Bob Dylan - Shadows in the Night (2015)

Ik heb deze op vinyl en cd, maar helaas, wat een ontzettend melige en wat saaie plaat is dit. Weinig afwisseling, het sleept zich allemaal voort in de zelfde toonmaat. Dylan zingt opvallend helder, het is iets wat opvalt. De filmpjes om de nummers te begeleiden, vooral the night we call it a day, zijn veel boeiender dan de muziek zelf. Een ***, want het is wel Dylan.

Blrrrrrrp ! Wij hebben de heilige plicht om krieties te zijn op onze helden ( en al helemaal op ome Bob die niets op heeft met dwepers ) dus een onvoldoende op z'n tijd is gezond hoor. Zonder "slecht" is er ook geen "goed" tenslotte ..........

Daar heb jij weer gelijk in, zonder koud geen heet.
*** is deze muzikale uiting van Dylan net op het randje waard. Er zijn een aantal plezierige momenten en de sfeer van Shadows in the night spreekt me wel aan, als de stemming er is. Maar een hoogvlieger is het absoluut niet. Een 5,7 of een 6- zeg maar.

Dylan kan zeker beter, ook al doet hij hier nog zo z'n best mooi te zingen. Dat het een plaat vol covers is vind ik op zichzelf helemaal geen bezwaar. Dylan wordt er niet kleiner van als hij werk van anderen kiest en heeft eerder een paar albums met covers gemaakt die er wezen mogen.

De slapte van de uitvoeringen, daarin zit het probleem. Het mist iedere toespitsing of snedigheid die de uitvoeringen van Sinatra bijvoorbeeld wel hadden. Vlakke interpretaties. En dat mag onze oude vriend zich wel aantrekken. Daarom van mij slechts een 5,4. Oei, afgerond wordt dat dus een vijf, wat in MuMe-sterren echt niet meer kan worden dan 2,5. En dus onvoldoende.

Daarin deelt dit album in het lot met Self Portrait (1970). Maar het kan nog erger. Denk dan eens aan:
Dylan (1973), Knocked Out Loaded (1986) of Down In The Groove (1988). Daarna kwam het allemaal weer goed met Bob, dus ik hoop er ook nu het beste van.

Dit spookt al een tijdje door mijn hoofd. Hoe zou Frank Sinatra zijn Bob Dylan cover album hebben genoemd. Tangled Up In Blue Eyes?

Op de grafsteen van Sinatra staat: The Best is Yet to Come. Dat slaat dan niet op dít album, vrees ik.

Tja.. Ik veerde op bij het hoogtepunt en dat was toch echt de laatste seconde van het laatste nummer. Geen waardige plaat, zowel voor Sinatra als Dylan.

Fenomenale live uitvoering van Why Try to Change Me Now vanavond in Amsterdam. Beter kan bijna niet.

Ook dit album heb ik geheel aandachtig beluisterd. Tja, het is Bob Dylan, de grote meester. Is dit album daarom goed of boeiend?
Nee, dat is het niet naar mijn persoonlijke mening. De nummers zijn saai. langdradig en ongeinspireerd. Bovendien zingt Dylan soms behoorlijk vals en komt van tijd tot tijd ook adem tekort.
Op zich is dat niet eens zo erg, maar alles bij elkaar is dit een zeer matig album.
Jammer, na het toch zeer fatsoenlijke Tempest. Want dat was nog wel de echte Dylan.
ik kom echt niet verder dan een 2,0*

Ik heb altijd een dubbel gevoel wanneer het om coveralbums gaat. Een aantal van mijn persoonlijke muzikale helden (onder andere Johnny Cash en de Grateful Dead) hebben zich geregeld aan covers gewaagd, maar een volledige plaat gewijd aan nummers die Frank Sinatra zelf ooit coverde? Ik moet bekennen dat ik anno 2015 er niet bepaald om stond te springen, maar vandaag de dag is mijn smaak op dat vlak wel lichtjes gewijzigd. Ik ben me dan ook eens meer aan het verdiepen in het werk van Bob Dylan dat ik zelf niet regelmatig draai en daar hoort Shadows in the Night (samen met Fallen Angels en Triplicate) bij. Het resultaat is een beter album dan ik in eerste instantie had verwacht. Het begint erg sterk met I'm a Fool to Want You en The Night We Called It a Day, maar zowat halverwege begint het allemaal wel net iets teveel van hetzelfde te worden. Geen idee trouwens hoe de Sinatra versies zijn, maar ik vermoed/hoop dat Old Blue Eyes er toch wat meer schwung aan heeft gegeven. Ik dacht dan ook dat het album al voortkabbelend ten einde zou komen en dan komt opeens nog That Lucky Old Sun op de proppen. Een nummer dat ik in de Johnny Cash versie al uitmuntend vond en waar ik echt het gevoel heb dat Dylan het zich eigen maakt. Samengevat: fijne achtergrondmuziek om 's avonds op te zetten wanneer je je in de zetel hebt neergevlijd met een goed boek, maar verre van één van Dylan's beste albums. En toch... toch zitten hier twee à drie nummers in die het de aanschaf waard maken.