David Bowie - Station to Station (1976)

Beetje bij beetje kam ik de hele David Bowie-discografie uit. Ik koop pas een volgende plaat als ik degene die ik in mijn bezit heb volledig doorgrond heb. Begin dit jaar was het de beurt aan Station To Station.

In eerste instantie greep het me allemaal niet zo; de muziek was wat ontoegankelijker dan ik van Bowie gewend was. Nu kom ik er steeds meer in. Het openingsnummer is fantastisch met die trein die van links naar rechts (of is het andersom?) zoeft in het intro. Later in het nummer horen we nog 's een trein. Het beste aan het nummer is het gedeelte na die prachtige wending. En wat een subliem refrein ook:

"Its not the side-effects of the cocaine
Im thinking that it must be love
Its too late - to be grateful
Its too late - to be late again
Its too late - to be hateful
The european cannon is here"

Bowie op zijn best!

Golden Years vind ik daarna een beetje flauwtjes, maar spookt al wel de halve dag door mijn hoofd. De latere nummers heb ik nog niet zo goed in mijn hoofd zitten, maar ik weet wel dat ik TVC15 ook erg goed vind.

Al met al een mooie plaat; ik denk dat er nog wel een hogere stem dan de huidige 4* in het verschiet ligt. Ik ga maar 's kijken wat de volgende Bowie voor mij wordt.

Het titelnummer is gelijk al hemels te noemen. Dit Station to Station is optima forma pop-rock. Alles klopt wel aan dit nummer en dat het zo lang duurt maakt het alleen nog maar fijner want hierdoor laat het zich aan alle kanten bewonderen. Dit mag zich wat mij betreft een tijdloze klassieker noemen.
Golden Years vond ik toen ik het jaren geleden voor het eerst hoorde (ergens begin jaren '80 vermoed ik) een weergaloze funky track. Later ben ik dit nummer juist als wat minder gaan beschouwen. Maar heden ten dage is dat weer helemaal in ere hersteld: dit blijft lekker swingend.
Word On A Wing kabbelt relaxed voort. Dit wil niet zeggen dat het daarmee saai is, integendeel. Het soulvolle randje maakt dit nummer onweerstaanbaar lekker voor mij. Het is duidelijk dat dit album alle kanten op gaat maar ik ervaar dat zeker niet als storend moet ik zeggen.
Tvc15 is wederom van een geheel ander kaliber. Er wordt door mede-users gesproken over geen zwakke plekken, maar voor mij is dit wel een wat zwakker plekje. Zeker niet slecht, laat staan een skip-nummer; maar het doet me gewoon niet zo heel erg veel.
Stay is duidelijk anders dan we gewend zijn (of waren). Heel lichte disco-invloeden met gelukkig nog wel een enorme hoeveelheid gitaarsaus eroverheen waardoor we een wat eigenaardige sound krijgen. Talking Heads zullen dit nummer zeker wel goed beluisterd hebben want er zitten stukjes in dit nummer die me een beetje aan deze band doet denken.
Wild Is The Wind vind ik een heerlijk slepend einde. Orbit ziet het niet zitten en ik wel. Het is zo'n heerlijke meegalmer en als Bowie met zoiets komt dan is het net even extra en dat mag ik wel. Ik kan me wel voorstellen dat dit een love or hate it nummer is. Ik schaar me tot de eerste categorie.
Een afwisselend album is het zeker, weinig nummers, maar het gebodene is uiterst smakelijk.

Het beste bewijs dat kwaliteit boven kwantiteit gaat. Station To Station bevat maar zes nummers, maar ze zijn ook alle zes raak. Na zijn experimenten met funk en soul op het Young Americans slaat Bowie weer een hele andere weg in. Het ging niet zo goed met hem in de Verenigde Staten. Om als acteur door te breken speelde Bowie de hoofdrol in de sciencefictionfilm ‘The Man Who Fell To Earth’. De cover van dit album (en van opvolger Low) zijn foto’s van scènes uit deze film. Tijdens het schieten begon Bowie zich meer en meer te vereenzelvigen met zijn karakter, een buitenaards wezen. Uit dit proces kwam zijn laatste grote muzikale personage: The Thin White Duke. Op het eerste gezicht was dit een normaler personage dan zijn eerdere uitvindingen, maar er zat een venijnig addertje onder het gras. The Thin White Duke was een emotieloze arische übermensch. Bowies fascinatie voor de nazi’s en het Derde Rijk kwamen naar voren in deze creatie. De belangrijkste inspiratiebron voor The Duke was echter cocaïne. Bowie leefde in deze periode op een dieet van pepers, melk en cocaïne en dat was goed te merken. Hij sloot zichzelf voor langere periodes op in zijn huis in Los Angeles en leefde in een staat van psychische chaos. Het gaat zelfs zo ver dat Bowie tot op de dag van vandaag geen herinneringen heeft over het opnemen van dit album.

Zoals zo vaak bij muziek zorgt deze totale wanorde voor een meesterwerk dat zijn weerga niet kent. Het album begint met de epische titeltrack van meer dan tien minuten. Het intro bestaat uit treinen die van links naar rechts door de boxen galmen. Bowie heeft namelijk vliegangst en voor vervoer is hij dan ook vaak aangewezen op de trein. Na een klein minuutje komt de piano erin en ontstaat er een soort marcheermuziek. Op de achtergrond hoor je zachtjes de gitaar alle kanten opvliegen, terwijl de bas een dwingend funkritme speelt. Pas na drie minuten kondigt Bowie zijn nieuwe personage aan met de onheilspellende tekst ‘The return of the thin white duke, throwing darts in lovers eyes’. Op de helft verandert het nummer plotseling totaal van stijl. Het tempo gaat omhoog en we krijgen een heerlijk catchy rocknummer te horen. The Thin White Duke wordt verder geïntroduceerd als iemand die zegt echte emoties te hebben, maar eigenlijk totaal gevoelloos is. Dit komt het duidelijkst naar voren in een autobiografische tekst als ‘It’s not the side-effects of the cocaine, I’m thinking that it must be love’. De rest van het nummer zingt Bowie ‘The European cannon is here’, waarin duidelijk wordt dat hij een enorme hang heeft om terug te gaan naar zijn eigen continent. Hij zou na de tour voor dit album ook permanent terugverhuizen naar Europa. Wat mij betreft had hij nog wel even in LA mogen blijven en zichzelf ellendig mogen voelen als dat briljante muziek als dit oplevert.

Na deze overweldigende opener mogen we even naar adem happen met de overheerlijke luchtigheid van Golden Years. Bowie liet hier horen dat hij de funk wel degelijk onder de knie had. Dat vonden de producers van het legendarische Tv-programma Soul Train ook. Zij nodigden hem als één van de eerste blanke artiesten uit om op te treden. Een groot succes was het niet, want Bowie had zoveel cocaïne en drank gebruikt dat hij niet eens fatsoenlijk kon playbacken. Word on a Wing is een religieus getint nummer waarin Bowie zoekt naar oplossingen om uit zijn mentale inzinking te komen. Hoewel het lijkt alsof hij niet oprecht is komt het uiteindelijk toch wel integer over. Als overtuigd atheïst is het favoriete moment voor mij toch echter de eerste zin. Wanneer nog niets bekend is over de religieuze insteek zingt Bowie: ‘In this age of grand illusion you walked into my life, out of my dreams’. Op dat moment had het nog een prachtig liefdesliedje kunnen worden, maar ik kan ook zeer goed leven met deze relipop. De muziek is verder hemels met een koortje van engelen dat Bowie begeleidt in zijn zoektocht.

Wat volgt is waarschijnlijk het meest optimistische nummer op het album, TVC 15. Hoewel, zo opbeurend is het nu ook weer niet, aangezien het nummer het verhaal vertelt een man wiens vriendin door zijn tv wordt opgegeten. Bowie kwam op dit idee door een anekdote van zijn goede vriend Iggy Pop die tijdens een avondje drugs gebruiken echt dacht dat zijn vriendin door de tv was opgegeten. De stijl van het nummer past perfect binnen Station To Station met zijn funky ritme en atmosferische gitaar. Het intro van Stay doet denken aan de soundtrack van een blaxploitation film. Ook hier weer een swingend ritme met die kenmerkende gitaar van Bowies vaste gitarist, Carlos Alomar. Dat geluid is van zeer grote invloed geweest op de new wave stroming die eind jaren zeventig op zou rukken. Bands als Talking Heads en The Smiths maakten later, met zeer veel succes, ook gebruik van dit geluid. Bowie zingt de tekst weer redelijk afstandelijk, in overeenstemming met The Thin White Duke.

Op bijna alle Bowie albums staan wel één of meerdere covers en in dit geval is dat de ballad Wild Is the Wind. Muzikaal past het nummer niet helemaal bij de rest van het album, maar het voelt niet vreemd aan. Hoewel het karakter van The Thin White Duke het niet toelaat geeft Bowie zich helemaal tijdens zijn zangpartijen. Hij zet zijn croonerstem op en gaat helemaal mee in het nummer. Dit zou heel erg kitscherig kunnen worden, maar dat wordt het gelukkig niet. Totaal niet zelfs. Bowie is voor veel mensen meer een artiest die de hersens raakt in plaats van het hart, maar hier laat hij zich van zijn meest gevoelige kant zien. Een afsluiter die ervoor zorgt dat dit album nog lang in je hoofd zal rondspoken.

Wat mij betreft is dit het hoogtepunt van Bowies oeuvre. Alles komt hier bij elkaar en valt precies op de juiste plaats. De geniale melodieën, de funky ritmes, de galmende gitaren en Bowies fantastische stem. Het wordt maar weer eens duidelijk dat de mooiste dingen komen uit ellende. Bowie werd gek in Los Angeles. Over die stad had hij weinig goeds te zeggen: “The fucking place should be wiped off the face of the earth". Het was duidelijk dat hij heimwee kreeg naar Europa. Daar zou hij zijn leven proberen te beteren, want zijn toenmalige levensstijl zou hem de kop kosten.

IJzersterk. 'Golden Years' en 'Wild is the Wind' hebben bij mij een streepje voor, maar Station to Station is evenwichtig en representatief voor wat Bowie te bieden heeft. De enkeling die Bowie niet kent, kan gerust met dit album beginnen

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik nooit “zomaar” een plaat van David Bowie zou beluisteren. Toen ik echter de –pas uitgebrachte– heruitgave in de winkel tegenkwam, besloot ik uit nieuwsgierigheid wat achtergrond informatie over dit album op te zoeken. Toen ik op diverse internetsites de tag ‘soul’ zag staan, was mijn interesse vrijwel gelijk gewekt. Ik dacht namelijk altijd dat David Bowie alleen (progressive/glam) rock maakte – nou niet dus.

Vanaf de eerste luisterbeurt kon ik dit album al waarderen. Dit album is eigenlijk een blender van vele genres, ik hoor soul, ik hoor funk, ik hoor rock, ik hoor elektronica en ik hoor zelfs disco en gospel. Geheel boven mijn verwachtingen, kwam ik al snel tot de conclusie dat Bowie een heel bijzonder product heeft geleverd. Oké, de teksten hebben niet bepaald veel te maken met de “echte” soulmuziek maar het album straalt wel een vorm van oprechtheid uit, iets wat minstens zo belangrijk is.

Overigens ben ik van mening dat soulmuziek geen bepaalde houdbaarheidsdatum heeft. Of een goede soulplaat nu een jaar oud is of vijftig jaar oud is, hij zal nooit vervelen, hoogstens verouderen. Dit album is zesendertig jaar oud maar voelt bijzonder fijn aan. Toen (waarschijnlijk?, ik ben nog niet zo oud), nu en ook in de toekomst zal dit album staan als een huis. Ik zou hem zelfs bijna tijdloos willen noemen, terwijl ik bijvoorbeeld zijn glam rock repertoire erg gedateerd vind overkomen net als alle rockmuziek uit de 60s, 70s, 80s and so on – dat is overigens een kwestie van mening. Daar waar andere albums tijdsgebonden zijn, is dit album zelfs anno 2010 bijzonder origineel.

Mijn favoriete nummers zijn: ‘Station to station’, ‘Word on a wing’ en de gecoverde afsluiter (wat een afsluiter!) ‘Wild is the wind’. Al zijn de overige drie nummers ook bovengemiddeld goed.

Ik heb mij even verdiept in deze recent verschenen 3CD Deluxe uitgave van dit album. Wat blijkt? Op de eerste cd vind je alleen het geremasterde album van ruim 38 minuten: niets meer en niets minder. Echter: de 24bits remaster uit 1999 is ook al prima. Daarvoor hoef ik dit niet te kopen.
Op het album zelf staan vier goede tot zeer goede nummers. Ik vind alleen Word On A Wing & TVC15 wat minder. Vooral de geweldige gitaren op Station To Station & Stay vind ik geweldig.

Dan het concert: dit is verdeeld over 2 extra cd's. Dit slaat eigenlijk nergens op: als je bijvoorbeeld het deels mislukte Changes weg haalt, dan past het hele concert op 1 cd. Of je zet Station To Station Live eventueel met nog wat live tracks op disc 1. Drie cd's zijn dus helemaal niet nodig, alleen het verkoopt natuurlijk wel wat makkelijker.

Kwalitatief is dit een goed concert van David Bowie. Het geluid is nu prima verzorgd. Het is ook een mooie aanvulling op de fraaie cd David Live, met zijn concert uit 1974 in Philadelphia. Van de 15 nummers staan er 10 niet op David Live. Daar moet je trouwens vooral wel de remaster van hebben: er zit nogal een kwaliteitsverschil tussen de oude en de geremasterde cd.

Dan de verpakking: dat is mooi gedaan, maar ook het boekje bij de 1999 remaster mag er wezen, met ondermeer veel fraaie foto's. Mijn conclusie: ik download het concert op 1 cd en doe die bij mijn originele 1999 cd. Naar mijn mening is de platenmaatschappij wel heel erg op zoek geweest naar uw euro's.

Je hebt gelijk bikkel2. Ik verhoog met een halfje. 'Word on a wing' en 'TVC 15' vind ik overigens niks.

David Bowie is The Passenger.
Rijdend van station naar station.
Eventjes een noodstop in Berlijn.
Snel scoren samen met de kids van Bahnhoff Zoo.
Niet koortsig vanwege reisziekte, maar vanwege de coke.
Steeds sneller passeren de steden.
Al wordt die snelheid bepaald door de opgefokte werking van de drug.
De sneltrein naar de aftakeling maakt geen noodstop meer.
Eenmaal ingestapt, op weg naar totale vernietiging.
Het geeft een verkeerde weerspiegeling van het leven.
Bowie voelt zich God op aarde, en daardoor klinkt Station To Station juist zo zelfverzekerd en krachtig.
Golden Years is soulvol.
Een verslaafde in zijn eigen Saturday Night Fever musical.
De discohype begint hier.
Pas een jaar later zal John Travolta de hoofdrol over nemen.
The Thin White Duke zal steeds meer vervagen, totdat hij vervreemd van de wereld in clownspak als een witte schaduw in het niets zal verdwijnen.
Een paar jaar later zal hij als hit scorende goed uitziende yuppie weer op het toneel verschijnen.
De kameleon, of juist een feniks.
Ashes to Ashes.
Herboren.

Een ....(...iets seksueels..., sorry ik kan niets anders verzinnen) van alfa tot omega. Een album om in zijn geheel mee te zingen ook. Vocaal heeft dit album dan ook net mijn voorkeur boven Ziggy (mooi ook in de lage registers). Fantastisch pianowerk van Roy Bittan en Earl Slick doet op gitaar eigenlijk niet onder voor Robert Fripp en Adrian Belew later, gestut door de ritmegitaar van Carlos Alomar. Mooi hoe de tegenstrijdigheid tussen de ubercoole 'Thin white duke' combineert met de emotionele intensiteit van "word on a wing" (waar ik in het begin aan moest wennen; een echte groeidiamant!), 'Stay' en "Wild is the wind".

Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

De Bowie express rijdt van station tot station, maar zijn ritten zijn nooit hetzelfde. Welke wissel wordt genomen is nooit van te voren zeker, en is altijd maar afwachten. Eén ding is wel zeker, het eindstation zal altijd een mooie zijn.
De plaat heb ik met terugwerkende kracht leren kennen, want ik was pas 2 bij de release. Het duurde dus wat langer voor ik mijn ticket kocht voor deze trip.

1.Station to Station (10:11)
Een mooi onheilspellend begin zodra de instrumenten inzetten. De bas geeft me het gevoel dat het wel goed gaat komen. Dat onheilspellende is maar een gevoel. Het vriendelijk klinkende harmonicatje (of is het een synth) bevestigt dat. De trein komt maar langzaam op gang, bij tergent langzaam, maar wat is dat lekker. Ik zit bij wijze van spreken op het puntje van mijn stoel te wachten wat er komen gaat. Het onheilspellende dreunt door het hele nummer heen. Het houdt het echt heel erg interessant. The return of the thin white Duke zingt Bowie. Terug naar Europa na zijn flirt met de Amerikaanse soul muziek? Het bevalt me heel erg wat ik hoor. Bowie zijn stem klinkt mooi!
De versnelling in het nummer is niet vervelend. Vaak stoort me zo'n koerswijziging, maar het past mooi. Ik heb dit altijd al een lekker nummer gevonden, maar 11 januari j.l. was dot het eerste nummer wat ik op de radio hoorde, nadat ik over zijn dood had vernomen. Die link zal nu voor eeuwig blijven hangen aan dit nummer. Nu voel ik me er weemoedig bij, wellicht verandert dat gevoel in de loop der tijd weer in iets van trots en blijdschap.

2.Golden Years (4:00)
Dit lijkt op het eerste gehoor een overblijfsel van David Bowie - Young Americans (1975). Dezelfde stijl, had zo op dat album gepast. Lekker funky, soul achtig nummer, met een laag zingende Bowie als achtergrond koor, en een mooi luid zingende Bowie als lead vocalist. Erg lekker nummer.

3.Word on a Wing (5:50)
De mooie synth, het prachtige pianospel en fantastische zang van Bowie maken deze afsluiter van kant A tot een zeer prettig einde. In dit nummer krijg ik de indruk dat hij zijn geloof wil verklaren. De zin
Just because I believe don't mean I don't think as well, Don't have to question everything in heaven or hell laat me zien dat hij zijn eigen manier van geloven wil bepalen, en niet zoals het in het boekje staat. Zoals het Bowie betaamt met alles Deze verklaring levert in ieder geval een erg mooi nummer op!

4.TVC 15 (5:31)
Rock 'n roll gecombineerd met een beetje jazzy sound (de bas zorgt daarvoor). Een wat tegendraads geluid wat ik als typisch Bowie noteer. Ik moet er even inkomen, het grijpt me niet meteen. Het is een product van een trip waarin Bowie geloofde dat mensen in een tv kunnen kruipen (of andersom, dat weet ik niet meer precies) Het moet vast een hilarisch, maar ook beangstigende trip geweest zijn. Het is wel een interessant nummer, maar het omarmt me nooit helemaal. De gitaar in het refrein vind ik overigens wel waanzinnig lekker.

5.Stay (6:13)
Het intro doet me meteen denken aan Golden Years. Het heeft weer dat heerlijke soul sausje van Young Americans. Vanuit het intro wordt de song mooi uitgesponnen tot het nummer wat het uiteindelijk moet worden. Het aanstekelijke funky gitaartje gecombineerd met het heerlijke bas geluid maken dat ik niet kan stil zitten op dit nummer. Bowie met zowel hoge als lage vocalen in het refrein, het is een magische combinatie. Hoe meer Bowie's hoe beter

6.Wild Is the Wind (6:00)
Bijn één jaar geleden heb ik hier al eens geroepen dat dit nummer de versie van Nina Simone wegblaast. Daar waren de meningen wat over verdeeld, maar ik blijf die mening vasthouden. Bowie zingt dit nummer zo waanzinnig mooi, daar kan wat mij betreft niemand meer overheen. De muziek vind ik ook betoverend mooi. Jammer dat het maar 6 minuten duurt. in 1999 coverde George Michael deze song ook op George Michael - Songs from the Last Century (1999) in een zeer jazzy versie. Maar tijdens zijn Symphonica tour deed hij een versie die een directie kopie van Bowie was, en die kwam heel erg in de buurt. De bonus cd van David Bowie - At the Beeb (2000) bevat een werkelijk waanzinnige uitvoering van dit nummer. Een hele diepe buiging voor Bowie....

De prachtige hoes (van de LP, de zwart witte dus) is al het eerste wat indruk maakt. Prachtig in zijn simpelheid. Bowie op de top van zijn cocaïne verslaving als the thin white duke. Wel heel erg thin... Kan er soms moeilijk naar kijken. Maar qua inspiratie en uitvoering leed hij er niet onder, sterker nog, hij presteert optimaal!
Het album bevat "maar" 6 nummers, maar is van grote klasse. Veel nummers lijken nog geen 3 minuten te duren, en dat is een goed teken. Door het iets tegenvallende TVC15 is het net geen 5 sterren plaat voor me, maar het komt er wel heel erg dicht in de buurt.

Lang links laten liggen, omdat de 1e luisterbeurt tig jaar geleden me schijnbaar niet beviel?
Vreemd,want de periode die hierna kwam vind ik altijd de meest interessante platen van Bowie, minder toegankelijke nummers maar er valt veel meer te beleven. Voor mij dan, want ik verkies normaal niet zo snel kraftwerk ipv akoustische gitaren. Maar deze plaat past er mooi bij.

Nu stijgend als opkomend favoriet Bowie album. Wild is the wind vind ik prachtig, alhoewel het allerlaatste stukje iets veel is.
Word on a wing , ja die is geweldig. Ik ken niet veel nummers zo emotioneel gezongen. Het begint met een vrolijk deuntje en dan, hoe hij dat stuk zingt : Just because I believe don't mean I don't think as well
Don't have to question everything
in heaven or hell
en dan
Lord, I kneel and offer you
my word on a wing
And I'm trying hard to fit
among your scheme of things . Zo vol emotie. Naar ik gelezen heb een roep om hulp in zijn uber drugs versnuiving. Waar of niet, prachtig dat zeker. Schuift zo aan bij slip away in mijn meest favoriete Bowie nummers.

Ook in het titelnummer valt veel te beleven, ook weer een twist erin. Veel gekke teksten (Iggy's vriendin wordt schijnbaar opgegeten door de tv) Vanuit cocaine perspectief maakten ze zelden zo'n mooi album.

5 sterren

Na het dansbare Young Americans besloot Bowie dat het weer eens tijd was voor wat vernieuwing, niet alleen qua muziek maar ook qua uiterlijk. Met dit album introduceerde hij zijn nieuwste persona 'The Thin White Duke een persona zonder echte emoties. Tijdens de opnames van deze plaat leefde hij op een dieet van melk, paprika's en cocaïne waardoor hij ook zo dun was ten tijde van dit album maar om eerlijk te zijn vond ik Bowie er hier niet eens zo slecht uitzien, misschien was ie wel helemaal fucked up hier, maar de stijl die hij had ten tijden van dit album vind ik zo cool; gilletje, haar slicked back hij leefde totaal in zijn nieuwste persona dat hij verzonnen had. Later in een interview ergens in de jaren 90 heeft ie nog gezegd dat hij nooit wist dat ie personages speelde, hij dacht daadwerkelijk dat ie zijn alter ego's zelf was. Terug naar het album...

1. Station to Station - Na ruim 4 minuten het geluid van een stoomlocomotief die op gang aan het komen is introduceert Bowie zijn nieuwste persona van het eerst; The return of the Thin White Duke
throwing darts in lovers eyes En naarmate het nummer eigenlijk rustig voorgezet word komt daar na 5 minuten de meest geniale bridge die ik ooit heb gehoord. It's not the side-effects of the cocaine
I'm thinking that it must be love wat eigenlijk al genoeg zegt hoe zwaar naar de klote Bowie was ten tijden van dit album, het feit dat hij de opnames van dit album niet eens meer kon herinneren zegt al genoeg.

2. Golden Years - Heerlijk nummer, veel toegankelijker dan het titelnummer en het swingt als een malle, waarschijnlijk een van m'n meest favoriete Bowie singles.

3. Word on A Wing - Ja, deze is geweldig. Bowie's stem op z'n best.

4. TVC 15 - Heerlijk gefreakt nummer. Tijdens een avond drugs gebruiken samen met Iggy Pop geloofde Iggy erin dat de tv zijn vriendin opslurpte en zo kwam Bowie met het idee voor dit nummer. Echt te bizar voor woorden. Klinkt zowat griezelig als je de achtergrond van dit nummer weet.

5. Stay - Net zo'n toegankelijk nummer als een Golden Years in mijn optiek. Lekkere gitaar ertussendoor.

6. Wild is the Wind - Ik wist eerst niet eens dat dit een cover was. Het is zo anders dan de rest van dit album en daarom zouden mensen dit misschien als een minder nummer kunnen zien maar niks is minder waar naar mijn mening. Met zoveel emotie gezongen waardoor het juist misschien heel goed in dit album past omdat deze plaat 1 brok emotie is. Na dit album vernietigde Bowie zijn laatste persona en besloot dat het tijd was om de personages voor eens en voor altijd achter zich te laten wat je ook weer hoort in de opvolger Low in het nummer What in the World; Oh what you gonna say to the real me? De periode waarin Bowie eindelijk 'zichzelf' was en durfde te zijn.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

David Bowie is er nu nog een keer in de lijst. Dit album kende ik nog niet. Dit album geeft mij meteen gemixte signalen af. Het begint allemaal zo goed met het sterk opgebouwde Station to Station, het funky Golden Years en het sterk gezongen Word on a Wing. Maar TVC 15 vind ik een stuk minder. Stay grooved dan weer wel terwijl ik de cover van Wild is the Wind niet heel bijzonder vind. Geef mij dan maar de versie Nina Simone (ook niet het origineel) van die song maar.

Eigenlijk kan ik pas écht horen hoe goed dit album is wanneer ik de middelste vier nummers draai, want wanneer ik de plaat als geheel beluister ben ik zó onder de indruk van het epische openingsnummer en het zeldzaam ontroerende slotnummer dat de rest daar een beetje bij verbleekt. En dat is zonde, want naast de swing van Golden years hoor ik hier een album waarop Bowie zijn beide stergitaristen zóveel ruimte geeft dat ik dit bijna een hardrockplaat zou noemen als Bowie niet zó lastig te categoriseren zou zijn dat zijn muziek per definitie niet in hokjes of genres te vangen valt. Wat met name Earl Slick op met name TVC15 en Stay laat horen plaatst hem wat mij betreft meteen op hetzelfde niveau als Mick Ronson, en dat Carlos Alomar daar eveneens thuishoort was mij al langer duidelijk.
        Om meerdere redenen heb ik dit album altijd met SF geassocieerd: omdat Bowie in deze tijd The man who fell to earth filmde, omdat er even sprake van was dat dit album daar de soundtrack van zou zijn, omdat Bowie al sinds Ziggy Stardust iets buitenaards aankleeft, omdat ik de afkorting "TVC15" om onduidelijke redenen een tijdlang heb geassocieerd met een satelliet, en omdat de sound van dit album zó far-out is dat het soms klinkt alsof de musici op een andere planeet staan te spelen. Kortom, een unieke en briljante plaat waarop Bowie de huid van Young Americans als een slang heeft afgelegd en in een nieuwe incarnatie een nóg hoger niveau bereikt.
        Overigens was dit de eerste hoes waarop ik de naam van Carlos Alomar tegenkwam, maar omdat de namen van de muzikanten (en hun instrumenten) hier zonder spaties aaneen worden geschreven, heb ik jarenlang in de veronderstelling geleefd dat de goede man Carlo Salomar heette...