Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium (2006)

Gaat er toch nog iemand los (behalve frusciante dus)

Het is door hem live aan het werk te horen (Rock Werchter 2006) dat dit nu mijn mening is.

Ik leg nog steeds met veel plezier Mother's Milk, Blood Sugar Sex Magic, Californication en By The Way op. Ook het ietwat wisselvallige maar niet slechte One Hot Minute is nog een leuk creatief album. In de studio valt Anthony Kiedis idd goed te pruimen. In Scar Tissue ( zijn biografie) legt ie ook uit dat ie nooit op zijn gemak was als er echt moest gezongen worden. Covers waren een hel voor hem en de Peppers hebben er toch een paar gedaan. Zijn stijl van rappen op Mothers Milk deed ie het liefste. Ik heb dus wel enigzins respect voor het feit dat ie toch een paar mooie ballads heeft ingezongen die echte hits zijn geworden. I could have lied staat altijd in mijn top5 van hun songs maar daar zal het schitterende gitaarwerk van Frusciante zeker ook voor iets tussen zitten
De man kampt ook met oorsuizingen sinds 1991 wat zingen er zeker niet makkelijker op maakt.

Met deze Stadium Arcadium werd voor mij echter het verval ingezet en ook mijn beeld van Kiedis als goeie zanger. Ik vond hem echt een ramp live. Muzikaal zat alles wel verdomd strak in elkaar. De Peppers, die tot dan de jonge Ernie zijn favoriete groep waren, zouden niet lang meer mijn persoonlijke nr1 band blijven.

Ik ga positief eindigen en de intro van het concert van 2006 hier zetten want dat was echt zo geniaal lekker

Red Hot Chili Peppers - Intro Jam (Rock Werchter 2006) - YouTube

Dit stadium arcadium is toch geen live album? Of is dat onlosmakelijk met elkaar verbonden? Mij maakt het verder niet uit, hoor, maar ik denk dat mijn halve collectie een punt naar beneden moet als ik de live prestaties mee moet rekenen op een studio album. Ik snap dat de RHCP voor jou van een voetstuk zijn gevallen daardoor.
Maar dankzij jou heb ik nu een leuke ochtend met het bewuste 2006 concert op de achtergrond. Best vermakelijk eigenlijk.

Het is idd vooral dat beeld van je favoriete, en in jou oren, perfecte groep een beetje in duigen zien vallen. Ik heb de DVD 'live at Slane castle' kapotgedraaid destijds, de biografie gelezen en 6 albums gekocht. Dus ja ,ik was een fanboy die teleurgesteld was

Het was natuurlijk niet allemaal slecht op dat concert en dat heb jij deze ochtend dus ook gezien.
Vooral de setlist was, naar ik lees van andere concerten in die periode, iets gewaagder.

De band bestond uit 4 mensen waarvan 3 hele goede muzikanten en een technisch gezien matige zanger met wel een heel eigen karaktervol geluid, wat zijn technisch onvermogen weer opheft.

Vandaag kwam toevallig turn it again op de Ipod langs. Wat een geweldig nummer toch, prompt bij men favorieten hier gezet, en was verbaasd dat het zo laag staat. Topluchtgitaarnummer!

Wederom een mooie en sterke plaat van de mannen.
Van sommige refreinen ben ik dan welliswaar niet zo onder de indruk. Oa bij Carlie, Hump de Bump of So much. Maar er gebeurt nog meer dan voldoende in die nummers om ze toch wel geinig te kunnen noemen. Want de band is verdomd goed in vorm.

Frusciante is uiteraard een klasbak op gitaar. Hij weet met allerlei geinig en mooi gitaarwerk mij vrijwel altijd bij de les te houden. Met enige regelmaat klinkt het vrij simpel wat de man doet ( Hard To Concentrate, bijv) . Of dat zo is ? Vast niet ! Het gitaarwerk is in ieder geval erg smaakvol, effectief en mooi ingekleurd. Soms lekker heftig. Dan weer subtiel. Of zelfs lekker wha wha werk. Aan variatie geen gebrek Maar vrijwel altijd in dienst van het nummer. De hele combi Flea, Chad en John staat natuurlijk al Jaren en Jaren als een huis.

De wilde haren hebben de mannen inderdaad enigzins verloren. Maar daar is ook een hoop moois voor terug gekomen. Dat is op deze plaat in ruime mate terug te vinden. Want deze cd staat bol van prachtige nummers. Teveel om op te noemen.

Kiedis kan er dan live geen pepernoot van. Ik heb ze een keer live gezien. En dat hoeft voor mij dus ook nooit meer. Maar studio weet hij zeker een snaartje bij me te raken. Zijn teksten gaan dan wel vaak nergens over. Maar dat doet mijn geleuter vaak ook niet, ha. En ik heb ook geen behoefte om iedere keer weer naar Sting of Dylan zijn geleuter te luisteren. Lekker mee kwaken op Kiedes zijn raps, niks mis mee. En mijn gekwaak is nog vele malen erger dan Kiedis zijn live gekwaak, Ernie.

Jammer trouwens dat Anthony zijn lispel stijl niet meer hanteerd. Of zou dat gekomen zijn door zijn berucht tandarts bezoek ?

Vier hete pepers voor Stadium.

Een van mijn favoriete albums van de peppers. Er staan fantastische nummers op, bijvoorbeeld Snow, Desecration Smile en Stadium Arcadium, maar ook nummers die dat niveau bij lange na niet halen, en dat is jammer. Daarom kan ik niet hoger beoordelen dan 4*

Blijft toch raar, een plaat waarmee de Peppers zo veel in de prijzen zijn gevallen komt niet verder dan een 3,5 en niet eens in de top-200 hier op de site.
Voor mij toch minstens zo goed als BSSM of Californication.

Als ik zie hoeveel mensen een score onder de 3 geven, sorry maar die snappen het echt niet en hebben er waarschijnlijk nooit serieus naar geluisterd.
Gewoon een rete strakke plaat met de ijzersterke John, samen met Californication de meest strakke plaat van de Peppers, vooral voor het meer pop georienteerde publiek.

Volgens mij vinden de heren dit zelf hun magnum opus. Ik kan het daar totaal niet mee eens. De Peppers waren leuk en spannend dankzij de scherpe randjes. Die zijn hier bijna volledig verdwenen. Wat mij betreft hadden ze beter wat selectiever kunnen zijn en er een enkelaar van kunnen maken, dat had een sterkere plaat opgeleverd.

Ik geef vooral 3 sterren omdat het album na een tijdje begint te vervelen. Had een 4 kunnen zijn als ze zich beperkt hadden tot 10-12 nummers.

Melodieus gezien staan hier toch echt heel veel pareltjes op. En ondanks de vele nummers voelt alles toch als 1 geheel. Fantastische plaat imo. Wet Sand, Especially in Michigan, So Much I, ... Qua melodie nummers waar veel bands maar van kunnen dromen.

Helemaal eens. de lengte van deze plaat is de zwakte....

Ik was vroeger ook die mening toegedaan, maar ben mettertijd helemaal bijgedraaid. Niet alle nummers zijn even sterk, dat is zeker waar, maar tegelijkertijd heb ik er helemaal geen probleem mee om één van beide schijfjes van begin tot einde af te luisteren. De lekker warme productie, aanstekelijke riffjes en refreintjes, en de funky rockende tandem van Frusciante/Flea spelen daar een belangrijke rol in. Ideaal plaatje voor de zonnige zomermaanden.

Jezus wat is dat Snow verschrikkelijk.

God wat een fijne riff .

Dit album laat voor mij goed zien dat RHCP een mooi trucje heeft gevonden om pop liedjes te schrijven en dat ze hier kwantiteit boven kwaliteit zetten. Het album begint sterk met de 4 beste nummers, maar word daarna enorm eentonig. Elk nummer heeft dezelfde pop structuur en dezelfde sound. RHCP of hun producer hadden voor mij beter dit album kunnen beperken tot 1 CD en wat kritischer mogen zijn.

Nu dat ik na jaren dit album weer eens heb geluisterd, vind ik het nog minder goed dan destijds. Eigenlijk zijn er maar 7 nummers overgebleven die ik nog waardig vind voor een herluisterbeurt. Dat zijn de eerste 4 nummers met "Turture Me", "Strip My Mind" en "Especially in Michigan". De rest vind ik slaapverwekkend. En ja, ook "Tell Me Baby" vind ik niks aan. Te simpel en standaard.

PS: "Dani California" heeft dezelfde akkoorden en sound als Tom Petty's "Last Dance with Mary Jane". Zelfs de teksten lijken erg op elkaar

De eerste twee songs zijn lekker maar daarna wordt het van kwaad tot erger. Matige plaat.