Van Hunt - On the Jungle Floor (2006)

Die ene met alleen maar hoofdletters, argh

Wat vraag je dat trouwens subtiel

Laten we het alleen over het album hebben

Ik wacht

ik zal in mijn vakantie maken, daarna zal ik de recensie hier plaatsen.

Stond een interview in de OOR van hem, ik ben achter de muziek aangegaan, en het bevalt me, dit gaat allicht een van mijn favorieten van 2006 worden!

you betta!

Wel aardig album, kan de waardering wel begrijpen aangezien ieder nummer wel wat heeft. Alleen te slick en weinig verassend voor mij. Gaat daardoor teveel langs me heen. Muzikale invloeden van klassieke soul/funk worden bij elkaar gebracht, doe mij alleen liever die klassieke varianten.

Wat een discussie over dit album, zeg. Laat maar even luisteren dan. Kom later wel terug. Heb ook dat interview in Oor gelezen en het klinkt allemaal wel goed: beinvloed door sly stone, prince, lenny kravitz, maar ook de whitestripes.

En vast ook Curtis Mayfield en voor ''Suspicion (She Knows Me Too Well)'' James Brown.

Ik word hier wel heel erg benieuwd naar Enkel positief, waar je ook leest. Soul, funk, rock... mij lijkt het wel wat. Ik zal eens wat opzoeken, als dat bevalt, haal ik hem nog wel.

Er is hier een MusicMeter user blij

Sjonge zeg, het klinkt allemaal wel erg goed, soms word het iets té gevoelig, maar te weinig om me te irriteren. Ik begin nog voorzichtig met 4*, maar misschien worden dat er spoedig meer.

Being a Girl klinkt wel heel leuk, hier ga ik eens achteraan Ik vind het dan altijd wel jammer dat er gelijk met de naam Prince gegooid moet worden. Allebei goed, maar die vergelijking ken ik nou wel.

Zojuist het nummer Character gehoord: dat smaakt wel naar meer moet ik zeggen.
De vergelijking met Prince vind ik ook wel erg makkelijk gemaakt: ik vind Van Hunt toch beduidend anders klinken.

ow, maar dat is zeker zo. Het was meer een soort marketingtactiek om mensne aan het luisteren te krijgen.

Dit album verdient zekers de aandacht die het krijgt. Heerlijke soul met invloeden uit de jazz, funk en R&B. Geen enkel zwak nummer, erg sterke cd.

Ik zit te bedenken dat ik hier eigenlijk het nummer 'Ride, Ride, Ride' bedoelde. Kwam door de incorrecte tracklist op de gedownloade versie die ik toen nog had.

Soul en zeker R&B is niet mijn genre, dat zeker. Toch raakte ik geintresseerd in dit album nadat ik een interview in de OOR had gelezen, dat was niet zo zeer omdat het een goed album was maar meer doordat een zekere White Stripes werd genoemd, wat toevallig een album op nr. 1 heeft staan in mijn top10.

In mijn hoofd schetste ik een ideaalbeeld: Funk/Soul met de duidelijke rauwheid van the White Stripes. Wow! Dat zou fantastisch worden. Ik startte mijn Electronische Vriend(= computer) op en begon het grote boze internet door te zoeken voor de muziek van deze soul-zanger. Wie zoekt, zal vinden luidt het spreekwoord, en vinden deed ik.

Neen, het was niet mijn gedroomde White Stripes/Soul combinatie, maar toch had het iets speciaals, iets wat ik bij de meeste R&B zangers(Anthony Hamilton, Jamie Foxx, Brace, Alicia Keys) mis, iets dat het niet zo soft maakt. Deze Van Hunt kon soms, als hij dat wilde, jawel, een rocknummertje(Ride, Ride, Ride) zingen, een iets ruigere kant van de soul laten zien.
Erg ruig is het allemaal niet, maar ja het is Soul
Dat ik geraakt werd door deze zanger werd me ook duidelijk, hij zingt passievol, en soms hoefde hij niet zo'n Brace-stem(=na elke regel even doorhalen, uitrollen ofzo) op te zetten. The Night is Young is hier een perfect voorbeeld voor, fantastisch nummer, je krijgt de boodschap goed over.
Being A Girl is ook een erg mooi nummer,
She just can't help it being a girl,
she just can't help herself
Aan het begin van dit nummer doet Van me erg denken aan Michael Jackson in zijn topdagen, prachtig!

At the End Of A Slow Dance is ook weer zo'n nummer met een rock-randje, goed klinkt het zeker, daar kunnen we niet over twijfelen. Toch gaat dit nummer me soms lichtelijk tegenstaan. Wordt het te groots ofzo? Ik weet het niet.
Nee, ik vind zeker niet alles van dit album goed, Mean Sleep bijvoorbeeld. Het past makkelijk in de Top40 of de MEGA TOP 50, maar dat zijn nou niet de lijsten die ik op de voet volg en daar de hoogste nummers illegaal van download, zoals ik wel wat mensen uit mijn klas ken. Nee Mean Sleep doet het niet voor mij, Nikki Costa kan goed zingen, dat zeker, maar het is allemaal zo'n standaard duetje, wat sowieso niet echt mijn ding is.

Over het algemeen vind ik het zeker een goed album, zeker een van de beste in zin genre.
En toch, stiekem hoop ik dat Jack White deze jongen oppikt en ze samen een album maken voor ijzingwekkende soul, een schreeuwende Van Hunt, een krijsende Jack White, fenomenaal gitaarspel, kille rock, wat garage en bovenal de Soul-kijk op het leven. Of dit ooit werkelijkheid zal worden? Vast niet.
En 4* sterren voor dit album, vanwege een paar nummers die het niet voor me doen(Mean Sleep), maar zeker ook een paar pareltjes(The Night Is Young, Being A Girl).

LV.



Ps. Alle Essay-regels die ik op school heb geleerd toegepast !

Mooi stukje

Alleen is Mean sleep juist een prachtig nummer

ja die regels moet je toch een kéer toepassen

Het is toch niet mijn cd'tje geworden. Te weinig nog geluisterd om te stemmen, maar het is me toch te glad. Als de scherpe puntjes weggevijld worden, of er nooit geweest zijn, kan ik het gewoon niet hebben. Zie bv. nieuwe John Legend.

Ja inderdaad je beschrijft precies hoe het zit met soul/r&b, dat gevoel heb ik vaak ook.

Erg funky soulful weer Mr. Van Hunt!! En Prince? Ja, hij heeft wel Prince-trekjes, soms 'hoor' je Prince door de speakers, soms hoor je Prince 'instrumentjes/akkoorden', ik ga hem niet de nieuwe Prince noemen, maar het valt gewoon op.

Verder is het een verfrissende sound. Af en toe een beetje rockerig zelfs, maar vooral heel veel funk en heel veel gevoel.

Aldus Reijersen bij de mume-music awards.....

Al een behoorlijke tijd terug (noem het zeker meer dan een jaar) kreeg ik al eens een pm dat ik Van Hunt moest beluisteren.
Zoals eerder te lezen bij dit album ben ik begonnen met het nummer Character en daar bleef het weer bij terwijl ik dat een goed nummer vond.
Misschien een kwestie van luiheid, misschien toch een wat minder grote interesse in dit genre (mijn fanatieke Prince jaren liggen zeer ver achter me en ook Lenny Kravitz volg ik al wat jaartjes niet meer).
Toch vond ik het tijd worden om te kijken of ik inderdaad warme gevoelens kon opbrengen voor Van Hunt, en zie........... het antwoord is ja.
Het zit allemaal goed in elkaar, nergens geforceerd, nergens glad en het klinkt spontaan.
Dat ik hiermee niet terug gezogen ga worden in het genre zal wel een vaststaand gegeven zijn, maar dat mijn oude (waak-) vlammetje even flink oplicht bij dit album kan niet ontkent worden. Misschien gaat het dan toch weer wat vaker gebeuren de komende tijd. Wie weet


Ik heb mijn belofte Van Hunt te gaan beluisteren ingelost, nu jij nog je review!

Erg leuk dat je dit geluisterd hebt Aero. Die review gaat er zeker komen, mede omdat ik al mijn cd's opnieuw aan het bestemmen en recenserren ben.

Nog steeds een ijzersterk album van mister Hunt. Heerlijke eigen sound en weet op een erg origenele manier soul en funk te combineren. Vooral de uptempo songs zijn buitengewoon indrukwekkend en vooral erg lekker. De slowsongs bezingt de man met veel gevoel en het allertopst is wel het muzikale gedeelte van deze plaat. Dat zit allemaal tiptop in elkaar.

(Aero: de uitgebreide review komt er nog aan, echt waar! )

...ben eigenlijk wel benieuwd....naar de review dan... ...kijk dan wel of ik 'm eens ga luisteren...

Laat ik nu eindelijk maar eens mijn belofte aan aERodynamIC inlossen. Een uitgebreidere recensie van dit album dat sinds kort weer mijn top-10 ingekropen is.

Van Hunt heb ik eigenlijk geheel per toeval leren kennen. Ik liep eens doorde MediaMarkt in Amsterdam, bij de Arena. En in de genre-bakken bij soul lag de eerste plaat, Van Hunt, van Van Hunt. En altijd nieuwsgierig naar iets nieuws ben ik toen die plaat gaan beluisteren en, geloof het of niet, heb ik 'm toen niet gekocht. Het overtuigde mij niet.
Daarmee kom ik meteen op een andere item van de relatie tussen de muziek van Van Hunt en mij, ik heb altijd meerdere luisterbeurten nodig om zijn muziek te appreciëren.
Waardoor ik toch uiteindelijk overgegaan ben tot aankoop van de eerste plaat was vooral een reeks aan positieve recensies die ik las en de gok die ik daarna gewoon genomen heb. Echt vaak ligt Van Hunt niet in mijn cd-speler, maar als ik het hoor dan ben ik volkomen overtuigd, nog steeds.
In navolging van zijn eerste plaat was het natuurlijk logisch dat ik ook zijn tweede album onder gehoor zou gaan brengen. En gewend aan zijn stijl, beviel dat al een stuk beter bij het eerste gehoor.

Dat was dan zowel mijn introductie tot deze artiest. Dan nu maar eens wat meer uitwijden over dit album in het specifiek.
Van Hunt wordt vaak vergeleken met Prince, een vergelijking die ik zeker wel zie vallen, maar toch ook wat teniet doet aan het talent van deze man. Want wat toch vooral opvalt aan Van Hunt is dat hij zoveel mogelijk tot alles zelf doet. Iets wat mij in het algemeen toch vaak ten bate gaat van mijn aanzien tegenover de artiest. Van Hunt arrangeert alles zelf, schrijft zelf de teksten, is een multi-instrumentalist en zelfs tot het uiterlijk van het boekje aan toe heeft invloed met alles wat deze plaat dient.

Daarin kan hij ook nog weleens te ver gaan. Daarvan ik heb namelijk nog een leuke anekdote:
'Van Hunt zou een 3e album uitbrengen op het Blue Note label. Maar in zijn perfectionisme is hij gebotst met de mensen van het label en werd uiteindelijk besloten dat het album niet uitkwam. Het album is uiteindelijk uitgekomen op een ander label.'

Maar nu verder over 'On the Jungle Floor'. Het plezier spat ervanaf. En dat is zekers goed te horen in de Intro.
In het algemeen kan je de muziekstijl van dit album toch wel omschrijven als een smeltkroes van funk, soul, pop, rock en R&B. De muzikale basis van de meeste songs is toch wel soul/funk, waar Van Hunt dan met zijn rauwige, nasale en veelal kopstem gezongen teksten uiterst goed in kwijt kan. Om dan nog even voort te borduren over de teksten, die gaan vaak ook ergens over. Ja natuurlijk ook over relaties, liefde etcetera. Maar Van Hunt weet dit allemaal op een zeer vindingrijke en met een grote originele woordenschat te omlijsten.
Daarnaast is er op het album maar ruimte voor één gastartiest, Nikka Costa. Wat resulteert in het meest poppy nummer van deze plaat.
Het loopt van funky songs als 'If I Take You Home', 'Hot Stage Lights' en 'Being a Girl' tot aan een rock-georiënteerde song als 'Ride Ride Ride'. Daarnaast is er meer dan voldoende ruimte voor ballads, die nergens te glijerig of slijmerig worden. Mede door de goede arrangementen.
Voor mij is de absolute topsong het prachtig opgebouwde 'Daredevil. Baby'. Van een rustig begin tot aan een knallend einde.

Ja, overtuigend kan je deze plaat dus zeker noemen. En dan wel op alle vlakken. Dus zowel muzikaal als tekstueel, vocaal als productioneel. Gewoonweg een topper in het genre en daarnaast ook nog eens uiterst origineel.

Denken jij en ik wel aan dezelfde Prince? Ik vind het dan eerder wat afdoen aan het talent van Prince dan andersom.
Prince doet ook zo goed als alles zelf, zoals vaak op de albums staat: Produced, arranged, composed, and performed by Prince”. Als ie de cd's zelf zou in kunnen inpakken en rondbrengen zou ie het nog doen Verder denk ik dat Van Hunt qua multi-insturmantaliteit en de beheersing over het instrument lang niet in de buurt van Prince komt.

We hebben het over dezelfde Prince. Ik laak Prince ook niet, ik leg alleen de vergelijking tussen Van Hunt en Prince op muzikaal niveau (dus genre-gewijs) naast elkaar.
En ik leg niet de multi-insturmenaliteit en kwaliteiten naast elkaar.

Vind dit album minder goed dan zijn debuut, maar toch nog een zeer goed album. Hopelijk blijft hij deze kwaliteit afleveren. Heb Popular nog niet (geluisterd).

Na een beluistering van het gehele euvre van deze heer, moet ik toch nog steeds concluderen dat ik zijn ruigere rock kant minder fijn vind. Dit album balanceert voor mij op 3,5* en 4*, maar wegens de hoge artistieke waarde die Van Hunt vertegenwoordigd met zijn veelzijdigheid blijf ik mijn score op 4* houden. Er staan hier toch ook wel meer dan genoeg erg sterke nummers op om de mindere nummers te compenseren.

Ik ken dit album een stuk langer dan zijn debuut, maar het is me in al die jaren nog nooit gelukt om On the Jungle Floor in één keer te beluisteren. Vandaag maar weer 'ns uit de kast gevist en voor het eerst helemaal uitgeluisterd en niet in gedeeltes, maar ik kan hier gewoon niks mee. Daar waar zijn debuut enkele uitschieters bevat, vind ik op dit album alles gewoon te veel op elkaar lijken. Ik kan de nummers met moeite uit elkaar houden, of beter gezegd: ik kan deze nummers niet uit elkaar houden. Tel daarbij op dat het gebruik van zijn stem me ook behoorlijk irriteert, en je hebt de twee - voornaamste - redenen waarom deze plaat mij niet bevalt. Terwijl zijn debuut vrij natuurlijk aandeed, vind ik alles hier erg glad en tot op zekere hoogte zelfs geforceerd aandoen. Met name de balladachtige liedjes. De associaties met namen als Sly Stone, Lenny Kravitz of Prince die veel genoemd werden tijdens de release van zijn debuut, vind ik niet meer van toepassing. Daarvoor ontbreekt het sterke songmateriaal en overtuiging.