Midlake - The Trials of Van Occupanther (2006)

Eén van de mooiste platen van het afgelopen decennium.

Maar even iets heel anders.

Ben ik de enige, of zijn er nog meer mensen die bij de ietwat mysterieuze hoes zowel qua figuren als qua kleuren steeds moeten denken aan de film The village van M. Night Shyamalan -- een associatie die nog versterkt wordt doordat de film zich net als de plaat afspeelt in een tijd ergens aan het einde van de negentiende eeuw (spoilers avoided) ?

Mede omdat The Village maar een matige film is, en dit album geweldig is, maak ik die associatie niet

Wel moet gezegd worden dat de cover zeer apart, een beetje fout en toch mysterieus is.

dit is nu echt mijn muziek! heerlijk 5*****

De zang doet me soms enorm denken aan die van Thom Yorke, doch dit terzijde. Want dit is erg mooie muziek, natuurlijk. Ik vind deze nog een stuk straffer dan de opvolger, die ik ook al 4 sterren gaf. Mijn favoriete nummer is 'Van Occupanther', het heeft iets hypnotiserend. Maar ook 'Roscoe' is een absoluut wereldnummer. Slechte nummers staan hier zowiezo niet op. Leuke folksound. Mooie hoes ook.

4,5 sterren

Een plaat die ik nooit beu raak. Alleen al de eerste drie nummers rechtvaardigen 5 sterren. Mooie jaren '70 sfeer. Doet me heel erg denken aan 'Rumours' van Fleetwood Mac.

Exact hetzelfde wat ik dacht toen ik deze voor het eerst luisterde

Blijft een mooi sfeervolle warme plaat, die mij meer heeft weten aan te spreken.

Midlake ... een band die ik dankzij MuMe heb ontdekt. Na 3x luisteren vind ik dat een prachtplaat met louter sterke songs: melodieus en sfeervol. Folky poprock (of poppy folkrock?), het doet mij wat denken aan Radiohead (door de zang) maar ook aan Crosby, Stills, Nash & Young. Maar het is toch een eigen aangenaam geluid en ik denk dat dit album niet gauw zal vervelen en veeleer zelfs zal groeien.

Roscoe is geweldig.

Heb Head Home constant op repeat. Dat nummer zit muzikaal zo goed in elkaar!

Ik vind het wel typisch dat dit album met zo veel stemmen zo'n hoog gemiddelde heeft, maar dat het maar bij zo weinig users in de top 10 staat. Het is namelijk een prachtige cd, met louter ijzersterke melodieuze tracks. Maar het is voor mij net niet bijzonder genoeg om het de volle mep te geven. En waarschijnlijk zou het daardoor ook (zeg nooit) nooit in mijn top-10 belanden.

Ik wil overigens graag Branches speciaal vermelden. Wat een ongehoord mooi nummer, dat die zo weinig als favoriet is aangevinkt..

we won't get married
'cause she won't have me
she wakes up awfully early these days

and there's no one else so kind,
there's no one else to find --
it's hard for me, but i'm trying

4,5*

Herkenbaar wat je schrijft. Bij mij staat het album wel dik in de top 25 en dat zal bij veel users zo zijn.

Bij mij zweeft ie zo om de elfde plaats. Het is een fantastische plaat, maar temidden van de talloze andere fantastische albums zijn er nou eenmaal nèt een stuk of tien (iets) beter... Maar over een paar jaar zou hij er zomaar bij kunnen staan.

Roscoe is echt top!

Meneer Renault, ik ben u net ook al bij The National tegengekomen. Niet toevallig, want voor mijn gevoel zijn dit echt bands die "bij elkaar horen"... (Hoewel jij High violet wel aanzienlijk hoger waardeert dan Van Occupanther.)
 

De opvolger is wat constanter, maar enkele uitschieters (Roscoe, Bandits, Van Occupanther) maken dit toch wel een erg sterk album. Midlake staat hoog op mijn lijst met bands die ik nog moet zien

Dat heb ik toch nooit echt begrepen. De melodielijnen van Midlake zijn zo anders dat ik een vergelijk met Yorke nooit heb gemaakt. Met Fleetwood Mac daarentegen wel. Maar boven alles is het gewoon een fantastisch album. Tijdloze schoonheid als je het mij vraagt...

Bring me a day full of honest work
And a roof that never leaks
I'll be satisfied


Deze vat alles samen...

Ik ben hier blijkbaar een uitzondering, maar ik vind dit allesbehalve schitterend.
Er is geen enkel nummer waarvan ik denk : amai, dat wil ik meteen opnieuw beluisteren.
Een beetje 'zaagmuziek" wat mij betreft.
Maar aangezien dit zoveel lovende reacties krijgt, wil ik het zeker opnieuw een kans geven, maar vooralsnog snap ik al die euforie niet.

Het zijn dan ook houthakkers, boswachters en vogelspotters.

Toch een halfje erbij wegens de eerste nummers van het album, die ik -na een aantal luisterbeurten- toch meer weet te appreciëren dan in begin. Ik blijf wel het grote gedeelte van het album heel middelmatig vinden.

Hoort iemand hierin ook de stem van Rufus Wainwright?
Op 'In This Camp' lijkt het net op Rufus.

Head Home weet mij na (letterlijk) 144 speelbeurten, nog steeds kippenvel te brengen. Snel van 4.5 naar 5*.

Ik weet niet of het er bij mij 144 zijn maar het zal er niet ver vanaf zitten. Dit album is in het begin een groeiertje maar daarna dan ook echt niet meer kapot te draaien.
Ik heb ooit een box besteld van de Volkskrant van het label Bella Union, een mooie box met vijf cd's, dat waren Beach House - Devotion, Andrew Bird - Noble Beast, The Low Anthem - The Low Anthem, het debuutalbum van de Fleet Foxes en deze. Waar ik eerst altijd die van de Fleet Foxes het mooiste vond is dit inmiddels mijn favoriete cd uit de box. The Trials of Van Occupanther is zo'n album die je perfect kan associëren met het middeleeuwse wat de hoes uitstraalt en de videoclipjes trouwens ook doen. En natuurlijk een cd met popparels van de buitencategorie waarvan ik Head Home, Roscoe, Branches en Young Bride het mooiste vind.

Ik luister Roscoe, ik hoor hier ook wel iets van waar war on drugs de mosterd haalt, het klinkt echt 70 "s ook csny achtige muziek of fleedwood mac.

Er zijn van die dagen dat ik wakker word en gelijk merk dat de wereld vol is. Ik tast mentaal om me heen, maar er is geen ruimte, mijn hart is beklemd, mijn longen astmatisch. Ik verwijt dan de stad, de moderne wereld, de snelheid van het perpetuele nu. En soms denk ik dan wel eens aan deze plaat.

The Trials of Van Occupanther is niet het geluid van een dorpsidylle; het is het geluid van het onlesbare verlangen ernaar. Dit zijn geen boerenjongens die ineens in een studio stonden - dit is een jazzband die zich aangetrokken voelde tot het platteland. "Did you ever want to be overrun by bandits, to hand over all of your things and start over new?" Het is dat gevoel, en de gelijk daarbijgevoegde notie dat het zich nooit in aktie zal omzetten, dat het voor altijd bij een zekere droefgeestigheid zal blijven.

Op zulke ochtenden verlang ik naar een ander soort ochtend: "Oh and when the morning comes, we will step outside, we will not find another man inside, we like the newness, the newness of all..." Op zulke ochtenden schiet die zin van "Head Home" door mijn hoofd: "Bring me a day full of honest work, and a roof that never leaks: I'll be satisfied." Ja! denk ik dan, dat is het, dat is wat ik wil, edoch gelijk daarna weet ik dat het een leugen is, een romantisering van een hard, cru bestaan.

Maar het is het verlangen dat blijft hangen, het gevoel dat dingen te snel gaan, het gevoel dat het in een andere tijd ("The village used to be all one really needs"), of een andere plaats ("I'm tired of being here, on this hill"), beter zou zijn. Wat blijft hangen is de verwondering dat het gras dáár altijd wél groeit - of haar moderne equivalent: dat de andere kassarij áltijd sneller gaat. Het is het verlangen om alles los te kunnen laten:

Let me not be too consumed with this world
Sometimes I want to go home
and stay out of sight for a long time

...en dat verlangen kan met deze plaat een beetje (plaatsvervangend) gestild worden... Prachtig stuk, obsessed.

Midlake heb ik voor het eerst gezien op Best Kept Secret. Lekker zonnetje. Prima muziek: beviel me goed. Gelijk maar hun meest recente studioplaat van toen meegenomen (Antiphon) om thuis nog eens goed naar te luisteren. Die plaat viel me eigenlijk wat tegen. Ja, het zat goed in elkaar, maar erg interessant was het ook allemaal weer niet.

De hoge score van The Trials of Van Occupanther is me nooit ontgaan, maar na Antiphon was ik wel klaar met Midlake tot ik recent de eerstgenoemde plaat eens luisterde via Youtube. Wat een wereld van verschil met Antiphon is dit zeg! Nu snap ik waarom iedereen zo lyrisch is (was) over Midlake. Deze plaat is schitterend. Ingetogen nummers wisselen uptempo in speels gemak af en de toevoeging van strijkers en blazers maakt het spannend om naar te luisteren. Openen met Roscoe is natuurlijk al geweldig!

De thematiek van plaat is hieronder al mooi weergegeven door obsessed, waar ik me volledig bij aansluit. Wel is mijn beoordeling een halfje hoger: 4,0*.