Creedence Clearwater Revival - Cosmo's Factory (1970)

Spuuglelijke hoes met een spuuglelijke meneer op die fiets maar wel een geweldig album. En tegen de mindere nummers, idd Ooby Doobym My Baby Left Me en Travelin Band, staan enkele geweldige krakers tegen over en voor mij zijn dat Run Through The Jungle, Ramble Tamble, Looking Out My Back Door, Up around The Bend, Who'll Stop The Rain en Long As I Can See The Light. En natuurlijk I Heard It Through The Grapevine maar ik geef wel licht de voorkeur aan de eerdere Motown versie's van Gladys Knight en Marvin Gaye.
Overigens hoorde ik Eric Corton eens op de radio zeggen nadat de versie van Marvin Gaye gedraaid was dat hij het origineel van Creedence mooier vond.....sindsdien kan ik deze man niet meer serieus nemen..

Beide versies zijn fantastisch. Ik neig lichtjes naar het Creedence-kamp.

Wel grappig en/of opmerkelijk bij de statistieken... de 3 meest populairste tracks van dit album hebben nu alle 3 precies 150 punten

Wat een heerlijke nonchalante hoes, hier is volgens mij geen marketing specialist aan te pas gekomen. Dan de plaat, Ramble Tamble trapt af en doet mij bij vlagen wat denken aan Zeppelin. Het is niet eens zozeer een nummer van Zep maar het ritmewerk doet mij denken aan het werk van de Britten, het is overigens een lekkere song, hoewel wat onnodig lang uitgerekt. Before You Accuse Me bevat een relaxed ritme, hoewel het herhalende karakter mij op den duur wat tegenvalt. Travelin' Band, Ooby Dooby en Lookin' Out My Back Door kunnen mij niet bekoren, het vluchtige en jolige karakter van deze songs trek ik maar matig. Het bluesy Run Through The Jungle is dan al weer sterker, het klinkt wat urgenter en Fogerty trekt lekker van leer. Up Around The Bend trekt de lijn door is wat meer uptempo en heeft karakter. My Baby Left Me doet mij weer wat minder. Who'll Stop the Rain heeft een klassieke status en behoort tot het beste wat de heren hebben uitgebracht, wat een magnifieke song is dit toch, van een prachtige schoonheid. De cover I Heard It Through the Grapevine is aardig maar ook niet meer dan dat. Long As I Can See the Light vormt een sfeervolle afsluiter en rond dit wederom wisselvallige album af.

Tussenstand:

1. Creedence Clearwater Revival
2. Bayou Country
3. Willy and the Poor Boys
4. Cosmo's Factory
5. Green River

Natuurlijk echt wel goed met nogal wat klassiekers maar haalt het wat mij betreft echt niet bij Green River.

Snap ook niet waarom zoeveln dit hun beste album vinden, vooral met al die lauwe bluesrock covertjes.

Waarschijnlijk komt dat omdat hier hun meeste hits opstaan die je ook nog regelmatig op de radio hoort. Daarom is dit hun meest toegangkelijke album, en die scoren meestal het hoogste bij het grote publiek. Meestal worden albums met de bekende hits als eerste gekocht, en pas later het minder bekende werk. De liefhebber die zich er wat meer in verdiept hebben meestal weer andere favorieten

Hoe zou het komen dat het merendeel op single uitgebracht is ??? Kos
En ook nog steeds airplay geniet
Omdat het zo lauw is??
Green River is idd ook een goed album
Maar CF bezit toch nog meer kwaliteit

Wat kan mij dat schelen. Gerard Joling wordt ook nog veel gedraaid.

Ik vind Cosmo's Factory een album van hoge pieken maar ook enkele diepe dalen. Album herbergt wel veel hele goede songs maar ook enkele misperen (Ooby Dooby bv), dus ja, ik sla als album Green River iets hoger aan.

Tja eigenlijk zijn alle 6 de CCR albums gewaagd aan elkaar qua kwaliteit, maar is deze vanwege het verzamelaarskarakter omdat er zoveel hits opstaan de toegangkelijkste, en daar bedoel ik wat anders mee dan kwaliteit.

Heb deze en Green River net eens achterelkaar beluisterd, maar deze bevalt mij beter. Deze komt wat uitbundiger en spontaner over. Op dit album kun je bijna niet stil blijven zitten. Green River is wat meer ingetogen en wat minder uitbundig, maar ook nog steeds een klasse album!

Met jullie smaak is niks mis hoor, de CCR albums zijn idd aan elkaar gewaagd, tss sommige albums is het verschil minimaal (Mardi Gras niet meegerekend)
Zo ziet mijn volgorde er bij mij uit....

1.Cosmo's Factory
2.Willy and the Poor Boys
3.Bayou Country
4.Green River
5.Pendulum
6.CCR

Als fan van CCR vind ik dit het beste album wat ze hebben gemaakt. Ze waren toen op het toppunt van hun kunnen. Dit album werd gemaakt na hun passage op Woodstock.

Dit is toch schitterend. Van begin tot eind, een grote verschrikking dat ik maar 3 favorieten mag aanklikken.

Fijn album, maar voor mij net wat te veel van hetzelfde. Leuk voor enkele nummers, maar mijn saturatiegraad wordt helaas ook snel bereikt hier.

Met recht het meest populaire album van CCR. Toch kan ik het af met een verzamelaar die ik al een eeuwigheid bezit (Chronicle). Ben het wel eens met de opmerking hierboven dat te veel CCR niet altijd fijn is.
Favo's zijn I Heard it Through the Grapevine, Who'll Stop the Rain en Up Around the Bend.
Vind een 6e positie in de 100 greatest Albums of 1970 wel erg hoog. In Best Ever Albums op dit moment 10e over 1970.
4*

greatest rock album of all times ,,lekker ongecompliceerd en swingt de pan uit

Als fervent southern rock liefhebber, met interesse in zowel country, blues, folk en roors, kan/mag CCR niet ontbreken in mijn collectie.

Vroeger heb ik wel platen van de band gehad, maar tot mijn spijt tot vandaag eigenlijk niets meer. Ik heb wel Pendulum, maar die bevalt me minder. Ik was al langer van plan mijn collectie aan te vullen met CCR, en deze kwam ik vandaag voor 10 euro tegen.

Deze kende ik eigenlijk niet goed genoeg enbhet bevalt erg goed. Naar mijn herinnering was dit hun beste, maar ik heb tientallen jaren niet meer naar CCR geluisterd, en streamen past eigenlijk niet echt bij een band als deze.

Dus dat wordt platenzaken afstruinen naar de rest van hun lp's, want puur op herinnering platen een score is ook weer zoiets.
Ik geloof dat ik Willy & The Poor Boys hun beste vond.

Een klassieker. Met de kennis van nu is het makkelijk te oordelen over een rock ('n roll) album uit de jaren zeventig. Maar als ik me probeer te verplaatsen naar de stand van zaken in 1970, dan levert CCR een puik rockalbum af.

Wellicht dat het alleen al komt door opener Ramble Tamble. Een klassiek gitaarrif, strak herhalend en stuwend opbouwend naar een climax. Gaaf om de tempo-ritme wisseling te horen, om vervolgens via een 16 maal herhalende sterke rif naar de climax te gaan. Bovendien lijkt Fogerty met ingehouden woede kort over de stand van zaken in Amerika te zingen. Een overheerlijk rocknummer. De daar op volgende nummers lijken dan eerst vreemd, omdat het kortere rock (n roll) nummers blijken te zijn. Before you accuse me is een laag rockende cover van een bluesnummer. Traveling Band is rock swingend, ondersteund door een hoornsectie. Alsdan begint de toon- en gitaargeluid van dit album ook op zijn plaats te vallen: strak, fris, rock, helder. My Baby left me, vlot gespeeld, alsof enige jazz-invloed in de rock wordt verwerkt. Slotnummer Long As I can see the light is dan een mooie zachtere afsluiter van het album. Plots is daar namelijk een keyboard die zijn intrede in de muziek van CCR doet. Doch achteraf blijkt het een voorbode te zijn voor de wisselvallige opvolger Pendulum.

Cosmo Factory is een klassiek Rock 'n Roll album. Beware or Do!

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

CCR ken ik alleen van hun covers van I Put a Spell On You en Proud Mary. Daarmee is dit het eerste volledige album dat ik van hun hoorde. Volgens mij had mijn vader wel een soloplaat van Fogerty in de kast staan, maar die staat niet vers in mijn geheugen.

Luisterervaring: bij gitaarriff één duidelijk dat we hier een rockband hebben, maar wel eentje die hoorbaar wat country en blues toevoegt aan de songs. Volle bak aan de slag en een zanger met een rauwe stem waar ik duidelijk even aan moest wennen. Er zit sowieso wel een fijne groove in de muziek, dat moet ik ze nageven. Wat me dan weer wat minder kan bekoren is dat het maar gaat en gaat en gaat. Er wordt me door CCR weinig tijd gegund om even op adem te komen. Dat kan mij soms wat overweldigen als ik naar dit soort muziek luister. Het werkt wat vermoeiend voor mij. En dan helpt die stem daar soms ook niet bij als het tegen het schreeuwerige aan gaat schurken. Ik denk dan: zing maar gewoon, je hoeft niet te schreeuwen. Long As I Can See the Light (prettige sax), Lookin’ Out My Back Door en Who’ll Stop the Rain bevallen me dan nog het best. Ik schrok wel een beetje van de cover van I Heard it Through the Grapevine (bekend van Marvin Gaye, origineel van Gladys Knight). Er blijft echt helemaal niks over van die soulclassic.

Proud Mary is geen cover hoor, dat is origineel van CCR.

Dat had ik inderdaad al begrepen

Volgens mij had mijn oudste broer ooit een plaat van Creedence Clearwater Revival (ik dacht Willy and the poor boy" en als jonge tiener vond ik dat zeker niet verkeerd. De hit "I put a spell on you" vond ik prachtig en stond altijd hoog in de top 100 aller tijden.
CCR stond ook wel bekend als de band met maar drie akkoorden, het leek allemaal niet al te moeilijk. Ik kreeg net in de jaren 80 van mijn iets oudere broer een greatest hits van CCR, maar ik had net de nieuw wave omarmd, dus CCR kwam niet op de draaitafel. Eigenlijk wel vreemd want één of twee jaar eerder zou ik het zeker gewaardeerd hebben. De twee lange nummers 'Proud mary' en 'I heard it through the grapevine' vond ik , zeker door de lengte prachtige nummers. Ik heb veel later nog wel eens oude vinyl versies op de kop getikt, maar pas een paar weken geleden Cosmo's Factory op cd aangeschaft. Op MM heeft deze plaat de hoogste score van alle CCR platen. Toch moest ik nog wel wat wennen en dat komt vooral doordat ik enkel verzamelplaten ken met de bekende nummers. "Ramble Tamble' is een waardig begin, waar de mythe van drie akkoorden toch al niet op gaat. Maar niet alle nummers halen dit niveau, er zitten toch ook wat mindere rock and roll nummers tussen. CCR bewaart het beste voor het laatst, vanaf nummer 9 is het erg bekend en bijzonder goed. 'Who'ĺl stop the rain' en 'Long as I can see the light' zijn over bekend maar prachtig. En het meer dan 11 uur durende "I heard ik through..'i s natuurlijk weergaloos, een prachtige cover. Afgelopen versie van de Top 2000 stonden er nog 13 nummers in, waarbij van deze plaat nummer 7, 9,10 en 11. Hoewel ik niet veel meer heb met de top 2000, 4 nummers van één plaat die erin staan, niet gek toch... Nog genoeg fans van deze onverwoestbare groep met toch een zeer eigen sound.

Dit is wel zoooooo goed. Zonder meer het beste album uit hun toch al niet misselijke collectie. Had het al lang niet meer gehoord, maar bij herbeluistering valt op hoe weinig vat de tijd gehad heeft op "Cosmo's Factory". Bijna achteloos, in duizelingwekkend tempo werkt CCR het ene na het andere geweldige nummer af. Iedereen kent de klassiekers wel, maar de rest is zeker ook meer dan de moeite waard. Een topplaat.

Helemaal mee eens. Na ruim 50 jaar is dit album er alleen nog maar sterker op geworden. En dat kunnen we van veel albums die in de vroege seventies als klassieker bestempeld werden, beslist niet zeggen.

Lopend over de markt in Bardolino, het zoveelste saaie tassen, riemen, jurken, accessoires kraampje, wilde ik net voorstellen de boel af te kappen tot ik de klanken van Creedence Clearwater Revival in mijn oren kreeg, Up around the bend schalde uit een oud cassettedeck, geweldig! Mijn muziek, mijn vakantieland en mijn gezin, de 110 euro aan tassen deden ineens veel minder pijn

Tja spuug lelijke hoes daar kan je idd niet omheen. Aan de andere kant toont het ook wel weer ballen om zo op de voorkant te gaan staan gewoon gevalletje schijt of de wereld ons nou knap vind of niet , dit is wie we zijn. En kwa songs is het prima. I Heard It Through The Grapevine die eind solo van en aantal minuten blijf toch echt en baas

Ik vind die hoes niet zo lelijk, hij geeft juist mooi de sfeer weer van een mancave-avant-la-lettre waarin alle leden zich kunnen ontspannen als voorbereiding op de spannendste rockmuziek die er in die tijd werd gemaakt.

Ik kan die hoes ook heel goed hebben. Maakt deel uit van het toenmalige hoofdkwartier van de groep in San Francisco. Daarin was ook een kantoor en een repetitieruimte gehuisvest. Ik heb de ruimte duidelijk voorbij zien komen in clipjes van de groep. Kennelijk moest er een foto komen en hebben de heren samen met de fotograaf wat voorwerpen ge/verplaatst.

Op zijn tijd draai ik de eerste 5 albums van Creedence Clearwater Revival. Een van de grootste bands van de tweede helft van de jaren zestig (dat wordt nog wel eens vergeten). En dan draai ik ze meestal achter elkaar en dan in chronologische volgorde. Het is opmerkelijk om te horen welke ontwikkeling ze in die (maar 3!) jaren doormaakten.

De gestage groei van de band mondt uit in hun magnum opus Cosmo's Factory. Ik was destijds onder de indruk van een filmpje waarbij ze relaxed zittend in de studio een manjefieke versie van I Heard It Through the Grapevine. Uiteraard in scene gezet, ik weet het, maar ik ging gelijk plat.

Nog even over de hoes. Voor mij in de eerste plaats jeugdsentiment. Als klein jochie altijd vol verbazing naar de hoes zitten kijken. Pas later viel het handgeschreven bordje op de paal op “3rd generation”. Dus maar eens gaan googelen. De titel van het album is een verwijzing naar de repetitieruimte die door de enorme werkdruk die John Fogerty zijn bandleden oplegde “de factory” werd genoemd. De bijnaam van drummer Doug Clifford (de man op de racefiets) is “Cosmo”. Dan over het bordje. Een blijkbaar destijds bekende muziekjournalist met de naam Ralph Gleason noemde CCR voor het verschijnen van Cosmo’s Factory in een recensie een “3rd generation San Francisco band”, waarbij dan Grateful Dead, Jefferson Airplane en QuickSilver Messenger Service tot de betere generaties behoren volgens de beste man. Vandaar dus het bordje (bron Tom Gibbs op Posi+tive Feedback)