Foo Fighters - Sonic Highways (2014)

Ik heb Foo Fighters nooit echt gevolgd, op de een of andere vreemde manier zijn ze nooit bij mij onder de radar gekomen. Het debuut ken ik wel, met het puntige This Is A Call. Even de albumtitels op MuMe gecheckt, twee of drie albums zal ik gehoord hebben. Nu toch maar even deze nieuwe geprobeerd.

Zo slecht is het allemaal niet. Echt goed ook niet, trouwens. Commercieel, ja. Maar de pijp bij de heren moet ook roken, de stadionnetjes moeten wél gevuld worden. En dat zal met deze schijf wel lukken, schat ik. Hier en daar een vlammende gitaareruptie, wat geroffel op de drums - niet te lang natuurlijk - en hup, daar is het volgende nummer alweer. Ik beken bij het bondige The Feast and the Famine even op te veren, maar van het daaropvolgende Congregation gaan er dertien in een dozijn. Dit is prima geschikt voor de Amerikaanse radio, de rock-stations dan, en moeders kan dit prima meeneuriën. Op track vier kun je lekker meedeinen (Handjes in de lucht mensen!). Slappe hap, wat mij betreft. Mijn grootste kritiek betreft de productie. Het klinkt wel als Foo Fighters op de een of andere manier, en de gitaren willen best een beetje ronken, maar het klinkt allemaal zo glad en voorspelbaar. Uiteindelijk ben je blij dat er maar acht nummers op staan.

Ik had dus geschreven de voorgaande albums niet bijster goed te kennen. Misschien zet dit de lijn keurig voort, misschien niet. In het eerste geval voegt dit album niets aan het bestaande oeuvre toe, in het tweede geval is de gekozen koers uitgelopen op een mislukking.

Inmiddels helemaal beluisterd. Valt zwaar tegen. Something From Nothing heeft nog aardige opbouw en pittig einde, maar zo mooi als dit nummer op loopt, loopt het album af. Slappe, voorspelbare dertien-in-een-dozijn rock. Jammer.

Ik heb dit album een paar keer beluisterd, Het is een andere sound dan hun vorige album, wat een typische foo fighters album was.
Veel invloeden van andere artiesten op dit album.

3 topnummers: Outside
The Feast and the Famine
Something from Nothing
Congregation is nog goed, de rest vind ik albumvulling. Kortom had er meer van verwacht.

Redelijke plaat, echter hoort hij niet bij de beste van FF. Het album begint aardig. Met name het tweede nummer is een echt FF rocker. Helaas na nummer 5 kakt het album wat in. Na 2 niemandalletjes eindigt de plaat weer aardig met i'am a river.

Met slechts acht songs aan de karige kant, ook al klokt het album uiteindelijk toch bijna drie kwartier. Vrij lange songs dus, soms een beetje te lang, waardoor dit niet tot het beste werk van de band gerekend kan worden. Het songmateriaal is ook wat aan de voorspelbare kant en de meeste songs missen wat energie en spontaniteit, al moet ik zeggen dat het het allemaal best weer lekker klinkt.

De muziek van Foo Fighters ervaar ik nogal verschillend. Er zijn albums dat ik geweldig vind, zoals bijvoorbeeld ”The Colour and the Shape”. Maar er zijn ook albums die ik op z'n hoogst redelijk vind. Hoe dat komt vind ik wat lastig uit te leggen. Over het algemeen vind ik de hard/zacht dynamiek wel intrigerend, maar er zijn ook momenten waarop de Foo Fighters zich behoorlijk overschreeuwen. Een nieuw album kan wat dat betreft dus beide kanten opvallen. Bij de eerste luisterbeurt van ”Sonic Highways” hoor ik in de eerste plaats een typisch Foo Fighters geluid. De herkenbaarheid is groot, maar toch is het anders. De muziek klinkt toegankelijker dan eerder werk dat ik ken. Ik merk aan de reacties hier dat die toegankelijkheid niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Maar naarmate ik het album meerdere malen beluister hoor ik door die toegankelijkheid ook meer structuur, controle en beheersing. Je kunt dat de veilige weg noemen, maar persoonlijk is dit het enige album van Foo Fighters dat ik zonder skippen beluister. Misschien heeft het ook wel te maken met de gelijknamige muziekdocumentaire van HBO. In deze documentaire gaan we mee op reis met de Foo Fighters naar acht steden in de Verenigde Staten met grote muzikale invloed. Deze acht steden vormen de basis voor de acht liedjes op ”Sonic Highways”. Los van het fantastische beeldmateriaal, geweldige muziek uit oude archiefbeelden, en het kijkje in de opnamekeuken van het maken van dit album, vind ik vooral de link tussen de beelden, de Interviews en de uiteindelijke teksten van de liedjes heel mooi gedaan. Ook hier zou je Dave Grohl kunnen betichten van de makkelijke weg door klakkeloos quotes van anderen te gebruiken in zijn teksten, maar ik vind het een mooi eerbetoon aan al die verhalen en personen uit de documentaire. Uiteindelijk kan ik de muziek van het album niet los zien van de documentaire. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik ”Sonic Highways” zo positief ervaar. Maar hoe dan ook, ik vind ”Sonic Highways” een van de betere rockalbums van dit jaar.

Ik begrijp absoluut niet waar dat gemiddelde van 3,18 vandaan komt: ik vind het echt een geweldig album.
Al vanaf het zinderende begin met Something from Nothing, waar een ijzersterke opbouw van de compositie leidt tot een enorme explosie aan prachtige aan herrie grenzende rockmuziek. Dat niveau weten de Foo Fighters het gehele album redelijk vol te houden. En dat geeft dan weer dat je eigenlijk 42 minuten op het puntje van je stoel blijft zitten.

Nu kun je natuurlijk zeggen, musician, wat weet je er van, als we spioneren zien we dat dit je eerste album is van de Foo Fighters en dat bewijst gelijk de teloorgang van de Foo Fighters: ze worden oud en gaan inmiddels over tot "gezapig en standaard". En de muziek past daarmee precies in het straatje van bezadigde luisteraars van mijn leeftijd. Zonder mij te willen beledigen, uiteraard.

Dat kan.

Het kan natuurlijk ook zomaar zijn dat de Foo Fighters z'n luisteraars in de loop van hun lange carrière zo hebben vergast op hele goede muziek en dat ik ga vinden dat een deel van de fanatieke schare van de Foo Fighters hier veel te veel reageert als een bende sjacherijnige verwende kinderen.

Want Sonic Highways verdient echt veel beter dan 3,18. En dan zet ik het niet af tegen eerder werk van de Foo Fighters maar beoordeel het puur alleen op de eigen kracht van het album. Met het voordeel dat ik dan ook weer de ballast van het verleden niet hoef mee te wegen. En dan kom ik tot een heel wat gunstiger resultaat voor Grohl en zijn mannen.

De opzet is natuurlijk geweldig, elk nummer opgenomen in een andere staat.
Maar er had natuurlijk veel meer in gezeten.
Nu klinkt elke song gewoon als een Foo Fighters lied.
Had in elke studio artiesten erbij gezet, die schijt aan Foo Fighters hebben, en gewoon hun eigen ding doen, en Dave Grohl samen met zijn band de rol vervullen als strakke begeleidingsband.
Henry Rollins (Black Flag), The Bad Brains, Pixies, Hüsker Dü, Kyuss, The Screaming Trees en The Replacements zouden geschikte voorbeelden zijn.
Ik denk dat een David Grohl genoeg respect heeft bij zijn collega’s, dat het hem wel moet lukken om deze bands voor dit project eenmalig bij elkaar te krijgen.
De positieve verrassing van dit album vind ik toch wel het meer REM klinkende Outside, waarbij de oud Eagles gitarist Joe Walsh een gastrol vervuld, en die haalde ik er dan weer niet uit.

Een album dat zeker niet blijft hangen. Het klinkt nogal vermoeid en weinig inspiratievol. Niet één van de nummers blijft hangen. Je merkt wel de kwaliteit van de groep, maar als je ziet (hoort) wat ze eerder hebben gemaakt is dit nogal een teleurstelling. Het moet al goed weer zijn en het bier goed om bij een festival lang te blijven hangen als dit gespeeld wordt.