Foo Fighters - Sonic Highways (2014)

WL blijft voor mij een van de beste Foo Fighters platen, maar dit album vind ik erg matig. Het hele album klinkt zo veilig, alleen Outside is nog wel een leuke toevoeging aan het oeuvre van de Foo's.

Uit een soort van 'Het is toch de nieuwe Foo Fighters' toch maar het album gekocht, terwijl ik van dat wat ik er al van gehoord had, niet echt enthousiast werd. Ik lees bewust vaak geen reacties op/ recensies van albums als ik het zelf nog moet 'ondergaan', om zo onbevooroordeeld mogelijk het album te benaderen. Ik had het in dit geval beter wel kunnen doen.
Wat een gezapig, standaard album. Eigenlijk maar een paar (dus twee) momenten op de hele plaat gehad dat ik dacht: Dit klinkt lekker! En dat zit gewoonlijk juist wel goed bij de Foo Fighters.
Maar zo te lezen ben ik verre van de enige met teleurstelling. Ben ook bang dat mijn score met meerdere luisterbeurten eerder af zal nemen dan toe zal nemen. Mochten ze gaan touren, dan hoop ik niet dat ze de nadruk op het laatste album leggen.

Redelijk album, maar verder niks speciaals. Na 3x luisteren zijn de eerste 2 nummers voor mij de positieve uitschieters.

Heel lekker, paar goeie nummers, luisterd lekker weg. Wel een album wat je niet heel de tijd blijft luisteren. Ook niet overal een 'Foo Fighters-sound'.

Poeh, wat slecht dit! Dave kan geweldige nummers maken, maar dan moet het wel recht toe recht aan, agressieve, simpele rock zijn.

Ik krijg het gevoel dat hier teveel over is nagedacht. De songs voelen niet kloppend aan, of er zit veel te weinig in (met teveel speeltijd). Jammer!!

Het blijft toch geweldig dat de ene wél kan genieten van een album en de ander er helemaal niets mee kan. Ik vind het een prachtig album, het is zelfs mijn eerste Foo op vinyl.
Ik was na het beluisteren van de downloads ook teleurgesteld, werd door de reacties van anderen zelfs beïnvloed maar na enkele luisterbeurten op plaat .... is mijn mening veranderd.

Ik moet er ff aan wennen geloof ik. Het album is wat rustiger en wat rechtlijniger of zo. Maar zeker niet verkeerd, luistert wel fijn weg!

Eens met mijn voorgangers, voor mijn 4 punten.

Ik persoonlijk verwacht meer van FooFighters. Hun hardheid in combinatie met het subtiele werk wat ze in nummers stoppen maakt hun werk bij vlagen geniaal. Vooral Wasting Light, de voorganger, heb ik helemaal grijs gedraaid. Daar zat achter elk nummer een idee, één thema die super werd uitgewerkt. Dit wil niet zeggen dat er geen idee achter Sonic Highways zit. Het probleem is dat er te veel ideeën achter de nummers zitten. Het lijkt wel alsof elke bandmember met een goed idee kwam bij hetzelfde nummer en niemand de knoop durfde door te hakken en ze alle ideeën er maar in hebben gepropt. Dat zorgt voor geen samenhorigheid en luistert best wel vervelend soms. Something From Nothing rock op het einde wel weer lekker, maar ik hoor er dus de bekende riff in van Dio ( nee niet die klote-rapper uit Nederland ), de toetsen/gitaren van Stevie Wonder's Superstition en een gitaar melodielijntje wat erg lijkt op een One Republic song ( gelukkig wel de goede One Republic van vroeger). Te veel en het past niet bij elkaar.

Daarnaast is het refreintje van Feast and the Famine rederlijke FooFighters waardig ook het beginriffje kan zo op een andere plaat van FooFighters staan. Het is jammer dat de song zelf de flow mist in het couplet. Hetzelfde geld voor Congregation, best een aardig nummer maar de gitaarlijn haalt soms een beetje de flow uit het nummer. En dit zijn de beste drie nummers op het album.

Outside is toch ook best lekker?

Dan heb je 'Echoes, silence, patience & grace' uit 2007 (waarschijnlijk) nog niet gehoord. Dat album vind zelf sowieso wat beter dan 'Wasting light'.

Nee die ken ik wel, zitten een beetje op dezelfde lijn.

Redelijke plaat, echter hoort hij niet bij de beste van FF. Het album begint aardig. Met name het tweede nummer is een echt FF rocker. Helaas na nummer 5 kakt het album wat in. Na 2 niemandalletjes eindigt de plaat weer aardig met i'am a river.

Met slechts acht songs aan de karige kant, ook al klokt het album uiteindelijk toch bijna drie kwartier. Vrij lange songs dus, soms een beetje te lang, waardoor dit niet tot het beste werk van de band gerekend kan worden. Het songmateriaal is ook wat aan de voorspelbare kant en de meeste songs missen wat energie en spontaniteit, al moet ik zeggen dat het het allemaal best weer lekker klinkt.

prety damn good album, inderdaad minder dan gehoopt maar die uithalen (geschreeuw) in bv something from nothing heeerrlukk

De muziek van Foo Fighters ervaar ik nogal verschillend. Er zijn albums dat ik geweldig vind, zoals bijvoorbeeld ”The Colour and the Shape”. Maar er zijn ook albums die ik op z'n hoogst redelijk vind. Hoe dat komt vind ik wat lastig uit te leggen. Over het algemeen vind ik de hard/zacht dynamiek wel intrigerend, maar er zijn ook momenten waarop de Foo Fighters zich behoorlijk overschreeuwen. Een nieuw album kan wat dat betreft dus beide kanten opvallen. Bij de eerste luisterbeurt van ”Sonic Highways” hoor ik in de eerste plaats een typisch Foo Fighters geluid. De herkenbaarheid is groot, maar toch is het anders. De muziek klinkt toegankelijker dan eerder werk dat ik ken. Ik merk aan de reacties hier dat die toegankelijkheid niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Maar naarmate ik het album meerdere malen beluister hoor ik door die toegankelijkheid ook meer structuur, controle en beheersing. Je kunt dat de veilige weg noemen, maar persoonlijk is dit het enige album van Foo Fighters dat ik zonder skippen beluister. Misschien heeft het ook wel te maken met de gelijknamige muziekdocumentaire van HBO. In deze documentaire gaan we mee op reis met de Foo Fighters naar acht steden in de Verenigde Staten met grote muzikale invloed. Deze acht steden vormen de basis voor de acht liedjes op ”Sonic Highways”. Los van het fantastische beeldmateriaal, geweldige muziek uit oude archiefbeelden, en het kijkje in de opnamekeuken van het maken van dit album, vind ik vooral de link tussen de beelden, de Interviews en de uiteindelijke teksten van de liedjes heel mooi gedaan. Ook hier zou je Dave Grohl kunnen betichten van de makkelijke weg door klakkeloos quotes van anderen te gebruiken in zijn teksten, maar ik vind het een mooi eerbetoon aan al die verhalen en personen uit de documentaire. Uiteindelijk kan ik de muziek van het album niet los zien van de documentaire. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik ”Sonic Highways” zo positief ervaar. Maar hoe dan ook, ik vind ”Sonic Highways” een van de betere rockalbums van dit jaar.

Inderdaad, vind ik ook, ik heb alleen de docu nog niet volledig gezien.
Mijn favoriete elpee van de Foos!

Ik begrijp absoluut niet waar dat gemiddelde van 3,18 vandaan komt: ik vind het echt een geweldig album.
Al vanaf het zinderende begin met Something from Nothing, waar een ijzersterke opbouw van de compositie leidt tot een enorme explosie aan prachtige aan herrie grenzende rockmuziek. Dat niveau weten de Foo Fighters het gehele album redelijk vol te houden. En dat geeft dan weer dat je eigenlijk 42 minuten op het puntje van je stoel blijft zitten.

Nu kun je natuurlijk zeggen, musician, wat weet je er van, als we spioneren zien we dat dit je eerste album is van de Foo Fighters en dat bewijst gelijk de teloorgang van de Foo Fighters: ze worden oud en gaan inmiddels over tot "gezapig en standaard". En de muziek past daarmee precies in het straatje van bezadigde luisteraars van mijn leeftijd. Zonder mij te willen beledigen, uiteraard.

Dat kan.

Het kan natuurlijk ook zomaar zijn dat de Foo Fighters z'n luisteraars in de loop van hun lange carrière zo hebben vergast op hele goede muziek en dat ik ga vinden dat een deel van de fanatieke schare van de Foo Fighters hier veel te veel reageert als een bende sjacherijnige verwende kinderen.

Want Sonic Highways verdient echt veel beter dan 3,18. En dan zet ik het niet af tegen eerder werk van de Foo Fighters maar beoordeel het puur alleen op de eigen kracht van het album. Met het voordeel dat ik dan ook weer de ballast van het verleden niet hoef mee te wegen. En dan kom ik tot een heel wat gunstiger resultaat voor Grohl en zijn mannen.

heerlijke reactie ! Gelukkig 2015 !

,

Tot nu toe had elk album van de FF wel één of twee nummers die je aan een 'Greatest hits' plaat zou kunnen toevoegen. Hoewel ik dit een redelijk album vind, staat er op Sonic Highways, naar mijn mening, geen nummer dat een plekje in de top 10 beste songs van FF verdient.

Gewoon (wederom) een goed album van FF. En wat is 'Outside' een geweldig nummer!

Eerste twee nummers zijn sterk en ook Outside mag er wezen.Het overige materiaal klinkt lekker maar gaat het ene oor in en het andere uit en blijft niet hangen.Drie op acht is dan ook wel wat magertjes,zeker voor een band als de Foo fighters,die in het verleden wel eens sterker voor de dag zijn gekomen.

Ik heb zelf niet zo veel met Dave Grohl, maar dat hoeft in zijn geval de muziek niets in de weg te leggen. De hoes is i.i.g. prachtig, maar dekt niet geheel de lading van het gebodene. Met een paar goede uitschieters Congregation en I am a River, is middelmatigheid veelal troef. Zij het goed uitgevoerd.

Na de greatest hits het 1e echte album dat ik van FF gekocht heb. Moest er in het begin erg aan wennen. Maar hoe vaker je het album luistert des te beter wordt ie. En dat is altijd een goed teken. Op Pinkpop ga ik ze zien. Kijk daar naar uit.

Het is een leuk album, maar niet meer dan dat. Begint goed met de eerste drie songs, maar zakt dan enorm in om aan het einde met I Am A River het toch wel een beetje terug te pakken weer. Maar ik mis de ziel en emotie in de nummers een beetje, daar waar ik dat wel had bij Wasting Light.

http://www.volkskrant.nl/muziek/alweer-een-matige-foo-fighters-plaat~a3788066/

De Volkskrant heeft het kennelijk niet zo erg met de Foo Fighters, maar ik vraag me iets af bij deze recensie: die "hooks", wat is dat precies? En waarom zou het erg zijn als daar te veel van zijn?

Terechte vragen.

Per saldo kun je bij de Volkskrant verwachten dat elke artiest, iedere band die al weer iets langer meeloopt bijvoorbaat wordt afgezeken. Een enkele uitzondering bevestigt de regel.

De bevindingen rond "hooks", mocht dat al muzikaal zijn te duiden, slaan per saldo nergens op. De redacteur van de Volkskrant zal een band als de Foo Fighters standaard afbranden en die "hooks" zijn een stok om de hond mee te slaan.

Derhalve wordt er, op zijn gunstigst, niet meer dan een mening van één redacteur van de Volkskrant gegeven. Niet meer waard dan de jouwe of de mijne. Het verschil zit 'm er in dat jij en ik namens onszelf schrijven en niet meer kunnen doen dan onze persoonlijke mening geven.

De redacteur van de Volkskrant lijkt te schrijven namens de hele krant, een krant die waarheidsvinding van het grootste belang vindt en die onafhankelijk en objectief (wellicht een beetje gekleurd) nieuws moet brengen.

Die combinatie (dit en zo'n mening over een cd) brengt lezers in verwarring: er wordt maar moeilijk een onderscheid gemaakt tussen een verslag over Griekenland en een verslag over een cd. Schrijft een krant dus negatief over de Foo Fighters, dan moet het haast wel waar zijn, dat gevoel bekruipt de argeloze lezer.

Niets is echter minder waar. Het is slechts een mening die hier ook tussen de berichten had kunnen staan. Met overigens dus het verschil dat bij de Volkskrant de redactie iedere oudere band/artiest standaard negatief beoordeeld. Dus nog minder reden om je er ook maar iets van aan te trekken.

Bedankt voor de reactie musician!

En ja, wat betreft de Volkskrant, ze zijn imo vooral azijnpissers die denken dat ze alles beter weten en in de overtuiging verkeren de waarheid te verkondigen. Maar het was nu voornamelijk de term hook die mij opviel

De opzet is natuurlijk geweldig, elk nummer opgenomen in een andere staat.
Maar er had natuurlijk veel meer in gezeten.
Nu klinkt elke song gewoon als een Foo Fighters lied.
Had in elke studio artiesten erbij gezet, die schijt aan Foo Fighters hebben, en gewoon hun eigen ding doen, en Dave Grohl samen met zijn band de rol vervullen als strakke begeleidingsband.
Henry Rollins (Black Flag), The Bad Brains, Pixies, Hüsker Dü, Kyuss, The Screaming Trees en The Replacements zouden geschikte voorbeelden zijn.
Ik denk dat een David Grohl genoeg respect heeft bij zijn collega’s, dat het hem wel moet lukken om deze bands voor dit project eenmalig bij elkaar te krijgen.
De positieve verrassing van dit album vind ik toch wel het meer REM klinkende Outside, waarbij de oud Eagles gitarist Joe Walsh een gastrol vervuld, en die haalde ik er dan weer niet uit.