Kate Bush - The Red Shoes (1993)

Qua productie snap ik het helemaal dat dit een van haar minst populaire albums is. Hij doorstaat de tand des tijds het minste van al haar werk. Wat dit toch een mooi album maakt in mijn oren is dat ze hier in de teksten behoorlijk persoonlijk wordt. De relatiebreuk met Del Palmer hakte er in en dat blijkt wel in sommige nummers. Daarom gewoon een stevige vier!

Een toch wel mooi album van Kate. "Moments of Pleasure" is van een adembenemende schoonheid, om maar eens een voorbeeld te noemen. Maar ook de rest van het album liegt er niet om, en het heeft over de hele lijn een prachtige sfeer.

Moments of Pleasure is wel een pareltje zeg... wat mooi.

Zonet nog eens beluisterd. Toch een mooie plaat hoor. Pareltjes zoals And so is love, Moments of pleasure ,en Lily zijn toch adembenemend mooi. Het enigste wat me stoort aan dit album is dat het halverwege wat inzakt. Maar Kate Bush blijft toch een klasse dame. Zondermeer. Hopelijk komt er ooit nog nieuw werk uit …….

Blijft een top plaat.

Ooh, I'll come in a hurricane for you
I'll do it for you
Wop bam boom

Ik persoonlijk vind dit na Aerial het spannendste Kate Bush album dat ik tot dusver hoorde.

Vandaag twee dingen.

Dit bericht.

Deze video waar mensen wederom aangeven het licht aan te treffen in de majestueuze klasse van deze dame.

Ik zeg scherp opgemerkt.

De aanwezigheid van 'M of Hen.

Zie ik er ook wel in.

Waarschuwt gasten om niet te lollygaggen in een wereld waar dieper gelegen aardlagen klaarblijkelijk bestaan.

Grappig.

Dit is eigenlijk best een opgewekt nummer.

Met een leuke tekst bovendien.

Om nog maar te zwijgen over de video.

En toch treft de grootsheid ervan je weer zo diep in je ziel dat een traan of een paar je ook hier niet zullen sparen.

Tenminste, ik heb dat en iemand in de comment sectie geeft aan dit ook te ervaren.

Weet ik dat ik niet alleen ben.

Grootste lady poëet ooit.

Take the stone out
Of the mango
Put it in your mouth
And pull a plum out

Als je de rode draad in de comment secties onder haar magistrale video's een beetje volgt zal je zien dat ik lang niet de enige ben die zich gewillig heeft laten bezweren door deze magische dame.

Stemmetje jongen.

Dat nummer waar Prince zijn stempel op drukte.

Nog steeds dagelijks met tranen hier het wil maar niet ophouden.

Grappig dat de meningen over The Red Shoes zo verdeeld zijn, ik heb echt een ongelooflijke zwak voor dit album en draai de vinyl versie dan ook erg graag én vaak.
And So Is Love, Moments of Pleasure en Top of the City, deze nummers behoren tot mijn all time favoriete Kate Bush nummers.

Laagst gewaardeerde en 'modernst' klinkende album van Kate Bush, wat ik na heel lang geleden, maar weer eens uit de kast heb gehaald.
Nee, deze mevrouw kan helemaal geen slechte platen maken.
En de productie stoort mij in ieder geval helemaal niet.
Rubberband Girl, Moments Of Pleasure en The Red Shoes klonken alvast weer heel fijn.
Maar weer eens wat meer gaan draaien dus.

THE RED SHOES
Al vrij snel na de release van het voorgaande album “The Sensual World” begon Kate Bush in januari 1990 met het opnemen van de opvolger “The Red Shoes”.
Toch zou het hele productie proces drie jaar vergen, alvorens het album op 2 november 1993 werd gereleased.

In interviews uit die periode geeft Kate aan dat dit voor haar zeer intense jaren waren, die gekenmerkt werden door sterfgevallen en verlies.
Haar moeder Hanah stierf in het voorjaar van 1992, in die periode overleed ook een van haar favoriete gitaristen Alan Murphy en haar langdurige relatie met Del Palmer
Liep op de klippen. Ze bleven echter wel samenwerken. Haar ontvallen dierbaren werden gehonoreerd in het prachtige nummer “And so is love”

Ook voor haar zevende album wist Kate weer een keur aan internationaal vermaarde musici te strikken waaronder: Eric Clapton, Gary Brooker (Procul Harum), Jeff Beck en Prince.
Maar ook Trio Bulgarka maakte een rentree voor een bijdrage aan drie songs op het album. Ook dit album bereikte de tweede plaats in de Britse album charts.

Het album is volledig digitaal opgenomen, wat Kate later betreurde, daarom heeft ze zeven songs opnieuw analoog opgenomen voor haar “Directors Cut” album uit 2011.

Een korte film “The Line, the Cross and the Curve” geschreven en geregisseerd door Kate Bush zelf werd ook in 1993 uitgebracht, de film bevatte zes songs van het album
En nu terug naar het album zelf`:

“Rubberband girl”, de openingstrack is een popsong pur sang, coupletten gevolgd door een catchy refrein in een uptempo nummer! Een gedreven spelende band die goed op elkaar is ingespeeld,
Een song die je niet sen van La Bush zou verwachten, bij veel feesten a floorfiller.

“And so is love”,het tweede nummer is direct een van de allermooiste Kate Bush ballads. Het begint heel subtiel en ingetogen, een synthesizerpatroon waar andere instrumenten prachtig ingevoegd worden, Kate zingt kalm tot ze uitbarst in het refrein, waarna ze een octaaf de hoogte in schiet. Speciale vermelding ook voor de prachtige gitaarsolo van Eric Clapton.

“Eat the Music”, ik ken weinig nummers die mij zo’n optimaal fijn zomergevoel geven als dit vrolijke nummer, swingend, prachtig gearrangeerd, en met een overvloed aan vrolijke geluiden.
Het begint met subtiele zomeravond geluiden, krekels en insecten zoemen in de avond en dan valt de muziek in, een beetje een cajun sfeer, de blazers doen mij ook denken aan het waterleliesprookje in de Efteling waar ik als kind ademloos lang bij kon blijven kijken en luisteren, hypnotiserend op een bepaalde manier….Kate bezingt de rijkdom van rijp zomerfruit, ondersteund door een fantastisch arrangement waar blazers, strijkers en vrolijke koortjes de boventoon voeren.
Ik heb dit nummer vaak op de replay gehad en het verveeld NOOIT.

“Moments of pleasure”, de tweede ballad is ook direct een van de hoogtepunten van dit album. Een subtiel piano intro met strijkers, Kate valt in, al snel begeleid door een prachtige cello. De compositie is redelijk ongecompliceerd vergeleken met andere songs, maar de muzikale begeleiding is uitmuntend. Een orkestraal nummer in alle opzichten.

“The Song of Solomon”, begint heel eenvoudig, een simpele percussie met akoestische snaarinstrumenten, Kate met diverse koorstemmen op de achtergrond zet de toon. Kate zingt in haar hoge Wuthering Heights stem, een intens maar mooi nummer.

“Lily”,vreemd begin, onduidelijk geluid waarna een oudere dame (Lily) een tekst voordraagt, stuwend valt dan de muziek in, een mooie opbouw, het lijkt of ze zingt over een familie opstelling en het aanvaarden van levenslessen. Bijzonder.

“The Red Shoes”, De titeltrack heeft een nerveus intro, waarover Kate met haar kopstem het eerste couplet zing om vervolgens in haar Alt stem verder te gaan. De twee stemmen wisselen elkaar af. Er komt ook een rattenvanger van Hamelen fluitje bij kijken.
Het is een uitermate vreemd, maar fascinerend nummer waarin de nerveuze sfeer tot het eind blijft hangen. Ook een bizarre keus om hier de titeltrack van te maken. In mijn beleving zou Eat the Music zich daar meer voor lenen.

“Top of the city”, een verademing hoe rustig dit nummer begint na het nerveuze geweld van de vorige song. Kalm gezongen coupletten, maar ook hier gaat Kate in de overdrive gedurende de refreinen, woowahh koortjes en Kate die verhalend zingt over een relatie, ze wil graag meegevoerd worden naar het hoogste punt. Nigel Kennedy speelt een bescheiden rol en het nummer gaat uit als een nachtkaars…

“Constellation of the heart”, totaal andere sfeer, het nummer begint met een koorzang waar Kate het op enig moment over neemt. Het heeft een vrij staccato ritme dat zich herhaald en waar alles omheen gecomponeerd is. Wel mooie en afwisselende koorwerken.
Die vormen de kracht van dit nummer.

“Big Stripey Lie”, Een van mijn favorieten! Het begint pompend met urgente percussie, gitaren vullen aan en op de licht hysterische manier van zingen door Kate komt Nigel Kennedy met een ijzingwekkende prachtige vioolsolo, het middendeel vormt op de stuwende achtergrond een kakofonie van geluiden, waarna de vioolsolo weer opkomt. Een uitermate hypnotiserend nummer. Een song die mensen of geweldig vinden of vreselijk. Ik vind het gedurfd en prachtig

“Why should I love you”, De song op dit album waarop Prince meespeelt en dat is direct te horen, het had een nummer kunnen zijn op een album van His Royal Purper himself! Op dit nummer zingt ook het Trio Bulgarka een pittige partij.Een Prince-achtige gitaarsolo en Price-achtige koortjes maken het feestje op de dansvloer compleet.

“You’re the one”,Een heel bijzonder nummer als finale van dit enorm afwisselende album, Kate zet in nog voor de muziek start. Waar het vorige nummer Kate meets Prince ademde, is het Hier Kate meets Procul Harum, het zwaar aangezette orgel en de donkere manier van zingen, voor de exrtra portie drama zetten de Bulgaarse nachtegalen hun beste beentje voor. Het is een triest en geladen nummer, een vrouw vertrekt van haar minnaar naar haar vriend en beseft dat ze de relatie met de verkeerde man heeft.
‘You’re the only one that I want” .

Een dramatische finale van een wereldalbum, dat nog decennia lang menig bewonderaar zal blijven boeien.

Kate did it again!

Eat the Music denk ik kunnen we wel stellen doelt op orale seks en dan in het bijzonder de p*ssylingus prestige.

Een schitterende ode aan de natuur pur sang uitermate smaakvol en feestelijk onder woorden gebracht.

Een van mijn favorieten van dit album.

Ik twijfel ernstig of het daarover gaat.
Dat kunnen we denk ik wel stellen.

Is dat interessant om even te komen vermelden.

Ik durf vrijwel met zekerheid te stellen dat dit is wat Kate in gedachten had toen ze dit schreef.

De titel daarnaast een leuke speling op ‘ eating p*ssy’.

De ‘muziek’ de geluiden die zoiets doorgaans voortbrengt.

En zelfs als het oorspronkelijke idee toch anders was is interpretatie uiteindelijk toch vooral persoonlijk.

Voor mij is dit in die zin een weergaloze viering van het leven en de liefde.

Als een zure gap dat er niet in wil zien.

Tja ieder voor zich.

Tja, als ik dit lees:

Like a pomegranate
Inside's out
All is revealed
Not only women bleed

Take the stone out
Of the mango
You put it in your mouth
And pull a plum out


kan ik de gedachte van Deranged wel volgen

En als je luistert naar het lied The Sensual World van een paar jaar eerder is het met een stukje als ‘mm, yes, then I'd taken the kiss of seedcake back from his mouth, going deep south, go down’ volgens mij ook wel duidelijk dat Kate er in ieder geval niet vies van is en bovendien enigszins vergelijkbaar qua stijl.

Ik niet. En kennelijk heeft Kate er zelf ook nog iets van te vinden:
Eat the Music - Wikipedia - en.wikipedia.org

Laten we de tekst er eens bij halen:

Split me open
With devotion
You put your hands in
And rip my heart out
Eat the music

Oke, hier kunnen we met een beetje goede wil prima orale sex in lezen. Maar je kan er ook heel gemakkelijk wat anders in lezen. Bijvoorbeeld een persoon die beschrijft dat hij of zij zich kwetsbaar opstelt. Of openstelt voor de ander.

Does he conceal
What he really feels?
He's a woman at heart
And I love him for that
Let's split him open
Like a pomegranate
Insides out
All is revealed
Not only women bleed
Take the stone out
Of the mango
You put it in your mouth
And pull a plum out

In dit deel lees ik niets over orale sex. Het gaat er overduidelijk NIET over.

Take a papaya
You like a guava?
Grab a banana
And a sultana
Rip them to pieces
With sticky fingers
Split the banana
Crush the sultana

Jullie lezen banaan en denken en gelijk . . . . ?

split 'em open
With devotion
You put your hands in
And rip their hearts out
Like a pomegranate
Insides out
He's a woman at heart
And love him for that

[Chorus]
Take a papaya
You like a guava?
Grab a banana
And a sultana
Rip 'em to pieces
With sticky fingers
Split the banana
Crush the sultana

[Outro]
All emotion
And with devotion
You put your hands in
What ya thinking?
What am I singing?
A song of seeds

Zeg het maar . . .

Snap dat je het heel graag zou willen maar ik lees daar niets wat mijn theorie definitief ontkracht.

Natuurlijk gaat Kate niet achteloos uitweiden over de p*ssylingus gedachte erachter.

Daarnaast zou het ook zonde zijn van zo’n spitsvondige woordspeling als ‘eat the music’ als deze daar niet werkelijk op zou doelen.

Maar voor mij persoonlijk zal het hoe dan ook altijd die betekenis behelzen.

Op zich vind ik de artiest zijn of haar werkelijke oorspronkelijke intentie voor mij als luisteraar niet eens zo heel belangrijk.

Daarnaast:

Soms schrijf ik zelf ook wel eens iets wat dan achteraf ineens heel iets anders blijkt te betekenen dan ik aanvankelijk voor ogen had.

Het gebeurt.

Je moet ook niet zoeken naar zaken die je ‘theorie‘ ontkrachten. Je moet op zoek naar zaken die hem ondersteunen.
Waarom zou Kate Bush niet gewoon vertellen waar het lied over gaat? Je vermoedt dat E te preuts is om daar gewoon eerlijk over te zijn?

Huh? Jouw wiki-link stelt notabene zelf dat het bizarre fruit metaphores for love zijn….

Het hoeft er niet over te gaan om er over te gaan

Uit het wiki artikel: Speaking of the song's lyrics, Bush told Melody Maker in 1993, "It's playing with the idea of opening people up, and the idea of the hidden femininity in a man, and the man in a woman."[5]

Niet te preuts eerder te classy.

En waarom zou je als artiest zomaar alles prijsgeven.

Juist dat het er niet te dik bovenop ligt maakt de song zo smaakvol.

‘Hidden femininity in a man, and the man in a woman.’

Is trouwens en dan met name dat laatste ook multi-interpretabel.

Verder doet dit me denken aan het verhaal over de song Roll Yer Own van Jethro Tull dat ik ooit eens op deze wiki las.

Wat betreft waarom je iets niet gewoon zomaar zou vertellen.

Je geeft alleen maar de ene na de andere drogreden.
‘Waarom zou een artiest zomaar alles prijsgeven ‘ ?
Geen idee. Jij veronderstelt dat ze iets verbergt. Enkel en alleen omdat dit past in jouw kronkels.
Ik dat wiki artikel quoten ze haar vrij helder.

En nu genoeg hierover. Ik vind het toch al geen sterk nummer. Song of Solomon is veel sterker.

De fruit/seks metafoor is daarnaast ook wel een bekende inderdaad.

Vandaag de dag is ‘eat the fruit’ met name in hiphop een duidelijke verwijzing daarnaar die je met regelmaat voorbij kan horen komen.

Vind trouwens de cover art van de single zoals getoond op de wiki ook wel iets seksueels hebben.

Aardig plaatje , maar het is niet wat ik wil horen van tante Kate. De songs zijn op 1 of andere manier te lichtvoetig voor haar. Qua thematiek blijft ze redelijk dicht bij haar zelf , maar de muzikale invulling is mij soms te opgewekt. Dat maakt dat ik er niet lekker in kom en eigenlijk al snel vergeet te luisteren , iets wat ze met haar meeste albums mij toe dwingt. Evengoed een voldoende , want Bush heeft teveel klasse in haar om de boel volledig te laten ontsporen. 3 sterren dus.

Nou.Twinpeaks ….3 sterren is een krappe voldoende voor een album met een aantal muzikale diamanten zoals:

And So Is Love (een van haar mooiste nummers)

Moments Of Pleasure (idem)

Eat The Music (de perfecte zomersong!!! ik zag je 5* geven voor Fifty Words Of Snow, dan begint hier toch echt de zon te schijnen….)

Big Stripey Lie (met die krankzinnig gave viool erin)

You're The One (met de mooie stem van de ons veel te vroeg ontvallen Gary Brooker erin)

Alleen deze vijf songs rechtvaardigen al 5 * want er zijn maar heel weinig musici die haar dit nadoen….

Ik zie je wat tikt, Roxy6
En toch kom ik er op 1 of andere manier nooit lekker in , in dit album.
Zo heeft iedereen zijn persoonlijke voorkeuren natuurlijk en dat is maar goed ook.

Maar je hebt me wel getriggerd om hem weer eens wat meer secuur onder de loep te neme, waarvoor dank .

ik hoop zo dat ze volgend jaar weer haar Mobile Home studio opzoekt om aan de slag te gaan.

Dit najaar heeft ze in een BBC interview aangegeven wel weer zin heeft om een nieuw album op te nemen.

Moments of Pleasure verreweg een van haar allermooiste nummers maar tegelijkertijd ook wel een die ik het minst beluisterd heb uiteindelijk.

Valt me meestal toch niet erg gemakkelijk of zeer prettig en dat is ook wel vrij magistraal in mijn beleving als een nummer dat zo met je kan doen.

Nee doe mij dan toch maar Eat the Music waarschijnlijk mijn meest beluisterde van deze plaat wellicht net wat minder meesterlijk groots maar krijg er toch stukken meer goede zin van met mijn handen in de papaya grijp ik dan die banaan vast daar ja.

En doe ik een dansje door de kamer en spank ik mijn aapje met het oog op mijn persoonlijke interpretatie van waar de tekst volgens mij over zou gaan dan.

Iets waar ik dan toch altijd graag weer even bij stilsta met de zwoele body movement even momentje voor jezelf gaande.