Foo Fighters - Sonic Highways (2014)

hier kun je in ieder geval al 30 seconden van iedere track beluisteren ESCUCHA 30 SEG DE CADA TEMA DE SONIC HIGHWAYS | Foo Fighters Argentina - foofightersargentina.com

Something From Nothing vind ik inmiddels toch wel erg lekker (vooral dat riffje wat halverwege zijn intrede doet), de andere twee uitgebrachte nummers heb ik nog niet echt uitgebreid beluisterd. Daarmee wacht ik totdat ik morgen de plaat zelf in mijn handen heb.

Foo Fighters - What Did I Do? / God as My Witness - YouTube

Zo is de eerste helft van het album al te beluisteren. Ik ben erg teleurgesteld in de al te beluisteren tracks, de ijzersterke nummers van Wasting Light lijken plaatsgemaakt te hebben voor softe stadionrock. Ik kan hier erg weinig mee.

Heb hem nog maar een keer beluisterd, maar ben nog niet echt onder de indruk. Na Congregation (die ik nu wel heel erg kan waarderen), zakt het allemaal wat in. I Am A River is wel een lekkere bombastische afsluiter.

Normaal liggen releases die op maandag uitkomen al op vrijdag in de winkel. Blijkbaar willen ze hier kosten wat kost een wereldwijde release op maandag dus winkels krijgen morgen voorraad en hebben moeten tekenen dat ze niet voor maandag verkopen..

Stream op De Morgen

Mijn platenzaak deed overigens gelukkig niet moeilijk.

Degelijk album. Het klinkt allemaal typisch Foo Fighters zonder ergens echt te verrassen. Echt hoogstaand word het dan ook nergens maar het luistert wel lekker weg.
Ik weet zowieso dat dit album een zeer lage score gaat krijgen hier op MM, niet origineel genoeg, te poppy, weinig verrassend... etc. Maar ik vind em niet slecht, staat geen enkel slecht nummer op. 4,0*

Het is inmiddels toch ook een stadionband geworden?

Ik heb Foo Fighters nooit echt gevolgd, op de een of andere vreemde manier zijn ze nooit bij mij onder de radar gekomen. Het debuut ken ik wel, met het puntige This Is A Call. Even de albumtitels op MuMe gecheckt, twee of drie albums zal ik gehoord hebben. Nu toch maar even deze nieuwe geprobeerd.

Zo slecht is het allemaal niet. Echt goed ook niet, trouwens. Commercieel, ja. Maar de pijp bij de heren moet ook roken, de stadionnetjes moeten wél gevuld worden. En dat zal met deze schijf wel lukken, schat ik. Hier en daar een vlammende gitaareruptie, wat geroffel op de drums - niet te lang natuurlijk - en hup, daar is het volgende nummer alweer. Ik beken bij het bondige The Feast and the Famine even op te veren, maar van het daaropvolgende Congregation gaan er dertien in een dozijn. Dit is prima geschikt voor de Amerikaanse radio, de rock-stations dan, en moeders kan dit prima meeneuriën. Op track vier kun je lekker meedeinen (Handjes in de lucht mensen!). Slappe hap, wat mij betreft. Mijn grootste kritiek betreft de productie. Het klinkt wel als Foo Fighters op de een of andere manier, en de gitaren willen best een beetje ronken, maar het klinkt allemaal zo glad en voorspelbaar. Uiteindelijk ben je blij dat er maar acht nummers op staan.

Ik had dus geschreven de voorgaande albums niet bijster goed te kennen. Misschien zet dit de lijn keurig voort, misschien niet. In het eerste geval voegt dit album niets aan het bestaande oeuvre toe, in het tweede geval is de gekozen koers uitgelopen op een mislukking.

Klopt. Maar dat betekend toch niet dat de muziek direct softe stadionrock hoeft te zijn? Bij Wasting Light hoorde je duidelijk dat het album in een garage was opgenomen, en dat gaf het album een lekker rauwe sound mee. Dat is iets dat ik mis op Sonic Highways.

Inmiddels helemaal beluisterd. Valt zwaar tegen. Something From Nothing heeft nog aardige opbouw en pittig einde, maar zo mooi als dit nummer op loopt, loopt het album af. Slappe, voorspelbare dertien-in-een-dozijn rock. Jammer.

Ik heb dit album een paar keer beluisterd, Het is een andere sound dan hun vorige album, wat een typische foo fighters album was.
Veel invloeden van andere artiesten op dit album.

3 topnummers: Outside
The Feast and the Famine
Something from Nothing
Congregation is nog goed, de rest vind ik albumvulling. Kortom had er meer van verwacht.

Niet te vergelijken met andere albums, maar men moet niet het concept erachter vergeten. Invloeden van verschillende steden in Amerika zijn hier in verwerkt. Dan wordt het allemaal net iets braver...

Je hebt altijd goede nummers en mindere maar " I am a river" is echt een draak van een nummer. Slechtste foo fighters song allertijden.

Ik vind What did I do / God as My witness nog veel slechter!

Tja de naam zegt het al. Stadionband.... Dan ga je veilig spelen, voor het grote publiek. Reden dat ik meestal afhaak.

Dat vind ik ook écht een boutnummer. I Am A River vind ik nog wel te pruimen.

Ik vind dit echt een teleurstellende plaat. Foo Fighters doet op deze plaat zijn eigen goed bedachte concept geen eer aan en dat is doodsonde. Het muzikaal in kaart brengen van Amerika is een sterk idee en een ambitieus plan, dat hoor je alleen niet aan deze plaat af omdat alles in, inderdaad, een stadionrocksaus is gegoten. Something From Nothing werd opgenomen in de studio van Steve Albini, een producer die bands echt op zijn puurst kan laten horen. Nee, Foo Fighters neemt op in die studio en laat het daarna overproduceren door Butch Vig. Waarom? De tweede track ook al. Een track voor Washington D.C., een stad met een bruisende hardcore/punkscene in de jaren '80. Ik hoor dat er echt niet in op een klein punkritme na. Laat het ontsporen, maak het smeriger en opgefokter! Nee, dat past niet binnen het Foo Fighters-palet dat er nu ligt, verdomd saai gewoon. De documentaireserie ga ik zeker nog kijken, maar de plaat vind ik tegenvallen. Ik twijfel nog tussen 2,5* en 3*.

Erg to concept om te proberen het geluid van verschillende plaatsen in Amerika in de plaat te verwerken en je moet respect hebben voor het feit dat ze blijven experimenteren, net als met Wasting Light.

Maar wat er uiteindelijke uitkomt valt toch tegen.
Met uitzondering van Something from Nothing is het allemaal niks bijzonders helaas..

Jammer dat de muziek niet in de lijn van het prachtige artwork ligt, want dit is maar een saai en futloos plaatje geworden. Ik heb z'n voorganger Wasting Light zelfs moeten verhogen, want vergeleken hiermee is dat wel echt een toffe rockplaat.

De laatste 3 nummers zijn ronduit saai.
What Did I Do?/God Is My Witness vind ik zelfs één van de slechtste nummers van 2014...
De betere nummers zijn 'Something From Nothing' en 'Outside'.

met andere woorden, de docu is beter dan de plaat

En de eerste reviews (en kritische noten) zijn te lezen. Uitgebreid, maar wel goed stuk: Foo Fighters - Sonic Highways - counterculture.nl

Een 3 omdat ik Dave Grohl erg hoog heb zitten. Een sympathieke vote om het zo maar te zeggen. The Foos hebben een behoorlijke staat van dienst en Grohl heeft een aantal klassiekers op zijn naam waar ik nog steeds van geniet.
Als ik diep van binnen kijk dan is dit het meest teleurstellende Foos album. De eerste 3 songs zijn aardig te pruimen en Outside en In The Clear ook nog wel maar over het algemeen heb ik het gevoel dat Grohl zijn roots is vergeten.
Subterranean en I Am A River zijn de slechtste composities ooit van de hand van Grohl. Het produceren van andermans platen en het maken van overbodige documentaires waarvan Soundcity nog wel een toffe was trouwens (Al was de muziek ook al niet je van het), Het verschijnen in clipjes zoals die van God Only Knows met een dozijn andere overbodige artiesten, kortom het populaire rocksterretje spelen hangt me aardig de keel uit.
Doe waar je goed in bent Grohl zoals op platen als Nothing Left Too Lose. Come Back.

Geen slechte plaat maar zeker de hype niet waard. Meer concept dan songs, over het algemeen geen slechte nummers (behalve de draak van What Did I Do/God As Me Witness) maar helaas ook weinig nummers die onder de huid kruipen.

Waarschijnlijk zullen de meeste nummers zich wel live ontpoppen en meer op hun poten staan.

Terugblikken en vergelijken is nooit goed met een nieuw album maar de laatste week heb ik meermaals de discography van de Foo's erdoor gejaagd en zo goed als de eerste 3 cd's wordt het toch ook niet meer. Grohl zelf breekt One By One ook af (terwijl die voor mij in de top 4 staat), de 3 laatste albums zijn toch heel wat minder: Echoes... is een persoonlijk dieptepunt, Wasting Light is ook maar very basic (moest het niveau van White Limo op de gehele plaat gevolgd geweest zijn, zou dit mss hun best geweest zijn) en nu deze cd die eerlijk gezegd aanvoelt als een tussendoortje (Grohl zegt zelf al bezig te zijn met nieuwste cd).

Afwachten wat de cd doet binnen enkele maanden meer beluisterd te hebben...

Lekker album toch wel, komt bij lange na niet in de buurt van Wasting Light, maarja dam noem je ook een plaat op. Ik volg de HBO serie Sonic Highways nu ook en die is zeker de moeite waard, erg interessant met veel leuke anekdotes en informatie. Maar back to the album... De eerste 2 nummers zijn gewoon pure rock, echt niks op aan te merken. Al rockt het minder dan een White Limo van het vorige album. De rest klinkt in principe gewoon aardig maar voor Foo Fighters standaarden zou je het als matig kunnen bestempelen. Ze hadden de lijn van de eerste 2 nummers moeten aanhouden dan zou het niet veel onder doen voor het vorige album. Dusja best aardig album maar de serie vind ik velen malen interessanter.

Da's echt vreemd eigenlijk want One By One vind ik een magistrale plaat, met zowel fantastische slowburners zoals Disenchanted Lullaby en Tired Of You, bommen zoals Have It All en Low en twee Foo-klassiekers All My Life en Times Like These.
In Your Honor was dan weer een enorm geslaagde conceptplaat, maar eerlijk gezegd kon het akoestisch gedeelte mij meer bekoren dan de rockcd. Best Of You blijft een geweldig nummer, In Your Honor is een fantastische opener, maar voor de rest staan er geen memorabele nummers op dit album.
Echoes vat jij goed samen, The Pretender is een sterk livenummer, maar de rest van die plaat is behoorlijk slecht. Wasting Light vond ik dan persoonlijk weer een stap in de goede richting, beter dan In Your Honor alleszins, met een handvol kleppers zoals Arlandria, Bridge Burning en Dear Rosemary.

Deze doet mij voorlopig ook niks en lijkt de kant op te gaan van Echoes, jammer, zeker doordat Dave dit al meer dan een jaar loopt te hypen als een grensverleggende plaat. De man die ooit mijn held was, lijkt meer en meer een karikatuur geworden.
Ik ben nu aan mijn zesde luisterbeurt van dit album toe, maar ik denk dat ik straks nog maar eens het fenomenale debuut opleg. Toen was Daves passie nog oprecht, terwijl hun nieuwer werk me daar meer en meer aan doet twijfelen.

Oja, ik dacht trouwens dat die afschuwelijke cover van Wasting Light niet te overtreffen viel, maar deze lelijk gephotoshopte hoes bewijst het tegendeel. Jekkes.

Nu een paar keer geluisterd maar vind het best een degelijk album. Het is allemaal niet echt spectaculair maar wel typisch Foo Fighters. Het luistert prima weg en zal me vast een paar weken vermaken, maar ik verwacht niet dat ik dit volgend jaar nog luister.

jee, wat 'n tegenvaller, staan er maar 8 nummers op, en zijn er zeker 5 die enorm tegenvallen...
gauw vergeten dit album, helaas ................

Een echte Dave Grohl fan maar dit valt vies tegen. The Feast and the Famine begint zelfs te irriteren.

Jammer, enkel Something from nothing vind ik wel redelijk.

Ik vind het grappig bij Mr. Grohl, al dat gedoe rond die opnamestudios en allerlei gear. Daarnaast gaan ze in één van Neil Young's Ponofilmpjes nog eens hun gal uitspuwen over het geluid van huidige muziekreleases ... En dan brengen ze een plaat uit, die zelf een toonbeeld is van hoe het niet moet. Hoe hypocriet kan je zijn. En dat heb ik ook met de Foo Fighters. Dave Grohl is één van de alomtegenwoordige celebrities die net zoals Bono, Beyoncé, Jay-Z en Chris Martin door je strot geduwd worden dat ik hen niet meer kan uitstaan. Wat het album betreft ... Hun vorige 'Wasting Light' vond ik nog aangenaam om te luisteren (net als het debuutalbum). Deze release is net zoals vele andere Foo Fighters-releases voor mij rechtoe-rechtaan rock van dertien in een dozijn. Had een onbekende band dit uitgebracht, geen haan zou er naar kraaien.