Deep Purple - Made in Japan (1972)

Ja, Lord kan echt niet drummen

Het jonge grut van tegenwoordig zal dit album of zelfs de groep wellicht helemaal niet kennen en dat is een ernstig gemis in de muzikale opvoeding. Een regelrechte klassieker, en hierboven mooi beschreven door erwinz. Wat een muzikanten, en ja, ze improviseerden/jamden altijd een beetje live. Geen set of song ging exact hetzelfde.
5 sterren.

Haha, heb je onze muzikale opvoedkundige weer. Wat mag het jong grut nog meer niet missen, buizen?

Zeg buizen, hoe jong ben jij eigenlijk?

ik gok rond de 50

Pfff, wel een beetje overdreven, hoor. Met de aandacht en bekendheid van Deep Purple hoeven we echt geen medelijden te hebben. Elke jongere die een beetje into rock is, heeft ze zo gevonden.

Mee eens. Met name dit album en wellicht In Rock zijn in veel huishoudens te vinden. Een beetje geinteresseerde jongere neemt dit mee. Lijkt me niet zo moeilijk.

Mijn zoon vind trouwens zijn eigen weg. Heeft helemaal op eigen houtje bands als Opeth, Tool, A Perfect Circle, Alice In Chains en Dream Theatre ontdekt.
Trekt zich geen donder aan van heersende trends of whatever.

Nog heel even over de luxeuitgaven dat ding klinkt als een KLOK (je kan iedere poep en scheet horen die toen is gelaten) verdeeld over 4 cds
Osaka 2x ,Tokyo en eentje met de toegiften (Black night 3x,Speed king 2x en Lucille)
Verder nog een DVD met het nodige slappegelul en een zwartwit filmpje uit Japan maar echt supergeweldig is het niet evenals de Smoke on the water vinyluitgave
Ook een nadeel is het gefriemel om een cd dr uit tekrijgen als je een paar bier naar binnen hebt gewerkt of nog meer kan dit voor konsternatie zorgen ook had dit naar mijn mening gewoon op 3 dubbel cds moeten komen maar dat terzijde
Vergeleken met de 3cd Live in Japan klinkt deze duidelijk beter en dat is niet zo moeilijk want als je dit hebt gehoord zijn dat gewoon schijt opnamen
Het hele gebeuren zit in een mooi boekwerk met nog een paar andere spulletjes in een stevige behuizing (dit is een van de weinige geluids dragers waarmee je iemand zn schedel kan inslaan)

ps Even voor het jonge grut ik ben 7 jaar

Werkt dat bij hertjes net als bij honden? Zo ja, dan ben je 43 en zul je ten tijde van de release ook vooral nog aan het poepen en schijten zijn geweest.

Midden veertig, en echt nog lang geen "rond de 50". In geschrift kan ik mogelijk wat ouder overkomen omdat ik houd van formeel of zelfs oubollig taalgebruik. Of juist jonger, door naief overkomend enthousiasme. Moeilijk te peilen dus.
Maar het is allemaal niet belangrijk, liever zou ik zien dat het jonge grut wat meer naar Deep Purple of Rainbow zou luisteren, daar is nog niemand minder van geworden.

Hé dat is een goede buizen: ik bedenk dat ik nu ook midden veertig ben en nog lang geen "rond de 50". Bedankt! (ik word over een tiental dagen 48...)

Overigens vind ik dat als je van rock houdt, je ook een aantal 'basis platen' uit de sixties en seventies moet kennen, waaronder deze 'gemaakt in Japan'. Ongeacht de leeftijd dus.

Mijn "jonge grut" krijgen een rol beroerte wanneer ik dit beste live album allertijden draai .

En bij mij thuis klinkt dan de ultieme diskwalificatie: "Papa, die mannen dragen LAARZEN!"

Het regende toen heel hard in Japan.

One of these days these boots are gonna walk all over you.......

Wat een kabaal.

Echt een superplaat.
Ik denk dat alles verder wel gezegd is over drummers die een eigen nummertje krijgen.
Deze plaat is het bewijs dat een er niets gaat boven een groep getalenteerde muzikanten die op het podium willen bewijzen dat ze de besten zijn.
Gillan zijn vocalen zijn hier echt ronduit brilant!

Dit album is een must-have voor alle liefhebbers van Deep Purple op z'n best.
Voor mij het meest legendarische album van Blackmore, Gillan en consorten. Er zijn ook - persoonlijke - herinneringen aan verbonden.

Dan heb je iets niet helemaal goed gedaan, beste Hans. Mijn zoon was kansloos. Voor die wist wat hardrock was zong hij al Iron Man (en als objectieve vader mag ik wel zeggen dat hij een betere songtekst bedacht) en reken maar dat hij in de box ook tig keer dit één na beste live album aller tijden heeft gehoord. Culturele opvoeding heet dat. Of schaamteloze indoctrinatie.

Voel je vrij om daarover uit te wijden. Dat levert vaak de boeiendste posts op.



Second that!

Wat die Gillan allemaal tegen die Japanners loopt te mompelen bij Speed King heeft toch geen enkele meerwaarde. Een Engelsman verstaat het al amper en informatief is het ook niet. Dan moet hij ze nog kalmeren ook. Ja speel dan ook niet van die snelle nummers Gelukkig heb ik hier geen beelden van en dat wil ik graag zo houden. Het tweede schijfje bij wijze van uitzondering toch nog eens opgezet, maar eigenlijk had het voor mij niet gehoeven.

De helft van mijn platenkast bestaat uit live albums .Ik kocht Made in Japan toen ik 14 was, nu 42 jaar later vind ik het nog steeds het beste live album aller tijden!

De band is hier in topvorm en live klinken de songs optimaal, maar was dat eindeloze jammen en oprekken echt nodig? De meeste songs klokken tien minuten of zelfs veel langer. Die vage lange drumsolo, ook wel bekend als The Mule, doet ook afbreuk aan het geheel. Jammer, want zoals gezegd is dit verder een uitstekende concertregistratie, waarbij de meeste klassiekers langskomen.

Hier nog een die het exact zo vergaan is.

Het is een nieuwjaarsdagtraditie. Die gouden elpee van Deep Purple opzetten, toen kwam de hardrock.
Heerlijk!

De gouden(hoes)Purple LP was/is voor mij nog steeds. ..
24 Carat Purple (eerste DPaanschaf)
later al snel....In Rock
En natuurlijk ook Made In Japan

Prima live registratie die ik eigenlijk onterecht lang links heb laten liggen.Had heel vroeger nogal een hekel aan de hoge uithalen van Ian Gillan op Child in time maar nadat ik al eerder overtuigd was geraakt van de kwaliteit van Machine head blijkt ook Made in Japan een uitstekend (live)album.
Opmerkelijk is vooral dat Gillan hier prima op dreef is en samen met het waanzinnige gitaargeluid dit album toch naar grote hoogten stuwt.Zonder overigens de rest van Deep purple te kort te willen doen want hier is een live band bij uitstek aan het werk.
Daardoor kan ik zelfs de soms wel lang uitgerekte nummers en een drumsolo van bijna tien minuten prima hebben.Al blijven de klassiekers Highway Star en Smoke on the Water ook hier mijn favorieten,met versies die zelfs de studio uitvoeringen wat doen verbleken.
Ben op zich niet echt een liefhebber van live albums maar voor het geweldig rockende Made in Japan maak ik graag een uitzondering.
Past prima in mijn rijtje van Live at the Star club-Jerry Lewis en The Youth are getting restless van de Bad brains.

Grappig genoeg was Gillan volgens het boekje bij de 1998-remaster niet erg gelukkig met dit album : "I'd just got over a bronchitis thing, I couldn't stand my performance." Dat hij kort daarvoor of zelfs op de avond zelf slecht bij stem zou zijn geweest heb ik er persoonlijk nooit aan afgehoord.

Er zijn zowiezo 3 nog betere live albums, maar deze staat mooi op 4 bij jou toch? ???