Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. (2015)

Goede wijn behoeft natuurlijk geen krans, en qua composities en arrangementen is op dit album niet veel aan te merken, maar op de een of andere manier heb ik met deze plaat geen emotionele klik. Het warme en uitzonderlijk vol klinkende The raven stond wat mij betreft op dezelfde hoogte als het beste werk van PT (voor mij In absentia, Stupid dream en Fear of a blank planet), maar Hand. klinkt op sommige momenten gewoon kil en afstandelijk, net zoals het jaren-90-werk van King Crimson waar het me soms aan doet denken. Een paar kortere en gestroomlijndere nummers zoals Perfect life, Happy returns en vooral het prachtige titelnummer raken me wèl, maar bij de rest krijg ik teveel het gevoel dat Wilson hier bewust een meesterwerk wilde maken, en dan hoor ik teveel bedachtzaamheid (en ga ik me ook storen aan de de echo's van King Crimson, Pink Floyd en Rush). Ik las ergens dat Wilson The raven als gestroomlijnde klassieke prog-rock beschouwde, terwijl hij met Hand. juist een plaat wilde maken die de luisteraar regelmatig uit z'n comfort zone haalt; als ik me dat goed herinner en als dat inderdaad zijn bedoeling was, is hij daar met vlag en wimpel in geslaagd, en hij blijft een genie wiens werk ik met veel genoegen volg, maar dit is voor mij persoonlijk geen plaat die ik aan mijn hart druk.
        Een speciale vermelding verdient nog Routine, op MusicMeter het met afstand hoogst gewaardeerde nummer maar voor mij een compositie die me tegen de haren instrijkt, met name hoe de meest voorkomende melodielijn steeds halverwege omgebogen wordt naar een aflopende notenreeks die niets met de eerste helft ervan te maken heeft en mij dus gewoon onwelluidend en lelijk aandoet (hoewel de tweede helft van dat nummer dan wel weer een paar prachtige passages heeft, zoals het invallen van zangeres Ninet Tayeb op 6'11). Zoals gezegd ben ik geloof ik de enige die zich aan die lelijke melodieconstructie stoort, maar ik moet het toch even kwijt.

Dan ben je niet de enige. Steven Wilson is voor mij wel een bekende naam - van o.a. de remixen van Yes en XTC - en na recentelijk enkele Porcupine Tree albums te hebben beluisterd, kom ik dan eindelijk bij dit album uit. Ik was al járen niet meer zo geïnteresseerd in dit genre, maar het laatste jaar zoek ik toch weer wat albums op voor de verandering en het is goed bevallen.

Hand. Cannot. Erase. is dus een van die mooie ontdekkingen dit jaar en het album zal nog wel gaan groeien, denk ik.

Edit: Het is erger dan ik dacht... het is een snelgroeier!

Het is een album van ongekende schoonheid!

Hoe vaak maak je mee dat je een album na bijna twee jaar en ontelbare draaibeurten verder nog dagelijks met alle plezier opzet? Imo het meesterwerk van Steven Wilson (naast dat vele andere prachtige werk wat hij heeft gemaakt)

Het eerste fragment van zijn volgende plaat is zojuist online verschenen.
Ninet mag blijven!

Steven Wilson - Pariah (Work in progress studio clip) - YouTube

Mooi hoor! Ben weer erg benieuwd.

Ik ook!!!

Ik vind er eerlijk gezegd geen klap aan zeg, wat een slappe hap. Wellicht dat het in de context van het nummer/album wel beter bevalt. Uiteraard wel benieuwd waar hij mee aan komt zetten, hopelijk met wat spannenders dan z'n laatste twee platen.

Ik vermoed heel 'preliminary' dat Pariah zowat de Happy Returns van zijn volgende plaat wordt op basis van dat fragmentje, niets mis mee. Vind de melodie en sfeer alvast zeer te pruimen!

Ik vind het daarom ook heel moeilijk om hier wat van te zeggen. Het is een klein stukje wat me op zichzelf ook niet zo heel veel doet. Maar het wordt vast weer een onderdeel van een groot geheel en dan kan het zomaar geweldig uitpakken.

Tussendoor brengt hij nog een nevenproject uit onder de naam Blackfield en de cd heet V. Slaapt deze enorme productieve man ooit wel eens?

Wat klinkt deze plaat op vinyl toch ongelooflijk goed. Duur in aankoop maar verdorie genieten geblazen!

Ik vond deze dus al geweldig, maar nu zou ik m 6* willen geven. Puur luistergenot

Ik verhoog naar het maximum. Wat een plaat. Het is voor mij zelfs onmogelijk om hoogtepunten uit te kiezen.

Staat sinds vandaag op 1 in mijn top 10.
Werkelijk een perfecte plaat van begin tot einde.

En dan weet je dat Steven Wilson opnieuw gaat samenwerken met Ninet...
Dat fragment op zijn facebook smaakt al naar meer.

Maar eerst binnenkort Blackfield V op lp beluisteren.

Vooral het thema van dit album is enorm pakkend en tekenend voor deze tijd. Mensen die in alle eenzaamheid sterven, zelfs op jeugdige leeftijd. Het geeft me vooral het gevoel dat we allemaal eilanden zijn in een veel te woelige, kille zee. Alleen al daarom ben ik blij dat er nog zulke muziek gemaakt wordt. Ondanks het zware thema van deze plaat hou ik er ook een warm gevoel aan over, het is dat kleine beetje dat je verder helpt na een zware dag. Sommigen noemen het hoop, ik noem het gewoon muziek die er toe doet. Kortom, een album dat een verhaal vertelt met enorm veel mededogen en empathie afgewerkt met prachtige muziek...

Kleine promotie voor het nieuwste album van Ninet Tayeb , prima aanrader voor degene die haar vocalen hier goed kan waarderen. Ninet Tayeb - Paper Parachutes (2017)

Bijna twee jaar verder en deze staat nog steeds in de rotatielijst, dat moet stilaan een record aan het worden zijn. Het doet deugd om te zien dat steeds meer mensen dit pareltje blijven ontdekken.

Langzamerhand.(Cannot. Erase.) Verslaafd aan het worden aan dit album...
Begin met 4*

Toen ik dit ergens in 2016 ging luisteren vond ik het al snel krachtpatserij. Ik vond dat er rare wendingen en overtrokken muziekstukken snel achter elkaar volgden. Nu, weer een jaar later heb ik het nogmaals geprobeerd. Er moet iets voor mij in dit album zitten, het staat niet voor niets al zolang in de rotatielijst hier. Perfect Life en Routine zijn schitterend, vooral de clips... Ik kijk nooit clips, maar ik kan beide clips iedereen aanbevelen!
De openingstracks doen me gewoon helaas bar weinig.

Probeer eens wat na Perfect Life komt ? Routine, de intensiteit van Regret #9 en de akelige, griezelige langere track Ancestral zijn 2 jaar geleden echt in mijn kleren gekropen en houden me tot op vandaag gegijzeld. En met plezier! Afsluiter Happy Returns beweegt me tot tranens toe. Ken je het verhaal van het album een beetje? Dan laat die afsluiter 'met open einde' je niet onberoerd...

Op 27 februari komt deze in aanmerking voor een plaats in de top 250.
Razend benieuwd.

Anders ik wel...

Dat haalt ie wel. Als ik het goed geteld heb, komt Hand. Cannot. Erase. op 252 punten. Daarmee kom je rond de 125e plaats.

Net voor pakweg Dylan's Highway 61 Revisited, The Beatles' Rubbel Soul, Led Zeppelin's debuut en Tom Waits' Closing Time, als dat maar geen gewapende revolutie op de been brengt...

Wordt dit dan de eerste die twee jaar in de rotatielijst staat en in de lijst der lijsten terecht komt?

Zou wel mooi zijn en ook zeer terecht. Is na een jaar nog steeds pakkend en origineel wat mij betreft. Beste plaat die ik in tijden heb gehoord.

Best. Album. Ever.

Happy Birthday.

Waar blijft die top250 plaats?

En inderdaad het beste album ever ?

Nr. 81 is een mooi eerbetoon aan deze wondermooie plaat

Deze week nog weer een aantal keer geluisterd, vooral omdat Porcupine Tree en Steven Wilson erg vaak langskomen in de Prog Ladder in de laatste rondes, en ik met dit album het meeste had al voor de Prog Ladder. Routine is een meesterwerk, maar voor het hele album kom ik niet verder dan de vier sterren die ik er al 'ns voor gegeven had.

Het zit prima in elkaar en is goed te luisteren, maar het raakt me vrijwel nergens. Net als met alle andere PT en SW albums vind ik het allemaal erg afstandelijk en kom ik er niet door heen. Losse nummers (zoals in de Prog Ladder) kan ik wel waarderen, vandaar dat ik weer 'ns wat albums ben gaan luisteren, maar een heel album van deze artiest voelt altijd te lang voor mij.