Miles Davis - 'Round About Midnight (1957)

Ja, erg knap album van Davis. Deze zit erg goed. Vooral door de samenwerking met Monk in Bye Bye Blackbird. Met dit lied kan de ontroering toeslaan. Dit is eerder een love-story. Vrij rustig niet te zwaar maar daarom niet minderwaardig. Integendeel. In deze nummers voel ik een hechte band tussen de trompet van Miles en de sax van Coltrane. Dat komt ook vooral tot uiting in Ah-Leu-Cha. Vrij snel tempo waarin trompet en sax elkaar aanvullen.
Mooi album, voor diegenen die graag lekker in hun zetel willen wegdromen naar de jaren '60 jazz. Kopen!

mag ik vragen hoe je aan de wijsheid komt dat monk betrokken zou zijn in bye bye blackbird?

tot zo ver ik weet is round midnight alleen mede door monk geschreven en speeld op bye bye blackbird red garland gewoon piano.

ik weet ook niet beter of het is gewoon red garland op piano.

Monk schreef het nummer. Miles heeft het gebracht. Hij is er constant bij Monk voor langs geweest om het nummer te spelen. Miles heeft erg lang over gedaan om zijn uitvoering erop op punt te zetten (in dialoog met Monk die nogal veeleisend is). Zo heb ik het tenminste uit betrouwbare bron vernomen. Ik bedoelde dus niet dat Monk aan de piano zit. Maar ik begrijp wel dat mijn verwoording je wel in die richting bracht.

ik snap nu iig wat je bedoeld. Het zou goed mogelijk zijn dat monk heeft geholpen om bye bye blackbird, geschreven orgineel door henderson/ dixon, tot een jazz uitvoering te herschrijven voor davis.

of je bent in de war met het nummer round midnight dat echt door monk mee geschreven is

het is geschreven door Monk. niet mede.
the jazzscene doe zijn naam weer eer aan. die weet echt alles van jazz!

ja, round midnight, maar niet bye bye blackbird

ik bedoelde inderdaad Round midnight.

Ja, klopt. Blijkbaar is enkel Round Midnight geschreven door Monk. Ik dat Monk ook achter Bye Bye Blackbird zat. Dat blijkt niet zo te zijn. Een nummer dat is gecomponeerd door Ray Henderson en daarna door verscheidene artiesten is uitgevoerd. Ik ken alleen de uitvoering van Nina Simone en die van Keith Jarrett en dan die van deze plaat. Erg knap nummer. Zo zacht van geluid. Die Ray Henderson had ik nog nooit van gehoord. Volgens mij leunt dit nummer in oorspronkelijke vorm aan bij soul.

Graag niet te sarcastisch . Ik koos de naam in bui; toen ik in een jazzfase was. 'Alles aan en voor de jazz', je kent dat wel. Eigenlijk weet ik meer af van electronische genres. Maar ja, het doel van een site als dit is nieuwe muziek te leren kennen he.

Mooi gezegd, ik vind dat ook, prima plaat, vor de late uren zelfs!
****

Mijn kennismaking met Miles Davis. Wat een schitterende plaat, geweldig die trompet. Ik geef niet vaak 5 sterren, maar deze zit er heel erg dicht tegen aan. De volgende 5 albums liggen al klaar, dus ik ben nog wel even zoet!

ik vind dit persoonlijk nog een van de mindere platen van miles die ik heb en dat zijn er een stuk of 20, dus je hebt nog wat moois te ontdekken heb ik het idee

Heb vandaag een 2CD versie van ' Round About Midnight gekocht, een versie uit 2005.
De 2e cd bestaat uit een selectie live-opnames van 18 februari 1956 en een versie van 'Round Midnight opgenomen op 17 juli 1955 (Newport Jazz Festival) met (jawel) Thelonious Monk op piano...

hij speelde wel vaker met davis hoor

Klopt, dus zo speciaal is dat niet. Er waren in die tijd heel veel van de 'grote jazzartiesten' die samenwerkten. Helemaal niet erg, dit heeft namelijk voor heel wat sterke albums gezorgd.

'Round About Midnight is ook weer een prachtig, sfeervol jazz album. Ik begin dit genre steeds meer en meer te waarderen.

Het stuk leunt niet aan bij soul de oorspronkelijke versie wordt nu gewoon gebruikt als een jazz standard. Gespeeld door onder andere Miles, Coltrane Sonny Stitt, Albert Aylers. Elke jazz artiest heeft dit stuk ooit wel eens gespeeld. Het is voor het eerst uitgebracht door Gene Austin. Ray Henderson was een van de beroemde composers uit Tin Pan Alley. Hij was een songwriter voor veel van de bekende musicals uit de jaren 20 en 30.

All of You is is ook een jazz standard maar is pas in 1954 uitgebracht en geschreven door Cole Porter. Dear Old Stockholm is natuurlijk een zweeds volksnummer van Anders Fryxell en werd voor het eerst als jazz nummer uitgebracht door Stan Getz in de tijd dat hij in Zweden woonde. Round Midnight is gechreven door Monk en is daarom een original.

Tadd's Delight is een original van Tadd Dameron die een heleboel bekende stukken schreef en bekend zouden moeten zijn bij alle jazz artiesten. Ah Lau Cha is Rhythm Change van Parker

Weer wat geleerd. Voor mij is het het nummer met de mooie bas partij van Paul Chambers voor Coltrane's solo.

Met: Miles Davis (trompet); John Coltrane (tenorsax); Red Garland (piano); Paul Chambers (bas) ‘Philly’ Joe Jones (drums)

Het debuut van Davis voor Columbia. Direct een grote stap voorwaarts in opnamekwaliteit: zes zorgvuldig gekozen, goed gerepeteerde, verfijnd gespeelde nummers, als een feestelijke etalage voor zijn nieuwe band: het Grote Kwintet met John Coltrane.

De opnames waren half-stiekem, omdat hij eigenlijk nog onder contract stond bij Prestige (hihihi, stout kwintet!). Voor dat label nam hij tegelijkertijd ook nog platen op, met muziek die, in vergelijking hiermee, snel even op tape gekwakt was om aan zijn contract te voldoen. Ironisch genoeg prefereren veel jazzfans juist de Prestige-platen van het Kwintet, omdat die meer een live-gevoel hebben, een soort ongedwongen sjeu die hier minder aanwezig is.

Ik ben het daar op zich wel mee eens, al is de kans ook niet mis om het Kwintet in zo’n gepolijste vorm te horen. Daarbij hebben al deze platen ook hetzelfde nadeel, een soort voorspelbaarheid: meer dan een grote artistieke stap voorwaarts, was dit voor Miles Davis een creatieve revanche. Hij deed, goed beschouwd, qua keuze in genre en materiaal niet wezenlijk veel anders dan hij de afgelopen tien jaar al had gedaan, alleen waren hijzelf en zijn band in betere vorm, en hadden ze hier ook meer geld en tijd in de studio.

De nummers zijn dan ook zorgvuldig gekozen om de band van zijn beste kant te laten zien: '‘Round Midnight' werd een signature tune voor Davis nadat zijn vertolking ervan op het jazzfestival van Newport een kleine hype had veroorzaakt in 1955. Hier is de klassieker van Thelonious Monk in misschien wel zijn definitieve versie te horen, met die spookachtige solo van Davis voordat Coltrane het nummer soepel naar hogere sferen tilt.

Ook twee andere nummers zijn klassiekers uit de bebop-periode: ‘Ah-Leu-Cha’ van Charlie Parker, waar Davis op de oorspronkelijke opname al op trompet te horen was, en een herbenoemde versie van ‘Sid’s Delight’ van Tadd Dameron, een componist met zo mogelijk nog een vreemdere cultstatus dan Monk. Fijne jazzgymnastiek, die toch ook wel doet terugverlangen naar de solo’s van Charlie Parker en Damerons veel te vroeg gestorven trompettist Fats Navarro. (Wel voelt John Coltrane zich duidelijk als een vis in het water bij in de excentrieke muzikale wereld van Dameron: hij zou later in 1956 nog een prima plaat met de pianist/ arrangeur opnemen, Mating Call).

Desondanks zijn het misschien de drie meer klassieke standards die hier de slagroom op de taart vormen: Het wat zoetige ‘All of You’ (Cole Porter) stijgt hier boven zichzelf uit met fantastisch solowerk van Coltrane en Garland. ‘Bye Bye Blackbird’ en ‘Dear Old Stockholm’ zijn typisch het soort simpele maar tijdloze deuntjes waar creatieve jazzmusici helemaal los op kunnen gaan, en die ruimte is er hier volop: vooral ‘Stockholm’, gedomineerd door Paul Chambers en een bruisende John Coltrane, is misschien wel op de valreep nog het hoogtepunt van deze lp.

De plaat is te krijgen met interessante bonustracks, o.a. de outtakes van de oorspronkelijke sessies en de veel geroemde liveversie van ‘’Round Midnight’ op Newport.

Ik heb deze met een andere hoes: (https://www.discogs.com/Miles-Davis-Round-About-Midnight/release/3182674, nederlandse persing uit 1964) welke ik eigenlijk mooier vind dan de Amerikaanse persing uit 1957.

Een erg aangename (hardbop?) plaat die volgens mij als Miles Davis Quintet (met oa Coltrane) is uitgekomen. Maar op de hoes zie ik alleen Miles Davis staan. Maar goed, een historisch muzikaal document, en schandalig eigenlijk dat ik deze nu pas (denk ik) ontdek.

Ik ga toch voor de originele hoes. Die andere vind ik nogal kitscherig.

Is het misschien eigenlijk ook. Maar soms houd ik daar volgens mij meestal van.