King Crimson - Red (1974)

Ik vind dat een vreemde manier van stemmen. Je bent toch geen muziekleraar ofzo? #team reijersen
Maar offtopic is dit zeker.

Is het een groeiertje? Ik kan er al wel meer van genieten... fascinerende plaat. Voorzichtig 4 sterren voor nu.

Mooie bonussen (boni?), hier.

Tja.....Reijersen zelf vat het wel sportief op en #team reijersen wat minder. Hoop dat de aanvoerder van het team net zo sportief is als het lijkt en niet zo op de lange teentjes is getrapt als de rest. Ik heb er netjes bij gezet dat het mijn persoonlijke mening is.

Reijersen lijkt mij een echte soulman en dan snap ik dat je een plaat als Red, ingespeeld door houterige witte mannen, niet zo goed trekt.
Ik zelf hou enorm van beiden

Toen ik een jaar of 16 was kwam ik vaak in een coffeeshop, totdat de eigenaar van die coffeeshop werd uitgekocht en voortaan zijn medicijnen vanuit huis verkocht. Er stond een flipperkast bij hem thuis, die mocht hij meenemen van de nieuwe eigenaar. Ik en wat andere lui die geen zin hadden in school of anderszijds zaten daar vaak maar wat te hangen. Deze kerel had 'Red' staan en vond het maar niks, want het leek in niets op de King Crimson van de debuutplaat die hij wel gaaf vond. Ik mocht die plaat dus hebben.

Veel van de kerels waar ik toen mee omging. luisterden naar metal (death, thrash, etc.) en treiterden mij met mijn liefde voor symforock. Niet echt vriendelijk, maar ja, zo zijn mensen van die leeftijd, denk ik. In elk geval was Red een behoorlijke harde plaat, met een donkere hoes die wat kils uitstraalde.

Als jonge drummer vond ik de drumpartijen van Bruford met name erg gaaf. De loodzware fuzzladen baspartijen van Wetton klonken als gitaarriffs (ik had er toen niet echt verstand van). Het totale gebrek aan mooie gitaarsolo's (sans Starless) vond ik toen intrigerend. Dit was niet de symfonische rock die ik kende van bijvoorbeeld Camel of Yes.

Het is dan ook een plaat, die ik het meest heb gedraaid van de band. Uit nostalgie vooral, want als ik de band nu zou ontdekken en deze plaat zou draaien, zou ik het kil vinden, lawaaiig en bijna industrieel. Ik ga dan ook niet een hele analyse zitten tikken. Wetton zingt beter dan op voorgaande platen. Hij klinkt zelfs aangenaam. De hobo is ook weer teug (Fallen Angel), het paren van Collins en McDonald op Starless is fenomenaal. Mel op de sopraan en Ian op de alto. En tja, dan die kornet-solo van Charig op Fallen Angel.

Ja, zou koud en kil klinkt deze plaat eigenlijk niet. Ik waardeer hem daarom ook nog steeds nog steeds heel hoog. Het is ook de enige plaat van de band waarvan ik twee covers heb gespeeld: Red en Fallen Angel. Maar of we het goed deden betwijfel ik, want Bruford naspelen is nogal wat. Die shufflebeat op One More Nightmare is echt buitenaards. Een groove spelen op een China-cymbaal? Er ging een wereld voor me open. Tegenwoordig spelen drummers met stacked cymbals, maar dat bestond toen nog niet.

Nu ik deze weer zo terugluister moet ik wel bijna grinniken van de logge, zware baslijnen van Wetton. Hij is soms net Lemmy van Motorhead. Niet mijn favoriete prog-bassist, al kan hij soms verrassend soepel en melodieus uit de hoek komen. Maar als Brufor hoor met Berlin op zijn soloplaten is dat toch wel een heel andere koek.

In tegenstelling tot Court Of The Crimson King, zie je dat hier duidelijk invloeden zijn van Pink Floyd en andere bands van die tijd. Niet dat dat erg is, want dit is bijzonder goed.

Kun je dat toeichten? Want ik hoor dat zelf niet. Ik vind 'Red' een nogal unieke plaat. Ik ben wel benieuwd door welke bands King Crimson zich hier heeft laten beïnvloeden, en hoe de invloed van Pink Floyd heeft bijgedragen aan deze plaat.

Het hangt erg af van het nummer. Waar Red en Starless erg uniek (en geweldig) zijn, hoor je bijvoorbeeld in One More Red Nightmare erg vergelijkbaar saxofoon- en gitaarspel aan dat van Pink Floyd's voorgaande albums. Ook in Fallen Angel kan ik vergelijkbare geluiden horen. Dit is mijn eigen conclusie en ik kan fout zitten hoor.

Wat je hoort, hoor je, daarin kan je niet fout zitten. Ik hoor het er in elk geval niet in. Ik hoor hier een soort proto heavy metal-plaat met wat invloeden uit de jazzrock en avantgarde. Maar mijn referentiekaders zijn anders dan die van jou. Ik zal eens een keer King Crimson en Pink Floyd na elkaar luisteren, eens luisteren naar overeenkomsten.

De enige band waar ik zo snel op kom dat iets soortgelijks doet als King Crimson op 'Red' is wellicht Henry Cow of Magma.

Red neigt inderdaad meer naar jazzrock waar bij Pink Floyd meer het thema vooraan staat, weliswaar met symfonische inslag al wordt ook door deze band soms geëxperimenteerd.
Overigens vind ik enkel Providence wat minder (belet mij 5* uit te delen) maar de overige 4 vind ik meer dan schitterend.

Ik had in het begin ook erg moeite met 'Providence', omdat ik niet snapte hoe je dat op lp kon zetten. Lang geleden snapte ik improvisaties nog niet en wilde ik graag mooie, melodueuze songs met duidelijke structuren.

Later in mijn leven ben ik juist improvisaties meer gaan waarderen en in veel gevallen prefereer ik improvisaties boven keurig uitgeschreven solo's. 'Providence' vind ik niet een bijster goede improvisatie, maar met name David Cross en Bill Bruford maken er wel wat interessants van. Ik ben dan ook een groot liefhebber van de viool in jazz(rock).