Katie Melua - Call Off the Search (2003)

magere plaat. een lichtpunt is het gecoverde nummer van Randy Newman. zou ze meer moeten doen: coveren. ze heeft namelijk wel een aardige stem en weet goede muzikanten om zich heen te verzamelen (kan ook zijn dat de platenmaatschappij dit heeft gedaan).

Tegenhanger van Norah Jones, zo zie ik Katie Melua in ieder geval. En ik vind haar ook minder goed als Norah. Beetje teveel van hetzelfde en haar stem pakt me te weinig.

2,5 ster.

Katie Melua wordt inderdaad vaak vergeleken met Norah Jones omdat ze beiden jazz in hun muziek verwerken maar hun stem is wel anders. Zelf beschouw ik Katie Melua als easy-listeningpop met een beetje jazz en daar is niets mis mee. Haar stem is wat aan de dunne kant maar ze weet er goed gebruik van te maken en de songs zijn sterk en sfeervol mede vanwege de juiste arrangementen. In ieder geval, dit is een CD dat ik in de late uurtjes wel eens wil opzetten.

Met Call Off The Search, The Closest Thing To Crazy en het prachtig gecoverde I Think It's Gonna Rain Today kan de rest van de cd niet meer kapot. Mike Batt moet ook wel even genoemd als haar ontdekker en zelf ook uitstekend muzikant. En Katie, mooier zijn er bijna niet!!!

Ik ben geweldig gecharmeert door dit album, had totaal niet verwacht dat dit zo mooi zou zijn. Geweldige stem, sfeervolle en mooie instrumentatie en toffe, simpele maar toch pakkende liedjes.

4*

Ik kwam destijds het nummer The Closest Thing To Crazy tegen op een gratis verzamelaar van Plato en was er helemaal weg van.
Toen de cd/dvd gekocht en erg geregeld de cd gedraaid.
Tot haar succes tot grote hoogtes steeg met het nieuwe album en de single 9 Million Bicycles. Toen had ik het wel gezien, zeker gezien het feit dat dat een erg saai album was.

Katie Melua is en blijft voor mij een One Hit Wonder met The Closest Thing.

Ondanks het feit dat het kwalitatief geen indrukwekkende plaat is ben ik erg blij dat ik hem heb. Heel lichtzinnige popjazz dat prima is uitgevoerd. Ook de Jeff Buckleycover is goed gedaan. Zo af en toe heb ik hier heel veel zin in en op die momenten stelt ie nooit teleur. Echter, zo af en toe, als ie niet op eigen initiatief opgezet is, dan kan dit me ontzettend storen. Enfin, de prachtige foto's in het boekje zijn overigens een leuke bonus .

Soms houd ik werl van zoete popliedjes. En dan gaarne in een serieuze vorm zoals Minnie Driver, Norah Jones, Joss Stone en Katie Melua dat brengen.

Deze plaat leunt nog erg op het schrijverstalent van Mike Batt. Maar dat mag de pret niet drukken.
Een heerlijk zoete stem, met mooi gitaarspel en dromerige orkestrale begeleiding.

Ik houd er wel van. Er is ook een nieuwe plaat uit.

Katie Melua zorgt voor een jazz club sfeer op "Call Off the Search". Ze heeft een prettige stem en combineert pop en jazz tot een smaakvolle combinatie. De vergelijking met bijvoorbeeld Norah Jones is niet ver weg. Toch vind ik het allemaal iets te veilig. Spannend en verrassend wordt het nooit. Zoals gezegd heeft Melua een prima stem, en ik ben wel eens benieuwd wat ze daarmee zou kunnen in een setting buiten haar comfort zone. Zie bijvoorbeeld wat Norah Jones nu heeft uitgebracht in combinatie met producer DangerMouse. "Call Off the Search" is zeker geen slechte plaat, maar na een paar nummers weet je eigenlijk al genoeg en is de rest overbodig geworden.

Ik smelt hier wel van. Op z’n tijd (en de rockvriendjes uit de buurt zijn).

Zo zie ik dat ook. Norah Jones staat bij mij onder het kopje "jazz", terwijl Katie Melua toch meer popliedjes maakt met jazzinvloeden. Een ander genre wat mij betreft.

Wat deze debuutplaat betreft, daar geniet ik toch wel van. Beetje erg zoet af en toe, maar ik kan er in de juiste gemoedstoestand toch wel van smullen.

Mooi koppie, sensuele stem, aardige covers. En dat is het dan wel. Gekocht na aanschaf van het succesvolle Piece By Piece. Vind deze ietsje fraaier. Maar leidt nu een eenzaam bestaan in de cd kast.

+ The Closest Thing To Crazy, My Aphrodisiac Is You