Father John Misty - I Love You, Honeybear (2015)

Hier kijk ik nou naar uit!

dit beloofd veel goeds! Als de plaat in deze lijn Father John Misty: "Bored in the USA" - David Letterman - YouTube lijkt me geweldig!

I Love You, Honey Bear
Chateau Lobby

tillman is een keer niet lo-fi maar rijkelijk georkestreerd. Goeie keus en weer is wat anders want zijn vorige begon mij te vervelen. Maar Tillman 1x live gezien in Paradiso bovenzaal en was overdondert door zijn prachtige stem die op de plaat toch minder uit de verf komt

The Night Josh Tillman Came to Our Apt.
I Went to the Store One Day

potverdorie,dikkeme, domme. dit is echt echt geweldig, op True Affection na; dat ook zeker geen slecht nummer is. Had nu al in mijn top 3 van vorig jaar gestaan als het toen was uitgekomen.

correctie: dit had op nummer 1 gestaan.
het groeit

correctie: dit had op nummer 1 gestaan.
een groeialbum

Brrr, na 4 nummers afgezet terwijl Fear Fun, zijn vorige, zeer te pruimen is. Als ik ergens niet tegenkan is het zwaar georkestreerd pseudo-gecroon met een dikke zweem interessantdoenerij wat hier ten volle tentoongespreid wordt.

Ow, nu ben ik dus gelijk wakker

Ook mijn interesse is gewekt.

Ik heb niet zo'n zin in de zoveelste singer-songwriter maar ga pseudo-croonen en gooi er een orkestsaus overheen en ik ben van de partij

heilige bimbam wat een stem en dan die baard heerlijk
en dan nog een stem ik kan niet wachten
vol verwachting klopt mijn en van je hoempa hoempa teree

Nou, dat viel me dus tegen. Ik vind zijn stem dus niet zo denderend en ik word een beetje appelig van dit soort nummers,
Hoop ik op een lekkere bak orkestsaus krijg ik van die zoet gevooisde liedjes die een echo Beach Boys of zoiets in zich herbergen en dat is dus totaal mijn ding niet.
Nee, hier ben ik wat allergisch voor denk ik. Ik heb de rit dan ook niet uitgezeten.

Weer een geslaagde, onnavolgbare plaat onder de 'moniker' Father John Misty.
Alles wat ik hoor kan ik prima waarderen, maar waar hij het nou allemaal over heeft.. soms lijken het wel random combinaties van zinnen en woorden. Alsof er in gedachten een soort van Dylanesque woordenbrij -komisch bedoelt welliswaar- moet worden gevormd om men op een verkeerd been te zetten of om wat vreemde diepgang te creëren. Het wereldje van Tillman opzichzelf.

Ergens heb ik ook wel een beetje een 'hard time' te accepteren dat Joshua Tillman compleet van zijn folky, sombermans geluid is afgestapt en nu probeert de clown uit te hangen. Het voelt allemaal een beetje geforceerd, met de voorgaande platen in mijn achterhoofd. Goed het is een goede plaat, maar ergens blijf ik het een vreemde switch vinden.

Hij zegt zelf: Tillman created Father John Misty when, as he put it in a 2012 interview with No Depression, he realized he had an "obligation to start including my sense of humor and my actual, true, conversational voice in my music in order for it to be exclusive to me, and not to be just my best stab at trying to be a preexisting idea.

Dit stukje tekst is ook prachtig (uit Holy Shit):

Colosseum families, the Golden Era of TV

Eunuch sluts, consumer slaves, a rose by any other name,

Carbon footprint, incest dreams, fuck the mother in the green

planet cancer, sweet revenge, isolation, online friends

Oh, and love is just an institution based on human frailty

what's your paradise got to do with Adam and Eve?

Maybe love is just an economy based on resource scarcity,

but what I fail to see is what that's got to do with you and me

Als je het over groei albums hebt dan heb je het over deze, elk nummer klinkt vertrouwd maar toch kun je er geen touw aan vast knopen. Toch geef ik deze zeker een paar kansen. Denk dat dit wel een verassing kan worden.

Eerste wat ik van hem hoor, al ken ik wel het werk van Fleet Foxes. Verwachte er niet zoveel van door het cijfer hier, maar het was desondanks (of misschien daardoor) een enorm indrukwekkende kennismaking en één van de betere albums van het jaar tot nu toe. De plaat is groots en theatraal, romantisch, 'down to earth', melancholisch en zit vol zwarte humor en zelfspot. Lastig te doorgronden, maar door de luchtige benadering zijn de nummers desondanks gemakkelijk weg te luisteren.

Erg bijzonder, al is dit zeker niet voor iedereen weggelegd; love it or hate it denk ik. Zal hem nog regelmatig opzetten dit jaar.

Gekocht, maar (nog?) niet overtuigd.

komt nog

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Father John Misty - I Love You, Honeybear - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Joshua Tillman wordt nog steeds ‘de drummer van Fleet Foxes’ genoemd, maar zijn bijdrage aan de zo langzamerhand al weer vergeten band is inmiddels niet meer dan een voetnoot in zijn carrière.

Twee jaar voordat Fleet Foxes haar inmiddels roemruchte debuut uitbracht, debuteerde Joshua Tillman als J. Tillman met het uitstekende Minor Works en ook gedurende zijn verblijf in Fleet Foxes bleef hij zijn eigen muziek maken, waardoor de teller in 2011 op een ruime handvol prima platen stond.

Nadat Joshua Tillman Fleet Foxes in 2011 de rug had toegekeerd verruilde hij zijn artiestennaam J. Tillman voor een nieuwe, Father John Misty. Het leverde in 2012 met Fear Fun direct een plaat op die nog veel beter was dan alle J. Tillman platen, maar je hoorde dat er meer in zat.

We hebben bijna drie jaar op dat meer moeten wachten, maar met I Love You, Honeybear levert Joshua Tillman zijn eerste meesterwerk af. De tweede plaat van Father John Misty is nog een paar klassen beter dan zijn voorganger en is zo’n plaat die je na één keer horen niet meer los wilt laten.

De openingstrack en titeltrack zet direct de toon met grootse popmuziek die herinnert aan de beste dagen van Elton John. Het is popmuziek zoals die tegenwoordig niet al te veel meer wordt gemaakt, maar Father John Misty blijkt er een meester in. I Love You, Honeybear bevat veel haakjes naar de popmuziek uit de jaren 60 en 70, maar blijft hier zeker niet in steken.

De combinatie van grootse arrangementen vol strijkers met elektronica doet denken aan de manier waarop John Grant muziek maakt, al klinkt de muziek van Father John Misty nog grootser en meeslepender. I Love You, Honeybear roept het ene moment associaties op met de tijdloze popmuziek van Harry Nilsson, maar zet je niet veel later weer compleet op het verkeerde been met een Mexicaanse blazerskapel of moderne synths en beats, waarna Father John Misty op de proppen komt met een song waarvoor Brian Wilson een moord zou hebben gedaan of een song die mij persoonlijk herinnert aan de briljante platen van Fiona Apple.

De tweede plaat van Father John Misty slingert je heen en weer tussen een aantal decennia popmuziek, maar is desondanks geen allegaartje. I Love You, Honeybear overtuigt vanaf de eerste noten en blijft dit doen tot de laatste noten wegsterven.

Waar de platen van J. Tillman geniale momenten afwisselden met opvallend zwakke momenten, is I Love You, Honeybear van een consistent en opvallend hoog niveau. Het knappe is dat de plaat klinkt als een aaneenschakeling van perfecte popsongs, maar het zijn ook popsongs die maar lastig te doorgronden zijn.

Het is de liefde die Joshua Tillman heeft geïnspireerd tot I Love You, Honeybear en deze liefde heeft gezorgd voor focus. I Love You, Honeybear valt in eerste instantie vooral op door de geweldige arrangementen en muziek, maar ook de zang op de plaat is om van te watertanden en hetzelfde geldt voor de songs, die maar aan diepgang blijven winnen.

Joshua Tillman maakte tot dusver muziek waarvan je alleen maar kon houden, maar waarop ook altijd wel wat viel aan te merken. is I Love You, Honeybear is een plaat om zielsveel van te houden en bovendien een plaat zonder zwakke momenten. Wat een wereldplaat. Tot over een maand of tien in de jaarlijstjes. Erwin Zijleman

Een beetje Rivella muziek dit Father John Misty. Lekker op zijn tijd, maar een hele fles weg kloeken gaat hem ook niet worden. Tillman weet wel van abraham en diens mosterd en doet er het zijne mee. Echoes uit de jaren zestig en zeventig en tuurlijk hier en daar een sweem van 'zijn' Fleet Foxes. Daarnaast is het ook ietwat bevreemdend en afstandelijk. Een in potentie sterk nummer als Bored in the U.S.A, wordt raar onderuit gehaald voor mijn gevoel door die lachband. Het is een album dat meer geluisterd moet worden als een geheel, omdat het m.i. wat ontbreekt aan nummers die er met kop en schouders bovenuit steken. Het album heeft een heldere, open en transparante klank en in die zin doet dat mij ook denken aan de albums van Jonathan Wilson.

Het album is dan ook geproduceerd door Jonathan Wilson en hij doet op vrijwel elk nummer mee!

Nu ben ik al een tijdje fan van Vader John, maar dit album overtrof toch al mijn verwachtingen. Ik blijf het verdomd knap vinden hoe hij (met name middels zijn personage en teksten) relatief traditionele muziek een totaal andere wending geeft. Hoe een nummer als "Holy Shit" zo direct kan zijn, sterk en fragiel tegelijk en hoe een titel als "I Love You, Honeybear" oprecht is, maar tegelijkertijd zo over de top dat het aanvoelt als grap. Dat is het waarschijnlijk ook. Tillman wist donders goed dat hij een zoetsappig album had gemaakt en nuanceert dat door dat juist te benadrukken. Tillman zowel als Misty zijn dualistische figuren, waarvan de identiteit ambivalent en onzeker is. Vaak lopen ze ook door elkaar heen. Pitchfork schreef daar een prachtige cover story over.

Ik ben dus erg blij met deze nieuwe FJM. Het laat zien dat hij zoveel meer kan dan hij bij Fear Fun en zijn eerdere werk als J. Tillman had laten horen. Wat dat betreft voelde Fear Fun aan als een overgangsalbum. Minpuntjes zijn echter "True Affection" (dat had hij echt niet hoeven doen, of hij had al consequent moeten zijn) en "Ideal Husband". De overige negen nummers vind ik niet minder dan uitstekend. Ik vraag me af of hij deze in de toekomst nog weet te overtreffen. Mocht dat niet zo zijn, ben ik alsnog heel tevreden met dit pareltje.

Overigens mag zijn laatste Take Away Show ook wel wat aandacht krijgen. Alle elementen kloppen, van de setting tot het kaarslicht tot de bontjas aan het einde.

The Ideal Husband vind ik misschien wel de meest essentiële song op dit album, broodnodig voor de afwisseling! Bored In The Usa komt daardoor twee keer zo hard aan.

Klopt, het nummer is uitermate functioneel (of is "Bored in the USA" gewoon heel goed geplaatst?), maar daardoor op zichzelf niet veel mooier. Het album staat gelukkig bol van schoonheden en hoogtepunten, waardoor er wel doorheen te komen is

Ik vind I went to the Store one day mooier en mooier worden. Tekst is ook zo lieflijk.

Ik krijg bijna een Alt-J'tje... Dat ik niet geheel snap waarom dit door velen als zo goed wordt bevonden. Leuke muziek, met fijne invloeden, maar te vaak net-nietjes....

Een beau garcon met een klok van een stem die een album wijdt aan de liefde voor zijn nieuwe vrouw in een nogal barok aangezette stijl van muziek, soms zelfs op het randje van regelrecht croonen.
Je kunt er voor zijn of er van weglopen, maar in dit geval zou ik toch eens luisteren.
True Affection en Nothing Good Ever Happens... zijn de sukkeltjes van de plaat en I Went To The Store One Day hangt er zomaar wat bij, maar de rest van de plaat zijn prachtige voorbeelden van hoe je memorabele melodieën kunt binnensmokkelen in overweldigende arrangementen.
En hebben we de droge, heldere stem van de man al vermeld?
Iets zegt me dat een paar die nummers ten huize CarlBerg gaan uitgroeien tot regelrechte klassiekers..