The Moody Blues - Days of Future Passed (1967)

Vind zelfs de sound van de mellotron mooier dan een orkest,het heeft iets magisch dat ook later de Synthesizer niet in zich had of na kon bootsen ,en niet te vergeten..Mike Pinder kon er als geen ander mee lezen en schrijven en gaf meer dan kleur aan de songs ,en voor mijn gevoel schuilt hierdoor mede het mooie resultaat en succes van een aantal briljante Moody Blues Topalbums ,na het vertrek van Pinder met ook de mellotron klonk het helaas nooit meer als in die gouden periode

We Mogen Hierin Earth & Fire zeker niet vergeten ...Z-Holland

Mike Pinder kon dat idd als geen ander. Earth & Fire levert een punt op voor Zuid-Holland. Gelijkspel, zou je zeggen, maar dan moeten we ook Kayak noemen, uit het Noord-Hollandse Hilversum.

Maar dan mogen we ook het werk van Ian MacDonald op het eerste album van King Crimson niet vergeten. Grappig weetje: het eerste gebruik van de mellotron in de popmuziek was schijnbaar op de single Lease on love van de Graham Bond Organization uit 1965. Maar zo indrukwekkend èn functioneel als op de platen van de Moody Blues heb ik hem toch maar zelden gehoord...

Ja idd ,zo kunnen we nog poosje doorgaan ,ik hoef niet het laatste woord te hebben ,toch nog eentje dan ,...Supersister Z-H

Zelfs de Stones hebben hem gebruikt ,luister maar eens naar 2000 Lightyears From Home , Brian Jones experimenteerde altijd al met aparte instrumenten en kon er ook mee overweg

De moody Blues gebruikte de Mellotron voor het eerst in de zomer van '67 op de single Love And Beauty maar waren idd niet de eerste ,maar wel als eerste het meest toonaangevend hiermee

En zeker als ook A Whiter Shade of Pale van Procol Harum (nr. 1 in de eerste Top100 Allertijden (in 1969) uit de Top-2000 is verdwenen. The Moody Blues hebben met Nights in White Satin vier keer op nummer 2 gestaan in de Top 1000 (in 1973, 1974, 1975 en 1977).

Vandaag hoorde ik het trieste nieuws, dat de fagot-, hobo- en saxofoonspeler Ray Thomas op 4 januari is overleden, door de gevolgen van prostaatkanker. Hij zingt op dit album mee in de nummers Another Morning(3) en Twilight Time (6B).

Je vergeet uiteraard te vermelden dat hij op de Moody Blues-albums (in ieder geval tot en met het album Keys of the Kingdom) verantwoordelijk was voor de fluitpartijen. Daarnaast was hij inderdaad multi-instrumentalist.

Bij dit album en Wss de meest Memorabele aanvulling op alle berichten vanwege het overlijden van Ray Thomas ....

De Dwarsfluit Solo van Ray Thomas in het middenstuk van Nights In White Satin ....al jaren x op x gehoord .......Zo ontroerend Mooi ! ......Het blijft echt.... Kippevel !

Wellicht ten overvloede, maar natuurlijk helemaal waar...

Net dit album weer opgerakeld. 'Evening: The Sun Set / Twilight Time' is wat mij betreft één van de allerbeste nummers ooit. Eigenlijk veel meer dan gewoon een nummer van een album; een totale belevenis. Als ik deze plaat hoor, heb ik het gevoel dat er een heel leven aan me voorbij flitst, eigenlijk nog veel dieper dan dat; alle landen, culturen en planeten zweven voorbij tijdens het horen van deze plaat. Schitterend!

Hoe vaak ik dit album ook al gehoord heb en hoe lang ik het ook al ken, het blijft nog altijd iets magisch houden, met die prachtige orkestrale arrangementen (ook al zitten die met name tijdens The day begins wel eens tegen het Hollywood-theatrale aan) en die perfecte composities – bij die eerste worp van zeven klassieke albums hebben de Moody Blues diverse prachtige nummers geschreven, maar op geen van de zes overige platen ligt het gemiddelde zo hoog als op deze eersteling in de nieuwe bezetting, mede omdat er geen enkele slechte of flauwe compositie op staat.
        Eerlijk is eerlijk, ik heb me in het verleden wel verzet tegen de opvatting van Droombolus op 15-12-2014: "De apart opgenomen stukken band en orkest die later in elkaar geplakt zijn blijven toch een beetje een stoorzender in de totaalsfeer, voor mijn papillen." (Casartelli schreef op 2-9-2005 al iets vergelijkbaars: "Weliswaar komen rock (beat) en symfonie meer naast elkaar voor dan dat er van echte integratie sprake is [...]".) En het is natuurlijk ook zo, dit is gewoon een verzameling sterke nummers die na voltooiïng door Peter Knight werden ingebed in orkestrale arrangementen waarbij de thema's van de diverse nummers zo links en rechts nog eens terugkwamen in plaats van dat het orkest de band tijdens de nummers begeleidde, maar de ambiance van het orkestrale werk sluit zó nauw aan bij de nummers en vult de sfeer daarvan zó goed aan dat ik het hele album toch als een organisch geheel ervaar.
        Of komt dat doordat ik de plaat leerde kennen in een periode waarin mijn kritisch vermogen nog niet ontwikkeld was en kan ik nu niet meer van mijn waardering van toen loskomen? Ik ben daar wel eens bang voor. Feit is echter dat ik de Moody Blues zeker twintig jaar lang "kwijt" ben geweest, maar sinds ik ze heb herontdekt vind ik ze eigenlijk leuker dan ooit. Ik weet niet of Days of future passed mijn favoriete MB-plaat is, misschien staan In search of the lost chord vanwege de variatie en het "springerige" en Seventh sojourn vanwege het zware en het duistere bij mij wel hoger aangeschreven, maar als compact "statement" ("hier staan we, dit kunnen we, voortaan moeten jullie maar rekening met ons houden") blijft Days voor mij toch onovertroffen.
        Overigens heb ik het altijd een beetje stom gevonden dat dit album op CD in zeven tracks is opgeknipt, dat hadden er eigenlijk negen moeten zijn (met Tuesday afternoon en (Evening) Time to get away uit elkaar gehaald en tot afzonderlijke tracknummers gepromoveerd, en The sun set en Twilight time eveneens), of misschien zelfs wel elf (met de twee gesproken gedichten Morning glory en Late lament ook nog als aparte tracks). Dat zou in ieder geval al het voordeel hebben dat ik Twilight time apart een vinkje zou kunnen geven – van die hamerpiano aan het begin krijg ik nog altijd de koude rillingen, om nog maar te zwijgen van die echt sublieme woordloze achtergrondzang.

Toevallig heb ik een week of wat geleden een, nog in redeluk goeje staat verkerende, 2LP The Great Moody Blues ( Days Of Future Past & In Search Of The Last Chord ) uit de 2e handsbakken gevist.
Het viel me gelijk op dat de band- en orkeststukken op vinyl geluidstechnies een stuk beter op elkaar aansluiten. Dat kan toch ook een faktor zijn in jouw waardering denk ik.

En dan nog even uit de afdeling "weirde samenloop van omstandigheden":
Afgelopen nacht heb ik gedroomd dat er een illegale persing van DOFP ontdekt was waarbij Tuesday Afternoon aan het eind van de tracklisting geplaatst was, wat een verwijzing in zou houden naar een of ander duister plot. Jammer genoeg werd ik wakker voordat ik er achter kon komen wat dat dan wel was.......

Daar ben ik het op mijn beurt dan weer mee eens. Dit halve nummer is genoeg om de band alles te vergeven wat ze later misdaan hebben.

Dat gezegd zijnd kon en kan ik mijn sterren prima bij track 5 en track 6 kwijt. Daar komt dit album zonder flow pas echt in zijn flow.

Da's déze zeker? Zo heb ik de Moody Blues indertijd ook leren kennen, met Chord als eerste plaat en Days als tweede, in de verkeerde volgorde dus, vermoedelijk zo gedaan "om het lekkerste voor het laatste te bewaren". De CD's die ik van de zeven klassieke albums heb (allemaal de 1997-remasters) geven bij Days inderdaad een iets ander geluidsbeeld, ik zat net te overwegen of ik toch maar eens de modernere remaster zou kopen. Wat je droom betreft, hoewel ik niet inzie welke snode plannen gediend zouden kunnen zijn met het plaatsen van de middag ná de nacht wil ik je toch maar vragen om vanavond vroeg naar bed te gaan en verder te dromen, ik ben toch wel benieuwd .
        En Casartelli, ook ik heb mijn sterretjes bij 5 en 6, voor Tuesday afternoon en Twilight time, dat blijven ook voor mij de prijsnummers van deze plaat.

Halfje verhoogd. Want dat orkest is een geweldige aanvulling. Voelt als een warme deken.
En natuurlijk is het songmateriaal ook niet misselijk.
De rustig georchestreerde stukken vind ik nog altijd het mooist.

Het voelt nu als een klamme slaapzak met een jointje die niet wil branden door de motregen hier op Zwarte Cross, al is dat orkest nog steeds prima dinsdagmiddag. Ach, satijnen lakens waar zijn ze als je ze nodig hebt in de nacht?

Sterkte EttaJamesBrown. We leven met je mee.

Yup ! Die had ik vroegâh ook ....... en nu dus weer



Ik heb ooit de 1997- met de 2008-remaster vervangen. Maakt wat betreft de eenheid in het geluidsbeeld weinig tot niks uit vrees ik.

[edit] Ik lees net bij de 50th anniversary rielies dat de ozzinele mastertapes zwaar beschadigd zijn, dat er in '72 een rie-miks gemaakt is en dat de master daarvan ook gebruikt is voor alle CDs.
De 2LP kwam uit in '70, dus is nog van de ozzinele master. Misschien dat dat wat verklaard .........



Jammer, maar helaas stond er een andere film op het program afgelopen nacht .....

Heb deze plaat op cd, remaster uit 2008 dacht ik, waar ik me ontzettend aan stoorde, waren die bonustrack, ik vond die, voor deze plaat niet relevant.

Ik weet wel dat je de speler na nights in white satin uit kunt schakelen, maar ik vind al die bonustrack afbreuk doen aan het originele meesterwerk, gisteren kwam ik voor €1 de originele vinyl uitvoering tegen, meegenomen en het klinkt ook nog voortreffelijk, in mijn beleving kan ik nu pas echt genieten van een plaat zoals die ooit bedoeld is.

Ik ga daar helemaal in mee. Daarom koop ik alles wat oud is, standaard tweedehands op vinyl.
Ik ga ook niet voor vinyl-remasters, maar gewoon voor oud vinyl. Het zal allemaal wel vreselijke geluidskwaliteit zijn etc., maar het gaat mij om de beleving.

Tja, ik heb dus zelf die 2008 remaster op CD. Ik vind het aardige van het medium CD dan weer het feit dat je dingen kunt toevoegen die oorspronkelijk niet binnen de LP-lengte pasten, zoals 12 inch versies, alternatieve mixen of 'alternate takes'. Van demo's en live-opnamen als toevoeging aan een studio-album ben ik dan weer niet zo'n liefhebber.

Ik onderschrijf jullie mening dat je bij het beluisteren van een album zo dicht mogelijk bij het oorspronkelijke concept moet blijven, en in dit geval is dat dus het originele album van 41 minuten (wat voor 1967 overigens een behoorlijk lange speelduur was). Maar zoals blaauwtje al aangeeft, na die speeltijd kun je het ding afzetten, of besluiten de aanvullingen in een later stadium afzonderlijk te beluisteren. Want inderdaad, de meeste extra's van die remaster sluiten niet goed aan bij het album. Maar ik ben persoonlijk toch wel erg blij met de toevoeging van oorspronkelijke B-kantjes als Cities, die anders toch verloren gegaan zouden zijn, tenzij je toevallig de originele single bezit.

In dit speciale geval geldt natuurlijk dat de oorspronkelijke album-mix vanwege de slechte staat daarvan in 1978 is vervangen door een nieuwe stereo-mix, die sindsdien op alle nieuwe uitgaven van dit album terecht is gekomen. In dat geval heeft het dus zin om de originele LP aan te schaffen.

Al was er in dit geval ook een dubbel-cd uit 2017 die zowel de originele, gerestaureerde album-mix uit 1967 bevat als de latere remix van 1978. En als ik me niet vergis bevat de laatste LP-uitgave van dit album de oorspronkelijke versie. Gerestaureerd, dat wel, dus ik kan ik niet beoordelen in hoeverre die dan toch weer anders klinkt dan het echte origineel. Ik ben eigenlijk van plan die LP uit 2017 eens te kopen. Kan iemand vertellen hoe die klinkt ten opzichte van een origineel exemplaar uit 1967?

De Wiki-entry van het album geeft overigens een gedetailleerde beschrijving van de originele mix en de latere stereo-versie.

Ik heb de ozzinele single nog, maar wanneer draai je nog singles. Vroegâh, toen ik nog bij m'n ouwelui woonde, zat ik op m'n kamer naast m'n koffergrammofoon. Dooz wer dem deez

Kortom, Cities als bolus was voor mij damaals doorslaggevend om de 2008 remaster te kopen

Ik vond zaterdag de 50th anniversary edition bij Plato op LP voor 12,99. Dat vond ik te doen, zeker omdat de hype-sticker aankondigt dat deze voor het eerst de originele 1967 stereo mix bevat. Aan originele vinylpersingen die er goed uitzien, is moeilijker te komen, naar mijn idee.

Plaat ligt nu op de draaitafel en aan de hand van de Wikipedia-beschrijving die ik hierboven linkte, is het inderdaad gemakkelijk om de verschillen te horen. Het is geen verschil van dag en nacht, maar ik vind ze hier en daar toch wel opmerkelijk. Hier en daar zijn de overgangen wat soepeler dan op de latere remix. Zo komt Dawn is a feeling duidelijk minder abrupt binnen na het instrumentale intro dan ik gewend ben op de 1972-remix. Ook in het middenstuk hoor je dat het een andere mix is. Bij Twilight Time heeft de originele mix achtergrondvocalen die op sommige momenten in- en uitfaden in plaats van op een constant volume.

Verder hoor je op de originele versie van Evening (Time to Get Away) meerdere vocalen in het refrein. Al die backing vocals zijn verdwenen op de latere remix. Rare beslissing, vind ik, want ze voegen toch wel wat toe.
Nights in white satin is iets meer losgemaakt van de instrumentale interlude die eraan voorafgaat. En zo zijn er nog wel een paar subtiele verschillen.

Ik heb de originele vinylsingle van Nights in white satin, maar wat het album betreft was ik uitsluitend vertrouwd met de 1972-remix. Nogmaals, het is geen verschil van dag en nacht, maar als je vertrouwd ben met het album hoor je genoeg verschillen. Ik heb zelfs de indruk dat de overall-mix wat anders klinkt, maar dat kan ook aan het verschil van vinyl vs, CD liggen.

Kortom, mooie koop, die LP, leuke aanvulling op wat ik heb.

Toen ik 15 was (voorjaar 1974) was ik één van de eersten die de verzamelaar 'This Is The Moody Blues' in huis had. En die uitvoering heb ik nog steeds in bezit en draait nog regelmatig een rondje op mijn draaitafel, ook al ben ik tegenwoordig erg van het streamen. Op mijn leeftijd is een kwaliteitsverlies toch niet meer hoorbaar
Dit album maakt nu zo'n indruk dat mijn 4* worden verhoogd naar 4,5*. Het is voor die tijd denk ik iets spectaculairs geweest die combi met symfonie orkest. Het is een album wat echt 'af' is..
Nummer 9 in de 100 Greatest Albums of 1967 en 13 in de Best E ver Album chart van dat jaar.

Ik herken hier heel veel in. Weliswaar begon ik pas begin jaren zeventig naar popmuziek te luisteren, maar deze plaat, die in het bezig was van mijn oudere broer, behoorde jarenlang tot vast luistervoer, totdat ik met de verzamelaar This is The Moody Blues mijn eerste eigen MB-plaat aanschafte. En de essentiële zeven, aangevuld met enkele latere albums, zouden één voor één volgen.

Dat maakt dat zo'n album noot voor noot in je brein staat gegraveerd, zodanig dat ik me regelmatig afvraag of ik het in de loop van de tijd niet al te kritiekloos tot me neem. Misschien is dat zo; de kritiek dat het orkest meer naast de rockband staat in plaats van een geïntegreerd geheel te vormen, snijdt zeker hout. Maar nee, ik blij dit een bovenaards mooie plaat vinden, ook na tientallen, misschien wel honderden keren luisteren. Het is inderdaad echt een statement van een band die bulkt van het zelfvertrouwen, en daar met haar ideeënrijkdom, haar knappe composities en de geweldige stem van Justin Hayward ook recht op heeft.

Misschien wat verouderd, maar nog steeds razendknap, zeker in het licht van de tijd waarin het gemaakt is. En wat mij betreft nog steeds gewoon de allereerste echte symfonische rockplaat uit de popgeschiedenis, al hebben anderen - het debuut van King Crimson met name - de blauwdruk daarvoor naderhand wel verfijnd.

...ik eveneens...
...míjn oudere zus...

Nou, BoyOnHeavenHill, dan hebben we voor wat betreft deze plaat een hoop gemeenschappelijk. Leuk om te lezen dat deze plaat kennelijk op ons beiden een vergelijkbare (en onuitwisbare) indruk heeft gemaakt.

Ik heb nu een boek (uit de serie 'On Track') waarbij elke plaat en elke song daarop en elke song uit dezelfde periode van die plaat (non-album singles etc.) worden besproken en behandeld.

Dat is me toch een partij rete-interessant. Zo is mij nu duidelijk dat het orkest niet in de songs zelf is te horen, maar dat dat dus allemaal Mike op de mellotron is. Het orkest van Peter Knight is alleen in de ouverture en in de tussenstukken (intro's en outtro's) te horen.

Deze tussenstukken staan alleen niet apart weergegeven, maar ze zijn wel duidelijk te horen tussen de songs in, zeg maar. Heel duidelijk hoor je dat bij het starten van de song Dawn is a Feeling, na het intro dat dus wel door het orkest is, en dan aan het eind van de song komt het orkest weer te voorschijn, etc.

Hoe dan ook, is en blijft dit een magistrale plaat, waar (helaas) teveel verschillende mixen en remixen van beschikbaar zijn, zodat je eigenlijk nooit weet naar welke versie je nu luistert en of dat nu de definitieve versie is.

Ik luister nu (streamend) naar de Deluxe Version uit 2017, maa ik heb thuis wel een lp, maar ben even kwijt welke versie en welk jaar die is.

Dit is ook gelijk de eerste keer dat ik de pre-1967 songs van Moody Blues Mk 2 hoor (dus met Hayward/Lodge). Het zijn nog best aardige songs (Long Summer Days en Please Think About It).

Heb deze op vinyl persing 1967. Klinkt nog steeds geweldig.

Ik hou enorm van hoe de 1967 psychedelica raakt aan Disney soundtracks en de muziek waar de ouders van de Moody Blues op dansten. Deze mix is echt superb.