Pixies - Bossanova (1990)

Ik ben er uit, na eeuwig twijfelen tussen de twee Pixies klassiekertjes Doolittle en Bossanova: Doolittle heeft de leukste liedjes en Bossanova is als album het mooist. M.a.w. geen verschil en gewoon voor beiden de volle mep van 5*.
Maar hoe is het allemaal gekomen tussen de Pixies en mij?
Voor die vraag verwijs ik een ieder naar mijn bespreking bij Doolittle (blame it on Lotje IJzermans van de VPRO en aan het nummer Debaser).
Als je dan eenmaal geroken hebt aan een klasseplaat als Doolittle is het natuurlijk heel erg eng om aan de opvolger te beginnen, want het kan natuurlijk nooit meer zo goed gaan worden. En dat zou nog eens heel erg mee gaan vallen, ik zeg heeeeeeeeeeeeeeel erg.......... En hoezo Surfer Rosa hier en Doolittle daar? Onderschat Bossanova niet dames en heren! Want ondanks dat het misschien wat ruwe randjes heeft verloren is er veel gewonnen aan pracht die de voorgangers weer niet hadden.

Neem nu de opener Cecilia Ann. Als een klein kind in de speelgoedwinkel, zo moet ik me gevoeld hebben toen ik dit nummer voor het eerst hoorde. Dat surfrock-geluid beviel me wel en niet zo'n beetje ook. Jump jump, spring spring de kamer rond totdat je er bij neervalt. Of nog erger: maak van die heerlijke Greased-lighting bewegingen en zet de muziek zo hard dat je je moeder de kamer niet hoort binnenkomen en je gewoon zwaar voor lul staat.
En dan en dan..............tromgeroffel........ Rock Music. Het jengelt, het treitert en het krijst. Het kleine kind krijgt zijn zin niet en gaat stampvoeten. Maar stampvoetende kinders barsten op zo'n moment wel van de energie en dat is dit nummer ook: 1 bonk energie. Kort maar krachtig.
Velouria heeft het toegankelijkere waar veel fans indertijd misschien niet goed mee uit de voeten konden. Zelf heb ik daar nooit last van gehad, integendeel: voor mij is het een onbetwiste Pixies-klassieker! Hier toont Black Francis ook zijn enorme talent van songwriting. IJzersterk nummer. Punt.
Wel eens geprobeerd om op Alison stil te blijven zitten? Mij is het nog nooit gelukt. Als ik dit nummer hoor komt het ADHD gehalte in mij naar boven. Een dikke minuut lang en daarmee misschien wel de beste korte popsong ooit.
Is She Weird is uit de categorie 'zingt u even mee?' Dit nummer zit perfect in elkaar en bevat een hoop leuke wendingen en heerlijk rammelende gitaren die door de productie misschien net even minder rammelend overkomen en juist daardoor aan kracht winnen.
Ana heeft weer die surfrock sound en zorgt er voor dat we even kunnen bijkomen. Hier voelt het alsof je helemaal alleen op de grote oceaan dobbert. Wat een mooie gitaarlijnen heeft deze song toch. Pixies kunnen meer dan schreeuwen alleen bewijzen ze wel.
All Over the World is het langste nummer van dit album. Het ademt nog wel wat van Doolittle vind ik. Eigenlijk is het zelfs een redelijk relaxed nummer te noemen.
Ultieme pop horen we in Dig For Fire. Op nummers als deze toonde de band aan dat ze wel degelijk vooruitgang boekten en dat ze er in slaagden om na een ijzersterk album met puike liedjes gewoon weer fantastische liedjes voor een nieuw album konden schrijven. Het doet me soms denken aan Talking Heads.
Down to the Well heeft wel weer wat schreeuwtjes van Frank Black / Black Francis te verduren, maar het valt op dat het niet over de schreef gaat (wat ik eigenlijk vaak heel erg leuk vond overigens).
Op The Happening vind ik het gitaarwerk weer heel fijn met als onderlaag de bas van Kim Deal (die op dit album veel minder nadrukkelijk aanwezig is vanwege druk zijn met The Breeders). Toch valt dit nummer door de backing vocals wel weer enorm op. Sowieso is dit een heel fijn nummer. Typisch eentje die bij de eerste draaibeurten wat minder opvalt maar die wat meer tijd nodig heeft om naar boven te komen borrelen.
Blown Away is lekker catchy, toch heeft ook dit nummer wat meerdere draaibeurten nodig om er goed in te kunnen komen. Een probleem dat ik met Hang Wire dan weer totaal niet had. Kort, krachtig en geen noot te veel. Dit zijn de grote juweeltjes op dit album. Dit is wat Pixies zo bijzonder maakt.
Ik vind Stormy Weather altijd geweldig goed aansluiten op Hang Wire. Ook dit nummer is wel een favoriet van mij. Hier is het vooral de opbouw van het nummer dat me enorm aanspreekt. En hoe heerlijk is de lichte versnelling: opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats maak plaats (enfin u snapt het wel).
Als het album dan zo mooi opent met Cecilia Ann dan mag het ook net zo mooi weer afsluiten en dat doen ze dus ook op Havalina. Dromerige, spacy pop die het verhaaltje keurig uitblazen. Een verhaaltje dat zich afspeelt in de bijzonder wereld van Black Francis, Frank Black of hoe de man ook genoemd wil worden.
Zoals ik al zei: een klassiekertje en hoe fijn is het toch als een band er in slaagt meer dan 1 klassieker af te leveren, dat is toch iets waar je alleen maar van kunt dromen?

Ik heb deze vandaag maar 's in de uitgebreide herkansing gedaan. Ik weet niet meer wat de trigger was, maar een jaar of 10 geleden was ik een tijdlang compleet ondersteboven van Come on Pilgrim, Doolittle en met name Surfer Rosa en dus was de aanschaf van dit plaatje een logische zet. Behoudens een paar nummers viel het me nogal tegen en zo werd een langdurige relatie tussen Pixies en mij rap in de kiem gesmoord.

Maar nu ik het zo herluister vind ik het toch wel een alleraardigste plaat. De eerste helft is ronduit geniaal en lekker afwisselend, maar na Ana treedt er toch wat 'vermoeidheid' op en kost het me moeite mijn aandacht er vol bij te houden, zelfs al zijn de nummers an sich nog steeds erg goed. 4,5* voor alles t/m Dig for Fire, een stukje lager voor wat daarna komt.

En binnenkort dan toch maar 's Trompe le Monde in huis halen...

Volgens mij het beste album van de Pixies. Net zoals dazzler al voor mij opmerkte, dit album is een opeenvolging van topnummers, terwijl bij de andere albums die constante lijn doorbroken word met soms wat mindere nummers.
Als we dan toch wat uitschieters moeten aanduiden, Velouria en vooral Ana!!!!

Superalbum, maar blijft toch op 3 staan achter surfer rosa en doolittle. De eerste twee albums vind ik naar mijn bescheiden mening veel rauwer en harder. Maar dit album is gewoon ook een klassieker! Toch weer "de echte pixies sound"!

Ijzersterke opvolger van Doolittle. Het geluid van deze plaat bestaat uit een surfsound die constant plaats moet maken voor een orkaan van noise (ik geloof dat Frank Black hier voor het eerst de distortionknop op zijn slaggitaar heeft gevonden) en geschreeuw van ons aller Frank. Daarnaast hebben vele nummers een soort space-geluid (echo's, reverb, effecten), dat bij vlagen dromerig klinkt.
De sfeer is dus compleet anders dan op Doolittle (toch een standaardwerk dat de Pixies-sound verwezenlijkt), mede doordat de hoekige baslijnen van Kim Deal hier plaats hebben gemaakt voor de onorthodoxe akkoordovergangen van Frank Black. Ook is Deals achtergrondzang grotendeels verdwenen. De compacte sound van Doolittle en Surfer Rosa is hier verdwenen en er is iets anders, iets gecompliceerders voor in de plaats gekomen. Maar het is niet per se minder goed.

Deze ligt absoluut in het verlengde van Doolittle, maar de productie is hier een stuk vetter.
Waarschijnlijk doet deze mij daarom een stuk minder.
Bij Doolittle leek het alsof ze zelf het geluid hadden uitgevonden.
Op Bossanova heeft Gil Norton er een cleanere sound van gemaakt.
Het is niet zo rommelig, ze lijken het spelen beter te beheersen; dit is minder punkrock, meer glamrock.
De hysterie is hier onder controle, ze vliegen net wat minder de bocht uit.
Maar hoe dan ook een geweldig album.