Barclay James Harvest - Octoberon (1976)
mijn stem
54 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Polydor
-
The World Goes On (6:27)
-
May Day (7:57)
-
Ra (7:18)
-
Rock N' Roll Star (5:17)
-
Polk Street Rag (5:37)
-
Believe in Me (4:21)
-
Suicide? (7:53)
-
Rock N' Roll Star [Early Mix] * (4:53)
-
Polk Street Rag [First Mix] * (5:30)
-
Ra [First Mix] * (7:20)
-
Rock N' Roll Star [Marquee Studios] * (3:15)
-
Suicide? [First Mix] * (7:53)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur:
44:50
(1:13:41)
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 21 augustus 2014, 08:53 uur
Misterfool schreef:
Ik kende BJH voorheen enkel van naam, maar dit is toch een prettige plaat van deze britten. Het regenachtige, herfstachtige sfeertje staat me wel aan. Moeilijk om te bepalen waar je dit zo een twee drie mee kunt vergelijken. Aan de ene kant zijn duidelijk de invloeden van Soft/hardrock te bemerken, maar dit wordt door de band dan weer zo symfonisch ingekleurd dat het echt een heel eigen soort beestje wordt.
Zoals Ozric in zijn bericht ook al aangaf, BJH schuwt het experiment absoluut niet! Gelukkig werken ze ook allemaal goed. Hoogtepunten zijn Ra, May Day en, vooral, Suicide?
Ik kende BJH voorheen enkel van naam, maar dit is toch een prettige plaat van deze britten. Het regenachtige, herfstachtige sfeertje staat me wel aan. Moeilijk om te bepalen waar je dit zo een twee drie mee kunt vergelijken. Aan de ene kant zijn duidelijk de invloeden van Soft/hardrock te bemerken, maar dit wordt door de band dan weer zo symfonisch ingekleurd dat het echt een heel eigen soort beestje wordt.
Zoals Ozric in zijn bericht ook al aangaf, BJH schuwt het experiment absoluut niet! Gelukkig werken ze ook allemaal goed. Hoogtepunten zijn Ra, May Day en, vooral, Suicide?
De eerste paar platen vind ik in het verlengde liggen van de eerste plaat van King Crimson.
Ander werk van de band vind ik vergelijkbaar met Moody Blues, Beatles en Bee Gees.
Maar ik vind BJH ergens toch redelijk uniek.
1
Mssr Renard
geplaatst: 27 augustus 2019, 08:48 uur
De laatste echt symfonische plaat van BJH.
De band opereerde op het snijvlak van easy listening middle of the road pop en spannende uitgesponnen sferistische onvervalste progrock.
Met name bassist Les wilde meer een popster zijn, wat hem dan ook lukt in de jaren 80. Toetsenist Woolly is een echte progrocker maar kon dat binnen de band niet altijd kwijt. Gitarist John Lees was de lijm die de boel bij elkaar hield.
Op Octoberon is de band in goede vorm. Elk bandlid lijkt hier compositorisch op haar best.
Les komt met het dromerige World Goes On, het poppy maar oh zo lekkere Believe in Me. Hoogtepunt is zijn oeuvre is het erg lekkere en licht rockende Rock n Roll Star. Les schrijft vaak nummers voor meerstemmige zang en op voornoemde nummers komt dan uitgebreid aan bod.
De nummers van Lees zijn vaak wat moeilijker te duiden. Hij kan waanzinnig mooie songs schrijven maar ook tenenkrommende rockers. Op deze plaat is het twee keer raak (May Day, Suicide) en één keer best wel mis (Polk Street Rag). Laatstgenoemde song gaat over een pornofilm, en zou lichtvoetig moeten zijn. Maar met zo'n monotone stem en softrocksound komt het slecht uit de verf.
De experimentele benadering van de songs (4 minuten koorzang op May Day en hoorspel op Suicide?) is het meest gewaagde van de band ooit en kan het creatieve hoogtepunt van de band worden genoemd. Meer prog dan dit zal het nooit meer worden.
Woolly levert zijn laatste en meest waanzinnige song af, binnen deze band. Het is weer overduidelijk wat een meester Woolly is in het schrijven van een echte progrockepic. Veel mellotron en een lekker orgeltje en prachtig gitaarspel van Lees kleuren dit eerbetoon aan de Egyptische zonnegod in. Toevallig (?) was producer Davie Rohl ook egyptoloog.
Het zal jaren duren eer Woolly weer deze kant op zou mogen gaan. Hij levert voor de band nog wel wat leuke korte songs af. Maar binnen zijn band Maestoso (ook met Davie Rohl) mag hij weer los.
Deze plaat sluit veel meer aan op de Harvest-jaren dan de twee voorgaande. Waarbij de twee voorgaande weer beter aansluiten op de Gone to Earth/XII jaren. Wat dat betreft is dit dus een laatste symfonische opleving van de band, waarna de progrock definitief overboord wordt gezet.
Hierna mag Les een popster worden, mag John zich overgeven aan christelijke rockhymnes en wordt Woolly uiteindelijk ingeruild voor synthesizers.
De band opereerde op het snijvlak van easy listening middle of the road pop en spannende uitgesponnen sferistische onvervalste progrock.
Met name bassist Les wilde meer een popster zijn, wat hem dan ook lukt in de jaren 80. Toetsenist Woolly is een echte progrocker maar kon dat binnen de band niet altijd kwijt. Gitarist John Lees was de lijm die de boel bij elkaar hield.
Op Octoberon is de band in goede vorm. Elk bandlid lijkt hier compositorisch op haar best.
Les komt met het dromerige World Goes On, het poppy maar oh zo lekkere Believe in Me. Hoogtepunt is zijn oeuvre is het erg lekkere en licht rockende Rock n Roll Star. Les schrijft vaak nummers voor meerstemmige zang en op voornoemde nummers komt dan uitgebreid aan bod.
De nummers van Lees zijn vaak wat moeilijker te duiden. Hij kan waanzinnig mooie songs schrijven maar ook tenenkrommende rockers. Op deze plaat is het twee keer raak (May Day, Suicide) en één keer best wel mis (Polk Street Rag). Laatstgenoemde song gaat over een pornofilm, en zou lichtvoetig moeten zijn. Maar met zo'n monotone stem en softrocksound komt het slecht uit de verf.
De experimentele benadering van de songs (4 minuten koorzang op May Day en hoorspel op Suicide?) is het meest gewaagde van de band ooit en kan het creatieve hoogtepunt van de band worden genoemd. Meer prog dan dit zal het nooit meer worden.
Woolly levert zijn laatste en meest waanzinnige song af, binnen deze band. Het is weer overduidelijk wat een meester Woolly is in het schrijven van een echte progrockepic. Veel mellotron en een lekker orgeltje en prachtig gitaarspel van Lees kleuren dit eerbetoon aan de Egyptische zonnegod in. Toevallig (?) was producer Davie Rohl ook egyptoloog.
Het zal jaren duren eer Woolly weer deze kant op zou mogen gaan. Hij levert voor de band nog wel wat leuke korte songs af. Maar binnen zijn band Maestoso (ook met Davie Rohl) mag hij weer los.
Deze plaat sluit veel meer aan op de Harvest-jaren dan de twee voorgaande. Waarbij de twee voorgaande weer beter aansluiten op de Gone to Earth/XII jaren. Wat dat betreft is dit dus een laatste symfonische opleving van de band, waarna de progrock definitief overboord wordt gezet.
Hierna mag Les een popster worden, mag John zich overgeven aan christelijke rockhymnes en wordt Woolly uiteindelijk ingeruild voor synthesizers.
1
Mssr Renard
geplaatst: 2 december 2020, 20:36 uur
Hier de band die zich door Rock n Roll Star heen playbackt:
Barclay James Harvest - Rock n Roll Star - YouTube
Barclay James Harvest - Rock n Roll Star - YouTube
0
Mssr Renard
geplaatst: 3 juni 2022, 12:07 uur
Rock 'n Roll Star en The World Goes On, The Old Grey Whistle Test 1977:
https://www.youtube.com/watch?v=wJPG2dr10LM
https://www.youtube.com/watch?v=wJPG2dr10LM
* denotes required fields.
* denotes required fields.