Van Halen - Van Halen (1978)

Love Gun van KISS tegenvallen ? Vind een van hun betere platen maar goed terug naar dit album. Geweldige plaat ook en wat een debuut. Hoorde dit voor t eerst bij m’n oudere broer, en was meteen verkocht. Maar idd uniek, baanbrekend en subliem is deze plaat zeker. En mij overdonderden het ook echt. Kan je vertellen dat m’n broer deze plaat vaak kwijt was. Gelukkig nu al jaren zelf in huis , en draait hem nog best vaak, en met hetzelfde plezier.

Geweldige quote omtrent VH las ik onlangs..there is no soundsystem loud enough for Van Halen…
Wat deze plaat betreft, geldt dat voor mij zeker. Ik kan het niet hard genoeg draaien. Wat een sound, wat een energie, wat was Eddie geniaal.

Een van mijn eerste platen die ik bij pa uit zijn kast wist te pikken en nog steeds kan ik hem meezingen van begin tot eind. Ik was alleen nooit zo'n liefhebber van VH, maar ik vond de hoes badass. Ik was 8 . Ik heb hem alleen een jaar of 12 niet aangeraakt geloof ik. Afgelopen week tijdens het thuiswerken een aantal VH albums weer eens onder het stof vandaan getrokken en ik verbaasde mezelf dat ik deze nog niet had beoordeeld. Ook een aantal anderen want in de loop der jaren heb ik wel een aantal bij gekocht. Ik ben het steeds meer gaan waarderen door de jaren heen. 4 sterren voor deze.

1976 - 1977. Het was door nieuwe singles als New Rose van The Damned en Rockin' All over the World van Status Quo dat ik werd gepakt door scheurende gitaren. Klonk zo'n liedje op de radio, dan nam ik het op, met terugwerkende kracht de wereld van rock ontdekkend. Nieuwste naam was Boston, dat in 1976 de rockwereld overrompelde met een huizenhoog maar warm gitaargeluid. Uiteraard belandde More Than a Feeling op cassettebandje.

1978. Alfred Lagarde heeft op de dinsdagmiddag tussen 5 en 6 bij de VARA zijn 'Beton Uur'. De man presenteert op enthousiaste wijze vooral Amerikaanse hardrock, al schuwt hij op z'n tijd niet een plaatje van Normaal. Het is via zijn show dat kort na Boston de volgende aardverschuiving plaatsvindt. Het hakkende You Really Got Me en het dreigende Runnin' with the Devil (dat intro!) zorgen ervoor dat ik de knop 'record' indruk. Hij vond het fan-tas-tisch en dat twee van de leden nog altijd Nederlands spraken, vulde mij als luisteraar met trots.

Ik las over het instrumentale hoogstandje Eruption, maar dat draaiden de radio-dj's dan weer niet; het bleef dus onbekend. Daarbij las ik in Muziek Expres dat Eddie Van Halen aanvankelijk zijn gitaarsolo's met de rug naar het publiek speelde, om te voorkomen dat men zou ontdekken hoe hij dat aparte hamerende geluid creëerde.
Maand na maand klonk meer muziek. Zo wist ik Ain't Talking 'Bout Love, Little Dreamer, On Fire, een deel van Atomic Punk en "Show Your Love" op te nemen, waarvan ik pas jaren later ontdekte dat het I'm the One heet - maar dat zinnetje wordt niet steeds herhaald. Van You Really Got Me wist ik niet eens dat het een cover was en toen ik de Kinksversie ontdekte, vond ik die erg mak...

Vanaf 1980 kwamen wel achtereenvolgens Women and Children First, Fair Warning, Diver Down, 1984 en 5150 op mijn draaitafel terecht. Pas daarna hoorde ik Van Halen in zijn geheel. Het leek wel een best-of elpee, omdat ik al zoveel kende. Met de gitaar links in de mix krijg je een livegevoel, minder massief dan ik van ze gewend was. Luchtiger. Dat geldt ook voor sommige koortjes waarin jaren '50 doo-wop doorklinkt. Maar liefst elf nummers, met Ain't Talking 'Bout Love als langste met 3'49".
Bovendien een sterk ingespeelde groep, waarbij in de verhalen David Lee Roths showtalent zijn vocale capaciteiten overschaduwde. Ten onrechte: de man heeft een krachtige, lenige stem, passend bij deze vrolijk knallende hardrock, wat het geluid uit de groef bewijst. En hij is degene die heerlijk akoestische gitaar speelt op Ice Cream Man. De ritmesectie Alex Van Halen (af en toe al dubbele basdrum, zeldzaam in die tijd) en Michael Anthony is soepel en energiek met de koortjes van de laatste als troef.

Spetterend, enthousiast en qua stijl en gitaarspel veel invloedrijker dan Boston twee jaar eerder, al kan de invloed qua gitaargeluid en productie van die laatste groep moeilijk worden overschat.
Pas twee jaar later werd Runnin' with the Devil in Nederland een hit: #2 in juni 1980, in juli in Vlaanderen op #8 piekend; het resultaat van hun optreden op Pinkpop. Kort daarvoor zocht Alfred Lagarde de groep voor een radio-interview op in de VS.
Legendarisch zijn de verhalen over hoe hij groepen ophaalde van Schiphol in zijn grote Amerikaanse auto, een fles whisky onder de bestuurdersstoel. Ook Mother's Finest maakte dat mee, nóg zo'n favoriete groep van hem. Te horen in podcast More Than A Feeling.
Lagarde verkaste in 1982 naar Veronica en waarschijnlijk is hij degene die er al in 1981 voor zorgde dat Van Halen daar te zien was. Lekker Nederlands praten! En dat allemaal met 1978 als jaar waarin Van Halen dit alles losmaakte met één van de beste debuten ooit en misschien wel de zonnigste heavy plaat in de geschiedenis.

Voor Alfred Lagarde zouden wij oudere muziekliefhebbers een standbeeld moeten opgerichten. De beste man heeft zoveel bands onder de aandacht van de Nederlandse radio luisteraar gebracht. Boston, Heart, Mothers Finest, Nina Hagen en inderdaad ook Van Halen.
Het debuut album van Van Halen is geweldig. Eind jaren '70 heb ik dat album helemaal grijs gedraaid. En nu 46 jaar later verveeld het album mij nog steeds niet.
"Alfred Lagarde, dat is een hele harde". Een leus die tijdens zijn Beton Uur vaak de ether werd ingeslingerd. Ik hoop oprecht dat Alfred daarboven in de hemelse heerlijkheid nog steeds geniet van alle muziek waarmee hij ons Nederlandse radioluisteraar zo ongelooflijk gelukkig maakte.

Het boek van Alex Van Halen is uit, recensie in Oor.

Tja...de interesse is bij mij al compleet weg eerlijk gezegd. Van de recensies die ik tot nu toe heb gelezen wordt ik niet echt vrolijk. Er zullen best vermakelijke en interessante dingen in staan maar overall krijg ik vooral de indruk dat Alex een verbitterde oude man is geworden. Tikkeltje vervelend zelfs. Van het stukje waarnaar je link verwijst wordt ik ook niet veel vrolijker. M&M's echt?? Voor de zoveelste keer? En nu zijn het de bruine? En dan de complete Hagar periode van wat ik heb begrepen negeren dan wel ontkennen....het zal allemaal wel.

Owww, dat wist ik niet!

Ja idd, het waren toch de rode M&M's? En dus geen Hagarperiode? Hmmmm, ik ga 'm eerst in de winkel doorbladeren...

Ik ben bang dat vielip helemaal gelijk gaat krijgen. Ik vraag me dan ook af waarom je dan uberhaupt een boek gaat schrijven. Ik durf te wedden dat Michael Anthony er ook amper in gaat voorkomen.
Het tis allemaal erg kinderachtig.

Nu het boek 'uit' is en ik wat meer dingen heb gezien en gelezen weet ik genoeg. Michael Anthony komt er inderdaad ook amper aan te pas. De opmerking dat 'the real heart of the band were the three of us; Dave, Ed and me' zegt wat dat betreft boekdelen. Ik heb 'm zelf niet gelezen maar het schijnt dat het boek dat de manager van de band tijdens de Roth periode heeft geschreven een grotere aanrader is.

Dat boek van Noel Monk bedoel je dan waarschijnlijk. Dat is best aardig. Maar ook niet super.

In interviews lijken de broertjes best aardig en redelijk, schijnen ze dus niet echt te zijn.
Nouja, over Eddie had ik al genoeg negatiefs gehoord op social media.
Alex hoorde je verder nooit wat over, nu dus met het verschijnen van dit boek.

DLR heeft ooit Michael enorm in groepsverband voor schut gezet, onbegrijpelijk dat ze met zo'n goede bassist (en top achtergrondzang) zijn omgegaan.
Valt me ook wel tegen, ik kan me niet voorstellen dat Michael Anthony een zak is want daar heb ik nooit iets negatiefs over gelezen.
Vergelijkbaar met "onze" ome Rinus (muziekkenners weten wie).

Trouwens dat boek "Broers" beoogt toch niet een complete biografie over Van Halen te zijn?
Wil het toch wel lezen, heerlijk om iets over mijn favoriete muziek in het Nederlands te lezen.

On topic over dit album, beste debuut ooit!
Wat het album Iron Maiden voor de NWOBHM in Europa betekende, was deze minstens even zo belangrijk in the States.

Nee dat is ook helemaal waar. Maar toch voelt het raar...

Mevrouw Vanna Halen heeft dit album opgenomen in big band swingstijl uit de jaren '40 en '50. Papa Jan van Halen had het vast prachtig gevonden en ik geniet ook. Kan ik bovendien VH luisteren als ik bezoek heb van mensen die daar niet van houden.

Klikkerdeklik en oordeel zelf.

Laat David Lee Roth het maar niet horen....

Ach, die heeft solo toch ook big band gedaan? En kwam hij bij de aanloop naar Diver Down niet met het idee om papa Jan binnen te halen voor Big Bad Bill? Plus dat Roth meewerkte aan een album met VH in countrystijl: Strummin' with the Devil: The Southern Side of van Halen. Ik hoop, nee vermoed dat hij het wel kan waarderen. En hopelijk Alex Van Halen en Michael Anthony ook.

Daimond gaat zelfs weer optreden op een of ander festival.