It Bites - The Big Lad in the Windmill (1986)

Debuutalbum van het gezelschap rod zanger/gitarist Francis Dunnery. Nog redelijk mainstream, stevige pop. De opvolgers waren wat extremer, en kenden gemiddeld betere nummers. Calling all the Heroes was een klein hitje. You'll never go to heaven geeft al een idee van wat er nog komen gaat.

Inderdaad. Geen slechte cd, want I've Got You Eating Out Of My Hand, Whole New World, Screaming On The Beaches, Calling All the Heroes, en You'll Never Go To Heaven blijven voor mij toch echte It Bites klassiekers die moeiteloos overeind blijven naast hun overige werk.

Er komt overigens een It Bites reünie aan met John Mitchell (Kino) in de plaats van Francis Dunnery. Ben benieuwd of dit oude tijden kan doen herleven... lijkt me stug.

Goed debuut, maar de band van Francis Dunnery & Co. is nog niet tot volle wasdom gekomen. Dat gebeurt op de magistrale opvolger van dit album.

Calling all the heroes is een heerlijk nummer

Uitstekende prog-pop-fusion-funk plaat, of wat dan ook.

Het stemgeluid en gitaarspel van Dunnery maken toch dat deze plaat typisch It Bites is.
Toch heb ik, mede dankzij het toetsenspel en het Holdsworthachtige solospel van Dunnery het gevoel naar Level 42 te luisteren.

Goede eerste plaat van It Bites.
Er gebeurt behoorlijk veel en het blijft toegankelijk.
Noem het symfoprogpop, ik weet het niet.
Soms te druk jaren 80 geproduceerd, met weer helaas soms synths die blazers nadoen.
Calling All The Heroes was de single die in september 1986 de tipparade haalde. Viel me destijds meteen op.
Mooi nummer, dat een hit had kunnen worden, maar waarin toch voldoende spannends gebeurt.
Kant 2 is overigens helemaal sterk met Cold, Tired and Hungry en vooral You'll Never Go To Heaven.
Ook I Got You Eating Out Of My Hand, Screaming On The Beaches en Whole New World (wel jammer van die schettersynths) zijn OK.
Dit is de enige plaat die ik heb van It Bites (op vinyl), maar hierna schijnen ze steeds beter te worden, dus zal ik ook nog maar eens naar op zoek gaan.

It Bites - Eat Me in St. Louis (1989) vind ik wel hun beste koop, al moet ik zeggen dat ik de reunie niet meer heb gevolgd.....

Calling All The Heroes ben ik tegengekomen in een playlist met one-hit-wonders uit de 80s en dat is voor mij wel een van de meest tenenkrommende dingen die daar tussen staan. Ben wel verbaasd dat Francis Dunnery hier zingt, want American Life in the Summertime (90s hitje) vond ik dan wel aardig. Maar dat heeft ook niet die foute 80s sound.

Vreselijk nummer inderdaad en helaas slechts een van de voorbeelden van het verschrikkelijke jaren 80-geluid van deze band (begin maar niet aan All in Red). Ze hebben echt wel aardige dingen gemaakt (You'll never go to Heaven bijvoorbeeld) maar ik mis echt volledig waarom deze band in Engeland zo hoog staat aangeschreven (nog steeds overigens)

Afgelopen week in Stockholm op vinyl weten te scoren! Was al een tijdje opzoek naar dit album aangezien ik 'm absoluut de moeite waard vind. Heerlijke muziek die pas na enkele keren luisteren 'valt'. Lekkere produktie ook. Past prima bij dit soort muziek die uitnodigt tot bombast en dik aangezette synths. Topper is hier (uiteraard zou ik bijna zeggen) Calling all the heroes. Al mag You'll never go to heaven er ook mee strijken.

Poppy progrock van 4 uitstekende muzikanten die naar eigen zeggen geen moer gaven om roem en hits, wel om drank en booze. Uiteindelijk hebben ze in een korte periode een drietal geweldige albums uitgebracht. Erg geliefd onder muzikanten en prog fans.

Calling All The Heroes was het nummer waar Frits Spits destijds helemaal vanuit zijn dak ging kan ik me herinneren. Vond het altijd een aardig energiek nummer.