Coys
Weer een erg mooie plaat in een reeks van oudere platen die ik nog niet kende van deze geweldenaar. Je weet altijd wel wat je van hem kan verwachten, maar toch weet hij er altijd wel een unieke draai aan te geven per album. Dit album klinkt zo op het eerste gehoor zelfs als zijn donkerste, vooral ook omdat de instrumentatie heel minimaal is. Wat dat betreft spant deze wel de kroon van al zijn minimalistische uitstapjes. De vaak drukkende, ijle sfeer is in ieder geval weer prachtig, en dit is misschien het beste wat hij heeft gedaan voor The Lioness. Hoewel deze in hetzelfde jaar is uitgegeven, ook met Ghost Tropic, denk ik wel dat dit eerder uitkwam. Dat hoor je op zich aan de kwaliteit van de opnames. Die is op die andere twee van dit jaar beter. Die mindere kwaliteit zorgt hier wel voor de heel mooie sfeer.