Alabama Shakes - Sound & Color (2015)

Don't Wanna Fight laat een wat andere sound horen dan wat te horen was op het eerste album, maar het klinkt toch weer verdomd goed.

Funky! Zie dit nieuwe album helemaal zitten. Was 3 jaar geleden ook al zowat het lentealbum van dat jaar, verwacht hier ook veel van.

Don't wanna fight is geweldig! Hier heb ik toch wel zin in. Maar is ie al te vinden? er is namelijk al gestemd...

Ik was eigenlijk nooit zo'n liefhebber van deze band, totdat ik Don't wanna fight onlangs bij Letterman voorbij zag komen. Als ze deze lijn doortrekken over het hele album dan ga ik binnenkort toch maar eens een bezoekje brengen bij mijn lokale platenboer!

Ik vind hem toch anders klinken dan hun debuut, lekker plaatje!

Het klinkt regelmatig anders dan hun debuut inderdaad. Ze hebben tenminste wel lef om deels andere richtingen op te slaan. Pakt meestal goed uit.

Wat is Gimme All Your Love een geweldige track zeg, pfoe

Onder de indruk!

Gisteren voor een eerste keer beluisterd, en klonk erg veelbelovend. Veel afwisseling, met meer aandacht voor de instrumentatie en niet alleen meer de (nochtans fantastische) stem van Brittany Howard. Ben benieuwd of deze gaat blijven plakken zoals de vorige.

Brittany Howard van de Alabama Shakes groeide van postbode en vrachtwagenchauffeur uit tot veelvuldig geprezen zangeres, die met haar stem de soul en rock dichtbij haalt. Met het debuutalbum Boys & Girls overtrof de band alle verwachtingen en wisten ze binnen de kortste keren overal ter wereld optredens te verzorgen. Invloeden van andere musici waren op dit album nog veelvuldig te horen en de band was dan ook nog op zoek naar haar eigen sound. Voor het tweede album ontwikkelde de band zich verder in het schrijven van songteksten en gingen ze op onderzoek uit door de vele muziekstromingen.

Sound and Color opent met de ontspannende klanken van het keyboard en de vibrafoon, voordat Brittany komt binnenzetten. De kenmerkende stem lijkt voor het album nog even wat extra geslepen te zijn. De kleuren en geluiden die ons leven overspoelen worden door Howard benadrukt. Op Don’t Wanna Fight gaat de band verder met een fijn melodielijntje. Het funky sound en kletterende drums vormen de opmaat naar het geharde leven dat wordt bezongen. Brittany haalt hier en daar flink uit en is het zat om de mensen te zien ploeteren totdat ze uiteindelijk in elkaar storten. Het gevecht tegen de rekeningen, het kleine pensioen waarvan je niet rond kunt komen en de enige optie overlaat om maar weer te gaan werken. Landelijke verdeeldheid lijkt ook Brittany naar het hoofd te stijgen. Van de funk steken we over naar de krijsende gitaren op Dunes. Inmiddels dwalen de gedachten af en lijkt de krankzinnigheid de overhand te nemen. Je verliest het bewustzijn en wordt meegezogen in een psychedelisch spel dat met de grauwe gitaargeluiden wordt verstevigd. De gitaarriffs zorgen voor een flinke swing in Future People, de drilboor in het refrein hakt er daarbij flink in. De fuzz in het geheel zorgt voor een kijkje in de toekomst waar men in staat is in staat de gedachten van mensen te lezen. Gimme All Your Love komt hardnekkig binnen rammen om zo in een rustig tempo zijn weg te vinden. De liefde komt hier uit het diepst van de strot van Brittany. Ze schreeuwt het uit terwijl een overvloed aan geluid ons overspoelt. Het nummer pakt het aan met een perfecte afwisseling tussen rustgevende gedeeltes en krachtige uithalen op de gitaren.

So tell me what you wanna do
You say the weather doesn’t sit with you
Why don’t you talk to me for just a little while?
I can only try to make it right

Op This Feeling mag Brittany even bijkomen van de overbelasting van haar stem. De groei van de band krijgt zijn vorm in de teksten van het nummer. Howard weet op de lichte melodielijnen de verschillende vorderingen die ze maakt mooi vast te leggen. Guess Who weet met het ritmische geheel wat minder te overtuigen. We maken een sprong in de tijd naar de jaren zeventig en worden meegezogen in de hoge zangstem van Brittany. Op The Greatest vervolgen we onze muzikale weg naar de punkrock eind jaren zeventig. Het stevige ritme ramt er flink in terwijl de belangrijkste personen uit je leven hun weg gaan. Misschien dat je niet de beste persoon bent in al je uitingen, maar de liefde om je heen weet zijn weg wel naar je te vinden. De gitaren schreeuwen het uit en Steve gaat flink los op de drums. Het lachje aan het eind toont de roes en het plezier aan waarin de band zich bevindt. Shoegaze vangt anders dan de titel doet vermoeden met een geluid aan die vooral doet denken aan Heroes van David Bowie. De gitaarriff en het scherpe geluid dringen door tot in de zang van Brittany. Geen flinke uithalen ditmaal maar een portie Rolling Stones vermengt met de stem van Prince.

In Miss You komen we even tot rust, terwijl Brittany de emoties laat gaan. In het refrein wordt het tempo weer opgezweept terwijl de verveling wordt weggeslagen. De soul neemt de overhand in de lange uithalen waarbij Brittany haar mond wijd openzet. De fuzz keert nog even terug in het wat afwisselende Gemini. De klanken van de piano zorgen niet voor een enigszins spannend verhaal. Het middenstuk mag het vooral hebben van het ruwe gitaargeluid, maar zorgen uiteindelijk voor te weinig reactie om het wat lange nummer in toon te houden. Afsluiter Over My Head daalt dan weer af naar een rustpunt waarin de emoties extra gewicht met zich meenemen. Het keyboard zorgt voor wat ontspanning vanaf de achtergrond en weet je langzaam in slaap te sussen.

Sound & Color is een krachtige opvolger van het debuut van de Alabama Shakes. Verandering vinden we zowel terug in de ontwikkeling die de band heeft doorgemaakt als in de songteksten. Alhoewel het album nog steeds bol staat van de muzikale invloeden beweegt de band zich langzaam naar een wat complexer geheel. Geen muziekstijl lijkt buiten bereik in een geheel waarin soul, punk, rock en blues zich meermaals aandienen. Brittany blijft nog steeds het sleutelfiguur, die zowel in haar krachtige uithalen als de wat meer introverte songs de macht blijft behouden. Er mag nog wel worden gewerkt aan het niveau van de nummers, want dat wisselt nogal op het album. Met de stap die band heeft gemaakt lijkt een verdere groei alleen een kwestie van tijd.

3,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Alabama Shakes - Sound & Color - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De uit Athens, Alabama, afkomstige band Alabama Shakes maakte precies drie jaar geleden een onuitwisbare indruk met haar debuut Boys & Girls.

Sindsdien wordt reikhalzend uitgekeken naar de tweede plaat van de band rond zangeres en boegbeeld Brittany Howard en nu ligt deze dan eindelijk in de winkel.

Sound & Color blijkt een minstens even indrukwekkende plaat als het debuut van Alabama Shakes en het is bovendien een plaat die voor een groot deel totaal anders klinkt dan de zo bewierookte voorganger.

Gebleven is het vocaal machtsvertoon van Brittany Howard, die sinds het debuut van Alabama Shakes echter alleen maar beter en soulvoller is gaan zingen.

De grootste sprong laat Alabama Shakes echter in muzikaal opzicht horen. Sound & Color is een stuk subtieler en ook een stuk psychedelischer dan zijn voorganger, die het voor een belangrijk deel moest hebben van vrij stevig aangezette songs. Vooral het eerste deel van Sound & Color is bijzonder ingetogen. Brittany Howard laat horen dat ze niet alleen geweldig soulvol kan schreeuwen, maar ook verleidelijk kan fluisteren en bovendien het hele spectrum tussen beiden beheerst. De instrumentatie past zich vervolgens feilloos aan.

Zeker de wat meer ingetogen songs op Sound & Color ademen de sfeer van 70s soul, waarbij associaties vooral in de richting van de allergrootsten gaan (met een hoofdrol voor de muziek van Curtis Mayfield en uit de 80s af en toe een flinke dosis Prince). Het is een gedurfde stap om de dampende en opzwepende garage soul van Boys & Girls op een groot deel van de plaat te verruilen voor bijna intieme en vaak ook behoorlijk ongrijpbare en breed uitwaaiende psychedelische soul, maar het pakt geweldig uit.

De meer ingetogen en vaak wat psychedelisch getinte en zeker ook funky songs op Sound & Color hebben een bezwerende uitwerking en vormen een prachtige soundtrack voor de late avond.

De plaat klinkt in deze meer ingetogen songs overigens fantastisch, wat waarschijnlijk voor een belangrijk deel de verdienste is van co-producer Blake Mills (die vorig jaar met Heigh Ho zelf één van de mooiste platen van het jaar maakte), die op fraaie wijze keyboards heeft geïntegreerd in het geluid van de band.

Net als je denkt dat Alabama Shakes het rocken is verleerd komt de band op de tweede helft van Sound & Color alsnog op de proppen met een aantal songs die gelijke delen soul en garagerock vermengen, maar ook deze songs zijn subtieler en veelkleuriger dan die op het debuut van de band en het zijn er bovendien niet heel veel.

Ook als Brittany Howard wat subtieler zingt, zingt ze keer op keer de veters uit haar schoenen, wat stil zitten vrijwel onmogelijk maakt en Sound & Color een bijzondere lading geeft. Het is een lading die maar moeilijk is te weerstaan, zeker wanneer je merkt dat Sound & Color bij herhaalde beluistering alleen maar beter wordt.

Alabama Shakes was op basis van haar debuut vooral een grote belofte voor de toekomst, maar op basis van het volwassen en bezwerende geluid op Sound & Color durf ik wel te beweren dat Alabama Shakes de belofte inmiddels ver voorbij is. Ik ben nu al benieuwd met wat voor muziek de band rond Brittany Howard op haar derde plaat op de proppen gaat komen, maar voorlopig kan ik nog wel even vooruit met het verrassende en weergaloze Sound & Color. Erwin Zijleman

Ik vind het voorlopig een beter album dan Boys & Girls, gevarieerder en meer hoogtepunten. Toch wel jammer dat er dan een paar mindere nummers opstaan zoals ook het geval was op Boys & Girls.

Waar het vorige album het van de lichtvoetige soul/blues moest hebben wordt hier vooral gegooid met vette gitaarrifs en vuige beats. Een wat gedurfder en heerlijk album.

Terwijl hun sterke debuut vooral pakkende bluesrock bevatte is Sound & Color een album wat een stuk diverser is. Zeker hoor je regelmatig de bluesrock terug komen, maar soms neigen (stukken van) songs naar een meer psychedelische sound, dan hoor je weer mooie soul erin terug, wat weer gevolgd wordt door (garage) rock met een lekkere gitaar. Soms barst het uit, dan is het weer heel rustig. Dit alles onder de bezielende leiding van zangeres Brittany Howard, gezegend met een gouden strot. Een belangrijk wapen van the Alabama Shakes: luisteren naar haar fraaie stem is op zich al erg prettig.
Er staat geen minder nummer op deze plaat, die voor mij wel een paar draaibeurten nodig had om alles 'in te laten dalen'. Ook wel weer een goed teken. Uitblinkers zijn Don't Wanna Fight, Future People, Gimme All Your Love, The Greatest & Miss You. Als je snel bent dan kan je dit uitstekende album nog op clear vinyl te pakken krijgen.

Te gekke plaat weer. De singles ('Don't Wanna Fight, 'Future People' en 'Gimme All Your Love') zijn ook uitstekend gekozen. Misschien ook wel de prijsnummers voor mij.

Zeer onder de indruk. In potentie veel spannender en kwalitatiever dan de eerste worp, en die vond ik al bijzonder aangenaam.

Geef mij toch maar de eerste worp. Vooralsnog vind ik deze wat tegenvallen door teveel ingehouden nummers. Ik geniet juist van de krachtige vocale uithalen zoals je hoort op Don't Wanna Fight (het deuntje zelf is ook héérlijk) en Gimme All Your Love. Ik zet de Boys & Girls nu weer vaker op dan deze opvolger. Geen goed teken.

Alabama Shakes is een groep die ik pas het afgelopen jaar heb ontdekt. Hun vorige plaat uit 2012 heb ik dan ook niet zo heel lang geleden pas voor het eerste beluisterd. Dat beviel mij allemaal erg goed. Dit kwam toch ook vooral door de power die frontvrouw Brittany Howard uitstraalt. Voeg daar de mooie blend van blues, soul en rock aan toe en je hebt een bruisend geheel te pakken. Niet zo heel lang geleden kwam deze nieuwe plaat uit, des te meer reden mijn opgewekte interesse door te pakken.

Dit nieuwe album opent met de titeltrack. Dit is een rustige soulvolle opener waar de stem van Brittany alle ruimte krijgt. De single Don’t Wanna Fight is het opvolgende nummer en het blijft een nummer met een erg lekkere groove. Het tempo ligt op dit moment wellicht wat lager dan op hun vorige plaat. Dat wordt nog maar eens bevestigd door Dunes. Ook dit nummer is van het meer rustige werk. Nog een stuk rustiger dan de twee voorgangers zelfs.
Cool is dan Future People. De sound van dit nummer is de sound die goed bij de stem van Howard past en ook de sound die goed bij deze band blijkt te passen. Dit nummer heeft die vuigere, wat meer freaky sound die zo lekker licht schuurt. Ook Gimme All Your Love gaat verder in deze stijl. Dit nummer neemt het zelfs nog een stap verder en brengt het nog intenser. Ook de invoeging van dat orgeltje is wel erg fijn.
This Feeling laat dan een Alabama Shakes horen die ook een gevoelige kant heeft. Prima nummer, maar niet zo goed al de twee voorgangers. Echt meer een niemendalletje is toch wel Guess Who. Dit nummer doet mij vrij weinig, al zal ik het nooit slecht kunnen noemen. The Greatest gaat dan juist weer een andere kant op en is te kwalificeren als pop/rock. De blues en de soul worden hier toch wel een stuk meer losgelaten. Persoonlijk is dit niet mijn favoriete nummer. Een stuk prettiger vind ik de groovy sound van Shoegase of juist die groove met wat meer vuigheid zoals we dat op Miss You horen. Dat is toch wel de sound die ik beter bij Alabama Shakes vind passen. Ook het mooie Gemini past daarbij, al laat die dus wel weer een andere kant horen. Het album wordt dan uiteindelijk afgesloten door het leuke Over My Head.

Wederom zet Alabama Shakes hier een goede plaat neer. Aan de ene kant horen we bekende sound en muzikale invloeden die deze groep kenmerken. Aan de andere kant is het tempo wel een stukje lager dan hun voorganger. Ik kan er persoonlijk in ieder geval weer erg van genieten.

(bron: Opus de Soul)

De band heeft alle inggredienten in huis om te excelleren. Een lekkere broeierige soulrock-achtige sound en een dijk van een zangeres. Maar die liedjes van Alabama Shakes willen nog niet echt bijzonder worden. Opnieuw 3,5*** voor deze mensen. Aangenaam luisterplezier, maar niet meer dan dat.

Laat ik beginnen met zeggen dat het vinylexemplaar van dit album werkelijk voortreffelijk is vormgegeven. Het doorzichtige vinyl en het ontbreken van een D-kant; allemaal leuk gedaan.

Dan de muziek: het album komt naar mijn idee nooit echt helemaal los. Dat wil niet zeggen dat de kwaliteit van de nummers niet goed is, in tegendeel. Maar wat ik mis is een spanningsboog waardoor ik mijn volledige aandacht erbij kan houden. Daar voldoet de eerste plaat meer aan.

3,5*

Brittany Howard heeft onder de naam Thunderbitch een zijprojectje. Iets steviger dan Alabama Shakes.

Oe! wat een fijne plaat!
Strakker en frisser dan hun vorige plaat Boy's And Girl's
Deze blijft nog wel even in mijn platenspeler..

mooie en goeie cd , hier gaan we zeker nog meer van horen , ook betere nummers dan op hun wat mindere debuut

Het album is goed gevarieerd maar naar mijn smaak soms iets te chaotisch. Er staan lekkere Bluesnummers op die ruiken naar de tijd van weleer maar toch zeker bij de tijds zijn.

Na lange tijd weer eens gedraaid en ik denk er nog hetzelfde over als in het release jaar.
Nummer 2 t/m 5 vind ik weergaloos en album van dat jaar waardig, als ik de tweede helft niet veel minder zou vinden. Inderdaad hier en daar wat chaotisch geproduceerd.
Hopelijk komt er eens een live album aan.

Het is zeker niet slecht, maar de echte magie ontbreekt toch op veel nummers. Er moet toch meer inzitten als je zo'n geweldige zangeres hebt.

Ik vind dit een vermakelijk plaatje, maar ik mis inderdaad ook de echte magie op de nummers. De zangeres is fantastisch.

In het verleden met 4 sterren beoordeeld. Soms vraag je jezelf af hoe dan. Een vol punt eraf.