Alma Cogan - Alma (1967)

Alma Cogan was een Engelse zangeres die in de jaren '50 en begin jaren '60 een aantal hits scoorde in Engeland. Dreamboat hoor je nog wel eens, bijvoorbeeld op Radio 5 Nostalgia, maar verder lijkt ze mij bij het grote publiek grotendeels vergeten. In Engeland was ze gedurende de jaren '50 een van de toonaangevende zangeressen, en niet geheel zonder reden. Ze werd ook gewaardeerd door Paul McCartney - ze was trouwens bevriend met the Beatles geraakt (misschien na een tournee?) - alhoewel Lennon dan weer de draak met haar stak. Op dit album vertolkt ze trouwens vier Beatles-nummers - je zou haar het oudere zusje van Cilla Black en Beryl Marsden kunnen noemen.

Dit album stelde me evenwel een beetje teleur. Alma had (ze overleed in oktober 1966 aan kanker en werd slechts 34 jaar) een prachtige stem - ze werd wel The Girl With the Giggle In Her Voice
genoemd, maar de arrangementen en de overmaat aan galm, alsmede haar showbizz-achtige vertolkingen verpesten dit album (voor mij toch wel). Het album begint goed met het fijne Let Her Go, maar bij Trains and Boats and Planes begon ik toch al mijn wenkbrauwen te fronsen.
Haar Beatles-covers vind ik maar matig geslaagd, en haar poging tot rock 'n' roll (Don't You Know, Yockomo?) vind ik ook al niet erg overtuigend. Een weinig geslaagd album dus (in ieder geval voor mij, want Allmusic.com zwaait het nogal wat lof toe). Voor mij is een compilatie van haar jaren '50-werk genoeg.