Amon Düül II - Wolf City (1972)

deze maar ff in de picture gooien

mag niet achterblijven

soort ambient hippieachtig, mengelmoesje van vanalles en nogwat muziek

relaxed, gebruik van authentieke instrumenten, soundscapes noem ik het maar

je gaat er voor zitten en laat je meevoeren op de klanken


lekker

Kben helemaal akkoord met Joy. Heeft iets van Pink Floyd in hun beginjaren.
Het Duits accentje van de zanger heeft ook wel iets vind ik.

Klopt - zoals meer Amon Düül uiteraard - maar ik begrijp geloof ik waar je op doelt. Onschuldig, ogenschijnlijk oppervlakkig, maar bij vlagen hoekig, vilein en altijd creatief. De muziek op dit album is werkelijk geweldig en kan zich makkelijk meten met hun eerste albums. Amon Düül II heeft hier echter een nieuwe zanger (althans hij is hier prominenter aanwezig dan op eerdere albums) en hij heeft een vreselijke stem en brengt nogal wat sferen om zeep. Ik laat het album even rusten tot ik me daarbij heb neergelegd.

Krautrock is een genre die heel divers is te noemen. Duitse bands uit de begin jaren '70 werden veel te eenvoudig in dezelfde genre gedonderd, hoewel de bandleden vaak wel op elkaars albums zijn te vinden.

Deze band (en album) vormt duidelijk de progkant van krautrock waar ik (sorry...) wat minder mee heb dan met de elekronische en 'pre-postpunk' (pardonnez le mot) zijde waarvan bands als Neu!, Harmonia en La Dusseldorf weer goede vertegenwoordigers van zijn. Kijk mijn beoordeling (een 2,5) daarom door deze bril, want ik heb dit album niettemin gewoon af kunnen luisteren; iets dat me meestal niet lukt
met prog, dus al een heel compliment.