Taylor Swift - 1989 (2014)

Ik kijk hier echt enorm naar uit!

"'Cause the players gonna play, play, play, play, play
And the haters gonna hate, hate, hate, hate, hate
Baby, I'm just gonna shake, shake, shake, shake, shake
I shake it off, I shake it off
I never miss a beat"

Tsja, je moet er van houden
Klinkt wel lekker als je m zo op de radio hoort, maar je moet niet op de tekst gaan letten.

Ze is wel een skatje maar is ze ook een fruitsnoepje, ik ben er nog steeds niet helemaal over uit.

Ik vind de tekst juist wel geinig, leuke reactie op alle kritiek die er op haar is.

Ik vind Shake It Off uiteindelijk ook gewoon één van de leukste pophits van dit jaar.

Haha ik ben er wel uit. Allebei! Ik volg haar nog niet zo lang. Vroeger had ze lang haar. Nu kort. Dat korte ziet er toch wel heel leuk uit hoor!

Wat betreft de muziek: leuke popplaat. Volgens mij krijgt het overal wel positieve recensies en is ze het lievelingetje van Amerika.

Het album komt op #1 binnen in de Nederlandse album Top 100 nadat het pas 4 dagen in de verkoop is. In de U.S. wordt verwacht dat het album in de eerste week ongeveer 1.2 miljoen exemplaren gaat verkopen ...
Ik heb zelf het album (de deluxe versie) net in huis en ga het zo luisteren. Deze deluxe versie was in veel platenwinkels uitverkocht. Volgens deze winkels loop het storm.

Naarmate ik het album vaker heb geluisterd kan ik het steeds meer waarderen. Er staan wat lekkere luchtige nummers op, maar ook wat nummers waarin zeer mooie teksten verwerkt zijn. Ik vind dat ze heel mooi en zichtbaar een bepaald scenario kan schetsen met haar teksten, dit komt bijvoorbeeld heel goed naar voren in het sentimentele nummer "Clean". Al met al een tof album!

Meegekregen dankzij de vrouw des huizes. Taylor behoort, met onder andere Beyoncé en Lorde, tot één van de weinige mainstream popartiesten waarvan ik het niet erg vind om ze af en toe te horen. Net als hen heeft ze toch altijd een eigen geluid gehad; nergens speciaal, maar in tegenstelling tot vergelijkbare artiesten valt hun muziek wél van het gros te onderscheiden, en niet enkel omdat ze een apart stemgeluid heeft of iets dergelijks. Zover het mogelijk is binnen het genre deed Taylor haar eigen ding. Vaak wat te zoet voor mijn smaak (met name de singles), maar afijn.

Met dit album lijkt ze spijtig genoeg elke vorm van eigenzinnigheid compleet achter zich te laten. Weg is de leuke mix tussen country en hedendaagse popmuziek. Die was al op Red ver te zoeken, maar desalniettemin was de invloed nog aanwezig. In plaats daarvan krijgen we een mainstreamversie van de recente revival van synthpop uit de jaren 80 voor de kiezen. Een rehash van een rehash dus. Denk aan La Roux of Robyn, maar dan mierzoet en zonder de scherpe randjes die in hun muziek al vaak ontbreken.

Voor mij blijft er dan eigenlijk niets meer over; als dit blijvend haar nieuwe stijl is, is het in ieder geval duidelijk dat ze deze alles behalve eigen gemaakt heeft. 1989 lijkt zoveel mensen aan te willen spreken dat het mij verbaast dat het nog iemand aanspreekt. Een zwaar oppervlakkig album zonder enige vorm van integriteit en persoonlijkheid, en in tegenstelling tot haar eerdere werk blijft het ook niet bij enkele catchy singles. Ook wel vergelijkbaar met vanille-ijs; op zich niets mis mee, maar een smaakje ernaast of een extra sausje eroverheen had het een stuk spannender en smakelijker kunnen maken.

Goedemiddag om te lezen dat deze oppervlakkige artiest van Spotify is verwijderd.

'Blank Space' is trouwens ook echt een pareltje van hier tot Tokio. Ik vond 'm eerst vrij standaard, op de productie na, maar ritmisch is de zang zo ontzettend tof. Ja, die parlando-neigingen van Taylor zijn heel, heel tof. Hartje en alles

Ik verhoog naar 4,5*. Ook na maanden luisteren blijven er aan dit album nog boeiende dingen te ontdekken.
Fantastische popmuziek. Vooral het rijtje 1 t/m 6 mag ik zeer graag horen. In mijn ogen een van de weinige megasterren die het succes kwalitatief gezien echt verdiend. Samen met Lorde en Beyoncé oa. behoort Taylor Swift tot een select groepje mainstream artiesten die qua melodieën, productie en songwriting op een bijzonder hoog niveau zitten. Helaas krijgt haar muziek van veel mensen nog steeds het zeer onterechte stigma goedkope (tiener)pop.

Wat Gretz zegt, minus die verhoging naar 4.5, want zo ver wil ik (nog?) niet gaan; daarvoor vind ik een deel van de nummers de tweede helft net niet bijzonder genoeg voor. Helft 1 t/m 6 is hier ook favoriet, maar liedjes als 'I Know Places' en 'Clean' zorgen ervoor dat de tweede helft ook absoluut de moeite waard is.

Slowgaze, ik moet het je nageven, blank space vind ik een leuk liedje. Het oefent een of andere aantrekkingskracht op mij uit. denk, de 'oriëntatie-loze' staat waarin je jezelf aantreft vlak nadat de film in de bioscoop is afgelopen. Fijn, makkelijk en verslavend.

De nieuwe stijl die Taylor zich hier aanmeet doet denken aan Churches. Bevalt prima!

Fijne muziek voor bij de afwas

Ik vind het een mooie album met een andere kant van Taylor. Er zitten wel dergelijke liedjes die me doen denken aan haar vorige albums.

Nou goed, ik werd door een bepaalde user gevraagd om dit eens een luisterbeurt te gunnen. Ik vind het vooral behoorlijk saaie muziek. Aardig voor op de achtergrond, maar niet iets waar ik van kan genieten. Kleurloos is the name of the game hier Goed geproduceerde popdeuntjes, beter dan ik verwacht had, maar nog steeds klinkt dit als de zoveelste fabrieksmatige popster.

Die bepaalde user moet even met de deken over zijn hoofd heen huilen.

Fok alles, ik draai deze zo vaak dat die verhoging gerechtvaardigd is. Geweldige plaat.

Dan kan ik niet achterblijven! Ook in huize Teunnis ligt de airplay van dit album belachelijk hoog.

Ben wel benieuwd naar een wat uitgebreide mening van een van jullie. Ik vraag me af wat jullie nou zo goed vinden aan dit album. Ik hoor namelijk enkel een vrij middelmatig popalbum.

Toen ik van de brugklasleeftijd was, kocht ik een of twee cd’s per halfjaar (dit is een schatting, maar volgens mij klopt het wel) en luisterde die keer op keer, en zelfs als ik ze eerst niet zo goed vond, draaide ik ze tot ik ze goed vond. Toen ik rond mijn veertiende, vijftiende een grotere interesse in popmuziek kreeg, als in: ik kreeg zin om veel meer muziek te ontdekken, werden dat drie of vier cd’s per halfjaar (wederom: een schatting), die ik natuurlijk ook zo vaak draaide tot ik ze heel goed vond. Waiting for the Sirens’ Call van New Order bijvoorbeeld, dat ik nog altijd een fijn (edoch allerminst spectaculair) album vind, heb ik gewoon zo vaak gedraaid dat de plaat me zo goed valt dat ik toch dat halfje extra heb gegeven, toen ik eenmaal op MusicMeter was beland. Ik ben nog altijd iemand die rustig zijn nieuwe cd’s wil luisteren, en ze ook graag blind koopt. Zelden luister ik vooraf of de cd wat voor mij is, nee, ik koop ‘m gewoon en zie dan wel. En hoewel ik al geruime tijd veel meer muziek koop dan eerst, hou ik het graag bij twee, drie cd’s per week, zodat ik de muziek rustig kan leren kennen. Voordeel daarvan is dat ik albums ook vaak de ruimte geef om te, ik weet dat het een naar woord is, groeien.

Zo heb ik 1989 van Taylor Swift een kans gegeven. Eind vorig jaar beviel eerste single ‘Shake It Off’ me erg goed. Tweede single ‘Blank Space’ vond ik toen die uitkwam een beetje een tegenvaller, een nogal gewoontjes klinkend liedje, maar ik bleef ‘m af en toe toch opzetten. Toen begon me op te vallen wat een goed liedje het eigenlijk is: fijn refrein (die ‘I love the game!’ doet het hem), en vooral: de ritmiek van de coupletten. Na ‘Blank Space’ en ‘Shake It Off’ zo vaak te draaien werd het tijd dat ik 1989 maar eens kocht. Sommige liedjes vielen gelijk goed (‘Out Of the Woods’ is en blijft een pareltje, ‘Clean’ ook), en andere klonken ontzettend gewoontjes; ‘Style’ bijvoorbeeld. Maar 1989 bleek na catchy, goed in het gehoor liggend en vrolijkmakend ook over een zekere diepte te beschikken, over details om te ontdekken. De laatste zinnen van de coupletten van ‘Style’ bijvoorbeeld, hoe Swift daarin op een andere zanglijn overgaat, ik vind het erg mooi. De synthbas onder ‘Stay’ is ook zo’n mooi detail, dat goed samenvalt met de springerige akoestische gitaar en de hook.

Langzaam bloeiden zo alle liedjes op. ‘Wildest Dreams’ bijvoorbeeld klonk aanvankelijk als het typische soort weidse neo-eightiespop waar al zoveel van is gemaakt, maar langzaam bekroop het nummer me echt, met dank aan de brug die het nummer bijna laat kantelen, zonder dat dat aanvankelijk echt opvalt. Die combinatie van diepte, details om te blijven ontdekken, goed in het gehoor liggen en erg vrolijkmakend zijn, heeft ervoor gezorgd dat ik 1989 zo vaak heb gedraaid en nog altijd geregeld draai. Dat is niet meer ‘zo vaak draaien tot ik ‘m goed vind’, maar wel zo vaak geluisterd hebben dat ik dit album graag dat halfje meer geef.

Ook de uitstekende teksten (Swift is een aanzienlijk betere tekstschrijver dan wat tegenwoordig voor authentieke singer-songwriters door moet gaan) dragen bij aan de vreugde. Zelfspot en humoristische observaties (‘He said ‘what you heard is true but I / can’t stop thinking about you’ / and I, I said ‘I’ve been there too a few times’’) kruiden de al niet misselijke plaat. Echt niet alles is even goed, maar daar staat tegenover dat elk liedje wel een of twee details of wendingen hebben die voor net dat beetje meer zorgen. Betere ‘echte’ popplaten heb ik de afgelopen tijd niet gehoord, hetzij uit de mainstream-, hetzij uit de ‘alternatievere’ (voor zover dat adjectief wat waard is) hoek. Ik hou zelf in elk geval ontzettend van 1989.

Goede recensie, leuk om te lezen.

Mooi zo. Verhoog je stem nu maar met 2,5e ster.

Leuk om te lezen, Slowgaze. Je somt precies (een aantal van) de punten op waar de meeste mensen aan voorbij gaan. 'Klinkt lekker, geen diepgang' is vaak de strekking, maar dat is echt onzin. Ja, de nummers zijn verdomde pakkend, maar dat zit hem in véél meer dan catchy deuntjes. Het zit hem bij haar voor een groot deel ook in de kleinste zaken die je pas na vele luisterbeurten zult ontdekken - een zuchtje hier, een seconde stilte daar, een ritme dat nét iets anders loopt dan je zou verwachten, een woordspeling, enzovoorts. Ze is echt briljant in wat ze doet en een van de beste songschrijvers van onze tijd.

Zelf heb ik haar enkele jaren geleden via een liveconcert op MTV (het kan nog...) ontdekt. 'Klonk lekker', met name het nummer Long Live, dat nog altijd mijn absolute favoriet is. Hoe ze het bijna letterlijk uitschreeuwt van levensvreugde in dat nummer bezorgt me nog elke keer kippenvel, die laatste minuut met name. Dat hele album, Speak Now, zal waarschijnlijk ook voorgoed mijn nummer 1 blijven. Niet toevallig ook het enige album dat ze helemaal alleen heeft geschreven.

Ook een van mijn favorieten. Inderdaad vanwege het ritme en de zang, maar ook vanwege de zelfspot n.a.v. haar vaak aangehaalde liefdesleven: "...Cause you know I love the players / And you love the game." - briljant in zijn envoud.

Ik verbaas me er trouwens over hoe krankzinnig vaak die video is bekeken: 1.176.924.509 and counting, een dezer dagen de nummer 2 achter *kuch* Gangnam Style. Voor mijn gevoel was het helemaal niet zo'n grote hit...

In Nederland niet, nee...

Fijne recensie Slowgaze! Een heldere uiteenzetting die precies aangeeft wat er zo goed is aan Taylor Swift en haar nummers en waarom ze dus volkomen terecht de populairste solo-artieste van dit moment is.

Shake It Off, Blank Space en Style zouden op grond van de fenomenale songwriting + productie wel verdienen om uit te groeien tot evergreens. Afgaande op de YouTube-views lijkt dat wel te gaan lukken.

Style zie ik toch niet echt een evergreen worden. Shake It Off en Blank Space wel ja.

'Style' is juist mijn favoriet van de singles.

Ik begrijp niet waarom Taylor Swift nou opeens zo opgehemeld wordt. Ik vind haar nummers niet beter dan die van de gemiddelde popartiest. Opmerkelijk dat heel veel mensen (incl. Ryan Adams) er wel zo over denken. Misschien dat het kwartje bij mij ook ooit valt.