Fischer-Z - Red Skies over Paradise (1981)

De Tijdcapsule mail van Spotify heeft me danig op de vingers getikt: Fischer-Z en met name dit album (uiteraard damals op elpee grijsgedraaid) heeft de conversie naar digitale media niet gered. Ouch, pijnlijke omissie, zeker als ik bijna weer kippenvel krijg van Battalions Of Strangers, net als de hevig Weldschmertzende 17-jarige Frenz.

Zou hier de bron van mijn voorliefde voor kopstemmen liggen?

Een grote schande dat de eerste drie van Fischer-Z en de eerste twee van John Watts nog steeds niet opnieuw op CD zijn gezet. Je betaalt je ondertussen blauw aan de overgebleven exemplaren. Je zou zeggen: het is toch EMI! Je zou zeggen: Watts brengt zijn nummers nog steeds live! Maar de realiteit is vast dat Fischer-Z nooit populair genoeg geweest is in het thuisland UK. Maar wel in de Benelux, Duitsland en Spanje om een paar landen te noemen. Wie start een online petitie?

dazzler misschien moet je een berichtje sturen naar het label Rhino of zo, die doen heruitgave van albums van andere labels, of andere labels (Repertoire ? en Harry Stone Music)

Van hun eerste 3 albums vind ik dat de beste. Tekstueel nog scherper en de meest evenwichtige en gevarieerde. Hier vind ik alle songs wel geslaagd (met name Marliese en de titelsong vind ik tot hun beste behoren). Nadien was ik deze band uit het oog verloren (gesplit) maar de laatste 2 albums vind ik eveneens de moeite waard.

Dat lijkt me een kansloze actie: Rhino is van WB. Universal is thans eigenaar van de rechten op EMI-releases en als zodanig zou het bijv een Ba-Da-Bing of een anders special markets release moeten zijn. Weinig kans daarop lijkt mij; tenzij Cherry Red bijv de rechten zou overnemen; die brengen veel wave/postpunk opnieuw uit, en ook nog op zeer prettige wijze bijv Girls at Our Best - Pleasure (1981) - oorspronkelijk albums, + 12"s en Peel Sessie; de release hier is dus niet compleet.

De eerste twee solo-albums van John Watts zijn zeker van het niveau van dit album; het vertrek van Steve Skolnik (keyboards) heeft de band wel aangetast.

Blijft een overtuigend album. Gedreven, punky New-wave met aansprekende refreinen. Battalions of Strangers en Cruise Missiles zijn zelfs ronduit geweldig.

Fischer Z en John Watts heb ik altijd sympathiek gevonden. Net in de periode tussen de grote prog bands uit de jaren 70 en de doem muziek in. Tenminste voor mij. Net na de Police vond ik Fischer Z een leuke band met korte nummers , weer back to basic. Ik moet ze denk ik ook nog wel live gezien hebben, maar daar geen echte herinnering meer van.
Fischer Z kende ik vooral van de singles. 'The Worker, So Long en hier Marliese'. Ik ging in die tijd vaak uit naar een soort dorpsdisco 'de schuur' met wat geluk draaiden ze hier aan het eind van de avond nog wel zulke muziek. Ook gingen we naar een hippere tent 'the bizz nizz' daar wisten we zeker dat het gedraaid werd. Op dit album dus 'Marliese' als hit en hierbij klopt ook alles. Net als bij Police een vermenging van goede pop/rock met of reggae of ska, dat zorgde voor prettige , dansbare muziek. Energiek vooral. Daarbij ook nog maatschappij kritische teksten en het plaatje klopte geheel. Geld om de langspeelplaten te kopen had ik vaak niet, dat kwam pas later. Maar toen was mijn interesse verschoven naar Joy Division, de Sound en al die andere experimentele groepen die er toen kwamen. En Fischer Z verdween naar de achtergrond. Bij de opkomst van de cd heb ik voor een habbekrats nog wel de vinyl platen van Fischer Z kunnen aanschaffen , maar qua cd-s heb ik er maar twee en één van John Watts.
Nu klinkt dit op vinyl vanzelfsprekend net zo goed , misschien zelfs beter dan op cd, want voor verfijning hoef je niet bij Fischer Z te zijn. Het rockt gewoon lekker, een aantal akkoorden, veel energie, net wat melodischer dan de punk. Ik moet zeggen , ik luister er bijna niet meer naar, maar nu heb ik deze cd weer eens op. En je wordt daar niet chagrijnig van.

Veertig jaar na dato verschijnt een nieuw Fischer Z-album dat je als een rechtstreeks vervolg op Red skies over paradise mag beschouwen: 'Til the oceans overflow.

Citaat: Fischer-Z’s nieuwe album “Til The Oceans Overflow” is verbonden met (het 40-jarig jubileum van) hun iconische release “Red Skies Over Paradise”. De setting is weer Berlijn, waar de initiële opnamen in de befaamde Hansa Studio ook plaats vonden, en ‘contrasts the personal, political and social changes between 1980 and 2020. The internet and social media has radically affected people’s freedoms and manipulability. Characters mentioned in the 1980’s songs have been brought forward 40 years in their lives to illustrate some of these changes’.

Zelfs de hoesafbeelding is rechtstreeks gebaseerd op die van deze 40 jaar oude klassieker. Maar natuurlijk wel aangepast aan de gevaren die de mensheid anno 2021 bedreigen. Hoes en songtitels maken op zijn minst nieuwsgierig...

Til the oceans overflow | Fischer-Z CD | Large

(Geslacht: unisex, vermeldt de Large-website. Dat is dan wel weer mooi, krijgen we daar in elk geval geen discussie over...

Iedere elpee die Fischer-Z uitbracht, leverde in Nederland een hitsingle op. Hun derde hitsingle was Marliese en omdat het uptempo was met scheurende gitaren vond ik het een heerlijk liedje, dat ik in het voorjaar van 1981 opnam van de radio met mijn cassettespelertje. Het liedje werd frequent op Hilversum 3 gedraaid, omdat de top 10 werd gehaald.

Pas toen ik in de jaren ’90 de elpee op de kop tikte, drong tot mij door hoezeer de band meer was dan romantiek. Hier draait het vaak om de dreiging van een atoomoorlog en bovendien echoën de recessie en werkeloosheid van het Engeland van die dagen mee. In combinatie met de vaak vlotte muziek, waarin ska en reggae zijn gemixt met punkenergie, levert dit een plaatje op dat mij nooit verveelt.
Anno 2022 zijn de teksten weer akelig relevant: met de huidige dreiging van Rusland op (vooral oostelijk) Europa zijn de teksten helemaal actueel: de wereld is níet veilig en de drie van Fischer-Z verklankten dat meesterlijk.

De band had in deze bezetting een karakteristiek geluid, waarin de falsetto zangstijl van John Watts heerlijk ronddartelde, soms zacht, vaker snijdend. Wat me ook vandaag weer opvalt: als hij lager zingt, wordt de sfeer onmiddellijk dreigend.
Soms begin ik met de B-kant, dus vanaf Song and Dance Brigade. Waar veel bands de mindere liedjes nogal eens op die tweede helft “verstopten”, valt hier op dat de liedjes sterk blijven. Af en toe ondersteund door toetsen, zoals op Cruise Missiles, blijven variatie en kwaliteit van hoog niveau.

Voor mij één van de beste platen die de new wave in die dagen opleverde, een periode waarin de productie en kwaliteit toch al bizar hoog waren. Bijna alle liedjes vind ik goed tot heel goed; dat nu al zovele jaren…

Om thuis deze nummers te kunnen horen, moet ik de stereotoren eerst uit de vliering halen. Heb deze op muziekcassette. maar ook Reveal ['87] Alle nummers zijn mij niet bijgebleven [7 8 12 en 13], Beluister deze album nu via YT Heb The Best Of wel op cd. Prachtige 80's band.

Vanaf eind september tourt John Watts onder de vlag van Fischer-Z door Nederland, waarbij hij onder meer Red Skies over Paradise integraal zal spelen. De site van de groep heeft het over solo-optredens, maar blijkens de video wordt hij begeleid door een band, dus wat dat 'solo' inhoudt?
Ik hoop het met eigen zintuigen te ontdekken, kaartjes zijn inmiddels aangeschaft voor de show met louter zitplaatsen. Bij de concerten is ook deze Red Skies live-solo-cd verkrijgbaar, vermelden zijn site en de tekst op YouTube.

Heerlijk album. Jeugdsentiment alvast. Dankzij mijn broer die deze plaat had, ken ik nu nog steeds al de songs op de plaat. "Battalions of Strangers ", Cruise Missiles en ook "Luton to Lisbon" herken ik al terug vanaf de eerste noot.
Fischer Z is méér dan hun singles. Dat bewijst deze plaat

Vorige week heb ik John Watts live aan het werk gezien, solo (zijn stem en zijn elektrische gitaar luisterend naar de naam Parrot) speelde hij onder meer het gehele Red Skies over Paradise. Levendig, uptempo, energiek en humoristisch.

Tussen de muziek door deelde hij enkele anekdotes. Dat hij Peter Gabriel met tennis versloeg, over de kortstondige relatie van Gabriel en Sinéad O'Connor waarvan Watts en New Order getuige waren, terwijl zij in hetzelfde studiocomplex aan het werk waren, alsmede de albumtitel die door één van de aanwezigen was verzonnen voor O'Connors nieuwe album, waarop Watts de schuld kreeg van het leveren van een titel die haar niet aanstond. De straf bestond eruit dat hij de volgende dagen niet met de andere gasten mocht dineren...

Belangrijker en net zo amusant was hetgeen hij vertelde over de totstandkoming van Red Skies over Paradise. Deze werd grotendeels opgenomen in de vijf dagen vóór Kerstmis 1980. Nadat de feestdagen voorbij waren, bleek de geluidsband bruine smurrie af te geven. Inderhaast werd besloten de opnamen nog eenmaal af te spelen en gelijkertijd te kopiëren op een andere band. Deze draaide echter te snel, waardoor het uiteindelijke resultaat hoger klonk dan was opgenomen. Of, zoals Watts een recensent citeerde: "Monkey vocals on helium".
Dat geldt overigens niet voor Marliese en Song and Dance Brigade, die ná de feestdagen werden opgenomen, aldus Watts.

Bij het concert kocht ik Red Skies Over Paradise - The Berlin Sessions en Fischer-Z solo Live. Daarover binnenkort meer.
Morgen is hij nog in Den Haag te zien, daarna volgen vier data in Vlaanderen. Aanrader!