Dustin O'Halloran - Piano Solos (2004)

Nog steeds raar dat er zo weinig interesse is in dit album is, want gonzales met zijn solo piano heeft toch wel een stevige aanhang. Dit is dus nog veel beter, en in dezelfde stijl. Een aanrader, en niet voor niets in mijn top 10.

PS check ook eens vol 2 hiervan. In de film Marie-Antoinette zat er een nr van in.

Tja, eviljoke, je moet de naam maar weten he? Ik zag je ge-spam toevallig vorige week pas maar ben wel gelijk erg positief: dit klinkt goed! Ik kan er de charme van Gonzales nog niet uit ontdekken maar dat kan goed nog komen, voor nu zijn 4* zeker op zijn plaats.

Ik ben hier terecht gekomen door eviljoke's berichtje bij Gonzales, en deze is inderdaad nog beter. Heb je meer van dit soort tips?

Andere tips:
Craig Armstrong : Piano works
Peter Broderick : Docile (wel te eenvoudig soms, verwacht veel meer van zijn album op Type)
Andrew Liles : The Dying Submariner (A Concerto for Piano and Reverberations in Four Movements)

Wat een heerlijk album. Niet te ingewikkeld, niet te druk, maar prachtig. Zeker Opus 14 is subliem, heerlijk voor laat op de avond.

Ik kan ook Zbigniew Preisner & Leszek Mo%u017Cd%u017Cer - 10 Easy Pieces for Piano (2000) aanbevelen, lijkt hier wel wat op.

Deze plaat klinkt alsof O'Halloran jarenlang opgesloten heeft gezeten in een cel waar 24 uur per dag Chopin en Satie wordt gedraaid. Het klinkt natuurlijk aangenaam allemaal, maar wat voegt dit nou nog toe?! Sterker nog, het klinkt af en toe wel zo generiek dat ik aan het fronsen sla.

Ik vind Chopin en Satie toch echt anders klinken... Chopins werk zit vol met versierselen en snelle riedeltjes, terwijl O'Halloran veel ingetogener en minimaler speelt... Iedere toon heeft bij hem een duidelijke functie... Bij Chopin zou je rustig eens een noot of versiering weg kunnen laten, maar bij O'Halloran heb ik het gevoel dat iedere noot onmisbaar is.

Deze muzak neigt inderdaad naar de Gymnopédies, Gnossiennes en Musique d'Ameublement van Erik Satie. Maar visionair Satie was een eeuw geleden zijn tijd ver vooruit. Hij kon fraai geconstrueerde melodieën schrijven die op het eerste gehoor zeer simpel overkwamen, maar een enorme diepgang hadden.
Bij Dustin O'Halloran hoor ik lieflijk pianospel, maar ik hoor geen enkel gedurfd akkoord, geen verrassende modulatie, helemaal niets wat blijft hangen. Om Sjef van Oekel te citeren: "Waar heb dit nou voor nodig?"

Hele fijne pianomuziek, door dit op te zetten haal je een bepaalde rustgevende sfeer in huis. Ik mis echter toch wat emotionele diepgang, iets dat Piano Solos 2 meer heeft. Halfje eraf, 3,5*.