The Prodigy - The Day Is My Enemy (2015)

Ik vind zelf deze wat leuker:

The Prodigy Vs Public Enemy Vs Manfred Mann - Shut Em Up (Official Audio)

Ok, ik vind TDIME iets beter, maar vind het in ieder geval wel weer aardig beide tracks. Live is Prodigy trouwens nog steeds (na 25 jaar) de top van de wereld, wat een energie! De heren hebben er nog duidelijk plezier in en geven altijd 100%.

Ik vind het wel grappig dat Shut Em Up bestaat dankzij een fan die er een mash up van had gemaakt. Liam vond het zo tof dat hij er een officiële versie van heeft gemaakt met nieuw opgenomen lyrics.

Hier het origineel: The Prodigy v Public Enemy - Shut 'Em Up on Vimeo

In de aanloop naar de jaarlijstjestijd heb ik nog maar eens The Day is My Enemy opgepakt. Conclusie: leuke agressieve feestplaat, met een paar nummers die ook bij nadere beluistering goed blijven (bijvoorbeeld Wild Frontier), maar zeker geen topper en ook zeker geen jaarlijstmateriaal.

Ik ben laatst naar het optreden van the Prodigy geweest in het Ziggodome en dat was echt fantastisch. De live uitvoeringen van een aantal nummers op deze plaat waren ook meer dan prima mee te stampen. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om dit album uit te zitten. Ik vind het geen drol aan, erg jammer.

Hier sluit ik me helemaal bij aan. Live is het nog steeds een feest en maken de nummers van de laatste 2 albums zelfs het meeste indruk. Maar de eigenlijke albums zijn in wezen verwaarloosbaar.

deze zeker eens een paar kansen geven : Autechre - Tri Repetae (1995)
Autechre - Anvil Vapre (1995)
Boards of Canada - Music Has the Right to Children (1998)
Boards of Canada - Geogaddi (2002)

Rond m'n 18e ontdekte ik deze platen en begon dit binnen een paar jaar langzaam maar zeker de heilige plaats in te nemen die voorheen met name werd ingenomen door de muziek van The Prodigy. The Prodigy is wel (oppervlakkig bekeken) wat agressiever dan deze tips, op termijn kun je echter voor de net wat andere benadering bij deze tips mogelijk veel waardering krijgen, bij mij is dat althans gebeurt. Een track als 'Second Peng' van Autechre is evengoed wel behoorlijk agressief te noemen, zeker bij aandachtige beluistering.

Verder zijn de succesvolle albums van Venetian Snares ook bijna verplicht luistermateriaal te noemen voor liefhebbers van The Prodigy als het gaat om energie en gedetailleerde beats en een indrukwekkende wilde donkere atmosfeer: Venetian Snares - Rossz Csillag Alatt Született (2005)
Venetian Snares - Doll Doll Doll (2001)

Deze band en het feit dat ik ze ooit goed vond zie ik als een 'gimmick'. Van sterk voorbijgaande aard.
Op de grens van 2015/2016 vind ik deze band echt geen bal meer aan. En dat is trouwens al jaren zo.
Misschien dat ze live idd wel wat kunnen brengen. Maar zou bijv. absoluut niet omdat ze toevallig op een festival staan tevoren nieuwere albums van hun gaan luisteren ofzo. Nee, liever niet.

Het titelnummer hoort toch wel bij het beste werk van deze band.
Die beats snijden door je ziel, en de zangeres past perfect bij het geluid.

Probeer dan eens de Remix van Dope D.O.D., die vind ik persoonlijk nog beter dan het origineel.

Deze geluisterd, maar vind ik toch minder.

Enige track op dit album waarin ik echt de ouderwetse ongrijpbare Prodigy vibe voel is Roadblox, welke verder maar matig afgemixt is vind ik. Tempo is ook net iets te traag, jammer want in potentie een goede track. Verder vind ik Nasty, Wild Frontier en Destroy nog steeds goed te behappen. Invisible Sun bijvoorbeeld had ook iets kunnen worden maar de climax valt tegen en klinkt slap. Liam z'n style van muziek maken is wel degelijk veranderd door de jaren heen. Ik vind het op dit album soms ook weer wat te lawaaierig (TDIME, Wall of Death) en simpel. Toch geen onaardig album maar ook als die hard fan hoef ik hem niet perse origineel te hebben. En dat zegt toch wel iets. Dit is ook meer gericht op live denk ik, maar toen ik de tracks zelf laatst live hoorde vond ik het ook tegenvallen.

ATR geeft trouwens aan altijd door Prodigy geïnspireerd te zijn geweest (wie niet in de 90s), en bovendien vind ik dat er kwalitatief een wereld van verschil is. Waar ATR vooral hard wil schreeuwen en shockeren klinkt de muziek als een brok teringherrie, waar Prodigy gewoon steengoede klassiekers op de naam heeft die muzikaal geniaal in elkaar steken, ik snap dan niet dat je dat met elkaar gaat vergelijken. Er blijft helemaal niets van ATR over als je dat puur "muzikaal" zou bekijken. En zoals ik al aangaf die agressie is vooral een act maar het heeft al niets meer met goede muziek te maken. Nu ik ATR zo terugluister doen ze me een klein beetje aan Aux Raus denken, maar dan toch stukken minder.

De laatste twee albums van ATR zijn toch een stuk toegankelijker dan het oudere werk. Heb je die wel eens beluisterd, of baseer je je mening op de eerste albums? Verschilt niet veel van deze herrie, alleen ATR heeft wel een boodschap in hun teksten, terwijl de Prodigy toch vaak blijft hangen in nietszeggend geschreeuw.

Meen je dat? Een boodschap? Ja misschien destijds voor maatschappij kritische pubers die de wereld nog aan het ontdekken waren, maar echt diepgaand is het zeker niet. Nu klinkt het al helemaal vreselijk achterhaald. Daarnaast gaat het niet om de vocalen maar om de muziek zelf vind ik. De "boodschap" is de muziek zelf. ATR mag dan misschien wat ruiger overkomen, maar kwalitatief stukken minder.

De tand des tijds is in twee jaar niet echt vriendelijk geweest voor dit album.In aanzet vond ik het bij de release allemaal best vet klinken maar nu vind ik het hoofdzakelijk allemaal gebakken lucht en wat wel goed is hebben we al eens eerder gehoord.
Ga maar weer wat terug in mijn beoordeling al is het allemaal nog wel redelijk onderhoudend (bijvoorbeeld Rebel radio,Nasty en Wild frontier),vooral in hogere sferen.

Ik luister dit album echt nooit. Derhalve 1 punt eraf.

Ik luister alleen de eerste drie albums van Prodigy, alles wat erna kwam was voornamelijk bagger. Ik zie dat ik dit album ook met een nipte voldoende heb beoordeeld, maar eigenlijk verdient het geen voldoende. Prodigy is na Fat of the Land gewoon dood, over, uit, klaar. Ze hadden er een punt achter mogen en misschien wel moeten zetten want muzikaal gezien zijn ze er daarna alleen maar op achteruit gegaan. Het laatste live optreden wat ik van ze gezien heb was twee jaar terug (promotie van dit album), en dat was zo verschrikkelijk slecht dat ik het Prodigy onwaardig vond. De nieuwe nummers kwamen echt totaal niet uit de verf en zijn onmogelijk om op te dansen. Het vuur en de energie waarmee oudere nummers gebracht werden was altijd geweldig, maar dit is gewoon een parodie. Ook ik als die hard fan moet gewoon bekennen dat de Prodigy nog steeds leeft, maar eigenlijk al vanaf 1997 dood is. Toen na 7 jaar wachten eindelijk het langverwachte Always Outnumbered uitkwam, was dat misschien wel één van m'n grootste muzikale teleurstellingen ooit. Hoe kun je van een geniaal album als Fat of the Land maar liefst 7 jaar een pauze inlassen om vervolgens met je slechtste album ooit op de proppen te komen, ik begrijp het gewoon niet.

Nee, ik denk dat niemand dit meer opzet eerlijk gezegd anno 2018. Eigenlijk zijn bijna alle tracks gewoon ontzettend "boring". Zelf nooit gedacht dat Prodigy en "saai" in één adem genoemd worden. Maar de heren hebben weer een nieuw album waarvan de eerste single Need Some1 uit is. Het nieuwe album gaat No Tourists heten, maar als deze single een voorbode is voor de rest weet ik genoeg. Totaal ongeïnspireerde zielloze "slow" beat . Het gaat nergens meer over. Nummers als Smack My Bitch Up, Out of Space etc. waren ook nog heel goed dansbaar, dit gejengel is niet eens meer op te dansen. Als fan ben je stiekem altijd wel weer benieuwd of ze zich toch nog kunnen herpakken maar het is allemaal valse hoop. Wat ik ook niet snap van Liam is dat hij zegt dat het hem puur gaat om "live" maar live kwamen de nummers op TDIME al totaal niet uit de verf (op TDIME na dan), net even het verkeerde bpm, net niet lekker dansbaar. Mijn muzikale held is het blijkbaar helemaal kwijt. Kan niet anders zeggen dan erg jammer want er zijn echt niet veel acts te vergelijken. Pendulum, Qemists en dat was het dan wel. Beoordeling van deze gaat ook omlaag, 2* voor de intro van Rebel Radio, Wild Frontier, Roadblox en Medicine.

Het eerste nummer vind ik echt top, dus dat had bij de eerste luisterbeurt toch wat hoop / verwachtingen geschept. Helaas is het vet daarna volledig van de soep, en krijgen we enkel nog erg voorspelbare Prodigy Beats in combinatie met het voorspelbare Prodigy Geluid (allen ten tijde Fat of the Land). Tekstueel wordt vaak teruggegrepen naar het repetitief scanderen van de songtitels (Nasty! Nasty! & Destroy! Destroy! & Get Your Fight On! Get Your Fight On! & ga zo maar door...) en dat gaat op den duur lichtjes heel erg irriteren Kortom: dikke onvoldoende voor mij, en ik merk dat ik niet de enige ben...