Van Morrison - His Band and the Street Choir (1970)

Verdomd lekkere plaat met een heerlijk laidback sfeertje. Het meeste songmateriaal is erg sterk, al staan er een paar mindere op. Favorieten zijn Call Me Up In Dreamland en Street Choir.

Van-marathon, chronologisch, nu His band and the street choir. Opening met Domino doet denken aan Brown Eyed Girl, heel energiek.
Crazy Face is typisch Van M., duister en toch uplifting.
Give me a kiss, leuk maar kan worden vergeten, geen hoogvlieger. Brass is erg ok.
I've been working, en echte Van R&B banger. Niet heel hoogdravend maar de drive zit er goed in. Ook hier zijn de blazers erg ok.
Call me up in dreamland, R&B Gospel nummer, mist een beetje de point volgens mij. Niet heel slecht, maar ook niet heel memorabel.
I'll be your lover, too. Zo hoor ik ze graag van Van. Rustig opbouwend, Van stem is erg mooi. Eerste rustpunt op dit album. Veel te kort.
Blue Money is een niets-aan-de-hand-nummer. Niet slecht, niet heel goed ook.
Virgo Clowns is niet heel slecht, maar blijft ook niet perse heel erg hangen.
Gypsy Queen kan qua titel een classic zijn, begint ook erg goed en lekker. Van is in zijn ultimo R&B modus, de band ook. Vanwege de mindere kwaliteit van de rest van het album valt deze track erg op. Is net wat meer mellow, meer laid back.
Sweet Jannie, iets te veel straight forward naaar mijn zin. Goede R&B maar niet heel subtiel.
If I ever needed someone, erg fijn maar voegt weinig toe aan de Van-mythe.
Street Choir, begint goed en Van brengt het nummer tot een goed einde, maar zonder echt bij te blijven.
Overall 3 ***

Tussenstand:
Astral Weeks 5*****
Moondance 4****
Blowin'your mind 3.5 ***
His band and the street choir 3***

Nee... relatie op de klippen, sfeer in mineur... Veedon Fleece is Van voor de doorgewinterden.
Zware kost. Eventjes mee wachten, vind ik.

Deze Street Choir is, net als Tupelo Honey, een echte feestplaat. Zomerser dan dit kan het haast niet.
Het muzikale equivalent van een koele, lichte Flying Dog pijpje bier. Ik vind het misschien nog wel toegankelijker dan Moondance.
Heerlijke plaat!

Ja, Moondance is iets rechtlijniger. Ook een erg lekkere sfeer, maar met een schuin oog naar omzet, wat eigenlijk heel best te begrijpen valt na het abstracte Astral Weeks.
Bij Choir krijg ik echt het idee dat hij lekker in z’n vel zat op persoonlijk gebied en dit zich ook vol overtuiging door laat komen in z’n werk. Zonder Hardnose TH te kennen vloeit dit nog wel door t/m St. Dominic’s Preview (dat een tikkeltje meer song-georienteerd is na voorgaande albums).

Ideale instapper van dit tijdperk blijft toch wel het magistrale live-album It’s Too Late To Stop Now!

Ik denk dat deze koning van mopperaars hevig te lijden heeft van stemmingswisselingen. Iets dat zich op dit album overigens niet toont.

Z’n onderhandelingen met platenmaatschappijen heeft ook een vervaarlijk Neil Young-gehalte.

Hier trouwens een verhaal dat ik eens las waarvan ik er niet zeker van ben of het ongelofelijk grappig is of ongelofelijk sneu (wellicht beiden):

Iemand in een restaurant zag Van aan de bar zitten met wat gezelschap. Hij stelde zich voor, zei dat ie een groot fan was en Van een drankje op zijn kosten kon krijgen.
Vervolgens bestelt Van prompt een fles wijn van zo’n 600 dollar!

Slim man die Van

Van Morrison, leren kennen via Domino op Superstars of the 70's (1973) - MusicMeter.nl. Dis was een 4 lp box, dat mij wegwijs maakte in al die muziek uit eind jaren 60, begin 70 die ik nog moest ontdekken. Nu vond ik 'Domino' zeker niet het beste nummer van deze 4 lp set, er waren op dat moment voor mij veel betere nummers te vinden. Maar doordat ik deze box grijsgedraaid hebt, is 'Domino' wel in mijn geheugen gegrift. De volgende kennismaking met Van Morrison was op een zeer speciaal dagfestival van de NCRV (23 mei 1981) met ook andere artiesten als Billy Preston, Judie Tzuke, Ekseption, Kayak. Het jaar 1981, net na de platen Common One en Into the music. Van Morrison was toendertijd vaak zeer lastig en chagrijnig op het podium, zo ook deze keer. Op zich jammer. Later na de No Guru periode nog gezien op een festival in Nijmegen.
Zo nu en dan koop ik nog wel een plaat van Van Morrison, omdat het kwalitatief toch vaak dik in orde is. Deze cd pas geleden voor 3 euro op de kop kunnen tikken en eerlijk is eerlijk , ik kende deze niet. Na Astral Weeks en Moondance misschien wel wat verklaarbaar.
Maar na een paar keer draaien moet ik toch zeggen dat ik Van Morrison hier erg op dreef vind. Over 'Domino' heb ik al wat geschreven, maar de rest is een prachtige mix van blues, gospel, soul, folk, rock en dat alles onder de bezielende leiding van Van. En hoewel ik hem pas 11 jaar later heb gezien en mijn ogen sluit, zie ik hem weer op dat podium zijn band corrigerend, of het ging te langzaam of te snel of te hard of te zacht. Ik had gewoon medelijden met de muzikanten. Maar het zei ook iets over de perfectionist Van Morrison en dat heeft toch wel prachtige albums opgeleverd. Ook met dit album vind ik niet alle nummers even mooi, het liefste heb ik bij Van Morrison de wat langzame meeslepende nummers. Gelukkig staan er daar ook een aantal van op.

Nee, ik heb deze plaat vele malen en gedurende vele periodes geprobeerd, maar ik vind het nog steeds een teleurstelling. Het openingsnummer is ultieme Morrison-swing, Crazy face is spannend en/want mysterieus en I've been working is lichtelijk verslavend met die "And I say woman woman woman woman... allright allright allright allright..."-riff, maar de rest is afwisselend lichtgewicht en nèt niet de juiste snaar rakend – ik hóór althans wel de potentie van I'll be your lover too, Virgo clowns en Street choir, maar op de een of andere manier krijgen die nummers nergens de klassieke allure van de beste nummers van bijvoorbeeld Moondance of Saint Dominic's preview. Misschien haalt het wegwerpgehalte van Give me a kiss en Blue money en Sweet Jannie de rest wel gewoon teveel naar beneden en blijft het daardoor allemaal te vrijblijvend.

Allemaal wat lichtvoetiger dan eerdere en latere albums. Dat zou geen probleem moeten zijn als alle composities ook top waren. Dat zijn ze echter niet . Crazy Face , Give Me A Kiss en Blue Money behoren nou niet tot de creme de la creme van Morrsion's kunnen. Aan de andere kant brengt hij met Domino , I'll Be Your Lover, Too en Virgo Clowns weer 3 klassiekers in de spotlight . Album met twee gezichten dus . Ik ben er nog niet geheel over uit maar voor nu volstaat 3 en halve ster .

Door mijn vernieuwde aandacht voor de muziek van Van Morrison, aangestoken door Twinpeaks, dit album eindelijk eens op cd bijgekocht en vandaag samen met twee andere cd's (Tupelo Honey en The Healing Game) in de brievenbus gevonden. Eerder kreeg ik Saint Dominic's Preview, Hard Nose the Highway en Enlightenment al binnen. Allemaal albums die al heel lang op mijn lijstje stonden maar daar waren blijven staan omdat je ze niet zomaar in een winkel kan kopen. Hoewel er nog zeker tien albums uit zijn grote discografie ontbreken voelt voor mij de collectie nu compleet.

His Band and the Street Choir heb ik nog niet zo vaak beluisterd want ik draai zomaar eens af en toe vinyl. Het album viel me ook altijd wat tegen maar terwijl ik dit schrijf en de cd zijn rondjes draait klinkt het allemaal erg prettig in mijn oren. Van Morrison kan in zijn zoektocht wel eens doorslaan in sfeervol spiritueel geneuzel en dit klinkt allemaal wat luchtiger. Duidelijk een periode waarin hij goed in zijn vel zat, wat dan niet zijn beste werk oplevert maar ook niet te onderschatten valt, want goeie opwekkende muziek maken is moeilijker dan melancholieke muziek maken.

Fijn dat ik dat positieve effect heb op mensen. Van was altijd een ondergeschoven kindje bij me. Hoorde ik het was het goed, maar ik kon ook jaren zonder. Nu ik wat dieper in zijn oeuvre duik heb ik toch een hoop oppervlakkig beluisterd en dat is zonde want de beste man heeft toch wel indrukwekkende dingen gedaan. Je bent nooit te oud om bij te leren, zeg ik altijd maar.

Ik heb het altijd een van mijn favoriete artiesten genoemd maar de laatste jaren behalve enkele van zijn nieuwe albums weinig beluisterd.

nooit goed begrepen waarom de kwaliteit van dit 4e album van deze Noord-Ierse troubadour door velen zoveel lager wordt ingeschat dan zijn andere albums uit die periode. tja, zoveel mensen, zoveel meningen. hoe beleving kan verschillen. wat mij betreft eerder een topper dan een sub-topper uit s'mans geweldige oeuvre. alle 12 tracks op dit album werden door de man zelf gecomponeerd.

kan hooguit 2 "mindere" tracks benoemen, te weten "Give Me a Kiss" en "Sweet Jannie". alle overige composities vind ik ijzersterk en bijzonder mooi uitgevoerd op dit heerlijke, relaxte album.

"Crazy Face" een vintage Van Morrison nummer, de huiveringwekkend mooie ballad "I'll Be Your Lover Too", de stuwende R&B van "Blue Money", "Virgo Clowns" en "Gypsy Queen" beide geweldige tracks, die de pastorale sfeer van zijn "Astral Weeks" album bij mij oproepen. dan moeten 2 andere hoogtepunten van dit album nog komen, de afsluitende tracks de gospelachtige soul nummers "If I Ever Needed Someone" met prachtige backing vocals van Emily Houston, Judy Clay en Jackie Verdell en het melodieuze met achtergrondkoor gezongen "Street Choir".

van de up-tempo R&B nummers "Domino" en "I've Been Working" staan wellicht nog betere versies op het dynamische, magistrale live album "It's Too Late to Stop Now" uit 1974.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at A & R Recording Studios, New York City

de muzikanten op dit album:
Van Morrison: vocals, guitar, harmonica, saxophone (tracks 2 & 5)
Dahaud Ilias Shaar: drums, percussion, bass clarinet, back-up vocals
Jack Schroer: alto, baritone and soprano saxophone, piano
Keith Johnson: trumpet, organ
John Platania: lead & rhythm guitars, mandolin
John Klingberg: bass
Alan Hand: piano, organ
The Street Choir: Ellen Schroer, Martha Velez, Janet Planet, David Shaw, Andy Robinson & Larry Goldsmith