Thin Lizzy - Live and Dangerous (1978)

Ik denk dat ik de kachel maar helemaal uitlaat dan smaakt die boterham met pindakaas ook heerlijk met de feestdagen.
Maar het idee dat dit boksje in de toekomst nogal schaars voorhanden zal kunnen zijn rechtvaardigt de aanschaf hier wel van.
Op dit moment dreunt deze CD mijn (koude) kamer in en ik krijg het gewoon warm van het genieten ,nu alleen de visite nog want die denken daar toch anders over.

Even ter aanvulling na een kerstvoormiddag Thin Lizzy ten huize Spamalot, voor ons Belgen en uw dienaar ligt die uitgebreide versie van 8 cd's uitgebreid naar mij te lachen voor zo'n 64,61 eur op de Belgische Amazon (pro memorie: 21% btw in Belgenland).

Collega RonaldjK gaf al eerder de details van deze box mee dankzij de link in zijn bericht, maar ik lees twee bijzondere aantrekkingspolen:
- "All the rumours of the album being tweaked in the studio are about to be laid bare because now we can hear each night in its entirety!"
- "These six shows from London, Toronto and Philadelphia have been newly mixed by Ben Findlay from the original multi-tracks and mastered by Andy Pearce, overseen by legendary Lizzy guitarist Scott Gorham."

Laat Andy Pearce nou net een mij bekende naam zijn die ook zorgde voor de uitmuntende box van UFO, Strangers in the Night. In 2023 trek ik een beetje de buikriem aan qua aankopen (het leven wordt er niet goedkoper op), maar de box zou wel eens kunnen besteld worden (en geleverd op mijn verjaardag dan nog).

Op streaming kreeg ik vanochtend de melding dat de "single" van de Super Deluxe Edition erop staat. Het blijken negen tracks te zijn, een kleine dwarsdoorsnede dus. Waarbij mijn favoriet Opium Trail, hoezeeeee!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Thin Lizzy - Live And Dangerous (1978) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Thin Lizzy - Live And Dangerous (1978)
Iedere zichzelf respecterende hardrock band bracht in de jaren 70 een dubbel live-album uit, maar Live And Dangerous van de Ierse rockband Thin Lizzy is een van de allerbesten, zo niet de beste

Thin Lizzy presteerde in 1976 en 1977 op de toppen van haar kunnen en had de wereld aan haar voeten. Na een aantal inmiddels tot klassiekers uitgegroeide studioalbums was het uitbrengen van een dubbel live-album in 1978 een logische stap. Live And Dangerous was niet alleen dit logische live-album, maar groeide ook al snel uit tot het hoogtepunt in het oeuvre van de Ierse band. Het is bovendien een van de beste live-albums aller tijden. Het is het resultaat van het fraaie werk van producer Tony Visconti, die flink sleutelde aan de gemaakte opnamen, maar Thin Lizzy maakte ook indruk met een melodieus en toch ook soulvol geluid, dat flink afweek van het geluid van de gemiddelde hardrock band in de jaren 70. Een onbetwiste klassieker.

Deze week verschijnt een luxe reissue van Live And Dangerous, het eerste live-album van de Ierse rockband Thin Lizzy. Het was in 1978 mijn eerste kennismaking met de muziek van de band, nadat ik als 14-jarige de hardrock had ontdekt. Thin Lizzy klonk net wat anders dan de meeste andere bands in het genre en het geluid sprak me zo aan dat ik mijn destijds zeer bescheiden platenkast al snel vulde met alle andere albums van de band uit Dublin.

Ik luister er tegenwoordig eerlijk gezegd nauwelijks meer naar, maar ik heb altijd een zwak gehouden voor Live And Dangerous. Ik zal dan ook vast voor de bijl gaan wanneer de luxe editie van het album in de winkel ligt, al voegt de omvangrijke maar dure reissue wat mij betreft niet zo gek veel toe aan de originele versie. De luxe editie klinkt misschien net wat beter en bevat verder vooral extra live-materiaal, uit dezelfde periode en met nauwelijks afwijkende setlists. De originele versie van het album, die ook prima klinkt, blijft daarentegen een must voor iedere liefhebber van 70s hardrock.

Live And Dangerous verscheen in een periode waarin iedere zichzelf respecterende rockband een dubbel live-album uitbracht en Thin Lizzy maakte een van de allerbeste. Het is deels het resultaat van het werk van producer Tony Visconti, die nog wat sleutelde aan de ruwe opnamen, maar Thin Lizzy presteerde in 1976 en 1977 ook op de toppen van haar kunnen. Live And Dangerous werd deels in Londen, deels in Toronto en deels in Philadelphia opgenomen en werd gemaakt met de oerbezetting van de band met gitaristen Brian Robertson en Scott Gorham, drummer Brian Downey en natuurlijk bassist en zanger Phil Lynott.

Ik gaf eerder aan dat Thin Lizzy anders klonk dan de meeste andere hardrock bands van dat moment. Dat lag niet direct aan het spetterende gitaarwerk of aan of aan het solide drumwerk (uiteraard bevat Live And Dangerous een wat overbodige drumsolo, want zo hoorde het destijds), maar vooral aan de zang van Phil Lynott en aan de melodieuze baslijnen van zijn hand. De Ierse muzikant, die veel te jong overleed en zijn band meesleepte in zijn val, beschikte over een stem met meer soul dan gebruikelijk bij hardrockzangers en stuurde zijn band bovendien in de richting van net wat melodieuzere songs.

Het was een tijd geleden dat ik naar de vijf kwartier muziek van Live And Dangerous had geluisterd, maar de wat grijs gedraaide LP’s deden het nog prima, waarna het live-album van Thin Lizzy voor mij weer een feest van herkenning was. Veel 70s hardrock klinkt inmiddels wat gedateerd, maar dat geldt wat mij betreft niet voor het dubbele live-album van Thin Lizzy, de drumsolo uitgezonderd. Thin Lizzy overtuigt met heerlijk melodieuze hardrock met een hoofdrol voor het geweldige gitaarwerk van Scott Gorham en de uitstekende zang van Phil Lynott.

Thin Lizzy haalde aan het eind van de jaren 70 het toppunt van haar roem, maar hierna ging het snel mis. De band joeg er in een paar jaar minstens een handvol gitaristen doorheen, onder wie topkrachten als Gary Moore en Snowy White, en zag Phil Lynott lonken met een solocarrière, die sterk begon tot zijn door alcohol en drugs gesloopte lichaam het opgaf. Hiermee viel ook het doek voor Thin Lizzy, dat mede dankzij het geweldige live-album Live And Dangerous wordt geschaard onder de groten van de 70s hardrock. En terecht. Erwin Zijleman

Het waren anders nog wel fantastische albums die de band in de laatste vijf jaar van haar bestaan in elkaar fröbelde. Misschien wel hun allerbeste.

Vind ik ook. Dat Live and Dangerous een klassieker is, is evident. Tegelijkertijd zijn de navolgende albums met Moore, White en Sykes mijn favorieten.

Ach, hetzelfde als met UFO, waar menigeen alle albums na hun liveklassieker Strangers in the Night als 'minder' wegzet. Ben ik het absoluut mee oneens.
Daarbij doet Brian Downeys drumwerk als 'solide' omschrijven diens spel tekort: hij is één van de weinige drummers wiens stijl ik onmiddelijk herken, namelijk aan de timing in de breaks, of hij ze nu eenvoudig of juist moeilijk speelde.

Anderzijds is het altijd fijn als iemand Thin Lizzy voor het voetlicht brengt. Hopelijk schrijft een MuMens die de luxe heruitgave koopt hier zijn bevindingen. Zoals ik in november noteerde, pas ik voor deze box vanwege alle overlap. Daarom hoop ik op (de afgelopen vrijdag jarige?) Sir Spamalot, gezien zijn bijdrage van Eerste Kerstdag!

Het is misschien wel waar dat de Snowy White jaren iets wat minder succesvol waren. En dat de drugs problemen de band begon op te breken. Desondanks hebben de Lizzy mannen altijd nog prima platen afgeleverd.

Eens!

Hoe de specialdeluxestereokleurenhifikoelvriescombinatiebox van Live and Dangerous eruitziet kun je onder andere hier zien, vanaf 2'40" gaat hij daadwerkelijk aan de slag met uitpakken.

RonaldjK, ik heb deze toch niet besteld, om een aantal redenen: dreigende oververzadiging, aanwezig op Spotify en tijd tekort (nog altijd). Ook speelt een gevoel mee dat een mogelijke tsunami aan dergelijke releases enkel maar de geldbeugel deprimeert, want waar stopt het? Spotify: Super Deluxe. Eén dezer dagen, weken, maanden, ...

Snap ik helemaal, verging mij immers ook zo! Wie weet is er een ander MuMens die 'm wel aanschafte en zijn/haar verhaal bij deze box wil posten?

Bij Lizzy's box Rock Legends schreef ik dat er nog zo'n 500 onuitgebrachte tracks van Thin Lizzy / Phil Lynott in de kluis liggen, aldus auteur Graeme Thomson. Trek ik daar de 101 nieuwe liveversies vanaf, dan resteren er nog zo'n 400. Er staan ons vermoedelijk nog meer boxen te wachten en dan hoop ik op meer werk uit de jaren vanaf 1978, dus met Gary Moore, Snowy White, John Sykes en Lynott-solo.

Eén van de cd's van de boxversie komt uit op vinyl.

Het is altijd grappig om te zien dat van zowat elk live album wordt gezegd of geschreven dat het om het beste live album gaat dat er bestaat. Zo ook van dit album. In mijn berichtje hier ergens boven schrijf ik er ook al over. Ik heb zelf denk ik zo'n 20 live albums met dat predicaat. .

Daar is dit er dus één van. Thin Lizzy, opgericht in 1969 kwam wat laat met hun live album. In het begin van de jaren ’70 was er een hausse aan live albums uitgebracht. Ik vermoed dat het Woodstock album daar een belangrijke rol in heeft gespeeld. Goed voorbeeld doet goed volgen.

Dit album is dus ‘pas’ van 1978 en staat als een huis. De zang (en bas) van de veel te jong (36) overleden frontman Philip (Parris) Lynott was de grote motor van de band. De bekendste nummers zijn de cover van Whiskey in the Jar (1972) en The Boys are Back in Town (1976). Het is jammer dat eerstgenoemde niet op dit album staat. Maar het album bevat veel ander moois. Wat te denken van opener Jailbreak en van Don’t Believe a Word of Are You Ready?

Bijzonder was het feit dat de band twee lead-gitaristen had. Ik kende dat toen alleen van Wishbone Ash (ook al met zo’n prachtig live album). Het geeft de muziek wel iets extra’s. Alleen jammer dat ook bij Thin Lizzy de drumsolo niet ontbreekt. Nou is de drummer wel degene die met Lynott aan de wieg van de band heeft gestaan. Hij verdient dus een ereplaats. En gelukkig is de drumsolo maar kort.

Het was een fijne beleving om het album vandaag weer eens te draaien. Het doet me terugdenken aan mijn tijd in mijn studentenkot in Groningen. Louter goede herinneringen.

Dit blijft gewoon een geweldige live plaat! Waar ik vroeger, maar ook deze dagen nog steeds van kan genieten. Weinig gelul er tussen door, inpluggen, speakers helemaal open en gas erop. Geweldige nummers met geweldige solo’s.

Voor de fanatieke fans van dit album en dan vooral de luxe heruitgave met alle afzonderlijke shows is inmiddels dit interview te zien en horen met geluidstechnicus Ben Findlay, gedaan door Phil Aston van Now Spinning.

Ik ga deze toch verhogen naar 4,5*. Vanavond het album weer 'uit de kast' gehaald wat zoveel betekent als het streamen via Tidal of Qobuz voor een optimaal geluid. Ik wil de geïnteresseerde lezer ook mijn review van het album op mijn eigen blog-site niet onthouden....

In de annalen van de rockgeschiedenis, omhult Thin Lizzy's 'Life and Dangerous' zich met een aura van onsterfelijkheid, een muzikaal document dat de toetssteen vormt voor hardrock en heavy metal afficionado's. Dit album, ten tonele gevoerd in de nadagen van de jaren zeventig, een soort nakomer in de lijst van live albums vertegenwoordigt een muzikale reis vol bravoure, passie en een ongeëvenaarde virtuositeit.

Het magnum opus opent met een rauwe, energieke flair, die de luisteraar onmiddellijk in de ban krijgt. De gitaarharmonieën, een kenmerkend element van Thin Lizzy, vermengen zich met de doorleefde, charismatische stem van de veel te vroeg (36) overleden Phil Lynott, waardoor een unieke symbiose ontstaat die de ziel van de band belichaamt. Het geheel is doordrenkt met een diep gevoel van nostalgie en rebellie. Lynott was met de drummer de oprichter van de band.

Nummers als 'The Boys Are Back in Town' en 'Jailbreak' tonen Thin Lizzy's meesterschap in het vertellen van verhalen, omhuld met krachtige gitaarriffs door de twee(!) leadgitaristen en onvergetelijke melodieën. Deze tracks, met hun onmiskenbare hooks en meeslepende ritmes, blijven niet alleen hangen in het geheugen, maar ontsteken ook een vuur in het hart van de luisteraar. Het enige dat helaas ontbreekt is de topper Whiskey in the Jar.

Verder verkent 'Life and Dangerous' diverse muzikale landschappen, van de sombere, contemplatieve tonen van 'Still in Love with You' tot de opzwepende, levensbevestigende energie van 'Warrior'. De dynamische schommelingen binnen het album zorgen voor een achtbaan van emoties, waarbij elk nummer als een hoofdstuk in een meeslepend verhaal fungeert.

De productie van het album, onberispelijk en doordacht, brengt elke nuance, elk detail van de muziek naar voren. De instrumentatie, gelaagd en rijk, creëert een textuur die zowel complex als toegankelijk is. Het is deze muzikale alchemie die 'Life and Dangerous' zijn tijdloze aantrekkingskracht verleent.

In conclusie, Thin Lizzy's 'Life and Dangerous' staat als een monoliet in het rockpantheon, een werk dat niet alleen de geest van zijn tijd vangt, maar ook de tijdloze aspiraties en dromen van de mensheid echoot. Dit album is niet slechts een verzameling nummers, maar een odyssee die de luisteraar meeneemt op een reis door het hart van de rock-'n-roll. Het is een must-have voor elke muziekliefhebber, een erfstuk dat door de generaties heen zal blijven resoneren. Een erfstuk ook uit mijn studententijd in mijn Groningse studentenkot.

Eerder verschenen op mijn blog www.jorros-muziekkeuze.nl

Prachtig geschreven, jorro. Je vat zo veel van mijn liefdevolle emoties jegens dit werkstukje treffend samen. En inderdaad, Whiskey in the Jar was hier een schitterende kers op de taart geweest. Je doet me wensen dat het erop stond. Tegelijkertijd is hier al zoveel moois om van te genieten dat het muggenziften is om te klagen over wat er niet op staat. Wat een topband was Thin Lizzy toch in haar hoogtijdagen.