Smashing Pumpkins - Siamese Dream (1993)

Siamese Dream is nog altijd een goed album, beduidend beter ook dan Melon Collie die ik, ook al is het een uitmuntende plaat, pas echt pedant en megalomaan vind. Het zijn ook de enige 2 die ik heb van Smashing Pumpkins.

Dit album is gewoon een goeie rockplaat met veel sterke songs die mooi schipperen tussen loeihard en zijdezacht. Toen ik ze kocht echt wel aan verslingerd geweest, ook omdat het een plezier om sommige riffs en licks na te spelen op gitaar. Quiet, Today en Disarm vooral
Gish moet ik eigenlijk nog eens goed herbeluisteren.

Corgan speelde hierna net iets teveel het teenage angst typetje en het zal ook wel een geval zijn van teveel hype door bepaalde media maar ie kwam toch wat hautain en irritant over.

Gelukkig heeft ie Pavement geïnspireerd in die periode voor de hilarisch tekst van Range Life

Nog steeds met afstand hun beste.
Met ieder hierna volgend album raakten ze me een stukje meer kwijt.

Erg originele plaat van The Smashing Pumpkins, met echt bizar veel goede nummers.

'Siamese Dream' van Smashing Pumpkins is een tijdloos meesterwerk dat de ziel van de jaren '90 alternatieve rock vangt en tegelijkertijd elke generatie overstijgt. Vanaf de eerste noten van de iconische opener 'Cherub Rock' tot de laatste echo’s van 'Luna' neemt dit album je mee op een emotionele achtbaan vol vervormde gitaren, dromerige melodieën en pijnlijke kwetsbaarheid.

De kracht van dit album schuilt in zijn perfecte balans tussen rauwe energie en tedere introspectie. Tracks als het pradoxale 'Today' en het hartverscheurende 'Disarm' tonen Billy Corgans vermogen om universele emoties te vertalen naar muziek die zowel persoonlijk als monumentaal aanvoelt. 'Mayonaise', de beste track van het album, is een verborgen juweel dat shoegaze-achtige gitaren combineett met een hypnotiserende groove en een tekst zo eerlijk dat het pijn doet, terwijl 'Rocket' een pure explosie van krachtige emoties is.

De productie door Butch Vig is niets minder dan briljant. Elke gitaar is een orgasme van distortion en textuur, elk drumritme van de virtuoze Jimmy Chamberlin klinkt als een heartbeat gone wild. Het album voelt grootd—niet overweldigend, maar meeslepend, alsof elke noot met zorg is uitgekozen om een emotioneel verhaal te vertellen.

Wat 'Siamese Dream' tijdloos maakt is de eerlijkheid. Je voelt je bijna een voyeur. Corgan zingt over isolatie, verlangen en innerlijke strijd, maar verpakt het in muziek die zowel kwetsbaar als krachtig is. Het is een album dat even goed schreeuwt als fluistert, en blijft daarmee de luisteraar uitdagen, troosten en verbazen.

Dertig jaar later is 'Siamese Dream' nog stteds een van de meest invloedrijke albums ooit—een monument van emotie en vakmanschap. Vijf sterren zijn eigenlijk te weinig. Een essentieel meesterwerk.