IQ - Tales from the Lush Attic (1983)

Het openingsnummer is symfonisch in optima forma: lang, complex, tempowisselingen, kortom alles om de gemiddelde muziekcriticus tot wanhoop te drijven. Het album kent teveel zwakke punten om een echte klassieker te worden, maar duidelijk was al wel dat hier iets moois stond te gebeuren.

Wat zijn dan die zwakke punten? Ok, Nicholls zingt niet echt de sterren van de hemel, de produktie is ook niet echt om door een ringetje te halen maar de nummers zijn wel dik in orde en het geheel heeft ook wel een apart sfeertje.

The Enemy Smacks blijf ik ook altijd nog erg bijzonder vinden waarbij het wel zo is dat mijn waardering voor dit nummer een beetje gekleurd is door mijn ervaringen live met dit nummer. Man, wat een bijzondere performance maakt Peter Nicholls van dit nummer dat gaat over een worsteling van een persoon met zijn verslaving en daar uiteindelijk ook aan ten onder gaat.

Leuke observatie: veel Britse neo-prog bands uit deze periode hadden wel een nummer dat een theatrale performance kende:

IQ - The Enemy Smacks
Pallas - The Ripper
Twelfth Night - Sequences
Marillion - Grendel

Qua muziek vind ik die laatste misschien wel het zwakst overigens.

Moet die hoes niet rood zijn ?

Weet niet meer zeker hoe het zit maar ik meen dat de rode versie een niet zo officiele uitvoering is. Dit is de hoes die de band voor zijn eigen cd-uitgave heeft gebruikt

Ik vind dit toch ook wel een goede cd hoor... evenaart opvolger The wake wel en laten we het over die platen met Paul Menel die erna komen maar niet hebben...

In de jaren '90 zijn wel cd's uitgekomen die ik liever hoor, maar die zijn ook wat gepolijster geproduceerd, dus in hoeverre het daarop terug te voeren is...?

3½*

Je moet de nummers uit de periode Menel gewoon uitzoeken. Falling apart at the Seams of Nomzamo zijn wat mij betreft puike nummers.

The Wake vind ik toch iets evenwichtiger dan deze hoewel ik reuze benieuwd ben hoe Tales met de huidige opnametechnieken zou klinken.

Ben anders maar wat blij dat de band het onzalige plan om dit album opnieuw op te nemen voorlopig (en afgaande op hun bewoordingen ook definitief) in de ijskast heeft gezet... verschrikkelijk... zo kun je namelijk wel aan de gang blijven.

Kijk, in het geval van het cassette-album Seven Stories Into Eight (eigenlijk het echte debuut van IQ was het te begrijpen. Een groot deel van de tegenwoordige fans kende dat album niet en zou ook nooit aan de cassette kunnen komen laat staan dat er uberhaupt nog goede kopieen zijn.

Waarom heb je hem dan 3 * gegeven?

Waar ik in mijn eerste bericht het over zwakke punten had, heb ik me wellicht wat ongelukkig uitgedrukt. Wat ik bedoelde is dat het niveau van het eerste nummer in de rest van het album niet meer wordt gehaald, al komt The Enemy Smacks nog een heel eind. Dat heeft er uiteraard ook mee te maken dat The Last Human Gateway een erg sterk nummer is, en in de bijna 20 minuten die hij duurt geen seconde verveelt.

Goede vraag . Misschien het scrollwieltje van mijn muis iets te veel beroerd...

vonnut wel een goed idee

in de originele uitvoering is deze ook best te pruimen overigens, 4 sterren

Mis eigenlijk bij de overzichten nine in a pound is here, ook een cd die ik bezit.
Dit is een aardige cd van Iq.

Op elpee gescored vandaag.
In het roze !!!

Nu heb ik alle elpee van IQ uit de 80's.

is de originele release van 1983 (door samurai records) zeldzaam?
op ebay wordt er een aangeboden voor 99,99 euro!

Volgens mij is die uitgave van Samurai inderdaad zeldzaam, maar de geluidskwaliteit is nog slechter dan die van de re-issue...

Bedoel je de cd-versie op Samurai? Er staat er een op eBay voor een kwart van dat bedrag.

Interessanter is het feit dat er een originele eerste persing lp nu op staat en ook nog een cassette versie

Cd voor een habbekrats gekocht, maar de muziek klinkt nogal weird en ontoegankelijk - zeker bij de eerste draaibeurt -.
Maar dit is een groei-juweel (als je van dit soort muziek houdt). Je moet wel in de mood zijn om dit te gaan beluisteren. Je moet meer moeite doen om eens een keer geen Marillion op te zetten of Dream Theater.
Voor mij een aangename eerste ontmoeting met IQ, dat vraagt naar meer.
3 sterren.

Ok, de rest zal je dan ook zeker gaan smaken. Lekker in chronologische volgorde afwerken zou ik zeggen. Albums 2 en 3, Nomzamo en Are You Sitting Comfortably, zijn wat poppier met een andere zanger maar toen de band terugkwam met het album Ever was de originele zanger er weer en die was sindsdien behoorlijk voor uit gegaan. Ever is misschien wel hun beste album overigens.

Wat een geweldige nieuwe remix en geweldige extra's. Ik kende het album niet, maar tot mijn verbazing vind ik het helemaal geweldig, fijn zo'n ontdekking.

Die nieuwe uitgave klinkt zo gaaaf )). Ken je het album The Wake al? Ook een tijd terug een opgepoetste versie van verschenen.

Album is er inderdaad wel heel erg veel op vooruit gegaan, veel meer nog dan The Wake.

En dat verschil is simpel te verklaren:

- Tales: is compleet opnieuw gemixt uitgaande van de originele meersporenopnamen en vervolgens is daar een nieuwe master van gemaakt.
- The Wake: daar is de originele mix opnieuw gemasterd. De hoeveelheid verbetering die je daar mee bereikt is lang niet zo groot als met een totaal nieuwe mix.

Is dit ook een aanrader als je de gewone versie hebt?

Voor de mp3 hoef ik het niet want heb alle albums al en van die stories into the eighties heb ik de dubbelaar.

Ik vind van wel, maar het is maar net hoeveel belang je hecht aan een (veel) betere geluidskwaliteit

Yep, want hij degradeert feitelijk het origineel tot een veredelde demo.

Oke heb hem besteld, vind het wel wat duur maar dan heb je ook wat.
Heb trouwens de versie met het bonusnummer.

In een ultieme poging om het oeuvre van IQ compleet in de kast te krijgen deze besteld. Ik kende IQ vanaf the Wake. Samen met Pendragon en het oude Marillion de vaandeldragers van de NEO Prog in de jaren 80 wat mij betreft. Ik heb de 2013 remix en moet zeggen dat deze een best acceptabel klinkt. IQ is wat mij betreft op zijn best met Peter Nicholls. Dit album is als de een aankondiging van de belofte die er aan zit te komen. Nicholls zijn zang is op deze cd nog niet erg sterk maar hij komt er goed mee weg. Samen met de inbreng van Michael en Martin ontstaat het kenmerkende IQ-geluid. Ja je moet er even de tijd voor nemen, cd misschien een paar keer luisteren en hem in het juiste tijdsbeeld plaatsen. Doe ja dat dan weet ik bijna zeker dat je niet anders kunt dan hem waarderen..

Prachtig debut album. Vooral The Last Human Gateway, Awake & Nervous en The Enemy Smacks springen er boven uit. Zal alleen wel de remaster opzetten. Het origineel is bijzonder pover.

Een van de momenten die ik nooit meer vergeet. IQ die The Enemy Smacks uitvoerde op Planet Pul, Uden in 1994 (vlak nadag ik net het eerste interview had afgenomen met Martin & John voor mijn destijds net opgestarte symfo programma). Allemachtig wat was dat een Power House performance. Nichols op zijn meest Gabrielesque. Met dat witte masker en dan een stroboscoop op zijn gezicht. Nu 30 jaar later blijft dit toch wel een van de meest visueel overdonderende dingen die ik heb ooit heb gezien met een concert.