R.E.M. - Monster (1994)

Beetje moeilijke plaat dit. Crush With Eyeliner, Bang And Blame, Circus Envy en Let Me In zijn huizenhoge favorieten, maar Star 69, Tongue en Strange Currencies doen me veel minder... Voor de rest hangt het er een beetje tussen in.

De tekst van Let Me In, dat over Kurt Cobain gaat, als ik het goed begrepen heb, is trouwens prachtig:

Yeah, all the stars drip down like butter,
Wromises are sweet,
We hold out our pans, lift our hands to catch them.
We eat them up, drink them up, up, up, up

Hey, let me in.
Hey, let me in.

I only wish that I could hear you whisper down,
Mister fisherman, to a less peculiar ground.
He gathered up his loved ones and he brought them all around
To say goodbye, nice try.

Hey, let me in. yeah yeah yeah
Hey, let me in. Let me in.

I had a mind to try to stop you. Let me in. Let me in.
I’ve got tar on my feet and I can’t see.
All the birds look down and laugh at me.
Clumsy, crawling out of my skin.

Hey, let me in. yeah yeah yeah
Hey, let me in.
Hey, let me in. yeah yeah yeah
Hey, let me in.

----

Vooral dat laatste couplet. Wauw!

Star 69 en Strange Currencies zijn juist een paar van mijn favorieten van deze plaat. Toch in zijn geheel vind ik dit een minder R.E.M. album, ik zet het minder gauw op, vanwege het schelle overdrive geluid bij veel nummers. Dit past niet zo bij R.E.M. eigenlijk, maar het klopt zeker dat er geslaagde uitstapjes bij zitten. Opvolger "New Adventures in Hi-Fi" rockt stukken beter!

Ja vaak wordt dit gezien als een veel mindere plaat van REM. Ben ik het persoonlijk niet mee eens... Hij is heel erg anders, maar echt niet minder naar mijn mening. Personal favs: Star 69, Strange Currencies, Tongue. Ach eigenlijk allemaal wel... alleen de laatste 3 nummers vind ik echt wat minder.

Monster is echt een moeilijk album. Het haalt zeker niet het niveau van andere cd's van deze band. Er zit wel een zekere vertrouwdheid in, maar ook weer niet. Zitten niet echte pakkende nummers in die echt blijven hangen. 3*

Het lijkt er op dat er tien jaar geleden sneller opschudding kon ontstaan over een richting die een 'grote' groep in sloeg. Dit was in elk geval zo voor R.E.M. bij Monster. Na twee redelijk akoestische platen kwamen ze aandraven met een wall of sound van snerpende overdrive-gitaren. And i love(d) it!!

Eerst dacht ik dat R.E.M. even kwam meesurfen op de grungegolf, maar ik voelde ergens aan dat ik ze daarmee oneer aandeed. Pas later merkte ik dat ze voor Out of Time ook al dicht tegen het geluid van deze plaat hadden aangezeten. Dus eigenlijk was Monster meer een terugkeer naar de bron dan een vernieuwing. Het verschil met vroegere platen met dit geluid vind ik echter dat de songs op Monster veel volwassener klinken.

Het meest sta ik eigenlijk telkens versteld van de manier waarop Peter Buck met alles behalve ongebruikelijke akkoorden toch telkens weer uniek klinkende en zeer herkenbare riffs uit zijn gitaar tovert. Klasse!

In de meeste songs neemt R.E.M. een rock 'n roll/punk-houding aan: Take it or leave it, waardoor het zeker geen makkelijke plaat is geworden. Je moet je er in wroeten . Soms gaan ze wat uit de bocht, zoals bij track 3, King Of Comedy. Origineel, maar toch geen sterke song.
Mijn absolute favoriet op dit album is Bang and Blame. Wow! Zeer sfeervol in de strofes, rockend in de refreinen.
Let me in grijpt me nog steeds bij de keel. Prachtig eerbetoon aan 'de gevallen ster' Kurt Cobain.

Er staan helaas ook wat te voor de hand liggende songs op deze plaat. Songs waar ze iets teveel binnen de lijntjes kleuren, zoals Strange Currencies. Zo'n song doet me niet veel. Het is makkelijk scoren voor hen met zo'n song. Daardoor is het voor mij net geen klassieker. 4 *

Als afsluiter van mijn REM dagje dan maar de plaat der platen voor mij: 'Monster'. Niet dat ik het de beste plaat ooit vindt (zelfs niet de beste van REM), maar het was wel mijn allereerste CD die ik zelf kocht! Het waarom zal ik nu uit de doeken doen.

Mijn REM liefde werd vroeg geboren en aangewakkerd door mijn oudste zus, die zo'n beetje alle platen van de band had gekocht na het succes van Out Of Time. Toen ze in '94, na het beluisteren van een aantal nummers, me vertelde dat ze 'Monster' niet ging kopen ('te hard', of zo) viel mijn wereldje in duigen. Maar niet voor lang, want van wat zuurgespaarde centen heb ik toen maar mijn eigen stereotoren gekocht. (Eigenlijk moet ik haar dus dankbaar zijn.) Uiteraard werd de eerste plaat 'Monster'.

Vanaf de opener 'What's The Frequency, Kenneth' knalt het album je boxen uit en je oren in, het is werkelijk de perfecte opener. Rauw, snel maar toch op een bijzondere manier melodieus. Het beste nummer van de plaat als je het mij vraagt. Wat volgt zijn nog een paar echte toppers (Crush With Eyeliner, Strange Currencies, Let Me In en Circus Envy zijn favorietjes), het wel erg dubieuze 'Tongue' wordt ze dan ook vergeven.

Een topplaat! 4,5 sterren.

Volgens mij ben ik een van de weinigen die Tongue een van de mooiste nummers van deze plaat vind.

Voor mij blijft het toch mijn minst favoriete album van deze band. Er staan best een paar zeer aardige songs op dit album, maar daar tegenover staan er ook een paar die me helemaal niets doen.

Zwaar onderschat meesterwerk.

Superalbum van deze supergroep. Echt alles vind ik steengoed. Favorieten: What''s the frequency, Strange currencies, Tongue en Bang and blame. 5*

Een monster van een album!

das positief bedoeld btw en slaat zowel op het rauwe rock geluid als dat ie door mij monsterlijk goed gevonden wordt

Zeker niet, ik vind dat ook een goed nummer, evenals Bang and blame, Let me in en Strange currencies (tja, ik ben zo iemand die Everybody hurts ook nog steeds fantastisch vindt). Met name in het begin iets te veel weinig overtuigende nummers. Zoals al eerder opgemerkt: New adventures in hi-fi is stukken beter. 3½*

Ik vond dit een beetje een teleurstelling bij het voorgaande werk van R.E.M., er staan zeker wel een aantal goede nummers op maar dan houd het ook wel weer op. Het is ook bijna niet mogelijk om het voorgaande album "Automatic for the people" en natuurlijk niet te vergeten de albums daarvoor te evenaren.
Maar "Monster" krijgt van mij nog het voordeel van de twijfel.
Ik vind dat na deze cd het pas echt bergafwaarts is gegaan met R.E.M. en eigenlijk maar weinig pakkende songs hebben gemaakt wat ze vroeger nou juist zo goed konden. Ik vind dat het vandaag de dag een beetje ingedutte band is geworden, en mijn interesse voor R.E.M. die ik wel een tijd heb gehad is dan ook bijna totaal verdwenen.
Ik vind het gewoon geen spannende en enerverende band meer.

Tegenvallend album, zo na die geweldige "Automatic for the People". R.E.M. riep in de pers dat dit een echt rock album zou worden (met zelfs punk-achtige trekjes), maar da's toch een beetje mislukt.
Er staan prima nummers op zoals "Crush with Eyeliner" en "Bang and Blame", maar b.v. "King of Comedy" is verschrikkelijk.
3*

Matig album van R.E.M, ik heb hem destijds gekocht maar draai hem eigenlijk nooit.

Herkenbaar, ik heb precies hetzelfde. Maar nu ik zo de tracks weer eens bekijk is het album zo slecht nog niet. De singles 'Bang and Blame' en 'Strange Currencies' vind ik zeer matig en 'Star 69' en 'I Don't Sleep I Dream' vind ik maar zo-zo. Maar de rest vind ik eigenlijk best te pruimen: 'What's The Frequency' is een van hun beste hits en vreemde eenden als 'King of Comedy' en 'Tongue' zijn sterke nummers. Enige nadeel is dat er door Peter Buck vaak op een zelfde 'simpele' manier gerockt wordt, als u begrijpt wat ik bedoel 3,5* lijkt me een prima score.

Ik draai dit album ook nog maar amper. Wat de vorige 2 heren schreven is idd erg herkenbaar. En wat had ik graag gewild dat ze meer nummers gemaakt hadden als What's the Friekuency, Kenneth?( ) Zo heerlijk rauw en dat valse gitaartje maken het nummer tot een perfect geheel. Strange Currencies is ook zeker een favoriet van me, heerlijke intens gezongen ballad zoals we van meneer Stipe gewend zijn. Ik zweer bij dat soort nummers.

Bang and Blame, Tongue en Crush With Eyeliner blijven ook toppers wat mij betreft. Al met al toch een dikke 3,5*.

Vooral Bang and Blame viel me toentertijd op, vanwege het hoge Losing my Religion-gehalte waar ik hem op vond/vind lijken..qua zang/melodie stijl...lastig uit te leggen..maar vast wel iemand die het zelfde vindt...toch?? iemand??

En verder What's the frequency, Kenneth klonk wel lekker rockerig..

Zekers, het couplet heeft erg veel weg van Losing my religion.

Een redelijk goed album, maar ingeklemd tussen zulke toppers als Automatic for the people, New adventures in hi-fi en Up is dit ontegenzeglijk de zwakke broeder. Niettemin een aantal sterke songs, zoals Strange currencies, Tongue, Let me in (!) en het al genoemde Bang and blame.

Ik ben ooit gaan luisteren naar Yo La Tengo en Modest Mouse, omdat ik eens las dat dit twee van de meest favoriete bands waren van de leden van R.E.M. Ik heb het nalatenschap van deze bands eigenlijk nooit zo teruggevonden bij R.E.M., maar nu zit ik te luisteren naar From a Motel 6 (het tweede nummer van Yo La Tengo - Painful, 1993) en moet ik wel héél erg aan Monster denken. Eigenlijk is dat best wel bijzonder: R.E.M. kunnen betrappen op, op laten we zeggen 'jatwerk'. Dit album Monster is in mijn ogen nog steeds een mindere broeder in de discografie van de band. De albums die er direct voor en na komen zijn echt mooier en van een hoger niveau.

Toch wel een goede plaat. Net weer gedraaid na pakweg twee jaar. Hij blijft overeind na al die jaren.
Crush with Eyeliner, Let Me In en You zijn topnummers binnen hun oeuvre. Ook What's the Frequency en Bang and Blame zijn zeer genietbaar

Ik heb dit altijd een geweldige plaat gevonden. De opener hakt er natuurlijk meteen goed in en live komt het nog veel beter uit de verf. De live-DVD Road Movie bevat veel van deze plaat en dan blijkt dat de nummers staan als een huis hoor.

lijkt een beetje de vreemde eend in de bijt van de REM-collectie, maar is het toch niet, voor mij ligt dit album in het verlengde van Lifes Rich Pageant...

een pak goeie nummers, weinig verkeerds, maar inderdaad geen vintage-REM (o waarom, peter buck, waarom ben je gestopt met dat hemels gitaargepingel?)

let me in is een echte klassieker, het nummer raakt me telkens weer.

U mag er allen gerust een andere mening op nahouden, maar ik vind dit een MISSER van formaat !
Opener What's the freqency, Kenneth is zéér leuk en Bang and Blame vind ik één van hun leukste singles ooit. Tongue is zeer apart, maar voor de rest vind ik dit ONBELUISTERBAAR, dit is vuile garagerock (en God weet dat ik absoluut niet van kakafonische muziek hou !) en tja... ik heb dit album wel, had het met blind vertrouwen gekocht en zie.. hier heeft R.E.M. me voor de eerste keer redelijk teleurgesteld ! Dit staat stof te vergaren !
2.5 sterren voor de drie leuke tracks,( allez 4 eigenlijk ik vergat nog Crush with Eyeliner dat ook dik in orde is) is mij dan ook genoeg !

Je vergeet Strange Currencies. Typische Stipeballad, weinig mis mee dacht ik zo.

Het jammere van het album is, is dat er vier nummers opstaan die me helemaal niks doen. I Took Your Name, I Don't Sleep I Dream, You en de single Crush With Eyeliner. Alle 4 dodelijk saaie nummers.

Toch zijn er wel een aantal gruizige nummers die wel werken. Star 69 en Circus Envy zijn heerlijke snelle tracks, King of Comedy is ook erg interessant (al kan ik me voorstellen dat men dit niks vindt), en Let Me In is gewoonweg prachtig.

De rest is ook niks mis mee.

Ik zal wel de enige persoon op de wereld zijn die deze plaat vele malen beter vind dan z'n twee voorgangers. En zelfs ook iets beter dan de plaat die erna komt (die is bijna perfect, maar net iets te lang). Dit is na Up mijn favoriete R.E.M.-plaat van de jaren '90!

Gelukkig voor mij schijnt R.E.M. op z'n volgende plaat terug te keren naar z'n rauwe sound. Gelukkig maar, want Reveal en Around The Sun waren natuurlijk overgepolijste saaie draken, al had Reveal nog wel zo z'n momenten.

Nee, ik ben een groot R.E.M.-fan en heb nooit begrepen waarom van hen altijd verwacht wordt dat ze harmonieuse troostende ballads moeten maken. Vanaf het begin van hun carriere hebben ze geexperimenteert met stijl en sfeer en dat is een van de redenen waarom ik ze zo waardeer. Het draaien van hun platen is altijd een kleurrijke en fascinerende ontdekkingstocht!
Ik denk dat het oneerlijk is dat, omdat enkele van hun numemrs zulke grote hits zijn geworden, te zeggen dat de stijl van die nummers hun eigenlijke aard is en elk ander ding wat ze doen een poging om daaraan te ontsnappen.

Natuurlijk heb ik groot respect voor een plaat als Automatic. Nummers als Sweetness Follows en Drive raken mij zeer. Maar ik zet veel liever Monster op, dat brengt tenminste een beetje leven in de brouwerij!

Sorry voor dit wat onsamenhangende betoog. Maar als het over Monster gaat word ik altijd een beetje furieus omdat het hier naar mijn idee gaat om een van de meest ondergewaardeerde meesterwerken allertijden! Voor mij is het een uiting van ongekend pure creativiteit, energie en inspiratie. Hopelijk wordt deze plaat over een jaar of tien 'herontdekt' als cultklassieker ofzo. Dat is namelijk wel het minste dat het verdient!
(Al was het maar omdat het een conceptplaat over orale seks is.)

Ik snap de dieptepuntredenaties rond Monster ook nooit zo. R.E.M. is voor mij een band die in twintig jaar een hele reeks aan prachtige liedjes heeft afgeleverd. Hun albums zijn altijd van hoog niveau, maar bevatten in de meeste gevallen ook wat mindere nummers. Slechts Murmur en Document halen wat mij betreft écht een constant hoog niveau.
Tot die hele rij andere albums hoort voor mij Monster. Niet het hele album is supersterk, maar nummers als What's the Frequency, Kenneth?, Crush with Eyeliner, Strange Currencies, Bang and Blame en Tongue zijn meer dan in orde. Voor mij doet Monster in elk geval keurig mee in de REM-middenmoot met een score die ergens tussen de 3.5* en de 4* zweeft.

Je haalt er nèt die nummers uit die ik ook sterk vind.
Doe er misschien nog Star 69 bij vanwege de funky groove...

en dan kom ik op 6 goede nummers op 12.
Puur wiskundig is dat precies de helft.

Ik gaf eerder al 2.5 ster en heb misschien ietsiepietsie ontgoochelend gereageerd (understatement dit hier haha) maar een redelijk mens kan zijn mening een beetje bijsturen en kijk, ik ga van 2.5 ster naar 3 volledige sterren, maar vrees dat ik dan echt wat deze toch wat halfbakken plaat aan mijn plafond zit.

*** drie dus maar!