Songs: Ohia - Didn't It Rain (2002)

Weet iemand misschien wie de 2e stem van Steve Albini's Blues doet?

Michael Hurley?

In eerste instantie zou je denken dat Didn't It Rain enkel bestaat uit 1 ontzettend lang nummer. Het kost wat moeite om de nummers van elkaar te onderscheiden, het lijkt op het eerste gehoor dan ook wat eentonig. Maar als je wat intenser luistert zullen de nuance verschillen wel duidelijk worden en zal één van de mooiste openingen die een nummer kan hebben je niet ontgaan:

When I die put my bones in an empty street
To remind of how it used to be

Volgens mij Steve Albini

Het titelnummer alleen al maakt korte metten met 'The Lioness' (en ik hou van die plaat). Om maar te zeggen, 'Didn't It Rain' is een wel héél sterke prestatie van de heer Molina.

Samen met The Lioness het beste werk van Jason. De melancholische sfeer is zelden zo goed op me overgekomen. Bij ieder volgend nummer word je weer dieper in zijn wereld gezogen, en steeds ga je jezelf heftiger tegen zijn wereld verzetten. Een overweldigende ervaring.

4.5*

Momenteel ben ik redelijk in de ban van Songs: Ohia. Begin 2007 hoorde ik voor het eerst The Lioness, en op dat moment kon ik er niet zoveel mee. Sindsdien elk jaar zo'n 2/3 keer gedraaid, tot deze week het kwartje opeens viel. Gelijk op zoek gegaan naar meer werk, met als resultaat deze Didn't It Rain.

Eerder genoemde plaat is wat mij betraaft iets evenwichtiger, maar de uitschieters hier zijn echt ontzettend goed (Steve Albini's Blues, Blue Factory Flame, Two Blue Lights en Blue Chicago moon). Dat spaarse gitaarwerk.. zó mooi.

Ik ga maar eens verder met het uitpluizen van zijn universum, al bekruipt het gevoel me dat ik deze nog lang niet helemaal doorgrond heb.

Vijf uitschieters op zeven nummers? Lijkt me anders aardig evenwichtig

Eh ja foutje, het moeten er vier van de zeven zijn. Nog steeds niet verkeerd eigenlijk

Albums vier jaar prijkt er de 5* boven mijn naam in de comments en al evenveel jaar vind ik dit het beste album allertijden. Sowieso is mijn top10 niet zo snel aan verandering onderhevig maar ik zie nog geen enkele reden om Didn't It Rain in te gaan wisselen. Het is tevens nog steeds (na 4 jaar) niet uit te leggen waarom Didn't It Rain beter is dan alle andere albums waar ik op heb gestemd, dus die verklaring gaan jullie ook niet krijgen vrees ik. Ik hoop dat de positie in mijn top 10 volstaat.

PS: wat is er gebeurd met de altijd zo productieve Jason Molina? Hij had voor 2009 en 2010 een zwik platen aangekondigd, maar sinds zijn ziekte (welke ziekte) in maart 2010 heb ik niets meer vernomen, oftewel sinds Molina & Johnson was gecanceld van een festival in Utrecht.

"No matter how dark the storm gets overhead
they say someone’s watching from the calm at the edge
what about us when we’re down here in it??
we gotta watch our own backs"

Misschien wel de beste zinnen die ooit een album hebben geopend. De sfeer is gezet, en de luisteraar weet dat dit geen muziek gaat worden om op een zwoele zomeravond met een wijntje in je hand op de achtergrond aan te zetten.

"if i see you struggle and givin all that you got
i see you work all night burning your light to the last of its dim watts
i’m gonna help you how i can, if you see me struggle all night
and give me a hand cause i’m in need, i’ll call you friend indeed
but i’m going to watch my own back"

Wanneer ik Molina deze zinnen uit hoor spreken krijg ik kippenvel. Nooit is een emotie of belofte zo eerlijk en oprecht op me overgekomen. Nooit eerder raakte het me zo en wanneer hij dan zijn laatste zin uit "But I'm gonna watch my own back", dan breekt er iets in me.

Een half puntje erbij, en naar de eerste plaats in mijn top 10.

5*

Toch wel meer waard dan de 3.5* die ik hier eerst had staan. Steve Albini's Blues
staat op gelijke voet met het beste werk van Will Oldham.

wat een plaat Op korte tijd helemaal verslaafd geraakt aan deze en The Lioness. Moet ongeveer de enige plaat zijn die ik met gemak tweemaal na elkaar opzet. Meeslepende melancholie die je bij je nekvel grijpt gedurende een dikke 43 minuten. Heel de plaat is van een gelijkwaardig niveau vind ik. Geen uitschieters zou je haast denken, maar neen deze plaat is gewoon 1 lang hoogtepunt zonder dipje of zelfs iets minder nummer. Oh wat ben ik blij dat ik deze muziek heb leren kennen. Potentiële kandidaat voor een nummer 1 positie in mijn top 10.

Ik zal je niet tegenhouden

Een kile grijze plaat, die je meevoert door een donkere stad waar het erg koud is.
Pakkende akoestische gitaarriffs en een fantastiische zanger (en zangeres) meer heeft Songs: Ohia niet nodig om een pakkende plaat te maken, die als enigste minpunt heeft dat het af en toe wat te eentonig wordt. 4*

Wat is er nog te zeggen over Jason Molina en zijn Songs: Ohia. Ook met Didn’t Rain bevestigt hij zijn status van ongeëvenaard tekstschrijver en neerslachtige sfeerschepper. Zwakke nummers staan er niet op dit album en met het titelnummer en het wat stevige Ring the Bell bevat dit album ook een aantal van zijn beste nummers. Hoewel ik niet al zijn albums als een kip zonder kop waardeer met de hoogste sterrenaantallen, zie ik hem wel degelijk als een gigant en hoop ik hem ooit een keer live te kunnen aanschouwen.

Gisteren bereikte mij het trieste nieuws, dat Jason Molina 1 maand geleden is overleden, zoals ik begreep heeft die er zelf een einde aan gemaakt.
Ben al jaren een groot liefhebber van zijn oevre, zoals mijn voorganger schreef, ik hoopte ook al een lange tijd hem eens live te aanschouwen, helaas zal dit niet meer gaan gebeuren.
Ga komend weekend deze cd aanschaffen.

Hij heeft zijn organen kapot gemaakt door jarenlang alcoholisme. Maar dat is wat anders dan zelfmoord plegen.

Deze schuift weer wat omhoog in mijn top 10. Pijnlijk mooi album, zeker niet voor elk moment geschikt. Als JM de laatste woorden van Blue Chicago Moon zingt, is het net of hij het tegen mij heeft. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik hem in 2007 solo heb zien spelen op Crossing Border.

Wauw wat goed dit, de eerste plaat die ik 5 sterren geef na een paar luistebeurten, ook direct plaats 1 veroverd in mijn top 10. Hoop dat het album me weet vast te houden. Stuk voor stuk prachtnummers met een heerlijk donker gevoel.

Er komt een deluxe edition
Songs: Ohia - Didn't It Rain (Deluxe Edition) :: Secretly Canadian - secretlycanadian.com

Dan krijgen we dit er dus boven op:
Ring The Bell- Working Title: Depression No. 42
Cross The Road, Molina- Working Title: Chicago City Moon
Blue Factory Flame
Two Blue Lights
Blue Chicago Moon
The Gray Tour- Working Title: Waiting It's Whole Life (Later Re-Recorded for The Gray Tower 7")
Spectral Alphabet (Later Re-Recorded for Pyramid Electric Co.)

Ben benieuwd of ik hem nog een keer ga kopen..

Hmm, interessant! Ik vind de prijs meevallen en het is één van mijn favoriete albums aller tijden dus ik ga hem wel kopen denk ik. Ik heb hem al op CD maar zou een dergelijke mooie hoes graag op LP willen en een 2xLP voor twintig dollar vind ik alleszins meevallen.

Ik heb wel eens gelezen dat Jason Molina zich met Didn't It Rain door zijn depressie probeerde te schrijven. Dit album snijdt diep, zeer diep. Zelden heb ik zo'n beklijvende en donkere muziek gehoord.

Meesterlijk ook hoe Molina zijn eigen gemoedstoestand akelig precies kan koppelen aan z'n omgeving. Een omgeving waar hij een soort haat-liefde verhouding mee heeft. Ik waan mij haast in Midwesten, met haar zware industrie op de oevers van de Grote Meren, de roestige staalmolens die al jaren in verval staan, de steekvlammen en zwarte roetpluimen van de fabrieken. Didn't It Rain voelt aan als een manifest van de terneergeslagen fabrieksarbeider die door het leven werd bedrogen. Molina kleedt zijn teksten aan met een gigantische dosis couleur locale. Zwart en wit, de kleuren van de hoes. En blauw, het alomtegenwoordige blauw...

I fly the cross of the blue factory flame
Stitched with heavy sulpher thread
They ain't proud colors but they're true colors of my home

De aanwezigheid van die omgevings -en natuurelementen geven Didn't It Rain een haast transcendente kwaliteit. Koppel dit aan de zwaarmoedige en persoonlijke teksten van Molina en je krijgt een mysterieus, duister geheel.

Luisteren naar Didn't It Rain is een heuse beleving. Zo intens, zo mystiek. Dit album grijpt je bij je strot, gaat door merg en been en laat je nooit meer los.

Iemand hier die de deluxe editie van dit album heeft? is het de moeite om het te kopen (extra materiaal, verpakking,..)? Ik ben aan het twijfelen tussen de originele editie en de speciale uitgave

Hoh, wat zijn de 3 laatste nummers toch wonderbaarlijk. De heer Molina was werkelijk aan het pieken in de periode 2000-2002. Werkelijk een fenomenaal album. Na al die jaren niets aan magie ingeboet.

Inderdaad! Vind dit ook nog steeds zijn beste plaat, al staan mijn favoriete Ohia track, Whenever I Have Done a Thing in Flames, op Protection Spells (2000), een prachtige improvisatieplaat.

Dit kan ik enkel maar beamen. Een buitengewoon artiest!

Nu je dit zo beschrijft; waarom heb ik dit nooit beluisterd? Laat het mij breken.

Jason Molina mijmert en musiceert, Didn't it Rain levert het meest persoonlijke album van Songs:Ohia op. Het geheel voelt spontaan aan, hij zou evengoed zijn gitaar kunnen opgepakt hebben en drie kwartier aan het improviseren geslagen hebben. Dit is muziek uit het hart van het soort persoon die zijn gitaar een naam geeft, iemand die wakker wordt en gaat slapen met de muziek, een man die de muziek weer tot kunst opwaardeert en daar schijnbaar enkel zijn akoestische gitaar en minimale begeleiding voor nodig heeft. Het onvervalsbare geluid is kaal maar o zo warm en sfeervol. Het heeft een speciaal soort album nodig om een mens te herleiden tot een hoopje organen waar de spieren plots geen invloed meer op hebben. Gewillig laat ik mij dan onderuitzakken in de zetel, op de metro of waar dan ook. Didn't it Rain maakt alle plaatsen waar ik ben in die drie kwartier ineens veel intrigerender en mysterieuzer. Dit is een nachtplaat, een soundtrack voor de ongelijke keien in smalle steegjes bij het vaal oranje licht van een straatlantaarn terwijl Molina huilt naar de maan. Didn't it Rain schept schoonheid uit ellende alsook uit zijn troosteloze omgeving. Laat het duidelijk zijn: Molina is een dichter en het album leest als een gedichtenbundel; de teksten zijn droevig maar hoopvol. Hij zingt met passie over de troosteloze geïndustrialiseerde landschappen en de nachtbussen van Chicago en Indiana. Didn't it Rain is niet het zoveelste album dat een platform vormt om deprimerende teksten op los te laten. Dit is veel genuanceerder. Molina vraagt begrip voor zijn depressie maar ziet licht aan het einde van de tunnel. Blue Chicago Moon zou even goed over iedereen zijn of haar leven kunnen gaan, met al de tegenslagen en gelukkige momenten erbij. Muziek die op het bot snijdt is zeldzaam. Na Ghost Tropic is dit de tweede plaat van Songs:Ohia die ik koester. Ik moet maar naar de prachtige hoes kijken en ik weet dat muziek niet echt mooier kan worden.

Inderdaad heel puur, naturel, kaal. Zoals "Pink Moon" van Nick Drake (maar dan anders). Prachtig!