Tool - 10,000 Days (2006)

Ik ben inmiddels behoorlijk onder de indruk van metname de Wings for Marie - 10.000 Days en Lost keys - Rosetta Stoned combo's.
Alleen dat merkwaardige interlude in het midden van de plaat wil maar niet wennen. Hakt de plaat veel te scherp in tweeën naar mijn idee. Dat zal ook ongetwijfeld de bedoeling zijn, maar voor mij werkt het totaal niet. Bij eerdere interludes van Tool had ik dat probleem nooit.

De Meshuggah invloeden heb ik op een sporadisch drumroffeltje na niet kunnen ontdekken. Deze plaat klinkt toch vooral heel erg Tool en da's alleen maar goed. Ik hoor zelfs diverse rifjes en effecten van de Aenima en Lateralus albums terugkeren.

Mijn krappe 4 is inmiddels een dikke 4, met duidelijke mogelijkheden voor een toekomstige 4,5.

Ik herinner me nog de allereerste keer dat ik iets van 10,000 Days hoorde, ergens op een Amerikaanse radio mochten ze een preview van een half minuutje laten horen, en dat was (zo bleek later) de intro van Vicarious. Meteen wist ik dat het wel goed zou zitten met dit album. Het typische donkere gitaargeluid gecombineerd met een atypisch ritme dat ervoor zorgt dat je je als luisteraar volledig moet overgeven wil je het einde van de rit halen.

Vicarious is een klassiek Toolnummer: Merendeel in 5/4 met hier en daar wat ritmische uitstapjes, in het begin strofe/refrein en dan halfweg een muzikale escapade met muterende riffs. Dan een korte adempauze vooraleer het einde wordt ingezet. En het einde van een klassiek Toolnummer zijn razende drums met daarboven een zich schor schreeuwende Maynard James Keenan.

Op voorhand had Adam Jones laten weten dat 10,000 Days zwaarder zou worden, meer chugga-chugga, en Jambi is daar een voorbeeld van. Een festijn van gitaarriffs met halfweg een ontzagwekkende scheurende solo erboven. Daarna schakelt Tool even terug om van een heerlijk bezwerende bassriff opnieuw op te bouwen naar de laatste climax. Eén van mijn favorieten op dit album.

Wings for Marie is een zware klapper, opgesplitst in twee delen die onmogelijk los van elkaar te beluisteren zijn, een beetje zoals Parabol/Parabola op Lateralus. Deel één is rustig en ingetogen met een korte uitbarsting op het einde. Bij deel twee worden we getrakteerd op misschien wel de beste bassriff van Justin Chancellor en een soundscape van zich losbarstende donderstorm. Eigenzinnig drumwerk completeert het sfeerplaatje waarop Keenan het tragische levensverhaal vertelt van zijn moeder. Zulk een persoonlijk nummer is op zijn zachtst uitgedrukt erg ongewoon voor een band als Tool, maar het werkt verbazingwekkend goed. Wings for Marie is een uniek nummer dat voor de nodige diepgang zorgt op dit album. Waar op Lateralus immers alle nummers samenhingen in een los concept over zelfrealisatie en onthechting van het ego, staan op 10,000 Days in de eerste plaats een aantal losse nummers.

Een wat ongelukkige overgang dan naar The Pot, met het falsetto stemmetje van Keenan. Geen idee wiens idee deze tracklisting was, maar het klinkt wat geforceerd. Niet dat het een slecht nummer is, met de aanstekelijke bassriff en het sarcastisch ondertoontje dat het nummer beheerst. Veruit het meest toegankelijke nummer op het album. Hierna komt Lipan Conjuring, een filler die niet echt stoort maar ook niet echt meebouwt aan de sfeer.

Het volgende duo, Lost Keys en Rosetta Stoned, is het zwaarste gedeelte van het album. Lost Keys zweeft ergens tussen filler en intro, met een loeiende sirene, rustig gitaarspel en een hoorspel over een verpleegster die een dokter komt halen om een nieuw binnengelopen patient onder de loep te nemen. Het verhaal van de patient is dan het onderwerp van Rosetta Stoned, het meest bizarre nummer op het album. Grotendeels in 11/8 en met zwaar distorte vocals die in hoog tempo worden afgevuurd.

Het meest originele nummer is zonder enige twijfel Intension, een uiterst rustig nummer met spaarzame elektronische drums. Ik ben benieuwd of er op een volgend album meer van dit komt, van mij mag het alvast. Intension loopt over in Right in Two, en op die manier kan je het album opdelen in vijf keer twee nummers, plus een filler op het einde (daarover later meer). Right in Two dus, samen met Jambi mijn favoriet nummer. Weer zwaarder nummer, met halfweg een breakdown waarin de drummer Danny Carey wat op tabla's begint te meppen, vooraleer een vrij geniaal slotstuk komt.

Viginti Tres is weer een filler, en een erg slechte. Een soort soundscape die erg oninteressant is, en ik zelden nog beluister. Voor mij eindigt het album na Right in Two, en dat geeft nog altijd 71 minuten muziek.

Al bij al was 10,000 Days een waardige opvolger van Lateralus. Het album wijkt genoeg af van de vorige albums om de fans geboeid te houden, hoewel sommigen misschien wat afgeschrikt zullen worden door de thematiek. Enerzijds zijn er de persoonlijke nummers (Wings For Marie & Jambi) en anderzijds zijn er de cynische gifspuitingen op The Pot en Vicarious. Dit geeft een wat ambigue gevoel bij het beluisteren, en bevordert de cohesie zeker niet. Muzikaal is alles tip top, en de productie is zelfs nog beter dan die van Lateralus. Ook het artwork is verbluffend, met 3D brilletje en stereoscopische afbeeldingen. Ik begin al uit te kijken naar een volgende Tool release.

Ah, ik ben 'stem 666'.
Wat verduiveld leuk.

Al waren alle nummers nog zo slecht, alleen al vanwege de hoes/artwork verdient deze cd een 5.
Ach, laat ik niet zo gek zijn.

Tool lijkt er een kunst van te hebben gemaakt om met vreemde titels op de proppen te komen. Nou is dat op zich niet erg, als de muziek maar in orde is.
Wat dat betreft word je met deze plaat niet teleurgesteld.
Nou is het niet zo'n klassieker als bijvoorbeeld Lateralus was (en is) maar een waardige opvolger is het wel. Noem het een logisch antwoord op.

Tekstueel vind ik Tool niet altijd even sterk maar het past wel bij de donkere sfeer van het album.

Een aanrader.

Om me voorzichtig te laten wennen aan het wat 'stevigere' muziekwerk stuurde een goede internetvriendin mij in 2006 Intension. Die duisternis kwam niet helemaal bij me aan. Voor iemand die toen de zware gitaren van Within Temptation al teveel vond was Tool verre van aantrekkelijk.

Ze moest eens weten wat ik nu allemaal ken. Ik zou haar gezicht... ehm... reactie wel eens willen zien nu ik een Devin Townsend of zelfs een Meshuggah hoog kan waarderen. Tool's 10,000 Days markeerde een rigoureuze omslag in mijn muziekbeleving. Was dat voorheen nog wat voorzichtig, met relatief rustige muziek als die van Sigur Rós, daar stelde Tool me echt voor aan het wat zwaardere werk. En voor ik het wist - ik had dit album nog geen week - stond ik vooraan bij het podium te wachten op Within Temptation.

Natuurlijk kwamen daar nog Ænima en Lateralus bij, en zodoende evolueerde mijn smaak tot een alleseter die eindigde bij My Dying Bride, Meshuggah en recent Devin Townsend. Het kan soms raar lopen. 10,000 Days was tot die tijd het meest complexe album dat ik kende, zelfs een van de eerste groeiplaten waar ik heel bewust naar luisterde. Ik was over de gehele linie onder de indruk van het drumwerk en het samenspel met de gitaren. Jambi met zijn geweldige opbouw - wat een agressie, wat een duisternis op het einde! Nu ik het weer terug luister heeft het amper aan kracht ingeboet.

Maar ook het tweeluik Wings for Mary en 10,000 Days maakte een enorme indruk op me. Vooral omdat in die tijd mijn opa overleed. Het waren die twee specifieke nummers die mij door die tijd hebben gesleept. Rosetta Stoned, aan de andere kant, was van het melige type dat ik erg kon waarderen - leuke riffs, heel aardige teksten en een fantastische opbouw.

Je zou kunnen zeggen dat 10,000 Days een revelatie was. Het was de blauwdruk van wat ik ook nu nog kan waarderen (duisternis, die complexiteit zonder aan emotie in te boeten). Het zou zomaar eens kunnen zijn dat ik zonder Tool niet bij een Oceansize was gekomen. Maar goed, ik denk dat er vast wel een andere band voor zou hebben gezorgd. Maar het is toch mooi hoe die dingen gaan - ik ben erg blij dat m'n vriendin mij toen aan Tool voorstelde. Ik had die weg naar volwassenheid niet willen missen.

Malle heeft wel een punt vind ik, het maakt wel verschil of je met hart en ziel je zelfbedachte nummers speelt, of dat je krampachtig andermans zielenroerselen er uit staat te persen.... (tenminste... dit geldt voor mij wel zo....)

Het is weer zover: de verslavende muziek van Tool overheerst opnieuw mijn playlists dezer dagen. Waar ik Lateralus nog steeds als het magnum opus van deze groep beschouw, moet ik zeggen dat AEnima en vooral deze 10,000 Days zo mogelijk nog meer gegroeid zijn en bij elke luisterbeurt weer weten te beklijven - en wat dit album betreft zelfs steeds meer.

Want wat een dijk van een plaat is het: met Vicarious, Jambi, het magistrale titelnummer, The Pot, Rosetta Stoned en Right in Two heb je zes(!) kleppers die ik tot de absolute top onder de Toolnummers schaar. Onmogelijk om uit de bovengenoemde kunstwerkjes mijn favorieten aan te duiden. Ook de rest van het album mag er zeker zijn (Viginti Tres daargelaten), en het verbaast me dan ook enigszins dat deze niet vlotjes boven de 4 sterren geraakt zoals zijn voorgangers. Hier heb je ook wel Wings for Marie en Lost Keys die eigenlijk vooral fungeren als introductie voor hun respectievelijke opvolgers, maar binnen de context van het album vallen ze op hun plaats, in tegenstelling tot AEnima, waar ik sneller geneigd ben om niemendalletjes als Die Eier von Satan, Cesaro Summability of Ions over te slaan.

Het wordt tijd dat deze groep nog eens wat nieuw materiaal uitbrengt, want ik weet niet hoeveel tientallen keren ik deze albums kan blijven beluisteren alvorens ik ze eindelijk grijs heb gedraaid.

Ook dit album van Tool is weer een spannende luisterervaring. ”10,000 Days” staat bol van aparte ritmes en tegendraadse melodieën en dat maakt het een intrigerende en meeslepende trip. Daarnaast varieert Tool uitstekend tussen hard en zacht en dat houdt ”10,000 Days” dynamisch van begin tot eind. Opener ”Vicarious” is geweldig en een van mijn favorieten van Tool. Wat een heerlijke riff! Met die riffs zit het op ”10,000 Days” sowieso wel goed. Dat is met name duidelijk in ”Jambi” (gevolgd door een heerlijke solo) en ”Rosetta Stoned”. Ook op dit Tool album is de sfeer weer donker en dreigend. Het tweeluik ”Wings for Marie (Part 1)” en ”10,000 Days (Wings Part 2)” illustreert dat het mooist. Je wordt constant bij de les gehouden en het dwingt je ook om moeite te doen. Even indutten is er niet bij, want telkens word ik verrast door een wending die ik niet had verwacht. Net als ”Lateralus” is ook ”10,000 Days” wederom een topper. Tool blijft eigenzinnige muziek maken binnen het rock en metal domein. Het draait niet alleen om de zware gitaren en loodzware riffs. Tool zoekt de grenzen op en varieert mooi met melodieën en originele ritmes, en dat is ook op ”10,000 Days” weer te horen. Ik ben benieuwd naar de opvolger.

Minste album van de band tot nu toe, met eigenlijk maar drie echt geslaagde nummers. Opener Vicarious is top, net als The Pot en Right In Two. Afgezien daarvan is het een nogal wisselvallig gebeuren, met songs die of veel te lang duren of alleen maar uit opbouw lijken te bestaan, zonder te resulteren in echte composities met een kop en een staart. Tevens is het album naar mijn smaak aan de te ingetogen kant, met slechts hier en daar een prettige uitbarsting.

Ik was behoorlijk teleurgesteld toen ik deze 10,000 Days opzette, maar ben na verloop van tijd een appreciatie gaan vinden voor dit vierde en laatste (ooit?) album van Tool. Misschien is het album niet zo rauw als Undertow, bevat het niet de vervreemdende David Lynch-achtige gekte van Aenima en is het niet de psychedelisch transcendentale metal van Lateralus. Wat het wel is, is een verzorgde plaat met uiterst memorabele songs (Jambi, The Pot, Rosetta Stoned) die wanneer ik er zin in heb toch weer in slaagt mij in die typische Tool-sfeer te brengen.

Er is maar een Messi in voetballand en er is maar een Tool in metalland.

Het ziet er naar uit dat Tool dit jaar de opvolger van 10,000 Days gaat uitbrengen. Na jaren van gemengde signalen door verschillende leden is het album echt opgenomen en bevindt de band zich in de mixfase. Dat kan nog wel even gaan duren, maar als dat hetzelfde eindresultaat oplevert als 10,000 Days heb ik daar geen enkel probleem mee. Ruim 12 jaar na de releasedatum hoor ik nog steeds per luisterbeurt nieuwe lagen.

Het album gaat opvallend stevig van start. Daar waar Lateralus sluipend binnenkomt, zet Tool met Vicarious en Jambi een aantal, voor hun doen, bondige en hoekige moderne metal/rockkrakers neer. Vicarious is een observatie over hoe wij als mensheid steeds meer ramptoeristen zijn geworden met het zien van afgrijselijke beelden. Een ziekelijke fascinatie voor het ongeluk. Mensen die met hun telefoon op de snelweg aan het filmen en fotograferen zijn wanneer er een fataal auto-ongeluk (I need to watch things die / From a good safe distance) is gebeurd. Wat vooral opvalt is dat Adam Jones hier met zijn gitaarriffs het voortouw neemt en Justin Chancellor en Danny Carey een begeleidende rol spelen. Dat is doodnormaal voor de meeste rock/metalbands, maar voor Tool is dat atypisch. Ook Maynard James Keenan ligt een stuk losser qua zanglijnen op deze twee tracks, aangezien hij normaal verweven is met de ritmesectie.

Hoe goed het openingsbod ook is, vanaf Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2) komt de magistrale unieke klasse van Tool glansrijk naar boven. Het tweeluik, geschreven als ode aan Judith (de moeder van Maynard James Keenan), laat horen waarom Tool wel eens de Pink Floyd van de metal wordt genoemd. Alle elementen vallen subtiel en naadloos in elkaar en er wordt geen noot te veel gespeeld. De tokkel van Jones is bezwerend, Maynard vergroot dat effect alleen nog maar meer met zijn gepassioneerde monotone vocalen en als kers op de kaart legt Chancellor een van zijn mooiste baslijnen ooit neer. Het is ook meesterlijk hoe de baspartij na de uitbarsting meegaat in de melodie van de zanglijn. Nadat Maynard ''Alright, now it's time for us to let you go'' zingt, wordt de laatste adem op de bas uitgeblazen. Kippenvel.

De emotie wordt doorgezet in het tweede deel, wanneer Maynard verder gaat over de liefdevolle relatie met zijn moeder, maar niet met haar geloof. Het tweeluik klinkt muzikaal alsof Tool in een ander universum is, maar tekstueel is het levensecht, al gaat Maynard zeer poëtisch en berustend met het moeilijke onderwerp om. Het is een wereld van verschil vergeleken met de geëmotioneerde frustratie op Judith (van A Perfect Circle), waarin hij flink op haar geloof inhakt. Ongeloof, dat zo'n prachtig persoon gestraft kan worden door verlamd te raken.

10,000 Days bevat dezelfde tweedeling als Aenima en Lateralus: nummers die vrij hoekig en ritmisch in elkaar zitten en nummers die echt uitwaaieren en meer op textuur dan ritme zijn gericht. Danny Carey heeft weer een glansrol op het heerlijk diep groovende The Pot. Het is een afwisseling die heel goed werkt, aangezien de 17 minuten durende reis over Marie toch een behoorlijke onderneming is. Ook Rosetta Stoned focust zich op een cyclus van hypnotiserende riffs die langzaamaan steeds gedetailleerder en intenser wordt. Het is meer een constante trip dan een song waar je helemaal in gezogen wordt.

Wanneer je denkt dat de plaat niet beter kan, komt Tool met een ongekend mooie finale met Intension en Right In Two. Het voelt als één nummer, net als Disposition/Reflection op Lateralus. Intension brengt je in een heerlijke mellow sfeer en door die onderdompeling en de naadloze overgang naar Right In Two, word je compleet naar een andere plek gestuurd. Mijn hoofd is helemaal leeg van gedachten en ieder detail van de ritmesectie is om van te smullen. Vooral wanneer Chancellor in de derde minuut de voorgrond neemt wordt het ultiem genieten. Zelfs wanneer Tool hard speelt, blijft er een hypnose, subtiliteit en rust die ik niet eerder bij een andere band heb gehoord. Oosterse metal, wat in de bezwerende tablasectie in het midden van het nummer alleen nog maar meer duidelijk wordt.

De Nederlandse passage van Tool in het Ziggo Dome zal ik niet meemaken en om heel eerlijk te zijn vind ik dat niet erg. Ik ben altijd van het principe dat ik een band live wil meemaken, maar bij Tool heb ik dat niet. Bij het luisteren van Tool wil ik niemand om mij heen hebben, koptelefoon op of de stereo op een flink volume en mijlenver in alle lagen duiken. Misschien is Tool wel mijn ''mindfulness''-moment. ''Mindfulness'' met power.

Had 10000 days ook nog nooit gewaardeerd,alhoewel ik hem de laatste tijd toch wel regelmatig gedraaid heb.En ofschoon ik eigenlijk meer een liefhebber ben van hun eerste twee albums,het wat meer directere en compacte werk zullen we maar zeggen,is dit toch ook weer een sterke plaat.
Vooral het drumwerk van Danny Carey en de productie vind ik erg mooi,net als songs als Vicarious en the Pot.Maar vooral in het tweede gedeelte van het album gaat Tool zich soms weer te buiten aan te lange nummers die niet echt blijven hangen,wel eens vermoeiend worden en ook aan de soms overdreven dynamiek irriteer ik me af en toe.
Een voordeel is dan weer dat 10.000 een lange adem heeft en dus niet zo snel zijn,zeker aanwezige schoonheid prijsgeeft .
Een goed,bij vlagen erg mooi,dynamisch rockalbum dat tegen het einde ook wel eens afmattend kan werken.

Indrukwekkend album weer. Het klapt er wederom minder vol op, maar de muziek is er nauwelijks minder om. Ik was in elk geval wel bekend met het thema van dit album. Maynard James Keenan heeft de tragedie van zijn moeder hier prachtig verwerkt. De naargeestige sfeer is fenomenaal. Het muzikaal vakmanschap spat ervan af. Met name de baspartijen zijn verbluffend en Justin Chancellor zetelt zich linea recta in het rijtje van favoriete bassisten. Dit album lijkt een stuk makkelijker te behappen dan de voorgaande albums, maar ik denk dat die schijn behoorlijk bedriegt. Ik heb te weinig tijd om er nu nog meer in te investeren. Ik twijfel nog een beetje bij de 4,5*, maar ik denk dat ik die uiteindelijk toch wel zal geven. Wel jammer dat dit album in de laatste twintig minuten wat aan het doodbloeden is.


Tussenstand:
1. Lateralus
2. 10000 Days
3. Opiate
4. Aenima
5. Undertow

Weer een hypnotiserend album dat tegen het einde een beetje aan kracht begint in te boeten. De afsluitende ruistrack had er wat mij betreft ook afgelaten kunnen worden, maar het album heeft wederom een aangrijpende sound. De productie voelt wat vriendelijker aan dan zijn voorganger en ik heb het idee dat helemaal op de eerste songs de gitaarsound iets meer gericht is op conventionele riffs dan eerder, maar alles loopt zo ongelooflijk lekker dat ik hier geen bezwaar tegen wil maken. Helemaal de titeltrack is tekstueel gezien een van de meest aangrijpende Tool-tracks en het musiceren is verder wederom zo ongelooflijk sterk, dat ik mezelf weer in een roes voel wegglijden. Rosetta Stoned is een absurde track, die vervreemdend en angstaanjagend aanvoelt, alsof de band paddo's door mijn thee gegooid heeft. Ik leer zoveel van deze marathon...

Tussenstand:
1. Lateralus
2. 10000 Days
3. Ænima
4. Undertow
5. Opiate

Hieronder mijn bevindingen betreffende het muziekalbum '10,000 Days' uit het jaar tweeduizend zes, vervaardigd door de Amerikaanse formatie Tool. Het is een opus dat ik wellicht frequenter ter hand zou moeten nemen, doch gezien de overvloed aan platen in mijn digitale verzameling...

De aanvang van dit album wordt gekenmerkt door het nummer 'Vicarious', een track met een ongepolijste charme die je onmiddellijk grijpt. Niet ver daarachter schuilt 'Jambi', een stuk dat evenmin teleurstelt. Met een krachtige aanvang zet het album de toon. Vervolgens treedt de sublieme, ingetogen gitaarriff van 'Wings for Marie (Pt. 1)' op de voorgrond, gevolgd door het titelstuk '10,000 Days (Wings Pt. 2)', waarin dezelfde melodie zich manifesteert, doch met een verhoogde intensiteit en een dreigender aura.

Het vijfde nummer, 'The Pot', openbaart zich ook met een onderscheidende riff, waarna een stevig einde de luisteraar tevreden stelt. Daaropvolgend duikt 'Lost Keys (Blame Hofman)' op, een track die evenmin geen climax bereikt, wat enigszins de luisterervaring bederft. 'Rosetta Stoned' breekt daarna met groot vertoon door en staat bij mij hoog in het vaandel als favoriet van dit album.

Het nummer 'Intension' blijft echter te lang hangen in een gedempte melodie, wat als een gemiste kans aanvoelt. De voorlaatste track 'Right in Two' kent een soortgelijk lot, maar vindt halverwege toch zijn kracht, wat een deel van de initiële teleurstelling opheft. Het afsluitende 'Viginti Tres' wordt ervaren als een ietwat overbodige finale, waardoor het uit mijn afspeellijst is verwijderd.

Deze audiovisuele reis met Tool levert een paradoxale ervaring: enerzijds de overweldigende start en de momenten van zuivere muzikale genialiteit, en anderzijds de sporadische momenten waar de betovering enigszins afneemt. Desalniettemin blijft '10,000 Days' een opus dat uitnodigt tot herhaalde luistersessies, teneinde de gelaagdheid en diepte volledig te bevatten.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl