Van Morrison - Tupelo Honey (1971)

Het nummer Tupelo honey net leren kennen, allemachtig, wat een prachtig melodieus nummer!! Ik begin deze man steeds meer te waarderen. Echt heerlijke muziek. Vandaag Moondance aangeschaft en geniet met volle teugen! Ga zeker meer aanschaffen van deze man!

Tupelo Honey is ook één van mijn favoriete Van Morrison nummers. Ik weet nog goed toen ik het nummer voor de eerste keer hoorde tijdens de film Ulee's Gold en op een of andere manier liepen de rillingen mij over de rug toen ik het stukje "Drop it smack dab in the middle of the deep blue sea" hoorde. Onverklaarbaar waarom juist dat stukje, maar nog steeds doet dat het 'm voor mij.

Het album heb ik vreemdgenoeg nooit gekocht. Misschien dat als ik morgen bij de platenzaak ben dat ik daar maar eens verandering in ga brengen. Na zoveel jaar mag dat toch wel.

Iemand hier die meer weet over dit album? Zit er aan te denken om het te kopen. Is mij vrij weinig bekend over deze eigenlijk (hoop dat dat geen voorteken is).

Ja ik

Van in zijn hippie tijd, behalve Wild Night en Tupelo Honey, niet echt de moeite waard

Ben ik het absoluut niet mee eens. Het zou niet het eerste album van Van Morrison zijn dat ik zou aanraden, maar het is een prima album.

Luister maar eens naar de grootse afsluiter Moonshine whiskey. Ook Like a cannonball, Old old woodstock en You're my woman zijn prima nummers. Eigenlijk is alleen I wanna roo you wat onder de maat, maar zelfs deze is prima te beluisteren.

Eerder uit z'n cowboy tijd.

Bubbachups, dat mag zeker! Vooral omdat dit zo'n lekker tijdloos plaatje is dat nooit of nooit verveelt ! Eén van Van's mooiste! VAN The MAN rules! 4.5 **** 1/2 stars

Er zijn momenten dat je zeker weet dat er muzikaal niets mooiers is dan "Yóu're my Woman" of "Tupelo Honey" om maar iets van dit fijne album te noemen

Dit is zo'n moment...hoort !! Van haalt nogmaals uit "Tupelooo Honeyyy"...De zon breekt door..letterlijk

Magisch, en wat ben ik blij met dit zalige plaatje, en wat kan muziek toch mooi zijn mensen...

Ik heb dit album ook al duizenden malen gedraaid en het blijft nog steeds onwijs goed. Hebben jullie die prachtige versie van Dusty Springfield's 'Tupelo honey' weleens gehoord. 'Ook echt toppie joppie', zou Inge de Bruijn zeggen.

Zekers Pieter, want ik ben een Dusty fan .......

Ontzettend jammer dat Van deze plaat opnam met studiomusici zoals Ronnie Montrose en zijn bende. Met zijn eigen Caledonia Soul Express was dit vast een veeeel lekkerder plaat geworden ( al was het alleen al door het verschil tussen de single-coil gitaar elementen van John Platania en de humbuckers van Montrose ...... maar da's meer voer voor muzikantjes )

Nog zo een album dat ik al van jongs af aan kende...talloze keren gedraaid.
Nu is dat al een tijdje geleden, maar wat een sterke nummers staan hierop. Wild Night, het titelnummer, enz...geen enkel slecht nummer. Verdient m.i. de volle pot. Voor de rest geen nuttige info van hieruit: gewoon luisteren!!

Eén van Van's sterkste platen en misschien wel deze met de allermooiste hoes...

De man van de prachtigste whoeeewhieees, toedeloedeloedelooees, nananana's en lalalala's slaat weer toe op dit sterke Tupelo Honey. Wat is het toch met de jaren zeventig en artiesten, waarin voor mijn gevoel zowat geen slechte albums te traceren zijn. Getuige het oeuvre uit die tijd van pak um beet; David Bowie/Joni Mitchell/Lou Reed/Bob Dylan/Leonard Cohen en wat mij betreft ook mijn muzikale held Bruce Springsteen. Is het de periode van voor het mobieltje, internet, ruimte wat het hem doet? Is het de relatieve jonge leeftijd van deze getalenteerde mensen, die nog idealen in zich hebben. Het valt mij i.i.g op dat zeker bij Van Morrison de vroege albums vol met melancholie/vreugde en plezier zitten. Geen spoor van de chagrijn waar hij later toch veel mee vergeleken wordt.
Het doet mij denken aan een interview met hem, waarin hij wat als de norse man aan de piano zit, zwarte hoed op en dito zonnebril. De interviewer heeft het over de tijdloosheid van Brown eyed Girl en de optimistische vrolijke sfeer die het in zich heeft, die nu nog steeds veel mensen aanspreekt. Van laat een van zijn weinige lachjes zien, als hij dit hoort, tja...blijkbaar heeft dat nummer dat over zich.

Zijn muziek voelt als een warme zon op mijn huid, een frisse wind door mijn terugwijkende haargrens en als een zoetigheid die mijn (muzikale)smaak pupillen doet tintelen.
De sprookjesachtige omgeving met zijn vrouw (destijds) op een paard en Van the Man met een lange haardos die haar begeleid door het woud als de troubadour en gentleman. Zou dat pad er nu nog zijn, of ligt er nu een snelweg of dure Vinex woningen?
Dit album ademt voor mij ook die sfeer uit; Old Old Woodstock, Starting A New Life en een van de mooiste ode met Woman in de titel nl. You're my Woman....schitterend.
En het gaat maar door en maar door...met Tupelo Honey komt de zoetigheid die hij als geen ander kan maken...daar kunnen de bijtjes nog wat van opsteken.

I wanna Roo You is eenvoudig van opzet, maar voor mij geen storend element. Dat dit album een countryachtige opzet heeft gehad, is misschien nog wel het best te horen op When That Evening Sun Goes Down. Samen met Roo You de 'minst' interessante nummers van dit verder uitstekende album.
Moonshine Whiskey is daarna dan een prima afsluiter van een sterk album. Het leuke bij dit nummer, na wat zoekwerk, is dat Bruce -jawel daar is tie weer- een passage uit het begin van dit nummer heeft gebruikt als inspiratie voor zijn introductie van Blinded by the Light.

Er staan op -mijn- versie nog 2 extra bonustracks op nl. een alternatieve take van Wild Night en Down by the Riverside.

Ik kende het oude werk van Van Morrisson nog niet volledig en ben dat dus nu aan het bijspijkeren. Wild Night was me al wel lang bekend en dat is natuurlijk een heel erg lekker nummertje, ik zou haast zeggen: Wild Night is gewoon goeie sex.
Tupelo honey is ook een fraaie. You're my woman kan ik ook nog goed horen, maar de andere songs lijken me niet echt belangrijk meer in het enorme oeuvre dat Van inmiddels heeft opgebouwd. Die klinken toch een beetje vrijblijvend, wel leuk, maar niet meer dan dat.
Dan grijp ik toch echt liever naar de Morrison-albums Moondance of Veedon Fleece uit die beginjaren '70 periode.

Toch nu naar 4**** vanwege het werkelijk schitterende titelnummer Tupelo Honey. Dat en Wild Night zijn twee van de beste nummers die Van ooit heeft gemaakt.

Ook al zo'n ondergewaardeerd album op Musicmeter. Jammer, behoort toch echt tot zijn beteren. Mooi stukje trouwens, Madjack!

Voor mij is dit album bijna een contradictio in terminis : een plaat over huiselijk geluk die toch niet gezapig, zoetsappig of zelfgenoegzaam klinkt. Een bijna helemaal in zichzelf besloten album, vol warmte en tevredenheid, maar ook vol muzikale spanning en sensualiteit. Misschien niet één van zijn absolute meesterwerken, maar kwalitatief wel vlak daaronder, en in het geval van Morrison betekent dat nog altijd een geweldige plaat.
 

Wild Night en Tupelo Honey zijn uitstekend, maar de rest vind ik compositorisch mager. Van gaat voor het eerst (maar niet voor het laatst) in zijn carrière een beetje op de automatische piloot. Ik hoor hier geen heilig vuur zoals later bij Saint Dominic's Preview of Veedon Fleece, of bij eerdere platen zoals Moondance. Dit is met recht een tussendoortje.

Van-marathon, nu Tupelo Honey, na heel erg lang bij Moondance rond te hebben gehangen.
Wild Night klinkt inderdaad als een wilde nacht. Een voor op de commerciële Best Of. Like a Cannonball is wat melig, met dat lalala-koortje, niet mijn Van Cup of Tea. Old old Woodstock is dat meer, mooi spaarzaam gearrangeerd. Starting a new Life trekt dag gevoel half door, met een laid back country feel. Niet perse mijn ding, maar niet heel onplezierig. You're my Woman is het beste nummer van Kant A. Van Soul zoals ik die graag hoor, met een heerlijk blazersarrangement.
Kant B opent prachtig met het titelnummer Tupelo Honey. Ik hou heel erg van zo'n 'talking gitaartje' die je vaak in Vans nummers terughoort. Het koor is gelukkig niet heel aanwezig en alleen daar waar het iets toevoegt. Mooi arrangement. Tweede 5***** nummer op dit album.
I wanna Roo you is vast heel erg goed ontvangen door de dame waar het voor is geschreven, maar is voor mij een echt skippertje. When that Evening Sun goes down heeft een heerlijke slidegitaar, maar brengt het overall niveau naar beneden. Moonshine Whiskey is het derde 5***** nummer op dit album. Bijna een progrockstructuur.
Wisselvallig album als je het mij vraagt. Toptracks als Moonshine Whiskey, Tupelo Honey, en You're my Woman worden omringd door bijna middelmatige liedjes. Overall 3***

Tussenstand:
Astral Weeks 5*****
Moondance 4****
Blowin'your mind 3.5 ***
Tupelo Honey 3***
His band and the street choir 3***

Vertel,vertel!

En toen kwamen we aan bij Tupelo Honey. Een plaat waar alles lijkt te kloppen , maar bij een wat diepere beluistering staat er toch nog wel wat kaf tussen het koren. Maar als het koren er zo magnifiek bij staat dan vergeet en vergeef je Van zijn mindere broeders op deze plaat. Als geheel werkt het namelijk prima, op zich zelf vallen er wat tracks door de mand (2,4 en 7 ).De rest is magistraal in mijn beleving. Wat lag hij op koers in deze periode en dan heb ik nog niet eens alles beluisterd. Griezelig hoog niveau , maar toch streng en rechtvaardig zijn. 4 sterren .

Ik moet me met deze plaat even helemaal loskoppelen van "Astral Weeks". Want, hoe voordehand liggend het inmiddels is, blijft die bovenaan staan bij mij. Eer dat loskoppelen gelukt is, komt de openings track "Wild Night" lekker vlot op me af. Het tweede nummer "(Straight to Your Heart) Like a Cannonball" heeft magisch klinkend gitaarwerk in de linker box. Daarna gaat het voor mij mis met de drie volgende stukken, die doen me maar weinig. Met name het toch al niet bijzondere refrein van "Old Old Woodstock" wordt veel te vaak herhaald. De titeltrack is juist weer zeer aangenaam. Daarna komt het definitief niet goed tussen mij en dit album. De country en honky-tonk zijn van een wat uitbundigere Van, maar niet aan mij besteed helaas. Was Van zelf ook niet helemaal tevreden erover las ik ergens? Nou ja, hij spreekt zichzelf wel es vaker tegen, dus misschien ook wel.

wisselvallig vijfde solo album van Van Morrison. het schijnt dat de man oorspronkelijk een country album wilde maken en dat dit destijds om diverse redenen, o.a. een verhuizing vanuit Woodstock, New York (Oostkust) naar Californië (Westkust) anders is gelopen. op een aantal van de muzikanten met wie hij tot dan toe had gewerkt in Woodstock, kon hij geen beroep meer doen en hij was verplicht om op zoek te gaan naar andere musici om dit album op te nemen.

album opent heel sterk met het geweldige intro van "Wild Night" een funky r&b/soul nummer, waarmee de man een serieuze hit scoorde in de U.S.A. het nummer "Tupelo Honey", waarmee hij eveneens een hitsingle scoorde in de States, is wellicht 1 van de mooiste love ballads die de man ooit heeft gemaakt. de country/soul ballad "You're My Woman" doet hier nauwelijks voor onder. het ingenieus opgebouwde "Moonshine Whiskey" is wat mij betreft het vierde 5 sterren nummer van dit album.

het melancholische "Old, Old Woodstock" een hommage aan de plaats waar hij lange tijd verbleef, voordat hij min of meer noodgedwongen in het voetspoor van zijn toenmalige vrouw/vriendin Janet Planet naar Californië verkaste, en de fraaie melodie van het folky/country "Starting a New Life" zijn voor mij 4 sterren nummers.

"Like a Cannonball", "I Wanna Roo You", "When That Evening Sun Goes Down" zijn in mijn beleving 3 sterren nummers.

de remaster cd van dit album uit 2008 klinkt als een klok, waarbij ik details hoor, zoals de fluit arrangementen op tracks 2 en 6, die ik vroeger niet of nauwelijks op de LP hoorde. jammer dat ook deze remaster, net als de vele andere remasters die nog zouden volgen in 2008/2009, weer erg karig was met "previously unreleased bonus material". in dit geval een alternatieve versie van "Wild Night" en een niet echt tot de verbeelding sprekende versie van de aloude traditional "Down By the Riverside"

Inderdaad een wat wisselvallig album. Maar die wisselvalligheid vind ik dan ook het enige minpunt. Er staan immers best veel goede songs op.

En het titelnummer is zelfs een regelrechte Morrison-klassieker. Wat een song, wat een fraaie opbouw en wat een geweldige muzikale invulling!

Over de bonustracks op de heruitgave van dit album zeg ik liever niets. In algemene zin wel: bonustracks voegen meestal niets toe, maar doen eerder afbreuk aan het totaalbeeld van een album.