Fischer-Z - Red Skies over Paradise (1981)

RED SKIES OVER PARADISE (1981)

Een opmerkelijk debuut, een wat sneller in elkaar gedraaide,
maar hitpotente opvolger en nog steeds geen hit in Engeland.

In de Benelux werd The Worker vaak gedraaid en stond So Long in de top 10.
Maar toetsenist Steve Skolnik hield het voor bekeken. Fischer-Z als trio.

Frontman John Watts trok het laken definitief naar zich toe.
Minder reggaelikjes en meer klemtoon op de gitaren dit keer.
En geen frisse keyboards, maar sfeervolle synthesizers.

Derde deel van een zelfgemaakte CD met 18 favoriete nummers.

12. Marliese haalde de top 20 in Vlaanderen.
Het werd ook vaak op new wave fuiven gedraaid.
Een meezinger die de accentverschuiving naar rock symboliseert.

13. Berlin opent Fischer-Z's meest gewaardeerde album.
Het is een politiek album geworden met de koude oorlog als decor,
maar tijdlozer dan menig vergelijkbaar album uit die periode.

14. Battalions of Strangers hekelt de oorlog.
Muzikaal bijna apocalyptisch met een regen van gitaren en synths.
Toch blijft de muziek altijd genietbaar, nooit zwaar op de hand.

15. Wristcutter's Lullaby was een misplaatste singlekeuze in de UK.
Op de hoes stond Cutter's Lullaby (de censuur). Een vlotte new wave song,
dat wel, maar thematisch niet meteen hitparadevoer.

16. Cruise Missiles is werkelijk prachtig.
Muzikaal doet het terugdenken aan Remember Russia
op Word Salad. En helemeel niet zo gedateerd als je denkt.

17. Bathroom Scenario is interessant omdat het al meer
aansluit bij de twee solo-albums die Watts hierna zou maken.
Later zou hij met een nieuwe bezetting Fischer-Z heroprichten.

18. Eindigen doe ik met het titelnummer Red Skies over Paradise
waar Fischer-Z in de finale nog eens terugkeert naar het geluid
van de twee eerste albums. Wat een onderschatte band ...

Marliese en Berlin waren in de meeste landen de singles.
Met Wristcutter's Lullaby als uitzondering en in Spanje schopte
The Writer (El Escritor) het zelfs tot 45 toeren plaatje.

B-kant van Marliese was Right Hand Men.

Zoals iedereen hier al stelt : tekstueel inderdaad een fraaie maatschappijkritische plaat, en gelukkig blijft de muziek daar niet bij achter.

Met Rafke Pafke ben ik het verder eens dat het begin van Berlin sterk aan dat van London calling doet denken, ook qua sfeer. En wat de sound van dit album betreft, Watts heeft de toetsen zeer adequaat van Skolnik overgenomen, met ook weer veel kleur en slimme loopjes, maar zijn gitaar klinkt niet alleen erg goedkoop maar eigenlijk ook nog eens in alle nummers hetzelfde, daar had ie wel wat mooiers van mogen maken.

Als ik, aansluitend op een vraag die bij Going deaf for a living gesteld werd, moet zeggen waarom ik na dit toch uitstekende album niet verder ben gegaan met John Watts-solo, dan is het antwoord wat mij betreft dat zijn stem me toch wel is gaan tegenstaan. Als hij up-tempo zingt gaat het prima, maar in de wat tragere passages wordt hij toch wel erg zeurderig en verongelijkt. "Modern world, how I hate it / Modern world, you can take it" – ik kan zeker enige mate van sympathie opbrengen voor het hier geuite gevoel, maar de manier waarop hij het verwoordt en met name de jengelende manier waarop hij deze regels zingt vind ik hemeltergend vervelend. En dan in het laatste nummer, voor mij toch al met afstand de zwakste broeder van het album, de manier waarop het wegsterft: "They have governments, they have governments under contro-wo-wo-wol, wo-wo-wo-woh…" Dat gepiep schiet bij mij helemaal in het verkeerde keelgat. Ik geef toe, hoe je reageert op een bepaalde zangstem is heel persoonlijk, bij anderen zal John Watts misschien geen kwaad kunnen doen, maar bij mij werkt zijn dunne stem soms op de zenuwen, en na deze plaat was ik er wel mee klaar, zoals dat tegenwoordig heet. Niets ten nadele van de muziek verder : "Down in their bunkers, under the sea", na dertig jaar is dat nog altijd even opzwepend. (Dat basloopje in In England na "Oo-oh that's nice..." !)
 

Een van de beste albums van de eerste helft van de jaren 80.
Na al 2 sterke albums is deze zomaar nog een beetje beter.
John Watts verstond op dit album de kunst om zijn sombere wereldvisie te vertalen in toegankelijke, frisse energieke en optimistisch klinkende new wave songs.
Een beetje in de stijl van The Police, XTC en The Sound om maar eens wat te noemen, maar dan met wat meer toetsenwerk dan deze bands.

De ene song is nog beter dan de andere: de meezingers Marliese en In England. Het briljante titelnummer over de atoombom (Down In The Bunkers, Under The Sea, Men Pressing Buttons, Don’t Care About Me). En dan het alsmaar doordenderende Batallions Of Strangers, een beklemmend en beklijvend nummer. Berlin (This Island In Germany) is de ijzersterke opener.
Op kant 2 van de oude LP schieten vooral Bathroom Scenario (Modern World, How I Hate It), het weer heerlijk fris klinkende en meezingbare Cruise Missiles (They’re Building Shelters For The Privileged, There Won’t Be Room For You And Me) en The Writer er bovenuit.
Nauwelijks mindere nummers en alle nummers (zijn) blijven hangen.

Plaat die absoluut nog niet gedateerd klinkt en een absolute aanrader voor iedereen die de new wave van begin jaren 80 een warm hart toedraagt of wil leren kennen.
Ik heb trouwens die recensie van Alfred Bos uit de Oor, die hier gemodknipt is, ook nog (net zoals die gehele jaargang overigens) en dit album stond destijds op 1 in de Album Top 30 van Oor.
Op vinyl.

Voor mij is deze plaat eigenlijk DE plaat van het begin van de jaren '80.. Teksten over 'als de bom gevallen is' en over het bruisende Berlijn waar de muur nog staat...

Deze LP is voor mij: 'jongens in tuinpakken en ook meisjes in tuinpakken en met grote neon-kleurige plastic oorbellen. Schoolplaat dus. Klaar. Hup, naar het rookhok!

John Watts is geen geweldige zanger, maar zijn geluid sluit perfect aan bij de teksten. Zo hoort het gewoon. Sterke songs, meeslepende sound, ja ik blijf dit een erg goed album vinden.

In mijn lijstje van favoriete bands valt het mij op dat ik Fischer-Z vaak ernstig onderschat en ze er vaak net buiten vallen. Tot deze week viel de band mij niet zo op, buiten dat ik de hits kende en ''het wel aardig vond klinken''. Nu heeft mijn vader (groot liefhebber van deze band) mij deze CD gegeven en na 10 minuten was ik al verkocht.

De kracht van Fischer-Z zit hem vooral in de zanger. Watts heeft een vervreemdende doch identieke stem die de band haar identiteit geeft. Hij kan op die manier de sfeer van het nummer bepalen. Bij Berlin klinkt het allemaal wat rauwer, maar het daaropvolgende nummer ''Marliese'' komt al meer in de richting van de herkenbare new-wave. Elk nummer heeft zo zijn eigen kracht en dat maakt deze plaat wel interessant. Je verveelt je totaal niet, vanwege de vele kleuren in het album en de goedgeschreven melodieën. Ik had gek genoeg datzelfde gevoel bij ''Mutter'' van Rammstein. Hoewel het genre enorm van elkaar verschilt delen ze wel dezelfde kracht.

Een plaatsje in de top 10 krijgt hij nog niet, want daarvoor wil de plaat nog een keer beluisteren, maar vet vind ik hem wel.

Iedere elpee die Fischer-Z uitbracht, leverde in Nederland een hitsingle op. Hun derde hitsingle was Marliese en omdat het uptempo was met scheurende gitaren vond ik het een heerlijk liedje, dat ik in het voorjaar van 1981 opnam van de radio met mijn cassettespelertje. Het liedje werd frequent op Hilversum 3 gedraaid, omdat de top 10 werd gehaald.

Pas toen ik in de jaren ’90 de elpee op de kop tikte, drong tot mij door hoezeer de band meer was dan romantiek. Hier draait het vaak om de dreiging van een atoomoorlog en bovendien echoën de recessie en werkeloosheid van het Engeland van die dagen mee. In combinatie met de vaak vlotte muziek, waarin ska en reggae zijn gemixt met punkenergie, levert dit een plaatje op dat mij nooit verveelt.
Anno 2022 zijn de teksten weer akelig relevant: met de huidige dreiging van Rusland op (vooral oostelijk) Europa zijn de teksten helemaal actueel: de wereld is níet veilig en de drie van Fischer-Z verklankten dat meesterlijk.

De band had in deze bezetting een karakteristiek geluid, waarin de falsetto zangstijl van John Watts heerlijk ronddartelde, soms zacht, vaker snijdend. Wat me ook vandaag weer opvalt: als hij lager zingt, wordt de sfeer onmiddellijk dreigend.
Soms begin ik met de B-kant, dus vanaf Song and Dance Brigade. Waar veel bands de mindere liedjes nogal eens op die tweede helft “verstopten”, valt hier op dat de liedjes sterk blijven. Af en toe ondersteund door toetsen, zoals op Cruise Missiles, blijven variatie en kwaliteit van hoog niveau.

Voor mij één van de beste platen die de new wave in die dagen opleverde, een periode waarin de productie en kwaliteit toch al bizar hoog waren. Bijna alle liedjes vind ik goed tot heel goed; dat nu al zovele jaren…