Van Morrison - Moondance (1970)

Vreemd idd! Ik vind deze erg sfeervol en zeker niet klinken als een uitgemolken succes formule! Sterker nog, ik beluister deze liever dan Astral Weeks, die doet mij dan vrijwel niets.

Al vind ik dit album van Van Morrison, mede door de jazzy inslag, behoren tot zijn beste, de laatste nummers zijn relatief aan de zwakke kant en zijn er de oorzaak van dat de spanning niet op niveau blijft. Toch een heel goed album, want Morrison zingt hier prachtig, en de blazersarrangementen zijn om te smullen. Om alles nóg beter te kunnen horen heb ik laatst de geremasterde editie gekocht.

Droombolus spinout@ ricardo
Ik doel op de formule van Astral Weeks. Ik zeg niet dat klopt, maar de plaat komt me over als Astral Weeks 2.0 en dan ongeïnspireerd, zonder vuur. Maar zoals ik al zei: ik heb Astral Weeks ook lang niet meer beluisterd, misschien ben ik in het algemeen Van Morrison-moe, al heeft deze plaat me nooit gegrepen en Astral Weeks absoluut wel.

Grappig, ik kan me juist geen groter contrast tussen twee opeenvolgende albums van één artiest voorstellen dan de lang uitgesponnen, dromerige, folky-jazzy mijmeringen van Astral weeks versus de korte, puntige, gestructureerde pop-soul van Moondance, dus in mijn beleving is hier totaal geen sprake meer van de "formule" van Astral weeks. Allebei geweldige albums, maar voor mijn gevoel echt een wereld van verschil.

Van-marathon...eerst deze Moondance, en wat is de eerste helft prachtig. Van zingt fantastisch, de arrangementen zijn super, en de nummers tot en met Into the Mystic zijn briljant. Dan volgen er wat mindere tracks die gered worden door het arrangement, en vanaf Everyone zitten we weer in Van Lalaland.
4 ****

Omdat het de eerste is, staat deze voorlopig op 1.

1. Moondance

Na het bejubelde en door velen als klassieker bestempelde Astral Weeks kwam Van Morrison met het minder ambitieuze maar wel pakkender Moondance. Astral Weeks heeft mij nooit gegrepen, in tegenstelling tot deze worp. De liedjesschrijver heeft hier zijn balans gevonden, soulvol, mooie arrangementen en een warme productie. De eerste helft van de schijf is duidelijk beter dan de tweede helft. And It Stoned Me, het alom bekende Moondance en het gedragen Into the Mystic zijn in mijn ogen klassiekers. Hierna wordt het toch wel een pak minder, de sfeer wordt wat joliger en dat jasje past Van the Man toch wat minder. Nog wel vermeldenswaardig; het gospel achtige en mooi gezongen Brand New Day. In mijn ogen en oren een prima schijf maar enkele songs doen afbreuk aan het geheel en daarom niet de volle mep.

De A kant is in z'n geheel klassiek wat mij betreft. Als je ooit de mazzel gehad hebt Van live aan de gang te zien ( en horen natuurluk ) met Caravan kom je nooit meer van dat nummer af en Crazy Love is het ultieme groeibriljantje.

Het zijn voor mij de laatste 2 nummers die roet in het eten gooien. Die klinken onaf ........

Echt een geweldig album! Het is ook lastig om Van Morrison in een hokje te stoppen, want zijn muziek is vrij divers. Rhythm and Blues, jazz, Folk, Soul, Rock, allemaal genres die je door zijn muziek heen hoort.

Zeker, een mooi album, maar vanaf kant 2 (vinyl zeg maar) wordt het iets minder, nog steeds mooi, maar de magie is dan net weg. Maar 'Into The Mystic' gaat in de koffer naar het eiland waarheen ik maar 25 songs mee naar toe mag nemen.

Geen speld tussen te krijgen, wat een schoonheid van een nummer.

Bepaald geen nieuwe of unieke boodschap, maar al sinds ik dit album ken vind ik (om mezelf van jaren geleden te citeren) "zelfs het minste nummer van 'kant 1' (de eerste helft) nog beter dan het beste nummer van 'kant 2'. Als die tweede helft even goed als de eerste was geweest had deze plaat misschien wel net als Astral weeks in mijn top-10 gestaan." Die tweede helft is natuurlijk niet echt slecht, maar gewoon lang niet zo spannend: Come running is een flauwe single, het stop-start-ritme van These dreams of you heeft me nooit kunnen bekoren (de combinatie van blazers en orgel bij het refrein overigens wèl), Brand new day vind ik uitgesproken melig (inclusief opdringerig dameskoortje), en alleen de laatste twee nummers –lichtgewicht maar vreugdevol– doen mij rechtop zitten. Bij kant 1 daarentegen zit tussen de eerste seconde van het stemmige And it stoned me en de laatste van het bijna gewijde (of moet dat zijn "geëxalteerde"?) Into the mystic geen verspild moment. Absoluut top-10-niveau. (Gek genoeg geldt voor een latere Morrisonplaat, Veedon fleece, bijna hetzelfde: daar zijn de eerste zes nummers stuk voor stuk sterker dan de laatste vier, en zelfs zó sterk dat ze van dát album eveneens een bijna-top-10-kandidaat maken.)

Wat een heerlijk album is dit! De hoogtepunten voor mij zijn: And It Stoned Me, Into the Mystic, Brand New Day en Glad Tidings.

5 sterren

De eerste 5 nummers zijn top en kunnen mijn aandacht trekken.
Daarna wordt het wat minder en zakt het album wat weg.
Al al met al zeker geen slecht album en draai hem nog steeds regelmatig.

Ik heb hierin nooit de klassieker gehoord die anderen er wel in horen. Het is een fijn album, maar het verschil tussen de beide albumkanten is best groot, zoals hier eerder is aangegeven. Het is niet slecht , maar na de fabuleuze kant A steekt kant B wat schriel af . En dat is zonde , want het is zeker niet slecht wat Van hier ons voorschotelt, het is wat gewoontjes. Ik heb dan ook zelf een compilatie gemaakt met Astral Weeks en de eerste 5 nummers van dit album. En die draai ik vaker dan dat ik deze uit de hoes haal. Al met al wel 4 sterren want wat is kant A goed!

Exact dit, als Van het niveau had kunnen vasthouden had hij een griezelig goede plaat afgeleverd. Nu zakt het album na het fenomenale Into the Mystic in en maakt de beste man wat aparte keuzes. Bij Brand New Day veer ik nog even op maar de 2 afsluiters boeien mij vervolgens maar weer matig. Desalniettemin bevat de eerste helft van de schijf louter juweeltjes.

Dit is het album waarmee destijds mijn Van Morrison avontuur is begonnen, voor mij een absolute klassieker. Ik heb inmiddels de hele Van collectie in de kast staan maar dit blijft een favoriet. Nu de door Steven Wilson geremixte reissue aangeschaft en het feestje wordt nog groter. Absolute klasse hoe hij deze opnames heeft opgepoetst met behoud van de originele "feel". De man heeft een fantastisch gevoel voor muziek en zou verplicht alle klassiekers moeten remixen. Het is weer ouderwets genieten van een plaat met goede nummers en een fantastische geluidskwaliteit. De bonusnummers zijn ook tof maar het gaat mij voornamelijk om het basis album en die verdient een dikke 4,5 ster.

In mijn beleving heeft Moondance helemaal geen remix nodig. Smaken verschillen uiteraard maar er was helemaal niets mis met de oorspronkelijke productie.
Het oppoetsen, toevoegen van minimale details, een instrument wat meer op de voorgrond zetten, ik kan zelden iets met platen die een nieuwe 'frisse' look ondergaan.
Als liefhebbers hier mee uit de voeten kunnen, prima. Geef mij maar de authentieke en oorspronkelijke versie uit 1970, zo was het destijds ook bedoeld.
Ik apprecieer de puurheid en eventuele oneffenheden van een originele productie, iets dergelijks draagt in mijn beleving alleen maar bij aan het luisterplezier.

Eerst beluisteren en dan oordelen

Ik ben het wel eens met de stelling dat heel veel reissues (veel) slechter klinken dan het origineel, dat is ook de reden dat ik de originele versies ook altijd gewoon bewaar. Net de nieuwe Waterboys This Is The Sea reissue gekocht, ook weer een voorbeeld van een slechte reissue. Maar ja wel clear vinyl he want het vinyl moet tegenwoordig wel een kleurtje hebben of transparant zijn. De rest doet er niet toe. Maar... dat geldt niet voor deze (3-LP) reissue van Moondance, gewoon op zwart vinyl en voorzien van een dubbele uitklaphoes en uitgereide linernotes. De uitoznderlijk goede geluidskwaiteit doet de rest ook eer aan en dus een toffe aankoop.

Ach, boeken worden ook vaak voor een herdruk aangepast of herschreven. Ik ben nu Nooit Meer Slapen van Hermans aan het herlezen. Een herdruk uit 1983, dat Hermans in 1978 "herschreven" heeft. Aan het eind legt hij uit waarom hij dat doet.

Veel beter dan een remix van dit album zou zijn dat het andere oude werk gewoon weer verkrijgbaar werd. Afgelopen zomer ben ik op Discogs naar tweedehandsexemplaren moeten gaan zoeken om mijn collectie eindelijk eens compleet te krijgen.

een klassieker dit "Moondance" waarmee de man commercieel doorbrak. ik zie dat de meningen hierover nogal verdeeld zijn, maar dit album heeft op mij nooit de impact gehad, die albums als "Astral Weeks" of "Veedon Fleece" wel hadden. die albums vind ik over de hele linie iets meer coherent. "Moondance" biedt ook grotendeels andere muziek dan de folky/jazzy, pastorale klanken van die albums.

ik sluit me aan bij degenen die dat gegeven hier al vaker hebben aangehaald, dat de tracks 1 t/m 5 van uitzonderlijke kwaliteit zijn. dat zijn feitelijk stuk voor stuk klassiekers en de prachtmelodie van "Into the Mystic" maakt dit tot wellicht tot 1 van de beste nummers die Van Morrison ooit componeerde. van tracks 6 t/m 10 steken de ballad "Brand New Day" en de rockende r&b van "Come Running" er boven uit. vanwege de wat "mindere", maar ja, wat is minder bij deze man, 2 laatste tracks "Everyone" en "Glad Tidings" is dit album voor mij geen fiver.
geen Top 5 materiaal uit 's mans rijke oeuvre, maar toch zeker Top 10 materiaal.

de expanded edition cd uit 2013 van dit album bevat de volgende nummers:

1. Caravan (take 4)
2. Nobody Knows You When You're Down and Out (outtake) een nummer van Jimmie Cox
3. Into the Mystic (take 11)
4. Brand New Day (take 3)
5. Glad Tidings (alt. version),
6. Come Running (take 2)
7. Crazy Love (mono mix)
8. These Dreams of You (alt. version)
9. Moondance (take 22)
10. I Shall Sing (take 7)
11. I've Been Working (early version, take 5)

deze voegen weinig toe aan het originele album. uitschieter is de kale, folky versie zonder koortje van "Brand New Day" die mij beter bevalt dan de album versie. de uitvoeringen van de bluesklassieker 2) en 10) I Shall Sing zijn niet bepaald memorabel.

van "Moondance" verschenen 3 nummers in wat mij betreft onovertroffen versies op zijn magistrale live album "It's Too Late to Stop Now"(1974), t.w. "Caravan", "These Dreams of You" en "Into the Mystic", met eveneens een geweldige live uitvoering van "I've Been Working", een nummer dat later verscheen op zijn eerstvolgende album "His Band & the Street Choir". helaas heb ik Van Morrison in zijn hoogtijdagen in de seventies nooit zien optreden. heb in de eighties 2 concerten van de man bijgewoond (Doelen, Rotterdam en Ahoy, Rotterdam) en beide concerten stelden teleur.

"Moondance" werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at A & R Studios, New York
All songs written by Van Morrison

de muzikanten op dit album:

Van Morrison: vocals, rhythm guitar, tambourine
Jack Schroer: alto & soprano sax
Collin Tilton: tenor sax, flute
Jeff Labes: piano, organ, clavinette
John Platania: lead & rhythm guitars
John Klingberg: bass
Gary Mallaber: drums, vibes
Guy Masson: conga drum
Emily Houston, Judy Clay, Jackie Verdell: backing vocals ( "Crazy Love" & "Brand New Day")