Sufjan Stevens - Carrie & Lowell (2015)

Dat kan natuurlijk een bepaalde vorm van 'dat-wat-je-gewend-bent / gedresseerd' zijn. Ik ben echt open dit album ingegaan omdat Ik SJ zeer kan waarderen. Maar ik miste iets.

Misschien komt dat ook - ik heb actief in een band gespeeld - omdat, als de bassist en/of de drummer niet konden oefenen, ik dan echt de muziek niet tot zijn/haar recht vond komen. Iets met de balans van hoge tonen - lage tonen, ritme - solo. Een gemis (voor mij).

Ik val er niet over, doe wat je wilt doen in je muziek.

Hahaha
pfff..

Het niet 'snappen' mag niet gezegd worden, is een taboe. Maar natuurlijk is dat een van de vele opties waarom iemand een album wellicht niet waardeert. Er zijn ook tal van kunstwerken die buiten mijn referentiekader liggen en die ik niet 'op waarde kan schatten'.

De klanken horen, maar niets met de muziek kunnen, is niet zo veel anders dan de klanken horen, maar niets met die gekke Chinese taal kunnen. Ruis tussen boodschap (artiest) en ontvanger (luisteraar).

Hoe dan ook: het gaat zeker niet om de kleinerende wijze (jullie snáppen het gewoon niet), zoals buizen het lijkt te interpreteren. Het stond overigens ook niet voor niets tussen aanhalingstekens. Maar laten we vooral niet het gebruik van dat woord overanalyseren, zo diep doordacht schreef ik dat tekstje ook weer niet...

Voor percussie (in het bijzonder drumcomputers) verwijs ik jullie trouwens door naar The Age of Adz, het vorige album van Sufjan Stevens

Maar je moet ook 'snappen' ( ) dat het daar niet mee te maken hoeft te hebben. Dit valt in ieder geval niet buiten mijn referentiekader. In eerste plaats doet het mij denken aan Bon Iver, die prachtige melancholische folkmuziek maakt, mij op het lijf geschreven. Maar die schoonheid mis ik hier. Gewoon een kwestie van smaak zullen we maar zeggen.

Volgens mij worden lastige platen niet album van het jaar hoor. Ook niet op MusicMeter. Het is juist de doorsnee MuMe bezoeker die dit op 1 gestemd heeft.

H-e-l-e-m-a-a-l herkenbaar !! Vooral bij een nummer als Re:Stacks van Bon Iver.. Dat is voor mij Pure Schoonheid.

Bij Bon Iver bespeur je ook geregeld een vleugje venijn, boosheid.

Als je diepgang in het leven wil kan je niet buiten enige melancholie om. Maar er is ook de schoonheid, zo immens dat je hart het niet kan bevatten. En er is ook onrecht, zo intens dat je er op zijn minst een beetje boos om moet zijn.

Wanneer er geen schoonheid en boosheid meer is, dan wordt je melancholie een depressie. Ik heb het idee dat Sufjan daar redelijk middenin zit.

Album van het jaar geworden. De nr. 1 in de top 100.
Maar al twee weken niets over dit pop-/folkmuziekalbum (aldus MeMu) geschreven. Wordt het album nog wel geluisterd? Of was het een 'hype'?

Iedereen zit bij Bowie

Natuurlijk wordt het nog wel beluisterd. Maar dit album kwam 30 maart al uit, dus is het meeste al gezegd en geschreven.

Zojuist zelfs nog beluisterd. Fantastisch afwisselend album met ieder nummer zijn eigen melodie en details. Dit alles tot eenheid gesmeed door het terugkerende thema en de kenmerkende stem van Sufjan.

Ik luister nog vaak Fourth of July en het titelnummer afzonderlijk.

Deze is op weg Illinois uit mijn top 10 te drukken.

Bloedstollend mooie plaat. Stond in vele eindejaarslijstjes van 2015, scoorde ook hoog op Allmusic.com, mijn dagelijkse homepage.

Desalniettemin: niet té veel luisteren, een overdosis is ook niet goed. Dient met mate tot zich genomen te worden, gezien ook de lichtjes 'deprimerende' inhoud van de nummers.

Mijn eerste luister beurten vwb JS en dan met name dit album. Ik vind het prachtig, maar mijn gedachten gaan zo af en toe richting Radical Face. Niks mis mee. Maar is het JS > RF of RF > JS.

Interessant, die gedachte is ook bij mij opgekomen.

Dit lijkt inderdaad geen album om voor de gezelligheid of om nu eens heerlijk te genieten 6 dagen per week op te zetten.
Maar wanneer dan wel?
Na twee luisterbeurten heb je de boodschap begrepen. Muzikaal is het niet interessant. Of je moet al dwepen met de prevelende zang.
Not my cup of tea.
2,5 sterren voor de moeite en alles wat ie er in gelegd heeft, maar het kan me echt niet bekoren.

Op 29 februari tussen 04.00 en 05.00. Zo blijft het leuk

Hahaha, 1x p 4 jaar....
We hebben dit jaar een schrikkeljaar.
Het is gewoon ook een grote schrik, dat dit album als nr. 1 in MuMe's top van 2015 is geëindigd.

Jij geeft de score die ik net niet durfde te geven pas het de 29e wel aan (wel m'n wekker zetten)

Het moet niet gekker worden: twee notoire rockies - van wie één (eindelijk) een beetje licht aan het einde van the tunnel of rock begint te zien - voeren hier een smispel 1-2 op.

Muzikaal zijn er albums van hem met rijkere arrangementen, dat zeker, maar ik denk dat dit album voor menig kommerende MuMe-maat balsem voor de emotioneel gestresste ziel biedt. Lijkt me op julders niet van toepassing, tenzij de heren vandaag nog een busje van (bijv) DPD verwachten met een stress-pakketje.

Deze sla ik ook anders aan dan "Adz" maar ik ben bereid de werking te erkennen

Ziet buizen echt een beetje licht aan het eind van de tunnel of rock! Wat een invloed heb je toch Mjuman op je fellow MuMe users. Pas jij maar goed op dat busje van (bijv) DPD. Zou zomaar ome Phil C uit kunnen springen met z'n stokkies in de aanslag

Sufjan niet meer luisteren is voldoende stress verlagend. Nog een paar nachtjes en ik pas mijn waardering aan voor dit album. Even moed verzamelen.

Voor mij mag dat busje of die personenauto (van de zzp'er die voor DHL werkt) snel komen - I wait for delivery each day until 3 na 44 sec. - ik wacht o.m. op Black Star. Voor Phil Collins weiger ik te tekenen.

Heb vandaag al naar een volledig album van Steven Wilson geluisterd; dat lijkt me voldoende muzikale droefenis voor één dag. Nou maar fijn aan de stamppot van Marcel Dettmann - Berghain 02 (2008)

[/quote]

Waar ben jij precies zo bang voor, Broem? Ik steun je wel, come take my hand, I'll catch you if you fall


Ook een mindere waardering mag gewoon gegeven worden bij een album. Niet te vaak maar ook niet nooit. Tegen 4,5's en 5'en moeten ook af en toe 2,5's en 2'en staan.
Geen dag zonder nacht, geen zon zonder regen.

Bij dit album moet je sommige criteria gewoon overboord durven gooien. Spanningsboog, originaliteit, variatie, alle richtingen uitschietende zang? Ach, ga weg. Dit album is eerder gewoonweg voelen dat dit songs zijn met pijn op de juiste plaats. Voor mij werkt het, voor sommige anderen niet. Waarom? Maakt het iets uit? Soms is het gewoon gevoelsmatig of verlang je gewoon naar muzikaal van alle franjes ontdane muziek. Gewoon opgenomen vanuit een zekere urgentie en niet om een bepaald publiek te dienen. Sufjan Stevens heeft daarin duidelijk met The Age of Adz en Illinoise laten zien dat hij gewoon zijn ding doet en wel degelijk gevarieerd kan klinken per album.
Hoeft elk album -tig maal per dag/week afgespeeld kunnen worden? Ik vind van niet. Sommige albums bewaar je voor sommige momenten omdat ze juist dan gewoon nodig zijn.

Een mooie kalme intense plaat en het kost wellicht wat tijd en geduld om dit echt op waarde te schatten.
Ik val steeds meer terug op dit soort werkjes.
Doorgrond een beetje het thema en draai 'm bij voorkeur laat in de avond.
Het blijft een cliche om smaken verschillen maar weer eens aan te halen, maar goed.

Het verdiend het om gehoord te worden.
Zeer terecht een top 10er van 2015.

Hier kan ik het toch echt niet mee eens zijn. De heerlijke combinatie van akoestische folk met subtiele elektronica is toch ook zekers een verkooppunt van "Carrie & Lowell"

Het blijft een persoonlijke mening, maar sorry echt niet interessant. Folk met electronica?
Die plonkgeluidjes van Carrie & Lowell hoef ik echt niet op een album te horen, bij folk dan liever fatsoenlijke drum.
Net nog geprobeerd, bij het krieken der dag, enkele nummers te luisteren.. Kon geen enkele 'song' geheel aanhoren. Bij vier a vijf nummers gestopt, irritatie zelfs aan de 'liedjes', meen het echt, dit is geen genieten van muziek: waardering verlaagd naar 2 sterren.
Als ik een traan wil plengen of troost wil vinden aangaande (de helaas vele) overleden dierbare geliefden uit m'n eigen leven dan zal ik dit album nooit opzetten maar heel andere eigen muziek, passend bij die mensen of onze gezamenlijke tijden. Maar dat kan voor iedereen anders zijn. Met dit album heb ik echt niets maar ben nog het meest verbaasd dat het op nummer 1 in een top honderd is beland.

Een van de krachten van dit album is juist dat het door de stem en het tempo veel van hetzelfde lijkt. Maar wanneer je geconcentreerd luistert, is het juist een rijk geluid, vol prachtige melodieën en boordevol details om juist op de lange termijn te kunnen genieten. Weinig verpakking, veel inhoud. Na Julia Holter de no.2 van 2015 voor mij.