Van Morrison - Saint Dominic's Preview (1972)

Listen to the lion op zijn best: beter als op de live lp vind ik persoonlijk ..

Misschien wel het beste album om je verkenning te beginnen in de wereld van Van the Man. Alles wat hij zoal heeft uitgebracht tussen 1968 en 1974 hoor je hier een beetje terug.

De twee langste nummers leunen op de sound van Astral Weeks, zonder ook maar in buurt van kopieen te komen, en de rest haalt zijn inspiratie uit de andere Van Morrison albums.

Het enige iets mindere nummer vind ik Gypsy. Het roept wat teveel Lenny Kuhr gevoelens op om echt prettig naar te luisteren.

Maar Redwood tree, Listen to the Lion en het titelnummer behoren tot het beste wat Van Morrison ooit heeft uitgebracht.

Dit mag misschien niet de allerbeste plaat zijn die hij heeft uitgebracht, maar als je na dit album geen zin hebt om meer van hem te gaan beluisteren zou een ander album dat ook niet hebben bereikt.

is redwood tree niet dat nummer die zo'n beetje dezelfde melodie lijn heeft als wish you were here van floyd ?

Nee, dat is Almost Independence Day...

Is deze nog ergens in Nederland te krijgen (op cd)?

Ziet er niet naar uit

Nee. Veedon Fleece overigens ook niet. Het wordt de hoogste tijd dat er wat oudere albums van Van opnieuw op cd uitgebracht worden.

Mocht iemand nog een adresje weten...

'Jackie Wilson said' is ooit nog eens door Dexy's Midnight Runners verkracht en veel mensen dachten ook dat het hun eigen nummer was.
What a shame!

Tribal heeft het hier mooi uiteengezet, echt klasse ! Keep on writing!

Hele mooie en bij momenten erg intieme plaat vind ik dit.
Topklasse.

****1/2

"Saint Dominic's Preview" komt in September dit jaar uit. Ik had deze al (overigens vind ik dit Van Morrison's beste plaat), maar ik ben blij dat ik in Juni eindelijk mijn "Veedon Fleece" LP weg kan doen om plaats te maken voor de CD versie .

Alleen het titelnummer en Almost Independence Day durf ik van heel goed te noemen, de rest hangt daar een beetje tussenin, helaas. Het valt me op dat per plaat, naast zijn drie bekendste werken, het steeds meer erop begint te lijken dat hij nooit meer dat torenhoge niveau heeft bereikt, dan heb ik het vooral over Astral Weeks en zeker Veedon Fleece. Maar goed, ik ken nog altijd slechts een klein gedeelte van zijn werk, terwijl ik 'm wel al een tijd geleden heb ontdekt.

Heeft iemand enig idee wanneer de re-issue van deze plaat uit komt? Ik kan sowiezo moeilijk informatie vinden over de planning van de volgende serie re-issues. Als iemand het weet hoor ik het graag!

Heel behoorlijk album van Van in zijn beste tijd. Behoorlijk veel akoestische muziek en een heleboel sfeer en nummers waarin hij de tijd neemt om het helemaal uit te diepen: Dat doet hij op Listen to the Lion en Almost Independance Day.
Van gromt, sist en neuriet en probeert allerlei dingen uit met zijn ongelooflijke stem.
Het begint erg opgewekt met Jacky Wilson waarin blazers een mooie partij mee spelen. In Gypsy zit een mooie tempowisseling en het lalalala is erg goed mee te zingen.
Saint Dominic's Preview is de mooiste song. Mooie tekst ook met herinneringen van Van aan zijn jeugd in Belfast.
Tussen al dit moois toch twee niemendalletjes, waardoor dit album geen 5 * krijgt van mij: Dat zijn no.3 en 6.

De laatste berichten (van alweer een tijdje geleden) zijn dat Van Morrison zó'n ruzie met zijn platenmaatschappij gehad heeft dat hij persoonlijk besloten heeft om de rest van de reissues maar te cancellen. De kans dat we die ooit nog te zien krijgen, is dus minimaal. Al sluit ik niet uit dat Morrison toch langs andere wegen nog een keer deze albums opnieuw uitbrengt.

Flink balen, want deze heb ik nog steeds niet op CD. Op eBay worden er prijzen van rond de 40 dollar/euro voor gevraagd. Dat vind ik op dit moment nog iets te veel van het goede, maar als het er echt naar uit gaat zien dat deze nooit meer heruitgegeven wordt, waag ik de stap misschien toch wel eens.

Want dit is wel een tamelijk essentiële plaat in het oeuvre van Van Morrison, eigenlijk de enige die ik echt belangrijk genoeg vind om nog aan mijn VM-collectie toe te voegen. Een mooie mix van die Astral Weeks-achtige nummers (die twee lange tien-minutennummers) en de kortere, meer rhythm 'n' blues-georiënteerde songs die hij rond deze tijd zou gaan maken. Op Hard nose the highway (ook out-of-print, maar daar heb ik de CD wél van) doet-ie dit kunstje nog eens over, maar de kwaliteit van de nummers ligt hier beduidend hoger.

Jee! Inmiddels in mijn bezit. Voor 4 euro een prachtig exemplaar op de kop getikt op een markt In Zuid Afrika

Dan was ik toch wat duurder uit. Gister in een impulsaankoop op Appelpop deze cd gescoord voor € 10,--. Vergeten af te dingen natuurlijk. Aangezien ik hem daar niet kon beluisteren was het een beetje een gok.
Ik zag achteraf dat 'ie in de i tunes € 6,-- kost, maar goed dan heb je natuurlijk niet dat kekke doosje.

Het titelnummer en Redwood Tree vind ik juist wonderschoon, de twee uitschieters van het album wat mij betreft.
Wat ik jammer vind is dat Jackie Wilson hier ook weer op staat. Dat nummer skip ik standaard als ik zijn Best Of cd aanzet...

Voor een introductie in zijn muziek vind ik deze cd juist niet zo voor de hand liggen.
Moondance of Enlightenment lijkt me dan een logischer keuze. The Best Of was voor mij, begin jaren 90, genoeg om meer en meer van deze man zijn muziek te gaan houden.
Ik zag hem schitteren met The Band in The Last Waltz, waarin ze samen Caravan doen. Een eerst indruk die naar meer smaakte.

Voor mij draait het hier om Gypsy, Listen To The Lion, St. Dominic's & Redwood Tree.

Jackie Wilson en I Will Be There ( een beetje te standaard jazzy swingertje ) is niks mis mee maar halen dat nivo net niet.

Almost Independance Day is de Achilleshiel van dit album. Ome Van begint met een stukkie akoestiese gitaar, zo te horen een 12-snarige die nèt niet okselfris gestemd staat, en dat hattie beter overgelaten aan een echte gitarist. De sfeer komt er gewoon niet echt lekker meer in en een beetje editten had wellicht ook geen kwaad gekunt, want die 10+ minuten is echt te lang. Het blijft een soort van poging om een Astral Weeks sfeer op te roepen op een album wat over het geheel meer in een Moondance sfeer zit.

Eén van de zeven platen uit de periode waarop Morrison zich op een wolk boven het poplandschap bewoog: niet alles uit deze tijd was perfect, maar áls het dan goed was was het ook meteen ónwerkelijk mooi. Zo ook veel op deze plaat, maar ik wijk toch wel af van de meeste gebruikers hier, want de hoogtepunten hier zijn in mijn ogen Gypsy en Redwood tree : korte, compacte maar ideaal gespeelde, gezongen en gearrangeerde nummers met prachtige melodieën, een onweerstaanbare swing en bovenal hemelse blazersarrangementen. Ik las dat een recensent ergens Morrison "de beste arrangeur van blazers ten noorden van Memphis" vond, en op basis van hoe organisch en tegelijk swingend ze op deze plaat klinken vind ik dat wel een mooi compliment (waarbij ik natuurlijk maar een fractie van alle blazersarrangementen van alle platen uit deze tijd ken). In de glasheldere remaster van Tim Young en Walter Samuel klinken ze in ieder geval tegelijkertijd warm en lyrisch en vormen ze het perfecte complement voor Morrisons geïnspireerde voordracht. Vooral het begin van Redwood tree, die twee saxen (een tenor en een sopraan?), daarna die vrolijke bas, de korte pianonootjes, de simpele maar effectieve akoestische gitaar, en dan Morrisons "A boy and his dog..." Prachtig.
        Van de drie lange nummers (bij de Statistieken hier momenteel ook de top-drie) vind ik het titelnummer het sterkst, met een goede melodie, een mooi vol band- en blazersgeluid en een ideale speelduur. De laatste zes minuten van Listen to the lion daarentegen duren mij net wat te lang, en Almost Independence Day klinkt als een wat geforceerde poging om de ambiance van Astral weeks op te roepen, en ik krijg het idee dat ik niet zozeer naar een meesterwerk alswel naar een póging om een meesterwerk te creëren zit te luisteren. Ik kan helemaal begrijpen hoe dit nummer mensen tot lyrische interpretaties en ontboezemingen kan verleiden (Greil Marcus: "As it went on, it seemed as if the song itself more than the singer was gazing out over San Francisco Bay to watch the fireworks; as that happened, the Fourth of July receded, and what was left was an unsettled, unclaimed, unfounded land where the event that settled it, named it, found it, had yet to take place."), maar ikzelf word gewoon niet meegesleept, misschien door de overdaad van gitaar, piano, drums en twee synthesizers, misschien ook wel door de extreme speelduur, terwijl ik met dat laatste bij de langere nummers op Astral weeks toch absoluut geen moeite had.
        Dat maakt Saint Dominic's preview natuurlijk nog niet tot een slechte plaat, want met uitzondering van het vervelende I will be there behoudt alles hier een hoog niveau, maar door de niet helemaal geslaagde lange nummers is dit voor mij toch niet een meesterwerk als Astral weeks, Moondance en Veedon fleece.

Sodekneiters wat een verbluffend niveau had Vannemans hier toch ten tijde van dit album. Dit is zo'n album wat hier vaak op de plank blijft staan maar als ik 'm dan weer draai dan ben ik toch altijd wel weer onder de indruk. Blijft ook tijdloos op de een of andere manier en klinkt (voor mij) in ieder geval totaal niet gedateerd. Listen To The Lion doet mij nu op de een of andere manier ook aan Lions van de Dire Straits denken maar geen idee waar dat linkje nu ineens vandaan komt. Misschien wat dezelfde mellow sfeer en natuurlijk het woord Lion. De folkie invalshoek waar The Waterboys later ook goed leentjebuur hebben geleend bevalt mij na die jaren nog uitstekend. Prachtig!

Wat is dit nog altijd een heerlijk album. En in tegenstelling tot sommige anderen vind ik de langere nummers zeker niet te lang duren. Sterker: ik vind Van op zijn best als hij zich in de langere nummers laat meevoeren op de 'Streams of Consciousness' (zoals hij dat zelf formuleert).

Na een pauze van Van nu de draad weer opgepakt en meteen weer een prima plaat. Moet wel zeggen dat van de twee lange stukken best een stukje afgehaald had mogen worden. Listen to the Lion gaat nog , maar bij Almost Independence Day gaat het tegenstaan. De titelsong en Redwood Tree zijn voor mij de prijsbeesten hier. 4 sterren

Om de paar maanden heb ik ineens een week dat ik een aantal albums van Van achter elkaar draai. Omdat ik al zijn albums heb, komen alle albums zo wel weer eens aan de beurt.

Dit keer was dat o.a. Saint Dominic's Preview. En dat was weer eens fijne belevenis, zeker bij de twee langere nummers. Nog altijd even fris als 50 jaar geleden!

los van het feit dat Van Morrison een geweldige zanger is, is de man eveneens een geweldige songwriter. iets wat hij ook weer op dit album met slechts 7 nummers bewees.

een album met twee gezichten. aan de ene kant de ritmische up-tempo op R&B leest geschoeide tracks als "Jackie Wilson Said", "Gypsy", "I Will Be There" en "Redwood Tree". deze nummers hebben veel weg van de sound van zijn "Moondance" album.

aan de andere kant hebben we door de Tonio eerder aangehaalde "streams of consciousness" tracks "Listen to the Lion" een nummer waarop Van Morrison zijn zangkunsten volop ten toon spreidt en het monumentale "Almost Independence Day", een sfeervol, stemmig, pastoraal nummer. wat mij betreft het prijsnummer van dit album. wellicht kan een nummer met zo'n titel op een dag als vandaag niet lang genoeg duren. deze 2 nummers doen qua sfeer en sound eerder denken aan zijn "Astral Weeks" album.

een ander prijsnummer op dit album, de titeltrack "Saint Dominic's Preview" laveert daar wat tussen in.
dit nummer zou een paar jaar later samen met "Listen to the Lion" ook op het magistrale live album "It's Too Late to Stop Now" (1974) worden uitgebracht, waarbij ik de dynamische, energieke live versie van "SDP" prefereer boven de studio versie.

"Jackie Wilson Said" geïnspireerd door de muziek van Jackie Wilson en "I Will Be There" geïnspireerd door Ray Charles, 1 van de muzikale helden uit zijn jeugd, doen enigszins afbreuk aan de kwaliteit van dit album.

onder de muzikanten op dit album bevinden zich o.a. Mark Naftalin (piano), Jack Schroer (saxophone), Gary Mallaber (drums, percussion, vibraphone) en John McFee (steel guitar). Ron Elliott bekend als songwriter en leadzanger van de legendarische Californische band The Beau Brummels, speelde 6-string guitar op track 7.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
except tracks 2,4,5 & 7 co-producer Ted Templeman

Recorded at Wally Heider Studio, Pacific High Studio & Columbia Studio, San Francisco
All selections written by Van Morrison