Seasick Steve - Sonic Soul Surfer (2015)

Paar nummers gehoord. Het is gewoon Seasick Steve. Niets meer niets minder. Goed plaatje dus!

Lekker album! Toch laat ik het bij 3,5 ster omdat de plaat toch wel meer van hetzelfde is (ook al is dat bij Seasick Steve helemaal niet slecht)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Seasick Steve - Sonic Soul Surfer - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Er zijn muzikanten van wie je hoopt dat ze zich op iedere nieuwe plaat weer weten te vernieuwen, maar er zijn ook muzikanten bij wie je heel tevreden bent wanneer ze op een nieuwe plaat weer ongeveer hetzelfde doen als op de vorige plaat. Seasick Steve valt wat mij betreft in de laatste categorie.

Natuurlijk speelt hier mee dat de Amerikaan al aardig op leeftijd was toen zijn debuut in 2004 verscheen en daarom nog niet zo heel lang meedraait, maar in het geval van Seasick Steve speelt er meer.

Zijn muziek moet het hebben van rauwe emotie en bijpassend gitaarspel. Huur een fancy producer in die de muziek van de Amerikaan oppoetst en er blijft niets van over.

De volgende quote uit een interview stelde me gerust voor ik ook maar een noot van de plaat gehoord had: “The whole record is mostly me and Dan (Magnusson) sitting there drinking and playing. There ain’t a whole lot of producing going on! But I know what I’m doing and I know what I want”. Ook Sonic Soul Surfer is daarom weer een echte Seasick Steve plaat en het is wederom een hele goede.

Seasick Steve en drummer Dan Magnusson waren misschien niet helemaal broodnuchter tijdens het opnemen van de plaat, maar wat klinkt het weer fantastisch. Omdat de gitaren van Seasick Steve het wel eens moeten doen met minder dan de gangbare zes snaren, klinkt zijn gitaarwerk ook op deze plaat weer rauw en meedogenloos.

Seasick Steve put voor zijn gitaarloopjes vooral uit de archieven van de blues, maar desondanks is hij er in geslaagd om een geheel eigen geluid te ontwikkelen. Bij dat geluid hoort ook zijn doorleefde stem. Seasick Steve was nooit een groot zanger, maar op zijn oude dag begint hij het toch te leren.

Drummer Dan Magnusson opereert inmiddels al heel wat jaren aan de zijde van Seasick Steve en blijkt ook op Sonic Soul Surfer weer een geheim wapen. Het drumwerk op de plaat lijkt misschien niet heel opzienbarend, maar Dan Magnusson slaat alles knap aan elkaar, net zoals de ondergewaardeerde Meg White dat deed bij The White Stripes.

Op Sonic Soul Surfer maakt Seasick Steve vooral blues, maar ook dit keer zijn er uitstapjes richting omliggende genres als country, rock en zelfs een akoestische folksong.

De muziek van Seasick Steve wordt over het algemeen omschreven als simpel en eenzijdig, maar als je goed naar Sonic Soul Surfer luistert blijkt dat wel mee te vallen. Sonic Soul Surfer is een behoorlijk gevarieerde plaat met verschillend klinkende songs, maar ook binnen de songs zorgt Seasick Steve voor flink wat variatie. Zo combineert hij in het ruim vijf minuten durende prijsnummer Dog Gonna Play rauwe uithalen op de gitaar met bijna bezwerende ingetogen passages. Het zijn gelukkig slechts subtiele aanpassingen aan het zo herkenbare Seasick Steve geluid.

Sonic Soul Surfer doet het het best wanneer je met een biertje achterover kan leunen. Geen pretenties, geen opsmuk, maar lekkere rauwe muziek met zang en gitaarspel die uit het hart komen. Seasick Steve doet het inmiddels meer dan 10 jaar, maar op zijn platen uitgekeken ben ik nog lang niet. Seasick Steve zet (gelukkig) geen grote stappen, maar Sonic Soul Surfer overtuigt me weer net wat meer dan zijn voorganger. Van mij mag Seasick Steve dus nog wel even doorgaan met het maken van platen, bij voorkeur met gebruik van het recept dat inmiddels ruim tien jaar met succes mee gaat. Erwin Zijleman