John Coltrane - Coltrane (1957)

Jammer van Bakai, anders had dit zeker een 4*-album kunnen worden. Beste nummers zijn Violets for your Furs, Straight Street en Chronic Blues. De andere 2 hangen ergens tussenin, al zijn de improvisaties (vooral van Coltrane zelf) echt sterk... Evenaart Blue Train niet, maar leunt er wel bij aan...
3,5*

Dit is het debuut van John Coltrane Binnenkort eens op zoek naar dit album.

het is niet wereldschokkend in ieder geval

'Dakar' was nog net iets vroeger, zegt cduniverse...

De conventionele Coltrane bevalt mij eigenlijk net zozeer als het latere, meer avontuurlijke werk van de man.

Coltrane vind ik een erg fijne plaat met een aantal heerlijke virtuoze solo's van de maestro.

Met: Sahib Shihab (Bariton Sax) Johnny Splawn (Trompet) Red Garland en Mal Waldron (Piano) Paul Chambers (Bass) Albert Heath ( Drums)

De eerste opname van Coltrane als leider was niet bepaald wereldschokkend te noemen. Het is een beetje een doorsnee Prestige sessie te noemen. Het werd destijds gepresenteerd met een sticker op de cover: The New Saxophone Star. Daarmee hadden ze wel een vooruitziende blik bij Prestige. Trane had zich dan ook al bewezen in zijn samenwerkingen met Miles Davis en Thelonious Monk natuurlijk. Hoewel vrij doorsnee bevat de plaat wel degelijk een aantal pareltjes: eigenlijk zijn dit vooral de nummers in kwartet formaat. De bijdragen van Sahib Shihab en Johnny Splawn zijn niet zo interessant hoewel Sahib nog een aardige solo heeft op Straight Street. In de kwartetten komt Coltrane het best uit de verf en is in de verte al het talent te horen dat hij toen al in zich droeg. Hij speelde hier echter nog wel wat meer met zijn hersens en wat minder met zijn hart. De ballad 'Violets for your Furs' is het mooist en Time Was swingt de pan uit. Red Garland heb ik altijd een wat saaie pianist gevonden, Mal Waldron was hier nog niet wat hij later zou worden (helaas had hij daar een zenuwinzinking voor nodig in 1963). Wel is te horen dat Red een echte sessie pianist is, en hoe Mal Waldron al met stilte en ruimte speelt. Mal was hier nog de huispianist van Prestige en hij komt met alleen begeleiding niet als bijzonder uit de verf, zoals later (één van mijn grote favorieten). De begeleiding van het geheel door Paul Chambers en Albert Heath is gewoon kakstrak: niets op aan te merken. Al met al een doorsneeplaat die wel heel interessant is en een aantal zeer lekkere nummers bevat. De moeite waard dus.

Beste nummers: 'Violets for your Furs' en 'Time Was'.

Eindwaardering: 3,5 sterren

Weinig reacties op deze plaat, maar in elk geval een uitgebreide van maestro Soledad.

Ik heb deze op de kop getikt als lp met de naam The First Trane (leuke titel). Ik ben benieuwd naar deze plaat en zal heb uitgebreid draaien.

Ik lees in de linernotes van mijn versie dat Davis altijd Coltrane niet liet meespelen op zijn ballads.

Op deze plaat moge duidelijk zijn dat Coltrane wel erg mooie ballads kan schrijven en spelen, en dat zijn ook gelijk de hoogtepunten op deze plaat, die verder redelijk straightforward klinkt.

De prestige albums heb ik hooguit een keer beluisterd via Spotify, maar ik vind ze over het algemeen zoveel minder dan de Atlantic en Impulse! albums, dat ik er geen enkele in de kast heb staan. Ik sla even over. Tot in maar liefst 1966 heeft Prestige ieder jaar stokoude en behoorlijk inferieure opnames van de inmiddels tot wereldster (nou ja, in de jazz dan) uitgegroeide Coltrane uitgebracht; Opnames die ze uit zijn beginperiode nog op de plank hadden liggen dus. Het enige dat ze bij Prestige goed konden was wurgcontracten afsluiten met "hun" artiesten en ze uitmelken als de markt erom vroeg. En in de jaren '60 vroeg de markt om Coltrane, da's duidelijk. Opletten dus, ik sorteer mijn Coltrane collectie naar label!

Goed om te weten. Bij jazz-artiesten schijnt het label toch net even wat meer uit te maken dan bij rock-artiesten, al kom ik dit soort verhalen ook wel tegen bij rock-artiesten.

Voor the Allman Brothers zijn de "Arista"-jaren de slechtste en de "Capricorn"-jaren hun beste. Maar tegenwoordig is echt alles van Universal (volgens mij), dus maakt het niet meer zo uit.

Toch kan ik van een artiest die ik aan het luisteren ben of omarmd heb, niet een periode overslaan of negeren. Ik ben daar teveel een completist voor. Ik moet en zal alles luisteren. Dan heb ik bij Mal Waldron wel echt een probleem heb ik gezien.

Ja producer Bob Weinstock van Prestige sloot contracten af voor een bepaald aantal platen. Die moesten er dan in een paar jaar worden uitgeperst. Repertoire moest uit standards bestaan en de sessie moest in 1 dag worden opgenomen. Er zitten leuke platen tussen maar over het algemeen leverde het weinig memorabels op. Of je het nou hebt over Miles, Trane, Monk of Sonny: hun beste platen namen ze op voor andere labels.

Wat betreft Mal: maak je daarover geen zorgen. Dat is mij ook ruimschoots gelukt. Sterker nog: ik heb z’n hele discografie maar gewoon aangeschaft ook

Dat mag uiteraard. Als de kwaliteit structureel te wensen overlaat, ben ik dat niet.


Valt wel mee, gewoon even 2/3 weken bij Soledad intrekken. Hij heeft ze allemaal.

Ik denk dat we tegelijkertijd schreven! Maar zeker u bent welkom. Een Mal Waldron marathon doet wonderen voor de ziel. En dan fijn in slaap vallen op betonnen vloer van het schuurtje

Is er niet ergens een topic in het forum waar wat meer op de essentiele platen kan worden ingegaan? Dan kan ik ook eens mijn ontdekkingen plaatsen. En kunnen we ook weer eens wat dieper op bijv. Strata-East ingaan, en waarom Byrd zo vreselijk is.

Deze is 'n optie....

Jazz-album van de week

Neerkijken op Byrd. Jaja. Je bent je al tot een aardige jazz snob aan het ontwikkelen, Michiel.

Ik vind deze toch leuker dan ik dacht. Ik doe er een halve punt bij hoor.

Hup, in de tas. Als ze bij Prestige binnen een dag kunnen opnemen, kan ik het ook kopen en waarderen.

Lang leve Donald Byrd!