ik zijn flow niet schitterend. Hij lijkt eveneens niet te rappen maar eerder rustig te praten over de beat? Ten derde kan ik geen enkele uitschieter aanduiden. Rond minuut 40 begon het me zelfs zo te irriteren dat ik het tien minuten op pauze heb gezet. Alles lijkt precies één groot gewauwel en wiegt me langzaamaan in slaap. Muzikaal kan het zeker niet bekoren. Tekstueel gezien lijken een paar luisterbeurten aangeraden om de lyrics te verwerken (en waarschijnlijk ook voor de rest en het geheel van het album). Kost dit tijd om te bevatten of kan ik me gewoonweg niet vinden in moderne hiphop? Tijd zal het uitwijzen. Voorlopig een *2

Funky, soulvolle hiphop, met in elke uithoek van het sonische landschap een trompet, heb ik een enorme afkeer tegen. Het geniale waar iedereen het al watertandend over heeft van de poëtische teksten die onze consiousness over de raciale kwesties in Amerika doet toenemen heeft me nou ook niet zo kunnen imponeren. Ik vind het vooral maar een pretentieuze boel.

Goed, ik zet Good Kid, m.A.A.d City weer op.

Woord vooraf
Ik vang aan een stukje te schrijven over mijn positie/ beleving van hip-hop. Normaal gesproken schrijf ik weinig binnen dit genre. Omdat ik niet het idee heb dat ik hier iets aan kan bijdragen. Misschien ook nu niet, maar ik ga het toch proberen. Lange tijd – ik gok tussen 1997 en 2012 – heeft hip-hop ver van me afgestaan. Omdat deze trending release van Kendrick ook veel muziekliefhebbers zal aantrekken die weinig of zelfs niets hebben met hip-hop kan ik me voorstellen dat dit album aanvankelijk klinkt als een van vele hip hop releases. Maar ik beluister wel degelijk een extra dimensie in dit album.

Begin jaren ’90 luisterde ik nog redelijk wat hiphop. Snoop Dog, 2 Pac, Dr. Dre, L.L. Cool J. Tone Loc, Eminem. De toen gevestigde namen en dus niet echt underground hip-hop. gaandeweg de jaren ’90 werd ik meer naar de Rock en Grunge getrokken en nog wat later heb ik een behoorlijk lange uitstap gehad naar het singer- songwriters genre. Hoe dan ook raakte hip-hop vrijwel geheel uit beeld bij me. Eminem is de enige die ik altijd ben blijven volgen.

Sinds 2012 ben ik weer meer aan het luisteren naar hip-hop. Het aandeel hip-hop waar ik naar luister neemt ook weer per jaar toe. Eigenlijk sinds de ontdekking van de meer melodieuze soul en jazzy hip-hop. ‘Orange’ van Frank Ocean uit 2012 was zo’n album wat me erg nieuwsgierig maakte naar de (voor mij) nieuwe lichting hip-hop. In hetzelfde jaar kwam ook Kendrick Lamars’ Good Kid, m.A.A.d. City uit. Destijds voor mij beiden albums die niet gelijk op de juiste plek vielen bij me, maar vanwege de hoge scores hier op MuMe wel blijven luisteren. Totdat de muziek wel echt binnen kwam. Stilletjes aan zijn er best veel hip-hop acts bijgekomen die ik erg goed weet te waarderen, zoals; The Roots, Atmosphere, CYNE, Cunninglynguists, Lupe Fiasco, Common, Ab Soul, Drake, de 'stal' van A$AP maar ook Justin Timberlake. Vorig jaar zijn daar J.Cale, Logic en Run The Jewels bijgekomen. En dit jaar Joey Bada$$, Ghostface Killah en Earl Sweatshirt.

Ik denk dat er een bepaalde overeenkomst zit in de flow en sound van de hierboven genoemde acts. Want er zijn ook behoorlijk wat hip-hop acts waar ik nog steeds weinig tot niets mee kan (zoals dit uiteraard ook geldt binnen andere genres). Als voorbeeld; op Good Kid, m.A.A.d. City (GKMC) van Kendrick rapt ene ‘MC Eiht’ mee op de titeltrack. Geweldig nummer, maar als ik vervolgens naar het werk van ‘MC Eiht’ luister kan ik daar erg weinig mee. Daarmee lijkt het alsof de hardere ‘Gangstra Rap’ verder van me afstaat en ik dus meer neig naar de ‘Gangstra Funk’ (G-Funk). Wat dat betreft is mijn smaak van hip-hop dus nog niet heel veel veranderd als ik kijk naar de hip-hop waar ik vroeger in de jaren ’90 naar luisterde.



To Pimp A Butterfly
To Pimp A Butterfly is werkelijk een geniaal concept album. Een album met een verhaal wat perfect aansluit op Kendricks’ vorige album. Ik heb naar aanleiding van deze release de berichten ook weer ‘s gelezen die staan bij GKMC. Wel leuk om te lezen dat sommige metaforen niet worden opgepikt. Zoals bijvoorbeeld bij het nummer ‘Backseat Freestyle’. Dit lijkt gewoon een heel erg vuig nummer. En dat is het ook -lol-, maar er zit wel meer achter zijn wens om een lul te hebben die zo groot is als de Eifeltoren (er staan ook niet voor niets 72 namen gebeiteld in de Eifel toren). Zijn grootheidswaanzin in dat nummer staat als metafoor voor wat hij wil bereiken als rapper/ hip hop artiest. Heel GKMC staat in het teken daarvan. ‘Bitch Don’t Kill My Vibe’ is daar ook een heel duidelijk voorbeeld van. Dat Kendrick ten koste van alles het wil maken met zijn muziek. En met dit nieuwe album borduurt Kendrick daar op door. Ten tijden van GKMC is Kendrick nog de niet ontpopte cocon. De cocon waarmee ook dit album begint met ‘Wesley’s Theory’.

gaandeweg het album hoor je steeds hetzelfde stukje tekst wat steeds verder wordt aangevuld. Een gedicht wat feitelijk geen gedicht is. Hier kom je pas achter als je het afsluitende ‘Mortal Man’ heb geluisterd. Het zijn flarden tekst afkomstig met een interview wat Kendrick had met Tupac in Zweden (1994);

It is revealed that Lamar was reading this poem to the late great hip hop icon, and Lamar’s biggest influence, Tupac Shakur. Using snippets from a 1994 interview with the Swedish radio show P3 Soul, Lamar is able to ask his idol every question that has been troubling him throughout the album: what it means to be rich, how to keep sane and in touch with your roots despite fame and success, when a man should fight, what the future holds for himself and his generation. Tupac, also from the West Coast, was an icon, still is, and during his height of fame he tried to remain connected to the streets that raised him, despite the efforts and temptations used to corrupt him: the money, the women, the court cases - “when shit hit the fan, is you still a fan?”.

Misschien wat arrogant van Kendrick. Maar hij ervaart een gelijkenis met zijn neergeschoten idool. Kendrick wil (net als Tupac) worden gezien als wereldverbeteraar. Veel luisteren en lezen draagt bij aan het besef waar het album over gaat. En nee, dat doe ik niet bij elk concept album. Maar bij deze deed ik het gelukkig wel. En was het meer dan waard. Draagt zeker bij aan mijn waardering voor het album. Eerder verwees user FelipeGutiérrez al naar deze link; http://thehippestkidsintown.tumblr.com/post/113897519856/kendrick-lamar-to-pimp-a-butterfly-explained.. Dank voor het plaatsen! Ik denk dat de schrijver van dat stuk erg dicht op het verhaal van Kendrick zit. Leuk om te ontdekken dat nummers een diepere laag hebben. ‘These Walls’ gaat bijvoorbeeld niet alleen over sex! Alle tracks vóór ‘Momma’ zouden gaan over zijn tijd buiten Comptom en vanaf ‘Momma’ (tweede deel van het album) is Kendrick weer teruggekeerd naar zijn ‘mad city. Binnen het totale verhaal en daarmee Kendricks' leven is Mortal Man een prachtig slotstuk. Het interview van Tupac functioneert als rode draad door het album. Fungeert als fundament (de cocon) van dit album. Dit ‘vlindertheorie’ laat zich pas op het laatst ontpoppen.. Zeer fraai neergezet.

Iets wat nog nergens heb gelezen maar zelf vermoed. Kendrick heeft het regelmatig over Lucy (met name in de track For Sale). Is Lucy zijn nieuwe vriendin ná Sherane? (GKMC). Of toch een metafoor voor drugs, met hierin een verwijzing naar The Beatles (LSD Lucy in Sky with Diamonds). Iets waarvan Kendrick claimt dat hij het nooit heeft gebruikt!?

En verder ben ik nog erg benieuwd naar de albumversie van 'I'. Aanvankelijk was ik wat teleurgesteld dat niet de singleversie erop stond die ik erg tof vind. Na vele luisterbeurten ben ik om. Deze live versie met opstootje in zijn eigen zwarte publiek past zo waanzinnig goed op het album dat het ervoor gemaakt lijkt te zijn. Als het werkelijk een geïmproviseerde liveregistratie betreft, is Kendrick nog briljanter dan ik nu al denk. Waanzinnig knap hoe hij dat oppakt en weet om te buigen naar een 'positief' verhaal.

Met de achtergrondinformatie en GKMC in het achterhoofd luistert To Pimp A Butterfly weg als een film. En in dit geval een waargebeurd verhaal. Ook al staan wij ver weg van de straten van Comptom waarin Kendrick is opgegroeid weet hij het verdomd goed in beeld te brengen. En dat zonder beelden, maar door middel van heerlijke flows, gevarieerde muziekstijlen een afwisselend stemgeluid. Alles tezamen gegoten in een coherent geheel. Het zit heerlijk melodieus in elkaar met soulvolle, jazzy en funky hip-hop sound. Als je het album vaker luistert zal je merken dat de interludes werken als lijm die de boel stevig bij elkaar houdt. Zo ervaar ik het tenminste.

Voor mij behoort Kendrick Lamar met het uitkomen van zijn nieuwe album tot de top van de huidige hip hop scene. Tot zover ik de scene kan overzien dan hè! Ik verdiep me niet altijd in een album als het uitkomt, maar deze release vroeg er gewoon om.. Waúw!

Jeetje, lastig te beoordelen album hoor! Zoveel stijlen en genres die voorbij komen. Jazz, funk, soul, electronic en natuurlijk hip-hop. Flying Lotus meets The Soulquarians; één grote jazzy en funky mix, waarbij het gevoel per nummer anders is. Het ene moment zit ik op het puntje van mijn stoel te luisteren naar teksten over het straatleven en racisme, het andere moment lig ik op de grond omdat ik van diezelfde stoel ben gestuiterd.

Kendrick switcht met alle gemak tussen onderwerpen en sferen. Good Kid Maad City kon ondanks de verschillende nummers met wat duwen en proppen nog wel in het hokje 'hip-hop' gedrukt worden, maar hier kan dat niet meer. Soms vormt een genre een bindende factor, maar hier is juist het ontbreken ervan het bindende element. Een spannend concept dat de nodige risico's met zich meebrengt. Als het goed wordt uitgevoerd kan de muziek briljant zijn. Zo niet, dan wordt het chaotisch en slap experiment.

Hier is gelukkig het eerste het geval. Na dit album veelvuldig beluisterd te hebben kan ik zeggen dat het concept vrijwel perfect is uitgevoerd. Zo'n consistent geheel maken met zoveel verschillende genres, stijlen en sferen? Dat is briljant! To Pimp a Butterfly laat je swingen, (weg)dromen én nadenken. De variatie maakt dit album zo bijzonder en sterk. Misschien duurde het daarom even voordat het kwartje valt, maar ik ben echt onder de indruk!

Ik vind GDMC veel beter omdat de muziek véél meer 'beeldend,' overkomt i.t.t. dit album waar het meer draait om jazz/funk elementen en vergezochte metaforen.

Als voorbeeld het nummer de 'The art of peer pressure,' van GDMC is ontzettend beeldend verteld waardoor ik in die witte Toyota zit met de homies en ergens ga inbreken midden in de nacht.

En zo ervaar ik het hele album eigenlijk, speelt veel meer in op beeld en gevoel dan dit album.

Dit album is veel te gehyped als het ware waar iedereen maar op in springt om het goed te vinden maar het is helemaal niet zo goed eigenlijk een behoorlijk irritant, schreeuwerig album zelfs.
Ja, lovin you is complicated!

Overigens hoor ik ook vaak hier dat het allemaal zo complex is om dit album te begrijpen maar dat vind ik nooit positief commentaar. GKMC was niet zozeer complex en dat hoorde ik vrijwel nooit bij dit album maar schijnbaar moet je voor dit album een soort hoge hiphop IQ hebben om dit te waarderen en dat is uhm pretentieus...

Alsof mensen het goed vinden omdat het juist zo complex is, dat wil eigenlijk zeggen dat het gewoon slecht is.

Ik zal soms nog wel een nummer opzetten van dit album maar ben het na een week helemaal beu.
Ik ga lekker viben op de muziek van Sweatshirt.

Heel ver buiten mijn comfort zone, maar ik ben na stevig wennen onder de indruk.

*modknip: link naar eigen recensie op eigen website verwijderd. Die mag er alleen wel als substantieel/inhoudelijk deel ook hier staat.*

Geweldig album, producties en teksten zijn van hoog niveau. Favorieten van dit album zijn op dit moment These Walls en How Much a Dollar Cost, maar het album komt voor mij toch het beste tot zijn recht als je het van begin tot einde luistert.
Dit is eigenlijk ook meteen mijn enige punt van kritiek, als album staat het als een huis en vallen de nummers perfect op zijn plek, maar er staat eigenlijk geen nummer op dat je zo los op zet. Dit had GKMC wel met bijvoorbeeld Swimming Pools. Hierdoor neig ik er voorlopig naar te zeggen dat GKMC beter is dan deze plaat. Ondanks dit is het nog steeds hiphop van de bovenste plank, voor mij het beste album van 2015 tot nu toe!

1/2 * omlaag gehaald, omdat ik de de cd niet meer opzet, en vooral omdat wanneer ik ze opzet ik constant stukken zit te skippen die mij irriteren. Wat ik eerst leuk vond, vind ik nu irritant. Bof, ben dan ook geen hip-hopper.

Nadat ik Good Kid M.A.A.D City kapot gedraaid had, keek ik reikhalsend uit naar het nieuwe Kendrick Lamar album. En om er maar niet omheen te draaien: hij valt me een beetje tegen.

Toen i als eerste nummer uitkwam, vreesde ik er al voor. Het is een prima popnummer, maar meer dan dat vind ik het ook niet. Na het optreden bij the Colbert Report en na het droppen van the Blacker the Berry kreeg ik weer hoop. Helaas mocht dit niet baten...

Er staan wat mij betreft veel te veel kleine irritatiefactortjes op dit album, zoals de te harde bas op Wesley's Theory, het nutteloze en irritante For Free, de irritante stemmetjes/refreintjes op u, Institutionalized en Hood Politics en vooral het nietszeggende en veels te lang durende interview met 2PAC. Zonde, want ik vind veel van deze nummers erg vet. Ook kan ik mij soms ergeren aan Kendrick's teksten. Waar hij naar mijn inziens het racisme in de VS perfect weet te verwoorden op TBTB, snap ik het nut niet van nummers als These Walls en wederom For Free.

Waar GKMC echt een verhaal was, vind ik de structuur van TPAB erg matig. Het is wel erg simpel om een paar nummers te schrijven en naderhand een gedicht te maken die daar zogenaamd bij aansluit.

Dat ik zo kritisch ben over het album ligt vooral aan het feit dat ik Kendrick zo hoog heb zitten. Ik verwachtte geen perfect album, maar had wel gehoopt op een album met een langere houdbaarheidsdatum. Ik ben overwegend positief over TPAB, maar toch wel lichtelijk teleurgesteld.

Ik zie Kendrick tegenwoordig vaak vergeleken worden met mensen als Martin Luther King en Malcolm X en hoewel ik het hiermee eens zou zijn als dit een album was gevuld met geweldige nummers als TBTB, vind ik deze vergelijkingen ongepast als Kendrick blijft rappen over het potentiële spraakvermogen van vrouwelijke genitalia en over de waarde van zijn jongeheer.

3.25*

Bij de eerste luisterbeurt van To Pimp a Butterfly werd mij meteen duidelijk dit album een flinke kluif zou worden. Je moet er echt vaak naar luisteren om tot een goed oordeel te komen. Inmiddels ben ik minstens tien luisterbeurten verder, en heb ik een duidelijke mening gevormd.

Hoewel ik de algemene jazzy sfeer op het album fijn vind, ben ik toch best teleurgesteld. Daar waar ik bij Good kid Maad City echt mee kon gaan in het verhaal en de daarbij behorende interludes, komt het hier op veel momenten geforceerd over.

Kendrick refereert er weer op los en zet daarbij net als bij GKMC veel verschillende stemmen op om daarmee zijn boodschap duidelijk te maken. Soms doeltreffend maar vaker storend en schreeuwerig, waarbij ik U zelfs tenenkrommend vind. Na al het geschreeuw klinkt er halverwege het nummer een soort dronkenmans gebrabbel met daaroverheen óók nog het geluid van flessen die tegen elkaar tikken. En dat terwijl de boodschap allang duidelijk was. Rode rozen rood verven noemen we dat.

Die overkill typeert meerdere tracks. Het lijk wel of Kendrick zoveel te vertellen had, dat hij daarom geen concessies deed maar al zijn ideeën opnam en verwerkte tot dit album. Gevolg: teveel aan alles. Zowel productie, aantal tracks en speeltijd.
Toch drie sterren omdat ik Kendrick als rapper hoog heb zitten, en er ook nog genoeg genietbare momenten op dit album staan.

Nigga be hatin'...

Hoe Kendrick Lamar mijn interesse voor hip-hop naar een hoger niveau heeft getild.

Ik was altijd al geïnteresseerd in hip-hop, maar ik was wel meer van de oldskool artiesten uit de jaren negentig. A Tribe Called Quest bijvoorbeeld of Gang Starr, maar Illmatic stond altijd op gigantisch voetstuk. Ik vond moderne hip-hop altijd zoveel minder, ik luisterde het wel, maar echt pakken zoals de goden uit de jaren negentig deed het me niet. Experimentele shit zoals bijvoorbeeld Shebbazz Palaces kon ik altijd wel waarderen, maar in de top van mijn eindejaarslijsten ging het nooit belanden.

Toen verscheen Kendrick Lamar ineens op het toneel, ik leerde hem kennen zoals zo velen met het album good kid, m.a.a.d. city. Wat mij betreft een bescheiden meesterwerk die vooral tekstueel ongekend goed is. Kendrick had iets te vertellen en deed dat op zijn eigen manier. Sing About Me gaat door merg en been en staat toch wel in mijn top tien hip-hop tracks aller tijden.

Hoe moet je dat dan opvolgen? Nou met deze knaller die ik nu al maanden achtereen blijf luisteren. Waar het tekstueel op gigantisch hoog niveau is gebleven doet Kendrick er muzikaal twee schepjes bij. De sound van dit album ontstijgt hip-hop, er zit zoveel diversiteit in. Van jazz tot een gitaarsolo, van hardcore hip-hop tot bijna spoken word. Ik ben geobsedeerd door dit album en kan eigenlijk geen vergelijkbaar geluid voor de geest halen. Het is een puzzel zorgvuldig van begin tot eind in elkaar gelegd. Er zit zo ontzettend veel in dit album achter de verses van Kendrick Lamar. Over vele jaren gaan we het nog over dit album hebben. Het album dat de tweede gouden eeuw van hip-hop gaat inleiden.

4,5/5 (misschien zit de 5 er nog in)

Weet je, een aantal vrienden dit album hebben geluisterd vinden het minder dan gkmc vanwege de aparte producties en de vibe dat niet altijd aanwezig is, aangezien het een luistercd is.

Ik daarentegen vind het ook niet goed als gkmc, maar de producties zijn moelijk goed. ik hou van funk, jazz en r&b dus ik was al snel hooked. Lyrics zijn moeilijk goed, maar de message heb ik zelf niet snel ondervonden. Dat komt omdat het bij mij pas na een paar luisterbeurten het kwartje liet vallen en en het kijken naar reviews. Lyricaal klopt het, production wised klopt het. Niet alle nummers zijn even sterk, maar de meeste wel. Het volgende album hoeft zo'n stijl niet meer te zijn, ALS hij maar wel stopt met zingen. My god.

4,5 ster

De beste tracks:

Wesley's theory
Institutionalized
how much a dollar cost
these walls
I
momma
the blacker the berry
u

TPAB heeft bij mij een veel langere tijd nodig gehad om te groeien dan GKMC, wat bij mij in eerste instantie al helemaal insloeg. Inmiddels durf ik inmiddels wel te zeggen dat dit album voor mij minstens naar dezelfde hoogte is gestegen als GKMC. De jazz en funk (onder andere) invloeden zorgen ervoor dat elke luisterbeurt weer genieten is. Het enige kleine minpuntje is dat de plaat net wat te lang duurt. Bij Mortal Man aangekomen verlies ik helaas de aandacht een beetje. Toch blijft het al bij al een topplaat, absolute hoogtepunten zijn King Kunta, Hood Politics en The Blacker the Berry.

Toen Kendrick Lamar wat bekendheid begon te krijgen en ook hier op deze site hoog scoorde met GKMC vond ik dit totaal niet interessant. Ik zag hem kort optreden in DWDD waar hij een minuutje het refrein van Swimming Pools deed en vrienden van mij speelden een drankspel met dit nummer. Als er Drank werd gezegd moest iedereen drinken.. hahaha. Dus had ik een idee van de zoveelste rapper die geen reet geeft om teksten en makkelijk probeert te scoren. Hoef ik niet te luisteren, dacht ik toen.

Een paar jaar later hoorde ik dat Lamar de Pullitzer prijs had gewonnen voor zijn lyrics. Dus moest ik hem toch maar een kans geven. En na GKMC helemaal grijsgedraaid te hebben kocht ik de vinylversie van TPAB op de gok, wat ik normaal nooit doe maar ik dacht ik vertrouw Kendrick wel onderhand. En wat een plaat had ik gekocht. Een meesterwerk, zo weet ik nu. Een ongekend theatrale voorstelling waarin alle mogelijkheden van rap ten volle worden benut. GKMC voelde aan als een film door de interludes, TPAB is een gehele theaterproductie met een gedicht waarin elke line het thema aanduidt van een nummer. Hoe verder het album vordert hoe meer de bezoeker te horen krijgt van het gedicht dat Kendrick voorleest aan zijn idool 2PAC.

Het album verhaalt over Kendrick die zijn eerste liefde (Compton) heeft verlaten voor de roem en aandacht die hij van de wereld krijgt. Hij heeft zijn weg uit de ghetto gevonden maar de vraag die hij zichzelf stelt is of hij wel echt de leider of profeet kan zijn als hij zijn eigen roots verwaarloost. En dat hij zijn roots heeft verwaarloost wordt duidelijk tijdens de scene "u". Waar hij rapt als een dronkelap, waar je de drank hoort kletteren en de wanhoop hoort zegevieren. Waar was Kendrick toen zijn zus als tiener een kind kreeg, waar was zijn invloed die hij van zichzelf zegt te willen zijn? Waar was Kendrick toen zijn homie stierf in het ziekenhuis? Kendrick is geen leider, maar een egoïst die zijn roots verlaat voor geld en faam, aangeboden door Uncle Sam (als representatie van kapitalistisch Amerika) en Lucy himself op de interludes For Free en For Sale. Maar geld en faam maken Kendrick niet gelukkig en zelfs zijn creativiteit, rapskills en lyricism kunnen hem niet helpen van zijn "survivors guilt". Hij voelt zich schuldig tegenover de achterblijvers in de ghetto en deze struggle, deze tegenstelling tussen het willen maken en je familie niet verlaten brengt Kendrick in een depressie.. Dit raakt aan een veel groter, universeel thema dat terugkomt in het buddhisme waar de verlichte Buddha Nirvana heeft bereikt (ophoudt met reïncarneren, de rust heeft gevonden in de leegte) maar toch terug het leven in gaat om de rest van de mensen te verlichten.

En Kendrick gaat terug naar huis, terug naar zijn geloof (christelijke thema is opnieuw sterk aanwezig), terug naar zijn familie, terug naar de woorden van zijn moeder: "You ain't gotta lie to kick it, my nigga." Terug naar zijn zelfliefde in "i", maar met een wijsheid rijker die hij graag wil verspreiden, namelijk dat je geen respect kan eisen van een ander zonder zelfrespect. En dit is een boodschap voor de zwarte community in Amerika ("I'm the biggest hypocrite of 2015... ...killing a nigga that's blacker than me" van The Blacker the Berry), maar opnieuw vrij universeel te interpreteren. Al geeft Lamar zichzelf ook alle ruimte om zijn frustratie te uiten richting rascistisch Amerika, richting de politiek (Democrips versus Rebloodicans) en de rapindustrie in Hood Politics.

En al die verschillende emoties (macht, faam, de King, wanhoop, zelfreflectie, haat) zijn een eigen personage binnen het album met een eigen stem en een eigen flow. Bovendien rapt Kendrick als het personage van de duivel in For Sale. En dit hele album is uiteindelijk een multi-dimensionale versie van het gedicht dat Kendrick heeft geschreven aan 2PAC waar hij op het eind een vraaggesprek mee heeft.

En nu heb ik het alleen nog maar over de lyrics gehad en dan ook nog puur globaal. Dit album is extreem rijk aan diepte en gelaagdheid. Niet alleen tekstueel, maar zeker ook muzikaal. Ook hier zien we de dualiteit terugkomen die in Kendrick zit. Er staan zowel oldskool boombap hiphop tracks op de plaat als newskool trap (Alright), experimentele jazz (For Free, u, afsluiting The Blacker The Berry), funkbeats (King Kunta) en een swingende groove op "i". Er zijn veel beatwisselingen die overeenstemmen met de stemmingwisselingen in de lyrics (zoals op het nummer "u" waar de beat gedempt en vertraagd wordt alsof Kendrick in een dronken waas zit) en het album staat vol met oude funk- en jazzsamples. Dit album zou puur instrumentaal al heerlijk zijn om te luisteren en daar komt de stem van Kendrick nog bovenop die zowel smooth kan klinken als rauw als een doorgewinterde blueszanger met flows en rhymeskills die ik niet ken van andere rappers.

Is het album pretentieus? Zeker, maar dan wel op weergaloze wijze en de pretentie waarmakend. Je moet er even voor zitten en echt willen luisteren, maar goed wie gaat er dan ook naar een theatervoorstelling om oppervlakkig het schouwspel te bekijken?

Kendrick Lamar stapt af van het louter (met alle respect) rappen op een sample. Het is veel ruimer qua productie met een jazz sound en sterke teksten. Ik ben opgegroeid met de hiphop van eind jaren '80 en de jaren '90 (en begin jaren '00). De nieuwere hiphopsterren hebben een andere sound die me niet altijd ligt. Ook al zijn er best wel goeie artiesten bij. Zoals deze Lamar met een heerlijk album. Mooi!

En ja hoor, bijna vijf jaar later komt er toch weer een halfje bij. Dit album barst uit zijn voegen van de interessante thema's en teksten, die worden verpakt in niet voor de hand liggende, weelderige jazzy en funky arrangementen. In het begin is het een hele klus om er doorheen te komen, maar naarmate je beter begrijpt waar Kendrick het allemaal over heeft in elk van deze nummers, vallen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats.

Komen nu ook goed binnen: Alright, Hood Politics (ja, zelfs ondanks het 'boo boo'-stuk), en zeker het aangrijpende How Much a Dollar Cost, over Kendrick die een dakloze in Zuid-Afrika afwimpelt wanneer die om een dollar vraagt en daarover met zichzelf in de knoop ligt, vooraleer duidelijk wordt dat de dakloze man eigenlijk God in vermomming is en hem de toegang tot de hemel ontzegt omwille van zijn hebzucht. Krachtig!

Zelfs de voor mij wat mindere nummers (o.a. Institutionalized, u, For Sale?, You Ain't Gotta Lie) kan ik nog steeds prima verdragen omdat ik nu beter begrijp waar ze over gaan en zie hoe ze binnen het concept van het album passen.

En The Blacker the Berry is intussen doorgegroeid tot mijn favoriete nummer uit de man zijn complete discografie. Intens van begin tot einde, met een heerlijk refrein en elke strofe die er weer een schepje bovenop doet tot we aankomen bij die briljante climax, wanneer duidelijk wordt waarom Kendrick zichzelf nu zo'n grote hypocriet vindt.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dit album door alle fuzz om Kendrick Lamar al eens beluisterd. Kan me het echter niet zo goed meer voor de geest halen. Dit is toch wel duidelijk net even andere hiphop dan dat je hoort je al de radio aanzet. Zijn stem is wat wennen, maar zijn flow is wel erg fijn. Wat ik ook echt een pluspunt van dit album is het muzikale/instrumentale gedeelte. Dat is best heel rijk te noemen voor hiphop. Nu lees ik overal dat zijn teksten ook heel goed zouden moeten zijn, maar daar heb ik me nog niet in kunnen verdiepen. Wel is het duidelijk tijd voor mij om misschien weer wat meer met hiphop bezig te houden (wat ik vroeger wel al veelvuldig deed) en dan te beginnen met de releases van Kendrick Lamar.