Toen ik als jongen van achttien in een platenzaak werkte introduceerde collega Bas mij in de wereld van Joni Mitchell. In eerste instantie vond ik er niet heel veel aan, maar des te vaker hij zijn favoriete plaat opzette, des te meer ik Joni begon te waarderen.
Het album was Blue (1971) en het deed iets met me, wát kon ik nog niet helemaal verklaren, maar het nam me mee naar plekken die ik niet kende, liet me dingen zien die ik tot op de dag van vandaag nog altijd niet kan omschrijven.
Een paar jaar later zat ik naast mijn toenmalige vriend in de bioscoop bij de film Love Actually (2003), we vierden ons jubileum, een jubileum van een relatie die van geen enkele kant deugde; vreemdgaan, emotionele mishandeling... En toen was daar ineens die ondertussen bekende scene met Emma Thompson en Joni's orkest versie van Both Sides Now (2000). De tranen stroomden over mijn wangen, wat was dit mooi en wat leek dit nummer precies alles wat ik voelde te omschrijven.
Ik realiseerde mij dat ik van die toenmalige vriend af moest en achter Joni aan moest.
Ik heb al haar muziek, en diverse boeken over haar leven en werk staan in mijn boekenkast. Ik bewonder deze vrouw enorm, maar tegelijkertijd kan ik mij enorm aan haar ergeren. Ze heeft een iets te groot ego, ja ze is fantastisch, maar persoonlijk zit ik er niet op te wachten dat zij dit zelf ook laat blijken. En ze weet zelf niet helemaal goed wat haar beste werk is. Sinds de 2000's heeft ze diverse compilaties uitgebracht die zich meer richtten op haar albums na 1980 dan die van daarvoor. En om nu te denken dat een nummer als Dancin' Clown meerdere keren het daglicht moet zien... Wat een doodzonde om dit nummer op deze boxset te zetten.
Joni haar eerste albums maakten haar, waren de start van een fantastische carrière en om nummers van die albums dan compleet te ontkennen kan ik maar niet begrijpen.
Maar misschien moeten we een kunstenaar, en dat is miss Mitchell op alle vlakken, ook niet wíllen begrijpen en gewoon genieten van wat deze ons voorschotelt.
En voorschotelen doet ze hier en hoe. De cd versie van deze box kon mij niet bekoren, maar toen was daar ineens de vinyl uitgave eind 2018. Acht platen met merendeels juweeltjes.
Hoogtepunten:
Both Sides Now
The Last Time I Saw Richard (gelukkig in de Travelogue versie, want dit is zó mooi!!)
Amelia
Blue
Down To You
Love
A Case Of You
River
Chinese Cafe/Unchained Melody
(Ex-)collega Bas, bedankt voor de introductie!