Slayer - Show No Mercy (1983)

Eigenlijk hoort hij er ook niet op . Het had van mij wel gemogen.

Het voordeel voor de lp is dat de hoes dan niet ontsierd wordt met de lelijke opdruk extra track: "agressive protector" (sic).

Ik dacht altijd dat het standaard op Europese persingen van toen stond, maar als het klopt wat op Discogs staat geldt het voor de tweede Nederlandse persing. Vandaar wellicht die fouten in de opdruk. Op de achterkant van de lp staat het nummer niet vermeld. Op het label van de lp zelf wel en correct geschreven. Op de binnenhoes dan weer geen enkele vermelding, ook geen songtekst dus.

Op de cd die ik heb staat het niet op. Toch wel een gemis.

Ik heb zo'n Metal Blade persing waar het tussen Metal Storm en Black Magic staat. Achteraan tref je dan ook nog eens Chemical Warfare aan. Een nummer dat al veel meer naar Hell Awaits neigt en derhalve volledig uit de toon valt bij de rest van het album.

Op de lp staat het als laatste nummer van de a-kant, wat dus overeenkomt met de positie op jouw cd.

Sneller en agressiever dan Slayer bestond toen niet en alleen daarom al was het interessant. Maar een grote fan ben ik nooit geweest. Zonet dit album weer beluisterd en ook nu vind ik het muzikaal amper boeiend genoeg om de aandacht erbij te houden. Maar de sfeer en nostalgie doen ook hun werk. Een krappe 4,5* dan maar, voor deze klassieker.

Tja.. ik heb dit album nooit echt het oor gegund. Na de dood van Jeff heb ik deze eens uit het stof getrokken en ik draai hem sindsdien iedere dag helemaal wat.. wat een ongelofelijk brute plaat is dit zeg!! Dat rauwe geluid, schelle nog agressieve stem van Tom, waanzinnig. Is de solo uit crionics trouwens niet eens gebruikt in een plaat van machine head, althans een bijna identieke solo?

De allereerste keer dat de naald door de groeven van "Evil has no boundaries" danste, werd ik gelukkig. Dit was nog nooit vertoond. Je had toen net ook "Kill 'm All" van Metallica maar Slayer sloeg alles. Altijd fan gebleven sindsdien en god wat heb ik wat mee gemaakt met concerten.
Tot slot: naast Slayer was destijds ook Venom zeer bruut.

Blasting our way through the boundaries of Hell
No one can stop us tonight
We take on the world with hatred inside
Mayhem the reason we fight
Surviving the slaughters and killing we've lost
Then we return from the dead
Attacking once more now with twice as much strength
We conquer then move on ahead

Evil
My words defy
Evil
Has no disguise
Evil
Will take your soul
Evil
My wrath unfolds

Dat is nog eens een leuke binnenkomer! En 'zo' voelden wij ons ook precies. Het allereerste nummer ooit wat ik van Slayer hoorde, ik weet het nog als was het gisteren. Op de draaitafel bij mijn metalkameraad thuis want nadat we de elpee in de winkel hadden gekocht (helemaal met de bus naar de stad) gingen we 'm bij hem het eerst beluisteren. Man!!!

4 stevige stemmen met optie op meer. maat ik vind dit toch de minste tot diabolus in musica. ik heb een versie op het restless/metal blade label met als bonus tracks de complete haunting the chapel ep (tracks 11-13), maar geen aggressive perfector. (of moet dat protector zijn?)

Het is agressive perfector. Agressive protector is een tijdje een misprint geweest, spul uit Polen geloof ik. Heb hier natuurlijk die misprint in de verzameling.
Agressive perfector kwam uit op Metal Massacre III (voor de release van Show no Mercy), maar heb dat toen nooit gehoord. Evil has no Boundaries was de allereerste kennismaking, dat zat meteen geramd.

Spul uit Polen? Waar haal je het? Gewoon in Nederland zeker.

Het onderwerp perfector/protector is hier al voorbij gekomen. Staat gewoon fout op de hoes van de Nederlandse persing. Op het label van de lp zelf staat het wel juist.

En by the way, het is 'aggressive'. Twee keer 'g' dus.

Live in 1983; errug fijne setlist met wat unreleased tracks. En Lombardo die de bekkens mag gebruiken

Slayer First Show Ever Filmed.Woodstock L.A. 28-03-1983 Full Concert LIVE - YouTube

Die concertregistratie al tig keer gezien/geluisterd, toen al op VHS. Deze beelden zijn volgens mij aardig opgepoetst zeg, het oorspronkelijke materiaal was van beroerde beeld-/geluidskwaliteit.
Wat had Slayer toen nog goedkope apparatuur he, moet je dat drumstel nou zien.

Tom Araya krijst daar nog zo lekker. Dat komt nummers als Black Magic en The Antichrist alleen maar ten goede.

Vandaag op vinyl gekocht, momenteel mijn favoriete Slayer plaat, keihard en toch lekker melodisch, 4,5 *

Dat waren nog tijden
Toen kon je die bands nog in kleine zaaltjes zien en was het ook geen probleem om even backstage te gaan. Maar ik moest wel naar het einde van de wereld (Popperinge) reizen!

Uitstekend debuut van Slayer, met een paar ware kunststukjes ('Evil Has No Boundaries'; 'Die by the Sword'; 'Show No Mercy'; nog meer luisterredenen nodig?) die de dwingende agressie van de band al in zich hebben. Hier staan nog geen knallers vanjewelste op, maar het geheel zakt nergens in. Er zijn ooit slechtere debuten uitgebracht.

4 sterren

Hoewel ik een fanatieke metalhead ben en altijd druk bezig ben met deze muzieksmaak moet ik wel vertellen dat ik nooit echt geïnteresseerd naar Slayer heb lopen luisteren. Nu ik dan toch klaar ben met mijn 'Megadeth' marathon heb ik besloten alle albums van Slayer langs te gaan, niet omdat ik dat mezelf dwing maar puur om het feit dat nu natuurlijk het nieuws naar buiten is gekomen dat Slayer gaat stoppen en wij waarschijnlijk naar hun laatste concert willen gaan, en dat betekend wel dat ik een beetje in de Slayer straat moet zitten en hun muziek wel moet kennen. Nu ben ik dus begonnen aan Slayer en hun eerste album knalt hem er echt heerlijk door met veel goeie riffs, een prima zang en in het algemeen een goeie productie. Met nummers als ' Metalstorm / Face the Slayer ' en ' Black Magic ' knalt Slayer zijn nummers door je luidsprekers en is het album toch wel erg gaaf en voor het eerste album dat ik van deze formatie heb mogen horen ben ik zeer enthousiast en heb ik zin om Slayer door te luisteren. King en Jeff Hanneman hebben een uitstekend bandje gevormd met Araya en Lombardo.

Tussenstand:

01. Show No Mercy

Sinds jaar en dag mijn favoriete Slayer. Als een stel jonge honden gaat dit kwartet tekeer. Het mag dan wel de meest melodieuze plaat van ze zijn, maar in mijn ogen is het ook meteen een van de aggressiefste. Hier klinken ze kwaad, terwijl dat op het recentere werk allang niet meer het geval is. De origineelste is het zeker niet. Slayer probeert hier Exciter vooral te overtreffen en daar slagen ze moeiteloos in. Dit soort vieze speed metal is makkelijk te verpesten, maar Slayer verliest mijn aandacht geen seconde. Er zijn wel enkele songs die er net bovenuit steken, zoals The Antichrist, Black Magic en Metal Storm / Face The Slayer, maar de complete 35 minuten is de grijns niet van mijn smoel te slaan. Wat moet dit, 35 jaar geleden, live intens zijn geweest.

Goed, met het binnenkort heengaan van Slayer is het nu tijd om me eens aan deze band te begeven. Hoe vreemd het ook is, ik heb er nooit wat mee gehad. Ben dol op thrash metal (Megadeth, Forbidden, Annihilator, Dark Angel, Sacred Reich, Kreator etc.) maar Slayer heeft me nooit veel gedaan. Ik heb dan ook een hoop albums niet gehoord, dus misschien dat het nu mee gaat vallen, maar het 'SLAAAAAAYOOOOOOR' schreeuwende publiek (en het bestaan van Kreator's Pleasure To Kill als superieur album boven Reign In Blood, dat meen ik) hebben er altijd voor gezorgd dat ik de fans moeilijk serieus kon nemen en me ook nooit heel actief verder in de band heb verdiept.

Goed, Show No Mercy dan. Deze Venom/Exciter/Motorhead/Iron Maiden combinatie trek ik best in ieder geval. Niet alles doet me echter wat, want ik vind de zang hier over het algemeen weinig interessant. Op en top rauw, maar vals en net niet te over the top om er echt uit te schieten. Araya's openingsgil op Evil Has No Boundaries laat me in ieder geval horen dat de openingsgil van Angel Of Death helemaal niet zo bijzonder is (nee, deze klinkt beduidend beter). The Antichrist bevalt me helemaal goed, vooral vanwege de tomeloze energie en gitaarsolo's die lekker vurig zijn. Fight Till Death vind ik echter wel oersaai onder de simpele rock-n-roll metalriffs. Metalstorm/Face The Slayer doet het dan meteen weer een stuk beter. Lekker macaber/melodieus intro en een fijne opbouw. Op The Final Command werkt de zang gelukkig wel goed en is het soloduel absoluut weergaloos. Het Maidenesque Crionics is ook fantastisch en lekker opzwepend.

In het tijdsbeeld geplaatst is Show No Mercy waarschijnlijk het hardste wat er toen te vinden was. Als de rest van de albums vergelijkbare kwaliteit bezitten, dan kan de band me misschien toch nog laat als fan krijgen.

Eerlijk is eerlijk, van veel van de "groten" der metal is het eerste album niet het beste. Hierop baseerde ik mijn verwachting dat Show No Mercy niet zo interessant zou zijn, en ik heb het album dan ook nooit beluisterd. Nu deze band hier zo onder de loep genomen wordt, en Show No Mercy veelal hoog uitvalt in de scores, zet ik hem dan toch eindelijk op.

De enige redenen dat Slayer voor mij (metal ontdekt ruim twintig jaar na het verschijnen van deze plaat, tijdperk Slipknot en Linkin Park) interessant was, waren de ongeëvenaarde sfeer van brutaliteit en de bijbehorende agressieve uitspattingen (Angel of Death, je kent het wel). Show No Mercy is echt een heel ander soort plaat, heel muzikaal eigenlijk en leunend naar de metal van het decennium ervoor. Er zijn verrassend veel catchy melodietjes te vinden, en de solo's zijn heerlijk om naar te luisteren. Toch kun je op een nummer als Black Magic nog steeds hard losgaan, het zou me niets verbazen als dit een vast onderdeel is van de sets van Slayer-coverbands.

Kortom, alleszins een positieve indruk. En ook in deze stijl waar men niet om bekend staat kon de band zeer goed meekomen. Toch zal de plaat voor mij altijd in de schaduw staan van een Reign in Blood of Seasons, puur omdat die in hun combinatie van duistere sfeer en extreme brutaliteit een meer unieke plek in het genre innemen.

In het decennium ervoor was metal toch wat gezapiger. Pas helemaal eind jaren zeventig, begin jaren tachtig (nwobhm zoals je weet) kwam men in een sneller vaarwater. En wat Slayer met Show No Mercy deed was niet zomaar 'zeer goed kunnen meekomen', maar wat betreft snelheid in combinatie met brutaliteit alle anderen voorbijsteken. In '83 was dit album ongeveer wat Reign in Blood in '86 was.

Daar heb je natuurlijk gelijk in. Ik geef ook gelijk toe dat ik mijn opmerkingen in retroperspectief maak. Ik zal er ook bij zeggen dat deze plaat mij beter bevalt dan 90% van wat wordt beschouwd als NWOBHM (niet zo mijn ding), vanwege de venijnige draai die Slayer er aan geeft die jij ook noemt.

Ja, andnino. In de verdere loop van de metal muziekgeschiedenis is de impact van Reign in Blood inderdaad wel groter gebleken. Hoewel er maar drie jaar tussenzit klinkt Show No Mercy nu meer verouderd. Destijds had ik het niet in de gaten dat het eigenlijk gewoon een soort van snelle boosaardige Judas Priest was.

dat vind ik een treffende karakterisering. Bijzonder vermakelijke muziek, maar de duisterheid ontbreekt nog. Als je metal met horror zou mogen vergelijken, is dit een beetje als een slasherfilm. Lekker bloederig popcornvermaak, maar de nachtrust blijft onaangeroerd.

Hmm ik vind de duisternis hier juist wel aanwezig. Heerlijke sfeer en een uitstekend album.

Verbaast mij dat de LP hier al 30 jaar aanwezig is en er nooit aanstalten zijn gemaakt de CD te kopen. LP met 'Agressive Perfector' welteverstaan. Gooi de waardering ook maar eens wat omhoog. Twee jaar terug speelde Slayer 'Fight Till Death' nog op Into the Grave en de standaard nummers van dit album 'Black Magic' & 'Die by the Sword', die twee komen ook op de huidige afscheidstournee langs. 'Metalstorm/Face the Slayer' is altijd mijn favoriet geweest, het titelnummer sluit ook wel heerlijk bruut af.

Waren er wel hardere bands in die tijd? Jawel, maar dat zou je meer als punk classificeren. De punk klassieker Discharge - Hear Nothing See Nothing Say Nothing (1982) l gemend met de nwobhm cult plaat Holocaust - The Nightcomers (1981) l is een soort van Slayer.

Lekker album dit. Ik wel eerlijk zeggen dat toen de 'artist radio' op Spotify na het album begon en 'Post Mortem' erin knalde dat ik toch meer met die fase van Slayer heb.

Ik heb dit altijd een lastig album gevonden. Jaren terug probeerde ik het regelmatig, maar was het snel beu.
Nu ik met deze 80s challenge mezelf er weer aan waag valt me op hoe verdeeld het album is.
In de eerste helft hoor ik zoveel Venom invloeden en dat betekent voor mij meestal herrie en heb dan erg veel moeite om me te focussen op de nummers en zang.
Nou weet ik niet zeker of de mannen Venom als voorbeeld of zelfs een goede band beschouwden, maar ik hoor wat ik hoor.
Voor mij gaat het los vanaf Black Magic, stiekem al vanaf het einde van Face the Slayer.
Stuk voor stuk voltreffers en daar scoren ze de punten, ik ben er vrij zeker van dat er een verhoging inzit naarmate ik het vaker ga luisteren.

natuurlijk speelt nostalgie voor de wat oudere luisteraartjes zoals ik mee. Het zijn vooral de tomeloze energie, de ongehoord agressieve zang (ja heel anders dan de tongue in cheeck van Cronos), de supersnelle drums en de wat dissonante riffs en gierende sirenegitaren die tot de verbeelding spreken. Metaltijdschrift Aardschok was destijds helemaal omver geblazen en schreef een (bij nader inzien heel flauwe) lovende recensie. Ook bij De Stalen Tien werd Slayer gedraaid. Een notering in de top2000 was toen ondenkbaar, het was underground. Misschien is de plaat wat verbleekt of ingehaald door anderen, maar het blijft een klassieker zonder meer.

Blijkbaar had ik op deze nog geen beoordeling gezet... blijft toch een heerlijke thrash-plaat met Black Magic als een van me favoriete Slayer nummers. Ik besef me nu wel dat ik toch erg weinig naar Slayer heb geluisterd, vooral vergeleken met Metallica en Megadeth etc.... dan maar gelijk Reign in Blood aanzetten hierna. 4* voor deze

SLAYER!!!!!!
Bijzondere band blijft dit toch altijd wel. Nummer vier van de grote vier. En veruit de meest ruige, venijnige en agressiefste van het stel. Niet ook vanwege de hele stijl en uitstraling die ze zich aangemeten hebben. Maar goed, ook dit debut is een erg sterke plaat. Ze knallen er direct lekker in en weten een aantal mooie dingen ten gehore te brengen. Samen met Metallica hebben ze wel het lekkerste debut vindt ik. En van de vier ook wel de lekkerste beukplaat.