Camel - Camel (1973)

Snap niet, dat deze plaat zo'n lage eindscore heeft (7-)
Deze plaat wordt wellicht overtroffen door ander Camel-materiaal, maar door geen enkele andere band....

Daar waar andere bandjes nogal onbeholpen debuteren, zijn de heren van Camel al zo'n 10 jaar muzikaal actief in tientallen bandjes... Latimer/Ferguson/Ward hebben al een elpee uit met Goodhand-Tait en Bardens heeft al platen gemaakt met Them (Van Morrison), Cheyennes (oa. Mick Fleetwood) en heeft al twee soloplaten uit...

Dat is ook te horen op dit debuut... Het muzikantschap is hoog en wellicht is de zang hier en daar wat saai voor sommigen... Ik vind het prima passen bij Camel en zal niet anders willen...

Ik zal deze plaat altijd de topscore blijven toekennen, iets anders verdient de band niet...

Eerste LP van Camel die ik kocht.
Heb dit altijd een lekkere relaxte plaat gevonden.
Ingetogen zang en niet te symfo moeilijkdoenerij en smaakvol gitaarwerk.
Eentje voor lekker rustig op de bank.

Never Let Go met dat prachtige gitaarintro, Slow Yourself Down, Mystic Queen en Arubaluba zijn mijn favorieten hier, al doet de rest er niet veel voor onder.
Voor de rest is hier al genoeg over gezegd.
Sterk debuutalbum.
De rest ook maar weer eens naar onderen halen (gaan we weer).
Op vinyl.

Dit debuutalbum is “een vaste klant” van mij. Ik leg uit. Mijn oude gsm had problemen maar was nog goed genoeg om muziek op te zetten, een hoop albums van Camel staan al jaren hierop om tijdens de werkuren op een zacht volume te draaien. Ik leg uit, deel 2. Telkens ik naar een platenbeurs of rommelmarkt ga, vraag ik of ze de eerste van Camel op vinyl hebben. Tot nu toe is het niet gelukt. Wat wel gelukt is om van Camel te pakken krijgen, kun je zien op mijn albumlijsten. Een meeting in Rotterdam een hele tijd geleden is daar debet aan.

Fijn album met fijne nummers met een atypische “doodgewone” zanger, misschien bij gebrek aan beter, maar ik vind hem na een tijdje een vertrouwde gast in het totaalgeluid. Dat totaalgeluid varieert van rustig tot iets minder rustig maar met mooie muzikale ideeën en geweldige melodieën. Ook vind ik Andy Latimer een geweldige gitarist. Camel is één van mijn ontdekkingen van de laatste jaren geweest, met dank aan een collega indertijd op de site hier.

Sterker nog: op dit album met drie atypische doodgewone zangers

Dezelfde fout zie ik dat mensen bij alle platen van Camel maakt.

Zeker, Andy Latimer is nu de bandleider maar ik kan me weinig platen voor de geest halen (Rajaz, Harbour of Tears en Dust & Dreams, denk ik), waar hij als enige zanger te horen is.

Op de eerste platen zingen Ferguson en Barden gewoon ook lead. En later nog Chris Rainbow, Richard Sinclair, Colin Bass en David Paton.

Latimer zingt op deze plaat (geloof ik) Slow Yourself Down en Separation, Bardens op Never Let Go en Ferguson op Mystic Queen en Curiosity.

Six Ate en Arubaluba zijn instrumentaal.

Niet het beste album maar wel stuk voor stuk geweldige nummers. Helaas geen uitschieters van het kaliber 'Lady Fantasy'. Vind het wel een heel relaxt sfeertje dat in dit album neergezet wordt. Daarbij, wie wil nou het debut missen van <s>een van de beste bands</s> de beste band uit het genre?

Top 1e album van deze heerlijke symfo band. Met nog Peter Bardens in de gelderen werd ik destijds blij verrast

En vanavond concert in Paradiso (morgen in Eindhoven)

ben ik niet van de partij helaas heb ze ook door omstandigheden nooit live gezien. Ik had graag destijds DEZE line up live zien spelen...

Bijna vijf jaar na dato ga ik weer terug naar de maximumscore (en ik zie dat ik daarmee vandaag het aantal 5,0*-stemmers van 5 naar 6 verhoog).

Het hoge inleidendeschermutselingengehalte van deze plaat en de murmelzang van de vier heren die hier de taken nog vrij evenwichtig verdelen zijn al voldoende benoemd. Stiekem is de Camelsound hier gewoon al helemaal aanwezig: die typische balans der instrumenten en die swingende virtuositeit zonder krachtpatserij.

Slow Yourself Down is meteen een schoolvoorbeeld van zo'n op het eerste gehoor wat klungelig liedje. Klungelig of niet, na drie zinnen van Andy Latimer ben ik verkocht. En dan moet met het sprookjesachtige Mystic Queen het mooiste nog komen. De gitaarsolo die Separation uitluidt is een ander hoogtepunt en Never Let Go is een terechte concertklassieker vanaf het begin.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat naar het eind toe het soms opduikende gebrek aan coherentie zich wel een beetje tegen de liedjes gaat keren. Maar een kniesoor die daarop let - dit is een Progklassieker met een grote P. Punt.

Ik moest even kijken en zeker weten of ik deze plaat een 5 had gegeven, maar dat kan ook niet anders.

Als ik een symfoplaat zou maken dan zou hij precies klinken zoals dit. Alle imperfecties maken deze plaat zo oprecht, avontuurlijk en eigenlijk geeoon perfect.

Daar stipt Casartelli precies de dingen aan die ik ook zo aan deze plaat waardeer. Enthousiast geworden heb ik hem vandaag na lange tijd weer eens opgezet en wellicht zit er binnenkort wel een verhoging in.

Zijn er trouwens meer mensen die bij het stukje 'separation is the only way... separation starts today' aan een heel andere band moeten denken?

halfje erbij en toch maar naar de maximale score. Het swingt en hier hoor je eigenlijk al zoveel invloeden van hoe de band een aantal albums lang een ongeëvenaard hoog niveau haalt. Mensen hebben het wel is over het orgelwerk van the doors. Nou, geef mij maar het toetsenwerk van Bardens

Dan moet je zeker de twee eerste soloplaten van Peter Bardens beluisteren. Deze nam hij op nadat uit Them ging en vóór hij bij Camel kwam.

Die vind ik juist tegen vallen. Zijn toetsenwerk bij Camel was SUPER!!

Dat vind ik bijzonder, want het klinkt nagenoeg hetzelfde. Gods of Light van Bardens' eerste lp wordt zelfs in de live-set van Camel opgenomen en jaren gespeeld/gejamd.

Mijn eerste kennismaking met Camel was Mirage. Daarna kocht ik nog wat andere albums tweedehands op vinyl. Dit debuut heb ik nog maar pas en bij deze muziek moet ik spontaan denken aan deze verzamelaar met Indonesische prog uit de jaren 70.

Over het geheel genomen een wat minder album van Camel. Don't let go is daarentegen een heerlijk nummer. Ben meestal wat meer van de neerslachtige muziek, maar het positieve en opbeurende van dit nummer is bijzonder verslavend. De beste compositie die ik van ze ken.

In zekere zin staat het openingsnummer voor mij symbool voor de hele plaat : bij de aardige maar niet fantastische eerste coupletten van Slow yourself down moet je nog maar afwachten waar het allemaal heen gaat, maar halverwege toont het nummer in een hogere versnelling z'n ware gezicht. Zo vond ik zelf ook de hele plaat bij de eerste paar luisterbeurten aardig maar niet heel bijzonder, maar een draaibeurt of tien later blijkt er onder de oppervlakte toch heel veel moois verscholen te liggen en heeft eigenlijk elk nummer wel iets aparts. De zang blijft een ondergeschoven kindje, en tekstueel laten ze ook wel eens wat steekjes vallen ("Have you seen the Mystic Queen / Riding in her limousine?"), maar muzikaal klinkt het allemaal warm en fris, misschien nog niet zo ambitieus als op de hiernavolgende albums maar voor mij eigenlijk van praktisch hetzelfde niveau, op sommige momenten (Six ate, Curiosity) wat minder hectisch en wat meer op sound en sfeer gericht, maar daarom nog zeker niet minder (want o, dat orgeltje...).
        En als ik mezelf mag citeren uit mijn bericht bij Moonmadness : "Overigens stoort het me altijd wanneer van albums van favoriete artiesten een single verschijnt die ofwel het enige slechte nummer van de plaat is ofwel absoluut niet representatief voor de rest van het album, maar ja, bij typische "elpee-artiesten" kan dat natuurlijk vaak niet anders. Another night als single is echter een zeer gelukkige greep: complex maar toch toegankelijk, donker en toch poppy, en ge-edit op een acceptabele manier die nog steeds recht doet aan de compositie (hoewel er nog best wat meer gitaarsolo in het middenstuk had mogen zitten)." En in feite gaat dat ook op voor Never let go, en dat zelfs in nog sterkere mate aangezien dat een nóg sterker nummer is (hoewel er nog best wat meer mellotronsolo in het middenstuk van de singleversie had mogen zitten – maar ja, dat geldt eigenlijk ook voor de albumversie).
        Vraag : met de remaster uit 2002 (dus met als bonustracks de singleversie van Never let go en de liveversie van Homage to the god of light) ben ik heel tevreden, alleen klinkt het geluid bij het begin van het openingsnummer een beetje mat – was dat op de oorspronkelijke plaat ook al zo, of is de zang nu een beetje naar achteren gemixt, of bedriegen mijn oren mij?

Pracht debuutalbum van Camel. Ik heb van A tot Z van ieder noot genoten.

Een behoorlijk debuut van Camel. Vooral instrumentaal is bij momenten genieten geblazen, vocaal komt deze band minder uit de verf. Wellicht de reden dat de volgende albums wat meer instrumentaal zijn. Wat meer poppy en dus toegankelijker dan de meeste andere progrockalbums uit die periode maar dat doet niets af van de klasse van deze band.

Dat toegankelijk valt wel mee hoor. The Snow Goose is een super album en niet hitgevoelig c.q. toegankelijk.

Vandaag weer aan het luisteren maar moet nu bekennen dat ik deze toch minder draai dan de albums die erna komen en ik vind sommige nummers niet interessant genoeg. Curiosity, separation en six ate doen niet zo veel meer met mij. De rest van het album maakt veel goed. Met name never let go blijft toch een van de betere nummers van camel aller tijden. En inderdaad, enkel alleen al dat het het debuut was, geeft het toch wel iets extra's. Wie maakt nu zo'n sterk eerste album.

van 5* terug naar 4* en ik denk dat het daar op blijft staan.

Bedoelt hij niet juist dat het eerste album toegankelijker is dan de albums erna?

Ik vind het moeilijk deze plaat goed te beoordelen.
Het is heerlijke jaren zeventig-prog, waarbij ik al snel denk aan Caravan en Supersister qua toetsenwerk, maar het gitaarwerk is veel vlammender, zoals bijvoorbeeld Wishbone Ash.

Soms vind ik dit de beste plaat ooit gemaakt en soms weer niet. Dan vind ik uiteindelijk een score van 4* erg geschikt. Het is wel samen met Mirage dé plaat waar Peter tekeer kan gaan op het Hammond orgel.

Leuk is ook om te horen dat -gezien Peter Bardens een soort Santana-geluid wilde- er ook conga's zijn gebruikt op één nummer. Het is hier bij gebleven en de band heeft niet meer geprobeerd die kant op te gaan.

Ik heb overigens nooit problemen gehad met de zang. Omdat Peter Bardens, Andy Latimer, Doug Ferguson en Colin Bass allemaal een beetje hetzelfde stemgeluid hebben past het wel een beetje bij de Camel-sound. Het is soms zelfs erg moeilijk te horen wie nou wanneer de leadzang op zijn rekening neemt. Alleen Richard Sinclair had een echt eigen stem. Maar dat is pas van later orde.

Halve punt erbij alsnog.

Dit jaar ga Ik toch minder richten op nieuwe releases en de daarmee gepaard gaande decepties en teleurstellingen, terwijl de mooiste platen al lang in mijn collectie zijn.

Een classic rock en jazz jaar wordt het. Met Camel als boegbeeld, want wat mij betreft belichaamt deze band alles wat ik zoek in muziek.

Mooi debuut met veel jam-based songs en veEl orgel, gitaar, wat mellotron en donderende drums. Ook veel instrumentals en waar er gezongen wordt stoort het geenszins.

Erg strak gespeeld. Mooie heldere productie ook... Uitzonderlijk sterk debuut!

Lekker debuut van een band die aardig wat mooie albums daarna heeft gemaakt.
Ik vind dit zeker niet het beste werk van Camel, maar ook niet het slechtste.
Debuut laat horen wat de heren in staat zijn. Heerlijke symfo, met een gevoelig randje.

Voor mij is het nummer "Mystic Queen" de topper van het album, zonder de overige nummers tekort te willen doen.

Wat bedoel je toch met een improviserende drummer? Als ik naar lady fantasy studio en daarna live luister, speelt de drummer gewoon dezelfde partij. Die heeft hij gewoon ingestudeerd. Niks improviseren toch?

Toen ik van de week meedrumdeet deze plaat, merkte ik weer op, dat het losse, speelse ietwat rommeling spel van Andy Ward hier en daar nog best ingewikkeld is. Met name de songs Curiosity, Arubaluba en Six Ate (in 6/8) zijn best een tough cookie.

Deze plaat heeft een hoog jamkarakter wat ik prefereer boven de wat meer strakkere, uitgedokterde platen van na 1978, die toch wat stijfjes aandoen.