Sufjan Stevens - Carrie & Lowell (2015)

Hoezo weer? Intiem is hij eigenlijk nooit geweest in zijn muziek. Na kinderlokkers, mythische zwaanverhalen, staatsaangelegenheden, de 'fruitcake' Royal Robertson, bijbelteksten en meer vreemde thema's is het volgende thema: Sufjan zelf! Hij heeft al eens twee nummers over zijn zus Djohariah geschreven, maar meer ook niet.

Mooi, integer interview dat ook wel nodig is om de tekst van de song een beetje te snappen.

Een nummer als Romulus is toch erg intiem hoor.

En zo kan ik er nog wel 15 noemen. De teksten grijpen mij echt bij de keel en zijn soms zo kenmerkend dat alleen hij ze zo geschreven zou kunnen hebben.

Drommels ja, daar zeg je me wat, past zo op zijn leven. Ik had me dat nooit gerealiseerd! Hij laat toch meer doorschemeren dan ikdacht. Gauw Michigan weer eens draaien, dat sowieso natuurlijk.

'No Shade in the Shadow of the Cross' wordt met de luisterbeurt mooier. Dat belooft..

nee, eerder omgekeerd, vrees ik. 't was te bloedmooi 1ste keer

en toen zei ik opeens: "lap, 't is al gedaan" hehe

stemmen zonder de plaat gehoord te hebben zou verboden moeten worden

Is het ook.

Alle lyrics zijn al te vinden op het web:

Hier
en
hier

Het is even aanpassen, een Sufjan zonder toeters of bellen. Het gerucht dat de plaat een tweede Seven swans zou zijn, klopt niet helemaal, bijna nergens een banjo of elektrische gitaar te bespeuren. Qua elektronica uiteraard geen Age of Adz, maar toch wel links en rechts op de achtergrond wat spaarzame sfeerelementen onder het mom van ingetogen bombasme. Al past dat laatste woord op zich geheel niet binnen de grotere context van deze plaat. Een nummer dat hierin bijvoorbeeld excelleert is Fourth of July, mijn persoonlijke favoriet (toeval? Magnum opus Illinoise zal op 4 juli exact 10 jaar oud zijn). Erg ingetogen, een fluistersufjan met enkele morbide zinsneden als, "We're all gonna die", die enige tijd ongewild door je hoofd blijft spoken. Een andere favoriet is afsluiter Blue bucket of gold, één gortdroge pianotoets, een kleine 5 minuten monotoon verder dreunend, met opnieuw gefluister en in de verte groots opgezette echogordijnen van jammerende klank.

Opener Death with dignity is loepzuivere Sufjan, genre Futile devices. Dat type akoestische songs dat meteen lekker zit, achteloos simpel lijkt, maar oh zo aanstekelijk blijft bij elke luisterbeurt.

All of me want you is opnieuw tekstschrijver Sufjan op zijn best: "You checked your text while I masturbated". Denk John Wayne Gacy, Jr. en Decatur. Triestige ondertoon, gortdroge tekst, en hier opnieuw een rijk opengetrokken register van sfeerelementen.

Ik kan zo nog even verdergaan. Maar al bij al: zeker geen plaat die je omverblaast. Eerder een bloedmooie luisterparel die wat moet rijpen. Niet slecht om hem na 10 keer even opzij te leggen voor enkele weken tot een maandje, wordt er enkel beter door. Benieuwd waar hij hierna mee zal komen aandraven. Eerlijk gezegd beetje teleurgesteld dat 'vernieuwer' Sufjan hier per definitie niets nieuws brengt. 11 bijzonder knappe, sfeervolle songs, niets minder maar ook niets meer. Geen shock, eerder een aangenaam weerhoren van onze favoriete songschrijver. Ook benieuwd wat voor opstelling zijn concerten zullen hebben, Sufjan in zijn eentje op een stoel? Of opnieuw onvergetelijke marathonconcerten met meerdere audiovisuele luiken? Ik hoop het tweede, ik gok het eerste.

Ach, elke Sufjan is goede Sufjan, niet?

Dank voor deze review, Gertjanneman.

De hamvraag natuurlijk: hoe kom jij aan de muziek?

Ja, Gertjanneman.

We zullen het voorlopig toch nog even moeten doen met de single en de 1 minuut en 28 seconden uit dit filmpje:
Tour ? Carrie & Lowell - carrieandlowell.com

Nou daar gaat ie dan..... ben benieuwd. Het album is te vinden

En ook ik heb hem aan staan .

2 mei Sufjan live, erg veel zin in.

O man, wat duurt dat downloaden toch weer lang!

Fijn wakker worden zeg!

Ik had eigenlijk vanalles gepland deze ochtend, maar voor de nieuwe Sufjan zet ik die graag opzij. En het stelde zeker niet teleur. Het is een heerlijk luisterplaatje geworden, die ongetwijfeld nog verder gaat groeien.

Na de eerste luisterbeurt vallen Death with Dignity, Eugene, Carrie & Lowell en The Only Thing (die tekst!) het meest op. En No Shade in the Shadow of the Cross, maar die kende ik natuurlijk al.

Later meer!

De aankondiging van een nieuwe Sufjan Stevens in een jaar waar opeens al mijn grote favorieten met een nieuw album komen was er eentje die met een vreugdedansje begroet werd.
Het zou een soort Seven Swans worden, niet z'n minste, maar zat ik daar op te wachten? Dat album staat zo op zichzelf binnen de hele Stevens discografie. Nog een keer zoiets magisch na al die jaren waarin ik gewend ben geraakt aan zijn muziek? Ten tijde van Seven Swans was het immers allemaal nog nieuw.

Er begonnen wat wolkjes boven het vreugdedansje te vormen, als dat maar geen regendans zou gaan worden, zeker ook omdat No Shade in the Shadow of the Cross, hoe mooi ook, toch niet zo verpletterend bij me binnenkwam als gehoopt.
Een bijkomend probleem is dat ik nooit zo heel erg diep in teksten duik, en dat is iets wat bij Sufjan vaak meerwaarde heeft maar voor mij gewoon minder opgaat. Bij mij is het toch vooral het totaalplaatje waarbij teksten een bescheiden rol vormen.

Nu ik Carrie & Lowell twee keer beluisterd heb kan ik zeggen dat de zon weer is gaan schijnen en de wolken zijn verdwenen. No Shade in the Shadow of the Cross past perfect binnen deze kleine 3 kwartier Sufjan sereniteit. Deze keer geen toeters en bellen. Deze keer geen heftig gestoei met electronica.

Aha, dus toch een 'tweede Seven Swans'?! Nee dus.

Dit is geen banjoplaat. Het is een Sufjan-fluisterplaat. Van de schitterende opener Death with Dignity tot de betoverende, melancholieke afsluiter Blue Bucket of Gold neemt Sufjan je mee op een zeer persoonlijke reis waarin hij een intiem samenzijn met de luisteraar weet te creëren.
Ondanks het feit dat het een ingetogen album zonder al te veel grote uitspattingen is, lukt het hem om mij als luisteraar te behoeden voor een saai, langdradig album.
Ik denk dat de inkleuring van de nummers hier verantwoordelijk voor is: spaarzame electronica om het hier en daar van een grimmig randje te voorzien, en piano voor een haast nostalgisch 'instagram-gevoel'. De harde werkelijkheid voorzien van een net even wat mooier laagje. De koortjes keren terug maar dan zonder al te veel hulp van derden. Het is allemaal net even wat minder dan voorheen. Spaarzamer.

Twee keer beluisteren is zeker voor dit album niet genoeg om te kunnen bepalen of het zich kan meten met z'n grote klassiekers. Wat ik wel kan bepalen is dat het album me voor de volle 100% meevalt en dat het me gelijk de eerste keer al lukte om in de greep te raken van Carrie & Lowell. Tel daarbij op dat het nu al voelt als een album dat elke luisterbeurt meer van z'n schoonheid prijs zal gaan geven; dan kan ik alleen maar constateren dat ik uiteindelijk toch blij ben dat het niet weer een hoop bombast is geworden. Carrie & Lowell weet wel degelijk hard aan te komen maar doet dat op een andere manier.
Precies, Seven Swans doet dat ook maar de vergelijking gaat mank. Beide albums hebben weinig met elkaar te maken.
Het enige nadeel is dat Sufjan al wat jaren tot mijn favoriete artiesten is gaan behoren waardoor ik dusdanig vertrouwd ben geraakt met z'n stem en manier van musiceren dat de verrassing een stuk minder groot is geworden. Gelukkig zit de verrassing deze keer in het feit dat hij er gewoon weer in is geslaagd een diamantje af te leveren terwijl ik het deze keer niet echt verwacht had. Hoe doet hij dat toch?

Pff...

Should I tear my eyes out now?
Everything I see returns to you somehow
Should I tear my heart out now?
Everything I feel returns to you somehow
I want to save you from your sorrow

Ik detecteer een stealth brag post, jaloers

Vanavond deze plaat eens opzetten dan.

Ben benieuwd of ie ook nog een rondje Europa gaat doen.

Inderdaad! Wat een nummer ook

Mooi hoor. Heel mooi. Nog wat luisterbeurten nodig en kan best een 4.5je wordne.

4.0tje vooralsnog.

Hij is te kort

Nee, dat vind ik juist niet. Beter om het gewoon in de herhaling te gooien

Heel erg mooi! Hoopte toch af en toe op een uitspatting, maar desondanks blijft het een prachtige plaat. Wacht nog even met beoordelen. Ben benieuwd naar de houdbaarheidsdatum.

Wow, toch wel weer onder de indruk. Wat is Should Have Known Better fantastisch. Subtieler dan subtiel en o zo mooi.

Het album lijkt van geen kanten op Seven Swans inderdaad. Het doet me nog het meeste denken aan de rustige momenten van de All Delighted People EP, nummers als Heirloom en zo.

Ja, na vier luisterbeurten kan ik wel zeggen dat Sufjan definitief terug is. En wat is het weer lekker om naar de "echte" Sufjan te kunnen luisteren. Wat mij direct opvalt is dat hij nog nooit zó klein en breekbaar heeft geklonken. Het is alsof hij deze plaat al een tijdje wilde maken, maar het niet eerder aandurfde omdat het zo persoonlijk is allemaal. Blij dat 'ie het wel heeft gedaan, want elk liedje is er een zoals alleen Sufjan ze kan verzinnen, vol met ingenieuze zanglijntjes en beklijvende melodieën die zich steeds verder onder de huid gaan nestelen. Mooie ontwikkeling vind ik daarbij de sporadische ambient light achtige toevoegingen. Heel subtiel en het voelt niet geforceerd aan. Mijn hoogtepunten tot nog toe: Death With Dignity, Should Have Known Better en Fourth of July. P.S.: Ook weer eens een normale albumlengte, wel zo fijn

Eerste paar luisterbeurten zitten erop, maar ben nog niet om. Drie kwartier lang intieme liedjes, zonder drums of andere opzwepende instrumenten, maakt dit album voor mij een lange zit. Desalniettemin bewijst Sufjan op nummers als 'Drawn to the Blood' en 'Fourth of July' nog maar eens een capabel liedjesmaker te zijn.

Zeer tevreden om te horen dat Sufjan volledig van koers veranderd is ten opzichte van het bedenkelijk slechte rondje zelfbevrededing genaamd Age of Adz en terugkeert met een album die in plaats van koortjes, stuiterende bliepjes en een hoop zinloze arrangementen allemaal op een rommelige hoop te gooien en vervolgens te zien waar het op uitdraait terugkeert naar de essentie, namelijk zeer solide songwriting, sterke en persoonlijke teksten en geregeld geslaagde ambient elementen ter ondersteuning. 10 jaar na Illinois toch eindelijk die waardige opvolger.